In mijn beeldend werk ben ik op dit moment bezig met het begrip chaos. Wat ik bemerk is dat als ik mij overgeef aan chaos ( b.v. ongeremd schilderen, krassen ) ik daarna de bijna onweerstaanbare behoefte voel om dat wat zich aandient te ordenen.
En dat vind ik interessant.
Het brengt mij bij onderzoek naar duiding en betekenis.
Een van de eerste duidingen is: chaos staat voor oneindige ruimte, vormloze materie.
Ook kan het staan voor: ordeloosheid, anarchie.
En vanuit een moderne visie: creativiteit, vitaliteit, raadselachtigheid, complexiteit.
In al deze gebieden vind ik het ontbreken van grenzen kenmerkend. En het ontbreken van controle.
Niet zo vreemd dat we als mensen allerlei begrenzingsystemen bedenken om onze "wereld" leefbaar te houden.
.jpg)
En zo kom ik uit bij de Chaostheorie.
Deze stelt dat de onvoorspelbaarheid van systemen aantoonbaar is.
Chaotische systemen hebben een zekere mate van zelfordening.
De grenzen van de chaos zijn niet bekend / zo ze er zijn ?
Een chaossysteem kan snel instabiel worden.
De heren Lorentz en Poincaré hebben een methode / techniek ontwikkeld, die gebruikt kan worden voor het "bestuderen van complexe en dynamische systemen". Zo hoopt men patronen van orde ( niet van chaos ) te vinden in het schijnbaar chaotische.
Wat triggert is het feit dat een kleine verandering / afwijking grote gevolgen kan hebben voor de bestaande structuur ( b.v. het weer of in een bedrijf of een virusje ). De ordening ( die gewoonten kweekt ) wordt chaos ( die vernieuwing kan brengen - appelleert aan levenskracht ).
De uitkomst van het proces kan anders uitvallen dan gedacht wordt.
Een paar stellingen:
1. Als iedereen zijn werk netjes doet dan komt het goed ( orde ).
Uit onderzoek blijkt dat dat niet waar is. Kunnen afwijken van de regels stimuleert.
2. Mensen willen vooruit !
Niet waar: de meeste mensen willen dat vooruitgang vanzelf gaat.
3. Mensen zijn bezield van hun werk.
Niet waar. De meeste mensen zijn met hun ziel ergens anders.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten