Mantra Kerstzang in Gouda.

 Mantra Kerstzang in de Garenspinnerij, Gouda.

Regelmatig gaan we met een vriendengroep zingen in het Cultuurhuis Garenspinnerij aan de Turfkade in Gouda. Van binnen is het gebouw prachtig gerenoveerd en afgestemd op tal van culturele activiteiten.

 Wij komen er voor het zingen van mantra's uit allerlei windstreken onder leiding van Lambert Mutsaers. Hij begeleidt ons op de piano. De bijeenkomsten zijn in de balletstudio waar op andere momenten gemusiceerd en gedanst wordt.

Vanavond staat in het teken van Kerstmis. Mantra's, eenvoudige liederen die al snel moeiteloos kunnen worden meegezongen. Wel deelt Lambert tekstboekjes uit om de zang met tekst op te starten. Wie regelmatig deze avonden bezoekt raakt steeds vertrouwder met het ( ook wisselend ) repertoire en kan uit volle borst, of zoals Lambert zegt: "vanuit het hart" meezingen. Het gaat niet om mooi of prestatie. Het gaat om de beleving.

Het is niet gebruikelijk om te filmen. Voor deze gelegenheid ( en ook om niet aanwezigen te kunnen bedienen ) heb ik 2 geluidsopnamen gemaakt. Het was heerlijk om weer eens Silent Night met een groot koor ( ca. 60 deelnemers ) te zingen. Het blijft een mooi lied.

De andere mantra is AMEN. Het wordt tot besluit van elke avond gezongen. Iedereen nadert "de vleugel" die ons begeleidt. Er ontstaat dan een prachtige en krachtige bundeling van energie. Ik kan dat BEAMEN.

Amen is een Hebreeuws bijvoeglijk naamwoord dat 'vast' en 'zeker' betekent. Het bestaat uit de medeklinkers Alef, Mem en Nun. Deze drieletterige wortel betekent 'stevig zijn', 'bevestigd', 'solide', 'betrouwbaar' en 'waarachtig'. Amen werd door de Israëlieten het vaakst gebruikt in de zin van 'zo zij het'.

Het was weer mooi.

Henk van der Veen, Gouda, 23 december 2022.

www.lambertmutsaers.nl

Museum Du Pont , Tilburg.

 Museum De Pont in Tilburg.

Vandaag was een dag zonder afspraken en daar het tot in de middag zonnig en droog zou blijven, vond ik het een goed idee om iets buiten de regio te ondernemen. In het TV programma "Nu te zien" kwam museum Dupont in beeld. Een van de musea die ik nog nooit bezocht had.

Na een voorspoedige rit en een parkeerplaats voor het museum kon mijn tocht beginnen. eerst was het een beetje schrikken omdat er 2 bussen met middelbare scholieren afgezet werden.

Dat viel erg mee. De aardige, nieuwsgierige ( en blijkbaar goed opgevoede ) kinderen waren geen probleem. Sterker nog, ik had regelmatig contact met hen en mijn beste ervaringen uit het voortgezet onderwijs kwamen boven.

Ik kwam primair voor de expositie van de IJslander Ragnar Kjartansson. Ik heb nu eenmaal iets met Vikings. Wat ik te zien kreeg was veel, heel veel, in allerlei disciplines. En een enorme productie. Zo had hij gedurende 144 dagen elke dag een schilderij gemaakt, meest zelfportretten in een omgeving.

Het museum is gevestigd in een oude wolfabriek. Het industriegebouw is nog goed te zien ( zeker in de bakstenen gangen en de kantoren die uitzicht boden op de machines en arbeiders beneden. Zo waren er speciale wol-kamers. Ik telde er 24 naast elkaar.

Ragnar had al deze kamers gevuld met kleine keramische objecten met daarop dezelfde woorden: schuld en angst. Wel een leuke manier om dat soort zaken van je af te keramieken. In IJslands Blauw nog wel. In de laatste kamer stonden er maar een paar. Hij had vermoedelijk geen zin meer of was er klaar mee.

 

 Aan dit werk te zien had hij ook gewoon mindere dagen.

Er waren veel video-presentaties met muziek te zien. In 2 ervan zong Ragner zeer professioneel mee.

In een grote zaal waren het dames met gitaren die steeds van plaats wisselden, wat een bijzondere dynamiek gaf. Het gitaarspel zelf was bij les 3 gestopt. Zo ervoer ik dat.

Ook was er een film waarbij 2 mannen ( of vrouwen, dat kon ik niet zien ) in opblaasstraaljagers elkaar bevochten. Een soort van Top Gun met Tom Cruise in een opblaas straaljager. Je moet het maar verzinnen. Schade toebrengen doet het niet. Absurd is het wel en heel apart.

Er waren wel meer bizarre vondsten te zien, zoals een wat onfris contact tussen hem en zijn moeder, maar het klapstuk was toch wel "de gouden hemel" met daarin een vrouw die gitaar speelde, nou ja één accoord om de 10 seconden.

Een schijf zorgde ervoor dat ze zachtjes in het rond draaide. Ze liet zich door niets of niemand afleiden. Zij had slechts een taak: elke 10 seconden 1 aanslag.

Ik had wel de indruk dat het erg vermoeiend moest zijn, maar later werd duidelijk dat er regelmatig een aflossing was. Ik betrapte zelfs een eerdere engel die met haar bedekte glitterjurk het pand verliet. Deze was wel heel beweeglijk !

Er was natuurlijk weer werk. Uit de vaste collectie, zoals een donkergroene keramische kamer, een indrukwekkend project over in de oorlog spoorloos geraakte kinderen, een kamer met Serra-objecten en bloeiende amaryllissen.

Er was verder een mooi restaurant met uitzicht op een kleine tuin. Zo te zien waren de tafelbladen ooit in eigen beheer geschilderd. Voordat ik echter wegging ontdekte ik in een onontdekte ruimte nog wat winterlandschappen van Ragnar, gemaakt na een vulkaanuitbarsting op IJsland. Dat zag er zo uit:

Indrukwekkend, omdat hij dit alles "en plein air "geschilderd heeft. Dat was dus afzien. Meer een performance dan een gewone schilderssessie. Dat plein air sprak mij wel aan en ik besloot het pand te verlaten om nog even het nabijgelegen Wilhelminapark te verkennen.

Vanaf dat moment kwamen er verstoringen in het systeem. Het uitchecken op de parkeerplaats had meer iets van een zoektocht in het onbekende ( de uitrij plek was goed verstopt en met mijn auto lukte het mij niet over de slagboom te geraken ).

Het Wilhelminapark lag er wat troosteloos bij en was niet zo groot. Toch lukte het mij te verdwalen bij het verlaten. Een Tilburger die ik om hulp vroeg stelde mij gerust: het overkwam hem ook nog. Het park had 3 hoeken die erg op elkaar leken. Geen park dus, maar een doolhof.

De thuisreis verliep wel voorspoedig en dat was fijn.

Henk, Rotterdam, 22 december 2022.

 

.

Kerstconcert Rootskoor Rotterdam in Schiedam.

 Kerst-concert Rootskoor, e.a. en wat daar aan vooraf ging.

Dit jaar zou de afsluiting van ons zangseizoen net iets anders zijn als in andere jaren. In de after-Djoj-tijd stond er geen Braziliaanse kok meer voor ons klaar. Neen, het kerstdiner diende in eigen beheer tot stand te komen en al vroeg zorgde Franca ervoor dat er koks zouden zijn en mee-eters. Alles werd vastgelegd op een lijstje. En met Peter en Marjolijn werd overlegd hoe dit alles vorm te geven in de barruimte van Pro Rege. En om het in de juiste tijdsfeer te plaatsen: En Zo Geschiedde.

Heleen had inmiddels contacten gelegd met 2 andere koren om tot een ( voor ons ongebruikelijk ) gezamenlijk  Kerst-concert te komen in het gebouw van het Apostolische Genootschap in Schiedam.

Het Rootskoor Rotterdam ( o.l.v.  "Sir" Herbert de Jonge ), het vrouwenkoor Bannink en Co en de koren Apgen Delft en Nieuwe Waterweg ( o.l.v. Ina Bannink met André van der Lagemaat op piano en orgel ). De 3 koren mochten hun eigenheid laten klinken en in een "Grande Finale" samen het Halleluja van Händel zingen. Samen onderweg.

Maar eerst was er het diner en de generale repetitie van Roots. Iedereen die dat kon verzamelde zich in Pro Rege voor een maaltijd die via het hart naar de maag zou gaan. Peter en Marjolijn hadden voor de juiste accessoires gezorgd En het eten werd ter meerdere glorie uitgestald. Anders gezegd: de hele Handel stond klaar. Halleluja !

 

 Theo had zoals gebruikelijk een to-the-point welkomslied geschreven, dat gezamenlijk uit volle borst werd gezongen. Zo voelde iedereen zich een beetje het kindje Jezus en dat op zich is al een heerlijk gevoel. Er werd met smaak gegeten en de gezelligheid ging door tot het moment van het moment van de generale repetitie. Ze kwamen allemaal voorbij : Van Ewuradze tot een Stralende Juul, van Alleluja tot Puer Natus. Nog even slijpen aan het Tibie van Mokransy en het hopen op de support van de andere koren bij het Halleluja van Händel. We waren er klaar voor.

Op zaterdagavond 17 december was het zover. Wij, de andere koren en het publiek verzamelden zich in de ruimte van het Apostolisch Genootschap. Een prettig gebouw met prettige mensen en een warme sfeer. Voor ons was er een lichte vrees voor de opkomst van onze koorleden, maar bij een volkstelling ( How Bethlehem can you be ? ) telden we 23 en waarnemer Nico. Ik had het gevoel dat Nico over ons waakte ( als een engel ) en dat was prima. Ook legde hij onze presentatie vast. Hij was daarin, zo bleek achteraf niet de enige.

 

 

Een groot schilderij in de kerk gaf al de veelkleurigheid van alle aanwezigen weer. In verbinding. Hetzelfde werd zichtbaar in de banken.

In dit geval was de aandacht gericht op Ina Bannink die ons meenam met het inzingen van onze stemmen. Kort en krachtig.

Daarna werd het tijd voor de koren, die elk eigen repertoire zouden zingen. Voor elk was een blokje gereserveerd voor en na de pauze. Allereerst het Vrouwenkoor Bannink en Cooo, daarna de samengevoegde koren Apgen Delft en Nieuwe Waterweg. Er werd verrassend mooi en ook heel serieus gezongen. Het verschijnen van Roots en Herbert bracht vervolgens een wat lichtere toets in de kerk. Met een dynamische Ewuradze lieten ook wij van ons horen. 

In de pauze mochten we aan de Glühwein of de Juice. Overal stonden hapjes die zo te zien met veel geduld gemaakt en geordend waren. Het zag er feestelijk uit. Zelfs de deuren van de 3 toiletten hadden een rood tintje. Na de pauze ging Herbert met de zaal en ons aan de slag: Gospodi als canon. Dat gaf veel beweging en voor velen zal het de eerste keer zijn dat zij 

Russisch Orthodoxe Heer ontferm U over ons zongen.

 

Daarna ging het, zoals Theo dat mooi en kleurgevoelig benoemde, Concerto Rosso verder. Sfeervol, warm en gevarieerd, tot het moment van de grote finale: het Halleluja van Handel. Met muzikale ondersteuning van organist André gingen alle, maar dan ook alle registers open. Dit moet hoe dan ook zelfs in Bethlehem te horen zijn geweest. Wat een dynamiek, wat een krachtige lofzang naar het Hogere.

 

 Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Buiten kon nog geschaatst worden, maar veel van het ijs ontdooide onder de warmte die wij mee naar huis namen.

 

 

Henk van der Veen,

17 december 2022. Schiedam.

 

De verbouwing.

 

De verbouwing.

Als ik op 4 april 2022 naar woningstichting Woonstad Rotterdam een verzoek stuur voor een nieuw keukenblok, krijg ik al snel bezoek van een aannemer die komt kijken hoe de staat ervan is ( sterk verouderd , een 2006 blok ) en verricht hij metingen. Twee weken later komt hij nogmaals ( ze gaan beginnen schiet door mijn hoofd ). Helaas. Hij komt kijken naar de staat van het keukenblok en om metingen te doen. Beiden zijn echter al gedaan. Vergissinkje.

 

Enkele maanden later komt een andere aannemer voor asbestcontrole. Ik ben verbaasd. Asbest ? Hier ? Ik heb gelijk, er is hier geen asbest. Dat weet de aannemer ook, maar ja regels zijn regels. Hij weet niet wanneer de verbouwing zal plaatsvinden. Lang is het stil en dan komt er weer een andere aannemer. Ik mag kleuren kiezen. Ook vertelt hij mij dat de aanpak groter zal zijn dan het keukenblok. Gipswanden eruit, nieuwe erin, nieuwe tegels, kraan, contactdozen, enz. Een complete renovatie. Maar wanneer ?

En dan in november komt het bericht dat er begin december begonnen zal worden. We maken afspraken over dagen en tijd en ik ruim de keuken uit en stoei wat met lak en muurverf aan het deel dat niet gesloopt zal worden.

Als de bewuste dag aanbreekt zit ik braaf tussen 8 en 10 te wachten, maar geen aannemer. Dan maar bellen. Men zegt mij dat dit niet hoort en dat er gebeld zal worden naar een onderaannemer van de aannemer. Die onderaannemer is echter elders aan het klussen, maar stuurt een afgezant om te kijken. Deze man probeert Nederlands te spreken, maar ik versta hem niet. Dat is moeilijk overleggen. 

Weer gebeld. De hoofd onderaannemer komt. Die versta ik wel, maar ik vind hem nogal nonchalant reageren en hij wil niets weten van mijn afsprakenlijst met "iemand van kantoor". Die hebben daar geen verstand van. Mijn inmiddels geslonken vertrouwen bereikt haar grens.

Wel wordt mij beloofd dat er deze middag nog gesloopt zal gaan worden en dat gebeurt. En de volgende dag zal er met de opbouw begonnen worden. Tussen 8 en 10 uur zit ik klaar. Tegen tienen word ik naast geërgerd ongerust en bel opnieuw. Nu naar mijn "kleurkeuzeman" met wie ik afspraken heb gemaakt ( hij had het over 08.00 uur op de tweede dag ). Hij gaat bellen wat mij een boze hoofd-onderaannemer oplevert ( hij was er 5 over 10 ), die liever zelf gebeld was geworden. Een heftige discussie ontstaat, die ook iets van een botsing van culturen heeft.

Intussen brengt zijn personeel de benodigde spullen naar boven. Op de gang wordt de stemming milder ( onderling begrip ). We geven elkaar de hand en hij belooft dat het vrijdagmiddag klaar zal zijn. De tegelzetter blijft. Hij is stil ( verstaat mij ook niet ) en werkt met geduld en vakmanschap aan mijn gipswanden en betegeling. Hij pauzeert op de vloer in de hoek van de keuken, glimlacht en gaat weer verder. Ik mag hem, sterker nog, ik heb met hem te doen. Hij wijst elke vorm van comfort of drinken vriendelijk af.. Hij gaat door tot het klaar is ( ruim 5 uur aaneen ). Ik heb respect voor hem. Stilzwijgend, bijna verlegen, verdwijnt hij.

Intussen wordt door anderen op de gang mijn keuken geplaatst, maar daar ook koken lukt nog niet. Dat doen we in de badkamer. Onder de douche. Het geeft hoop op de volgende dag en zie : de mannen verschijnen op de afgesproken tijd. De spullen gaan naar binnen en een blijft er achter voor de opbouw. Rustig en bekwaam. Tegen 16.00 uur is de klus ( ook hij heeft hard en lang gewerkt ) en neem ik, nu in dankbaarheid, afscheid . Wij vieren het samen met mijn buurman op een steekwagen in de lift.

Voor mij breken nu de dagen aan van de inbouw van de koel - en kookunit, het sauzen van muren, het plaatsen van verlichting en het verdelen van de stroomgroepen ( er zijn wat gebruikers bijgekomen ). Het begint er steeds meer op te lijken: een nieuwe keuken, ook decoratief met gelakt meubilair, schilderijen van eigen hand en andere details.

Vandaag is het tijd voor de finale: het aanbrengen van de nieuwe LED plafond verlichting. Deze kan in 3 standen licht geven. Er is licht aan het einde van de tunnel. Het is zuinig, praktisch en design, maar ik mis nog wel dat ouderwetse bolletje met een gloeilamp. Maar okay, het is 2022. De klus is geklaard.

Rotterdam, 19 december 2022.