Enige tijd geleden kreeg ik van KPN de aanbieding om HBO MAX, de streamingdienst, gedurende 3 maanden te ervaren. Gratis. Nu was ik vrij recent, voor de zoveelste keer, bij Netflix weggegaan. Ik had er erg genoten van Vikings, Ozark, The Last Kingdom, The Crown, Breaking Bad en Homeland. Topseries, die voor mij schril afstaken tegen het resterende aanbod wat veel neerkwam op zinloos geweld of als vulmiddel om te vullen.
Net voor het verstrijken van de termijn ben ik toch ingestapt. Motivatie ? Game of Thrones, veel over gehoord, maar nooit gezien ( nou ja enkele fragmenten waarvan ik niets begreep ). En ik kan niet anders zeggen: het werd een avontuurlijke, boeiende reis die opgehangen was aan veel universele en symbolische thema's. Helaas ook nogal eens gewelddadig. Ik heb de serie later nogmaals bekeken met behulp van de "doorspoeling" en wat mij dan opvalt is dat de dialogen en de mensen daarachter meer uitgediept raken.
Het werd een geboeid meeleven met de familie Stark ( en hun wolfshonden ), de opkomst van Daenerys Targaryen, Jon Snow, het Huis Lannister en al die andere huizen die strijden om de macht over de 7 koninkrijken in Westeros en Essos. De dreiging van de Wildlingen, het Dodenleger, vooralsnog tegengehouden door een muur van ijs en de "Nachtwacht". Met vanuit de lucht de 3 draken van Daenerys.
Er zijn goede integere mensen, draaikonten en door en door slechte types. Er valt dus veel te vinden, af te wijzen en te supporteren. Tussendoor reis ik van IJsland, naar Kroatië, Marokko, Ierland, Schotland, Spanje en Malta. Prachtige locaties. Onderweg ( 78 afleveringen ) sneuvelen veel helden en schurken.
Gelukkig niet allemaal, zodat er tijdens de finale geïnventariseerd kan worden. Dat Daenerys ( die alles in zich heeft om verliefd op te worden ) daar niet meer bij is is jammer, maar begrijpelijk. Het ging uiteindelijk om een betere wereld, die zij uiteindelijk ook niet waar kon maken.
Al met al : een fantastische fantasyserie. Ik heb ervan genoten. KPN en HBO bedankt.
P.S. Wat kun je dan nog gaan kijken na deze serie ? Het werd het meest recente drakenverhaal: House of Dragons, dat 200 jaar eerder speelt en Boardwalk Empire dat speelt in Atlantic City en waarin veel gerookt wordt. En meer dan dat. Ook de moeite waard. Het eerste seizoen van The White Lotus was erg leuk, maar ging voor mij in het zwakke seizoen 2 ten onder.
En toen ervoer ik hetzelfde als bij Netflix: de rest van de programmering steekt er bleekjes bij af. Helaas.
Plotseling dook er een affiche op en de waarheid daarvan werd bevestigd: Soulzangeres Shirma Rouse zou gratis optreden in de Open Hof kerk in Ommoord. Nu hou ik sowieso van gospel, het liefst als ik kan meezingen en -roepen en ik had geen andere plannen.
Om 19.20 uur landde ik op de Hesseplaats, waar het al een drukte van belang was. Bij de opening stond Eugenie te zwaaien en voetje voor voetje betraden wij het gebouw. Gelukkig met goede, wat hoger gesitueerde plaatsen, zodat wij alles wat zou gaan gebeuren goed konden zien.
Dat het gratis was werd goed zichtbaar. De kerk werd tot aan alle randjes gevuld ( al hadden er nog wel wat soulers op het podium gekund ). Overal werden stoelen vandaan gehaald. De kerkbeheerder klonk zelfs wat angstig, omdat de paden vrij moesten blijven voor noodgevallen. Gelukkig zaten wij naast de nooduitgang ( naast de stoelenopslag - nu leeg ). Ook het balkon was afgeladen. De beheerder sprak ook de wens uit dat er ooit nog eens zoveel mensen de kerk zouden betreden. Maar dan voor de dienst. Inmiddels trad Shirma in volle omvang binnen. En dat was best heel veel. Niets bleef verborgen in haar redelijk strakke knalrode jurk.
Maar eerst traden er 3 lieftallige, uiterst slanke jonge meisjes op, afkomstig uit het lokale kerkkoor, dat door een enthousiaste dirigent / pianist gepromoot werd. Dit was ook zijn trots. De dames zongen, dikwijls meerstemmig, liedjes als I'll be there, Let it be en het Afrikaanse Sihjahamba. Voor mij meezingbare songs. Dat was prima,.
Jammer daarbij was het bijna overstemmende gedreun op de piano. Dat had te maken met een microfoon in de vleugel, waarvan het niveau werd aangestuurd door een oud medewerker van Schoonenberg (? ). Normaliter zit een geluidstechnicus midden in de zaal, maar deze stond in een hoek achter de artiesten en vertrouwde er op dat het geluid wel goed was. Nou hard was het in ieder geval wel en dat deed voor mij te kort aan de lieve dames en mijn nog lievere oren.
Tijd voor Shirma. Zij werd begeleid door een heer op een keyboard. Die had de benodigde vibes en swing in zijn vingers. Toffe muziek die ons voorbereidde op de grote stem van Shirma.
Een vriendelijke, goedlachse vrouw die haar publiek veelvuldig toesprak, daar ook contact mee zocht om hen aan te zetten om mee te zingen. Aanvankelijk - how dutch can you be - wat zachtjes en krampachtig. Het moest wel netjes blijven. Maar bij bij Amen kreeg zij toch minimaal de helft van de zaal uit de stoelen. Vooral de balkonzitters leken op te stijgen. De rest ging uiteindelijk ook mee met een energieke O Happy Day.
Tussendoor overlegde zij met haar begeleider hoe verder te gaan. Ik deed nog een luide poging om Hit The Road Jack te promoten, maar dat had geen succes. Wel werden de geluidsknoppen een stuk verder opengedraaid. Ook nu jammer omdat Shirma ook een stem heeft ( zeker bij haar meer individuele songs ) die diep kan raken en en onnodig harde begeleiding verstoort dat voor mij. Op een van mijn video's geeft ze ook aan dat het wel wat minder kan.
Tijd voor de finale. Swing Low Sweet Chariot werd het lied. Het meisjestrio ( begrijpelijker wijs een tikkie trots om samen met een zo bekende zangeres te mogen zingen ) sloot aan en met hen iedereen in de kerk die dit lied meende te kennen. A band of angels coming after me ! Yes, O Lord !
Opnieuw liepen we voetje voor voetje de kerk uit. Sommigen ouderen vielen soms stil omdat zij een bekende zagen of twijfelden of zij wel naar de uitgang liepen. Eugenie niet, dat is een danseres die altijd de ruimte opzoekt. Bij mij werkt dat anders: ik zocht de stilte en prompt stond ik voor de deur van de Stilteruimte. Snel en geluidloos naar binnen. Een aangename stilte viel mij ten deel. Gedempt licht en metershoge blauw-witte schilderijen. Kort natuurlijk, want Eugenie was inmiddels al buiten.
Bij de uitgang was het kookboek van Shirma te koop. Dat heb ik niet gedaan. Ik wil eerst overleggen met mijn diëtist.
Al met al toch wel weer een bijzondere ervaring.
Open Hof en anderen die dit mogelijk maakten, bedankt .
Het is zaterdag 21 januari en na de "december-stop" is het weer tijd voor onze maandelijkse schildersworkshop. En net als op 7 januari is het thema opnieuw: Vissen.
Waarom vissen ? In de eerste plaats heeft iedereen wel een beeld van de vis. De vorm kun je net zo eenvoudig of complex maken als je wilt. En het mag ook een vis zijn die je nog niet kent en die al schilderend opduikt. Bij dat opduiken zou dan zomaar een vis of visachtige op kunnen duiken uit de donkere diepzee, maar ook deze zijn van harte welkom.
Vandaag werd weer gestart met het weerzien van elkaar en het delen van ieders belevenissen van de afgelopen periode. Dit alles onder het genot van koffie, thee en een zelfgebakken culinair hoogstandje van Eugenie ( ik proefde iets van sour cream, karnemelk, vanille, nou ja verfijning zal ik maar zeggen ). Zij wist dat we dit lekker zouden vinden, want ze had er 8 meegebracht.
Daarna gaan we aan de slag. Om alvast in de sfeer te komen hadden we het nodige voorwerk gedaan. Yvon liet afbeeldingen rondgaan van emotie- vissen in vetkrijt. Prachtig materiaal om groot en klein de vissen als dichterbij ( met emoties ) te ervaren. Zelf ontdekte ik dat de componist Saint Saens een stuk had geschreven met de titel Aquarium ( Carnival des Animaux ). Een rondreizende collectie van tropische vissen deed de rest. Dat alles niet om na te schilderen, maar om geïnspireerd te raken.
Wat altijd weer opvalt is dat de eerste schilderijen over het algemeen zo keurig en geordend zijn.
Er komt veel onderlinge genegenheid en liefde in beeld. Heerlijk om mee bezig te zijn. En tussendoor gaat Malke even de keuken in om wat culinair "visvoeder" te maken. Rolletjes zalm ( beetje pijnlijk misschien in deze context ), en zoete paprika, toastjes guacamole en kruidenkaas. Het genieten vind plaats bij de schilder en bij de vissen. De Cabernet van Yvon wordt in milde golfjes toegevoegd.
En dan is er muziek. En muziek maakt los. Ook in de diepzee. En dan wordt er gelijk flink buiten de lijntjes gekleurd. Onbekende wezens komen op de guacamole af. En dan wordt het onzichtbare zichtbaar. En ook dat is, hoewel anders en even wennen, ook mooi.
Na afloop gaan we in alle rust kijken wat wij deze middag zoal opgevist hebben. En dat is niet gering. Ieder neemt de eigen vangst mee naar huis.
Het is weer mooi geweest.
Alhoewel, er was nog meer: zoute visjes uit Alphen aan de Rijn.
Met dank aan Yvon.
En een paar harinkjes bij de Plus kon ik niet laten liggen.
Karel belde. Of ik tijd en zin had om mee te gaan naar het Isala theater in Capelle aan de IJssel. Hij had een kaartje over. Onmiddellijk liet ik alles uit mijn handen vallen, maakte een dansje en zei: ja ! Ik had overigens geen idee waar ik naar toe ging. Het ging deze avond om een cabaretvoorstelling van Peter Heerschop en Viggo Waas. Ik kende hen nog wel van het historische Kopspijkers en een enkel televisie optreden. Maar verder ?
Deze mannen genoten echter een grote populariteit, want de zaal was geheel uitverkocht. In de foyer zag ik door al die lange mensen ( de Olvarit-generatie ) de garderobe niet meer. Gelukkig wist Karel dat nog wel. Het podium zag er sober uit. Een soort podium annex boksring. En een Rad van Avontuur met allerlei onduidelijke papieren ( met daarop de belevenissen van het duo Viggo en Peter ). Ook een kistje voor Viggo en een wandmeubel voor Peter. De inhoud ervan werd geleidelijk duidelijk: hun hulpstukken. Meestal om elkaar mee om de oren te slaan of te toeteren.
De voorstelling begon heel verrassend. Beide heren droegen een bolhoed en deden een bekend dansje van Stan Laurel en Olivier Hardy. De speelwijze van deze kanjers uit de stomme film bleek een rode draad tijdens de voorstelling. De veelal slachtoffer zijnde Stan, hier Viggo en de meer dominante dader, hier Peter waren duidelijk.
Daarna kondigden beide heren aan dat er nog iets moois zou gaan gebeuren ( de kers op de taart ). Het was een uitspraak met een dubbele betekenis. Enerzijds was het gekoppeld aan hoop, anderzijds was het een verwijzing naar veel persoonlijke en maatschappelijke ellende.
Zo kreeg Viggo tijdens de ( echte ) training een herseninfarct. Een onderwerp wat daarna in beeld en tekst op een confronterende wijze werd gepresenteerd. Confronterend zeker voor wie dit eerder van dichtbij heeft meegemaakt. Natuurlijk weten ze er ook een komische draai aan te geven, waarbij Willem Alexander ( Wie is de koning ? ) een bijdrage mocht leveren.
Steeds werd er aan de hand van het Rad een oude herinnering aangevoerd, waarbij samenwerking en vriendschap een belangrijke rol speelden.
Maatschappelijk gezien was het stuk over misbruik in de turnsport een topper. Viggo gekleed in een schlemielig turnpakje was het slachtoffer van de arrogante coach Peter. Een man die onder het mom van begeleiding zijn handen de vrije loop liet. Ook de bokspartij, waarbij elke klap geluidstechnisch optimaal begeleidt werd was vond ik erg leuk.
Het was veel, heel veel. Er werd veel gelachen en terecht ( zoals bij de beeldende vertelling van Viggo hoe zij vroeger van theater naar theater trokken en wat zij met de tijd tussen de voorstellingen deden. Een fysiek hoogstandje zal ik maar zeggen. De voorstelling werd afgesloten met het Laurel en Hardy-dansje. Ontwapenend met daarna een welverdiend applaus. Karel bedankt.
Dat er iets moois te gebeuren stond werd buiten realiteit: de eerste sneeuw van dit jaar. Het werd krabben, glibberen en glijden. Laurel en Hardy, Peter en Viggo zouden dit mooi in beeld kunnen brengen.
Thuiszorgorganisatie Aafje had weer een leuk uitje voor haar leden bedacht: voor een vriendenprijs naar het programma "Under His Skin". Een terugblik naar het zingen en het leven van de man die de titel "the Voice"draagt: Frank Sinatra.
Het was leuk om na zoveel jaren weer eens in het Oude Luxor te komen. De directe omgeving was in bezit genomen door de Decathlon, maar het Stadhuis en het Hilton hotel boden nog steeds dezelfde aanblik.
Van buiten en van binnen was er natuurlijk wel gemoderniseerd, maar een andere tijd was ook voelbaar en zichtbaar zoals de vele trappen die gelopen moesten worden, de wat gedateerde bar, zitbankjes en de vormgeving van de zaal.
Tijd om ons op het rode, sfeervolle pluche te nestelen. We hadden plaatsen op rij 5 en dat leek ideaal.
Helaas konden we daardoor alleen de benen van Sergio zien. Zijn restanten zaten achter de coulissen.Toen de Bigband echter gas ging geven werd duidelijk dat de geluidsboxen naast het podium en bijna op onze schoot stonden. Geen fijne situatie. Boven in de zaal was echter nog plek, zodat we uit de gevarenzone gingen. Van bovenaf was iedereen wel wat kleiner, maar we zagen meer en de oorwatjes konden in de vriezer.
Jim en Sergio hadden duidelijke afspraken gemaakt over wie er zou zingen en wie er zou praten. Achteraf beschikten zij over beide kwaliteiten. Sergio, relaxed en met warme stem nam ons mee in het leven van Frank. Zijn hoogte- en zijn dieptepunten, zijn vechtlust, zijn hang naar machtige vrienden and most of all........de vrouwen ( Ava Gardner, Marilyn Monroe, Mia Farrow en Barbara Blakely bij wie hij 2 dochters en een zoon had ).
Bij elke periode, up of down, kwamen steeds weer nieuwe toepasselijke songs en Jim liet ze graag horen, muzikaal ondersteund door zijn band. Soms heel Big, maar bij de ballads heel Small.
Een mooie anekdote was die rond het liedje: Nancy with the laughing face. Hij kreeg dat van een vriend voor de verjaardag van de kleine Nancy ( was eigenlijk bedoeld voor het dochtertje van de componist zelf, die geen Nancy heette ). Jim droeg het vervolgens op aan zijn dochtertje ( met haar naam ). Op het einde werd ook Sergio beloond: Jim zong over "Sergio with the laughing face". Heel toepasselijk. Het deed hem goed.
Voor Sergio ( die niet meer bij First Dates werkt ) was het helemaal een relaxte avond. In zijn draaistoel, met een schemerlampje, een drankje en een dagboek wachtte hij zijn momenten af. Tussendoor zichtbaar meebewegend op de Evergreens als Strangers in the Night. I've got you under my skin en My Way.
In de finale ( New York, New York ) greep hij echter naar de macht en zong samen met de zaal dat het een stad was waar nooit geslapen werd. Het werd een Grande Finale met publiek uit de stoelen en zingen maar.
Na afloop stond er voor ons allen een gratis drankje klaar. Snel nestelden wij ons in de vitrine van de foyer, zodat wij van het uitzicht buiten konden genieten. Het viel ons op dat er tegenwoordig veel mensen op de fiets naar het Hilton Hotel gaan. Twee vriendelijke dames die ook geborgenheid zochten in onze vitrine waren net op tijd om een BMW te zien stoppen met omgekeerde achterdeuren.
Het was weer mooi geweest. Buiten was de zondvloed inmiddels voorbij zodat wij ongehinderd naar huis konden. Misschien ga ik dat boek van Sergio nog lezen. je weet maar nooit. He did it his way.
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
