Schrijfcafé 31 juli.
De
eerste insteek ging over het thema muziek en welke associaties dat
opriep. Daarna schreven wij een sprintje van 15 minuten over een van
deze associaties. Ik maakte 2 korte sprintjes. Thema na de pauze: Vier
het leven.
Met de muziek mee.
Ik mis de programma's: Matthijs gaat door en Chansons. Smaakvol, creatief, soms traditioneel, soms hemelbestormend vernieuwend. En zo dicht op de muzikanten. Alsof ik zelf speelde. Aan de Big Band moest ik nog even wennen. Zoveel geluid. Soms wat té Big voor mij. Gelukkig waren er dan weer de subtiele momenten, liefst uitgevoerd door een bloedmooie zangeres in goud glanzend licht. Ik kan dan echt met de muziek mee. Het voelen in hart en ziel en erdoor geraakt worden.
In mijn herinnering begon dat ergens rond 1950, toen ter gelegenheid van iets een fanfare bij ons door de buurt liep. Ik zie mij nog staan op de hoek van de Robert Fruinstraat. Daar, daar aan de overkant zag ik rode uniformen tussen de weelderige begroeiing van de Heemraadsingel. En er glom koper. Ik weet niet of ik al de straat uit mocht. Ik rende gewoon via de brug naar de overkant. Er stonden veel mensen te kijken naar dat ultiem feestelijke dat plaatsvond in een stad in wederopbouw. Op sommige plaatsen waren de plekken van de oorlog nog zichtbaar. Daar was het leeg en die leegte werd nu gevuld met vrolijke marsmuziek. Ik deed wat andere kinderen ook deden: er achter aan op de maat van de grote trom. Rechtop, stoer en vastberaden, zo klein als dat ik was. Ik voelde me zo een met de muziek, met wat ik hoorde en voelde. De muziek nam mij mee. En ik ging met overgave. Ik een korte broek, dat wel.
Haiku ( 5-7-5 lettergrepen ):
In een korte broek
Over de Heemraadsingel
Met de muziek mee
Moonriver
Moon river, wider than a mile. I'm crossing you in style some day. Dreammaker, you heartbreaker, whereever you're going, I'm going your way....... De nacht is helder. Een volle maan verlicht het water voor mij en werpt een lichtbundel aan mijn voeten. Iets in mij wil blijven en iets in mij wil weg. Het maanlicht en de zee in. Een innerlijke drift. Dan kijk ik naast mij en zie een vrouw met roodblond haar. Ze loopt op haar tenen op hetzelfde lichtpad.
It must have been moonglow, that brings you back to me, zingt Carly Simon. Hier staan we : 2 drifters zonder zwemdiploma. Wie had dat nou verwacht.
Vier het Leven.
Een groot thema wordt door Janneke ingebracht. Vier het leven. Maar hoe ? Voor mij is dat verbonden met 2 basiselementen: het kind in mij en vrede ( lees: veiligheid ). Als die 2 samenkomen gaat de poort van de creativiteit open. Wijd open. In de ruimte en het perspectief dat daarbij ontstaat is het mogelijk te leven als een kind, van moment naar moment, van beeld naar beeld en van expressie naar expressie. En dan maakt het ook niet uit wat er gevierd wordt of gaat worden. Het is het vieren zelf. Er kan gespeeld worden met wat wat voorhanden is: verf, een lied, een vlinder, een trommel, een naaktslak of dat ene mooie contactmoment van hart tot hart. Verwondering, vreugde, tevredenheid stromen.
Bij chaos, verwarring, dreiging is het snel gedaan: de speelplaats sluit en verdwijnt. Leeft hoogstens voort als een oer verlangen. Overleven staat dan vooraan.
Ik
heb het gezien met mijn eigen ogen. In 1967 was ik met good old Ger en
Jacques in het gebied rond de Moezel. Voor de wijnfeesten. Op het grote
plein werd een hele hoge "totem" opgehesen met behulp van een paar
sterke mannen en strakke touwen. De aanwezige harmonie begeleidde het
geheel met eine richtige Alt-Deutsche Hoempapa. Het leven werd gevierd.
Het mannelijk symbool werd rechtop gezet en er kon gedronken
worden........tot een van de mannen in een zwak moment zijn touw liet
glippen en de boom een draai maakte richting fanfare. Wegrennende
muziek, ik had het nog nooit gehoord. Het klonk ook angstig. De fanfare
spatte uiteen in alle richtingen. Het trotse symbool raakte een
goedgevulde tafel. Een regen van pretzels daalde neer op de omstanders.
Wir haben es überlebt ! zei de man naast mij. Die nacht hield ik mijn
tentstok goed in de gaten.
Rotterdam, 31 juli 2023.
Henk van der Veen.
Het MOYA museum in Oosterhout.
Op zoek naar wat nieuwe creatieve prikkels ben ik naar Oosterhout gereden. Daar is een oude galvaniserings-fabriek deels ingericht als museum. Mijn aandacht was erop gevestigd via de media. Met name op het werk van Barbara Broekman, een internationale veterane op het gebied van werken met textiel.
Het was wel even zoeken, want mijn navigatie liet mij uitstappen bij een hypermodern gebouw: zwembad De Warande. Bij het rondvragen kende men het MOYA niet. Sterker nog : een bereidwillige heer ging voorrijden en bracht mij bij het oude zwembad ( waar ik als kind zowaar een paar keer gezwommen had ). Uiteindelijk loste ik mijn eigen probleem op, parkeerde en kon naar binnen.
Er was duidelijk sprake van een ruime opzet en omdat ik wel verder naar binnen wilde kon ik bij de kassa 7,50 euro afrekenen. De museumjaarkaart was hier nog niet doorgedrongen. Inmiddels zag ik een andere dame aan de balie worstelen met een boormachine. De boor ging er niet uit. In een paar flitsbewegingen verhielp ik het euvel. mijn goede daad voor vandaag gedaan.
Nu ben ik niet zo van de textiel. Ik kom meer uit de ruimtelijke sculpturen en het schilderen. Desalniettemin vond ik het wel een belevenis om rond te lopen op en tussen giga-wandkleden en tapijten, die eindeloos geduld en creatieve vondsten uitstraalden. Grappig: ik hoefde niet van te voren mijn voeten te vegen.
Iets verderop kreeg ik associaties met een een urinoir, maar wel heel leuk gecamoufleerd.
Kleurrijk was het hier sowieso.
Intussen werd mijn aandacht getrokken door steeds veranderende lichtvlakken. Het had ook wel iets van weven met licht, maar dan heel snel en digitaal. Hieronder twee korte filmpjes van het werk van Jeroen Koolhaas.
En er was meer. In nevenruimtes bevond zich een ware mengeling van allerlei kunstvormen en -objecten. Wat ik hier miste was de warmte van de tapijten en voor het eerst begon ik naar de "oude fabriek" te kijken.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Nog een goed gesprek met de dame van de kassa, die mij vertelde dat ze het leuk vond om hier te werken. Wel was het zomers erg heet en in de winter erg koud. Klimaatverandering als expositie. Ook een idee. Buiten gekomen keek ik nog een maal om naar MOYA, een van oorsprong Keltische naam voor Schotse meisjes. Maar dat wordt hier waarschijnlijk niet zo bedoeld.
 |
Het was weer mooi en genoeg geweest. Net als al die andere duizenden automobilisten reed ik voorspoedig naar huis. In de aanloop naar de Brienenoordbrug werd er uitgebreid geweefd. Sommigen lieten ook een steek vallen.
