Grenzen verkennen bij Therapeuticum Helianth.

Via het blad Antropo Sana werd mijn aandacht gevestigd op een cursus van 2 bijeenkomsten met een kunstzinnig therapeut. Thema: grenzen verkennen. Een actueel thema in meerdere opzichten.

Na enig uitstel besloot ik mij aan te melden en zie: iemand had zich net afgemeld en zo kon ik plaatsnemen op de laatste stoel.

Ik had het nodig.

 Het naar antroposofische principes ingerichte "gebouw" ( gehuisvest in de onderste laag van een appartementencomplex ) zag er zoals te verwachten uit: lichte kleuren, veel natuurlijke materialen, ruimte, harmonie en verfijning. 

Prettig om hier naar binnen te gaan.

We werden welkom geheten door Esther, de kunstzinnig therapeute. Ook deze ruimte voelde prettig en de hele context zag er goed verzorgd uit.

Naast de tekenspullen was er voor ieder een boekje, waarin ervaringen opgeschreven konden worden.

Ook kon je jezelf een spontaan opkomende vraag stellen, zoals: Waar ligt de grens van mijn verlangens ? Een wat filosofische vraag. 

Na een kennismakingsrondje kregen we de opdracht om gedurende wat langere tijd met vetkrijt een vastgestelde vorm te blijven herhalen. Van buiten naar binnen, van binnen naar buiten in een vloeiende doorgaande beweging. De kleur is naar keuze.

Soms ervoer ik de behoefte wat langer in het buitengebied te blijven, dan weer wat langer binnen. Vervolgens weer afwisselend. Zeker na enige tijd vraagt dit om geduld, maar zo bemerkte ik : als ik weer meega in de beweging dan gaat het als vanzelf.

De beweging heel langzaam maken vond ik minder prettig.

Daarna volgde een tweede ronde met andere kleuren en nu bestond de mogelijkheid om de binnenlijnen wat "breder" te maken. Een gevoel van speelsheid en enthousiasme diende zich aan. Kreeg associaties met een achtbaan en voelde veel energie vrijkomen. Een zekere wildheid bespeurde ik ook en het verlangen over de buitengrens te gaan.

Grote opwinding van binnen. Ik bleef echter binnen de buitengrens.

Voor de derde oefening konden we 3 kleuren uitkiezen. Met de donkerste kleurde je de onderste helft, met de lichtste kleur het bovenste, waarna door te wrijven ( pastelkrijt ) een geleidelijke overgang werd gemaakt.

Daarna werd met de middenkleur een zaadje in de onderlaag geplaatst en we werden uitgenodigd een groeiproces te tekenen. Dat zag er bij iedereen toch wel heel verschillend uit.

Niet geheel verwonderlijk ( ik vloog er enthousiast in, of liever uit ) vond ik het resultaat: de beperkte worteling t.o.v. de groei. Precies zoals ik mij de laatste dagen gevoeld had en nog voelde: veel gereisd, veel indrukken, het warme weer waarbij jan en alleman met machines in de weer gaat ( ontbreken van stilte ), het ingaan van de zomertijd ( soort jetlag ). Allemaal zaken die mijn aandacht versneld naar buiten trokken.

Aan de rechterzijde zie ik vreugde, links oogt wat afwachtend.

En dat allemaal uit 1 oranje knolletje !

Volgende week gaan we van "binnengrenzen" naar "buitengrenzen" in relatie tot de ander.

Met de vraag: 

Waar zeg ik ja tegen de ander en neen tegen mijzelf ?

Al met al een prettige ervaring. Kijk uit naar de volgende.

4 april: de tweede bijeenkomst.
Waar zeg ik ja tegen de ander en neen tegen mezelf ?
Grenzen onderzoeken in contact met de ander.

De binnenkomst was weer erg gezellig. Alsof we elkaar al jaren kenden. Iedereen was er en had er zo te zien veel zin in om verder te verkennen. Er werden uitwisselingen gedaan m.b.t. ervaringen van vorige week en de effecten daarvan in de buitenwereld.

Daarna gaf Esther een grondingsoefening om los te komen van alle mooie woorden en klaar te zijn voor het tekenen.

Als eerst oefening deden we voor onszelf de cirkel met de 8 erin. 
Losjes naar buiten, naar binnen, enz. Het voelde als inmiddels heel bekend.

Bij de volgende stap kregen we een partner met wie we het veld ( het papier ) gingen delen. Ieder koos een kleur en maakte een vorm die voor mij het midden hield tussen een foetus, een hart en een boomerang. Maar dat terzijde.

We maakten steeds de beweging waarbij we in de ruimte van de ander kwamen en afhankelijk van de richting elkaar konden ontmoeten, voorrang geven of nemen of gewoon even snel de ander voor zijn.

Dat werd een vrolijke toestand, waarbij we veel konden lachen.

Bij de volgende, een soortgelijke oefening, ging je geleidelijk aan meer het gebied van de ander binnen. Eerst ruimte innemen en dan weer teruggaan naar de basis.

Dit werd een stuk serieuzer. Persoonlijk vond ik dat mijn vorm, kleur steeds meer "overruled" werd door het donkerder groen. Bovendien nam ik de kleur ongewild mee in mijn geel.

Achteraf gezien vond ik dat mijn "eigenheid" ( mijn kleur ) teveel uit beeld was geraakt.

Bij de volgende opdracht werkten we met z'n drieën op een vel en begonnen we met een eigen kleur en vorm. Ieder voor zich. Tot mijn verbazing begon ik in tegenstelling tot de anderen ( die meer sferisch werkten ) een gelaagde veelkleurige burcht te bouwen.

En daar kwam de aap uit de mouw: eerst mijn eigenheid veilig stellen, voordat ik de wereld in ga ( daar speelde de vorige ervaring in mee ). Toen dat gedaan was kwam er ruimte om liniair de omgeving en de anderen te verkennen. Ik deed dat spontaan chaotisch, vermoedelijk ook nog een vorm van bescherming ( wat doet-ie nou ? ). Ervoer er ook een speels ( dansend ) element in.

 Uiteindelijk werden mijn lijnen lichter en en kon ik plekjes eigenheid in de collectieve ruimte plaatsen. Een enkele keer leidde dat tot wat afweer ( voelde okay ), een keer werd er geprikt in zo'n plek, au ! ( een nieuwe burcht maken leek mij niet zinvol immers op vele andere plekken bleef het prettig ).

Ik herkende in dit proces veel van mijzelf en weer eens op een geheel andere manier.

Kijkend en inzoomend op de plek "waar het gebeurt" :

Als ieder in en met zijn/ haar eigen wereld bezig is, dan wordt dat snel statisch. Relatief veilig ook. Als echter de verschillende energievelden ( om het ook zo eens te benoemen ) elkaar gaan raken dan ontstaat de dynamiek. Daar vinden prettige, neutrale of minder prettige uitwisselingen plaats, die weer veel vertellen over onze grenzen.
In eerste instantie wat chaotisch en ook met de potentie om iets nieuws, een nieuwe vorm tot stand te laten komen.
Een transformatieproces.

Esther bedankt voor je prettige en open begeleiding.

  

Mocht je meer willen zien en lezen, kijk dan op :

https://deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com
 

van Utero naar Utopia.

Vorige zaterdag zijn we met een groep "bewustzijnontwikkelaars" naar Gent geweest voor de film In Utero. Na een bijeenkomst met 2 familie-opstellingen ( In Utero past daar  bij ) ging het in gezwinde vaart naar Gent.

Het parkeren lukte vrij soepel, waarna wij overstaken bij de Zebrastraat ( what's in a name ) en wij in een opmerkelijk uteroïsch licht belanden. Zoiets ervaar je vast ook bij je geboorte, al kan ik me dat niet echt herinneren.

 Het filmhuis waar de film vertoont werd , had bij benadering ook al iets van een dikke buik, waar wij vol verwachting nu eens niet uit maar in gingen.

De film was net begonnen en zo dienden wij op de tast een stoel te vinden. Bij het beetpakken van een leuning, die heel zacht en wollig aanvoelde, vergiste ik mij: het was de schouder van een dame die ik verder nooit meer gezien heb. Ja het was erg donker hier binnen.

Wij vielen midden in de hongerwinter van 1945 en het verhaal dat dit nogal wat schade voor moeder en foetus had veroorzaakt ( een thema dat nog dagelijks in oorlogsgebieden aktueel is ). Met een glimp van herkenning ( ik was toen ook bezig het beste in mijzelf te ontwikkelen ) zag ik de beelden aan.

Maar misschien ga ik nu te snel.
 In Utero is een documentaire / film over het leven in de baarmoeder en de impact daarvan op het verdere leven. Een werk van de Amerikaanse Kathleen Man Gyllenhaal. In Seattle werd deze film genomineerd voor de beste documentaire.

Centraal in de film staan 3 vragen: Hoe worden we gevormd ? Wie zijn we ? Waarom zijn we wie we zijn ? In de film zijn interviews met wetenschappers, psychologen en artsen, theorieën van de epigenetica en biochemie, culturele mythes en films als Alice in Wonderland en The Matrix.

Dit om te laten zien hoe belangrijk de prenatale fase voor ons is.

Mogelijk ligt hier een verklaring waarom het leven voor de een een worsteling is vol uitdagingen , terwijl anderen er soepeltjes en succesvol door heen wandelen.

Van Utero naar Utopia.

 Een opmerkelijk feit vond ik het volgende: De foetus wil overleven. Het heeft daarvoor de moeder nodig. Als moeder in regelmatig in gevaar is / komt, dan ontwikkelt het prenatale kind een "beschermer", die zich ook ( lang ) na de geboorte en onbewust kan manifesteren als "beschermer". Onbewust is men niet los van de moeder. Als moeder sterft, sterf ik ook...........superman helpt !

 Neo, ook een redder, uit The Matrix doet hier zijn intrede.

Toevallig ( als het bestaat ) verscheen recent The Matrix ( 1999 ) weer op de televisie. Ik kon er nu met de Utero-ervaring heel anders naar kijken.

Daarna was het tijd voor luchtiger vertier en verlieten wij deze toch wel speciale culturele accomodatie om ons te melden bij een lokaal Indonesische restaurant.

Immers zo na de bevalling hadden we wel trek gekregen.

De eerste honger werd gestild met kroepoek, maar daarna konden wij los. Tal van Aziatische gerechten werden geserveerd in de huiskamer.

Gelukkig hadden wij vooraf een rondleiding gehad door de Indonesische keuken, zodat wij goed scherp van mild, groente van gebakken mihoen en vegetarisch van vlees konden onderscheiden.

Als Alices in Wonderland renden wij het ( nu ) bruine konijn achterna en ontdekten wij een wereld, die we nog niet kenden.

Het voorstel om daarna een deel van ons leven in een lokaal café voort te zetten ( koffie hebben ze niet in Indonesië - nou ja , de familie wilde vroeg naar bed ) moest helaas geannuleerd worden. 

 Immers wij waren in Gent en wij woonden in Nederland. Met de Fiatturbo ging het weer snel naar Antwerpen, vanwaar we na een snelle autowissel ( 30 seconden ) en dankbaar zwaaiend naar Holland vlogen.

Het was weer mooi geweest. In Utero en In de Auto.

De Zebra.......straat.

Mocht je meer willen zien en lezen:

https://deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com
 

De Sixtijnse kapel van Rotterdam.

Schilderen als Picasso.

Schilderen als Picasso.

Enthousiast geworden door de meeslepende presentatie van Jeroen Krabbé en zijn zoektocht naar Picasso werd dat de insteek voor een heerlijke schildermiddag.

De zoektocht naar de Picasso in ons zelf.

Een heel interessante zoektocht, werkend vanuit het principe dat Picasso meerdere aanzichten ( en kleuren ) tegelijk in een beeld schilderde en daar heel losjes de diverse zintuigen in plaatste.

 Dat op zich geeft al veel mogelijkheden om te spelen.

Al te gek of te wild hoeft ook niet. 

Kleine verschuivingen in beeld en kleur kunnen al een mooi effect hebben.

Ook een kleine harlekijn kwam in beeld.

Rechtstreeks uit de Commedis Della Arte.

Wat wel opviel is de toch wel arbeidsintensieve manier van werken die dit vraagt.

 Een aanpak die ook weer terug te vinden was in de culinaire mandala.

Tot besluit van de middag kon iedereen nog even flink expressionistisch losgaan.

En ook dat was fijn om te doen.

Ga ik weer in de klei...................of niet ?

In de klei ?

Van 1975 tot ca. 2012 zat ik met zeer grote regelmaat met mijn handen in de klei. Keramiek dat was mijn ding, ik kon er van alles mee, wist veel van bakprocessen en glazuren. Deels beroepsmatig ( gaf er lessen in ) , deels als liefhebber ( de beeldende kunst ).

Tot ik in 2012 verhuisde naar een kleinere accomodatie met minder werkruimte en een toegenomen passie voor expressionistisch en creatief therapeutisch schilderen. Ook creatief schrijven deed haar intrede. Het geduldig werken aan beelden werd vervangen door de snelle paletmesstreek.

De nieuwe riante keramiekoven die ik voor de verhuizing had aangeschaft ( zelfde type als afgebeeld ) stond vervolgens een aantal jaren te glanzen, maar dat was het dan ook wel. Waarmee de vraag op kwam of het niet beter was deze te verkopen en van dat geld iets anders leuks te gaan doen ?

En zie recent bereikte mij de vraag of mijn oven "in de aanbieding"was en zo belandde ik opnieuw in het dilemma.

 

Ik besloot nog eenmaal te testen wat en of ik het nog wilde. Op dus naar de pottenbakkerij van Joop Cock in Bergschenhoek. Een fraaie en mooi gelegen accomodatie ( winkel, atelier en galerie ).

Joop heeft heel veel van alles, maar nu net niet mijn lievelings steengoedklei, die ik veelvuldig ging halen in Soest bij De Hazelaar.

Al met al toen maar 2 broodjes witte grove chamotte aangeschaft, dat helaas niet het rose / abricot -biscuit zal opleveren. Het zij zo.

Joop heeft heel mooie glazuren in de loop van de tijd ontwikkeld. Zijn beeldende kant ( uitgezonderd zijn draaiwerk ) spreekt mij niet zo aan. Aandoelijk is het wel.

  Ook leuk om te zien waar zijn cursisten mee bezig zijn. De dames zien er wat berustend uit en dat is niet vreemd: eerst de klei laten drogen, dan het bakproces en eventueel het glazuurproces. Ja een potje bak je niet 1,2,3.
Je zou je er schuldig van gaan voelen.

Het is best een leuke winkel als je van keramische spullen houdt. De vele glazuurproefjes een de wand. Soms uit de fabriek, maar ook uit de keuken van Joop.

Van dichtbij ziet dat er zo uit.

En dan de vele gereedschappen die je in kunt zetten bij het boetseren.

Spatels, spatels en nog wat spatels.

Al met al wel weer inspirerend en ik blijf tegelijkertijd het gevoel houden dat ik een gepasserd station, waar ik al heel veel geweest ben, aandoe. Het ware vuur van toen voel ik niet ( meer ).

Een creatieve cursus voor de bewoners hier ? Voelt ook niet echt als : ja , ik wil.

Benieuwd hoe het verder gaat.

Bergschenhoek 4 maart 2017.