Zoef................met de Zoe.

Een aangetekende brief van Dacia Nederland riep mij op mijn spoorstangen te laten controleren. De spoorden niet altijd op de juiste manier en dat is niet ongevaarlijk, zo werd mij duidelijk gemaakt.

In de garage werd helder dat ook de mijne de neiging tot ontsporen hadden en dus liet ik mijn Dokker achter voor reparatie. Hij moest zelfs een nachtje binnen blijven slapen.

Op zich niet gek, omdat het ook nog vroor.

Het aanbod om mij met een auto naar huis te brengen vond ik iets te ruimhartig, mede omdat ik een mobiliteitsplan had. Het finale aanbod was er echter een die ik niet kon laten gaan:

een volledig elektrische Renault Zoe met automaat !

Het instappen ging prima. Ik had al verstand van de start/stop knop. Al moest ik hier eerst de rem intrappen en in mijn Dokker de koppeling ( tsja de koppeling..........die zat er niet in ). Neen dat zou lukken: de motor ging geluidloos aan, maar hoe ik moest wegrijden was mij volkomen duister.

Ik had een pook met vier standen in het engels..........

Een verkoper was bereid mij het oppoken van de auto uit te leggen en ja hoor, daar ging ik met mijn werkloze linkerbeen. Een verward been ook, dat merkte ik al snel als ik onverhoopt moest afremmen en stoppen. Mijn linkerbeen trapte onmiddellijk de koppeling in, maar omdat die er niet zat nam hij het breed uitgevallen rempedaal.

Goh, wat stond ik dan snel stil !!!!

En wat een onbegrip als ik mijzelf en Zoe niet snel genoeg herpakte.

 Het leek mij beter om eerst de polder in te rijden om op mijn gemak te kijken waar ik nu in zat en hoe daar het beste mee kon worden omgegaan.

Zo ontdekte ik dat de tankdop in de neus zat.

 Leuk om te weten, maar niet terzake, omdat mijn batterij nog 80 km vooruit of achteruit kon.

De lampen waren ronduit vierkant futuristisch. Ik kon heel ver naar binnen kijken en volgens mij konden ze zelfs knipogen.

Alle handicaps voorbij en mijn linkerbeen onder mijn billen probeerde ik het vanochtend opnieuw en ik moet zeggen: Zoe rijdt als een zonnetje.

Het was weer een aparte ervaring.

Inmiddels was mijn Dokker voorzien van nieuwe spoorstangen. Ik had weer een schakelpook en een koppelingspedaal. Alleen mijn linkerbeen sliep inmiddels. Die moest ik zachtjes wakker maken.

Ik kan echt niet zonder.

Rotterdam, Zevenhuizen, 17 en 18 februari 2016.

Ugo Rondinone in Boymans.

Tsja, het zou morgen een natte, waterkoude, grijze en vooral eenzame ( oeps ) dag achter de ramen worden. Een weinig stimulerend beeld. De behoefte aan veelkleurigheid en inspiratie nam bij mij dan ook toe.

En zie: Jeroen Bosch was deze week verhuisd van Boymans naar Den Bosch en dat gaf ongetwijfeld ruimte voor iets nieuws:

Ugo Rondinone en zijn Vocabulary of Solitude.

 

Mijn behoefte aan kleur was zo groot dat ik voor openingstijd al voor het museum stond.

Snel daar de kassa. Jas in de kluis. En meteen naar de eerste suppoost. "Ik wil naar de clowns". "Kom maar mee", zei de man en hij nam mij mee in de lift naar boven.

In de lift vertelde ik hem dat ik als kind bang was voor clowns. Hij: "deze doen niks en als ze wel wat doen geef ik ze een schop !"

Hij was dus blijkbaar niet bang voor, maar boos op clowns.

De snelle actie had tot gevolg dat ik mij enige tijd volstrekt alleen tussen de 45 clowns bevond. Wat een luxe. Ook om te fotograferen.

Ugo Rondinone, een Zwitsers kunstenaar, werkend in New York, noemt een kunstwerk geslaagd wanneer men niet hoeft te denken maar het kunstwerk simpelweg kan ondergaan omdat het voor zichzelf spreekt.

Hij maakt gebruik van herkenbare beelden en symbolen waar iedereen iets mee kan en gelooft in de spirituele helende werking van kunst.

Kunst doet de tijd vertragen, het remt de beschouwer af waardoor er ruimte ontstaat voor bezinning.

Hij creëert met zijn installatirs innerlijke, persoonlijke droomlandschappen.

Deze tentoonstelling is een terugblik op zijn werk dat geïnspireerd is door het kleurenspectrum.

 De naam "Vocabulary of Solitude" oftewel "Vocabulaire van de Eenzaamheid" gaat verder dan de negatieve bijklank van eenzaamheid.

Immers "solitude" duidt op een vorm van eenzaamheid die positief geladen is: in afzondering bloeit creativiteit op en ontstaat er ruimte om te reflecteren en in contact te komen met onszelf.

 Aan de zijzijde van de tentoonstelling bevond zich een raampartij met filters in verschillende kleuren, getiteld "Love invents Us" .
Als een prisma breekt het raam het witte zonlicht ( vandaag helaas afwezig ) van buiten op in kleuren.

 Kleur is er overal in deze tentoonstelling.
De kleding van de clowns is van een grote diversiteit.

Intussen werd het geleidelijk drukker in de zalen. Er werd veel gefotografeert en wat is er heerlijker ( zeker als kind ) om met jouw favoriete clown op de foto te gaan.

Daar droom je toch van.

Naar ik begreep waren er gisteren bij de opening echte clowns die zich tussen de beelden gemengd hadden en zo voor nog meer verrassing zorgden.

Voor kinderen was er een kleurwedstrijd geweest en daar was flink gebruik van gemaakt.

Voor mij werd het tijd om nog wat verder te gaan kijken.

Maar dat is voor een volgende keer.

En bang van clowns ? Nooit geweest !

Een modern sprookje.

Er was eens een heel mooi prinsesje. Haar naam is Mette. Op een dag ging weer ze eens uit logeren bij oma, de prinses-grootmoeder van Strienestad in West Brabant. Haar oma woonde daar op een groot landgoed in een kasteel met heel veel kamers.

Dat vond het prinsesje heel erg leuk, want zij hield ervan om in twee kamers tegelijk te spelen en te slapen. Bovendien had zij dan steeds iets te kiezen en daar hield ze van.

Op een maandagavond, nadat zij de hele dag aan een vlinder "in glas in lood" had gewerkt en oma haar had voorgelezen, besloot zij "het spel van de vlinder" te spelen. Zo ging ze in haar eerste kamertje als een heel mooi rupsje slapen in haar coconnen dekbed, om de volgende morgen in haar andere kamertje als een prachtige vlinder op te staan. Haar vleugels hadden wonderlijk genoeg dezelfde kleuren van de vlinder "in glas in lood".

Het zou een spannende dag worden, want vandaag ging zij kijken naar allerlei "oude gewoonten in boerendorpen". Een jaarlijks terugkerend feest waarbij de plaatselijke bevolking zich ging verkleden om daarna luidkeels en met veel boemboempapa door het dorp te dansen. Dat wilde ze wel eens meemaken.

Na een korte piama-party bij het ontbijt werd het tijd om naar het dorp te gaan. Oma ging mee en ook de bekende kroniekschrijver en fotograaf Groothertog Henk van Ommoord tot Zevenhuizen stond klaar.

Even zag het ernaar uit dat het feest niet door kon gaan vanwege de weersomstandigheden, maar na een voorspoedige en veilige reis belandde de prinses met haar gevolg toch in de buurt van Kasteel Jumbo. Daar woonde Prins Strienus de Vijfde, die er zo zijn eigen regels op nahield: zijn 11 Gebooje.

Het prinsesje was benieuwd hoe de optocht er die middag zou uitzien. Ze had al een mooi schema gemaakt met daarin blokken voor de wagens en natuurlijk de vlinders.

Het geheel zou een ronde maken door het dorp.

Zij had voor deze gelegenheid haar roodglanzende toverjasje met de 1000 sterren aangedaan. In dat jasje kon zij zichzelf zichtbaar en onzichtbaar maken ( dat is zo handig met toverjasjes ).

Er was goed naar haar plan gekeken, want de vlinders waren rondom aanwezig, ook al werden hun vleugels wat nat.

Op de wagens was het een dolle boel. Zo was een baby met vleugels en een pijl en boog die met liefde rondsprong, achterna gezeten door een duivel ( ook in onderbroek ). Ja die Strienenaren maken er wel een potje van. 
Knap gedaan, dat ook.

Ook kwam er een gouden koets voorbij. Je kon duidelijk zien dat dat niet de echte was en ook de hofdames in hun gewaden zagen er door de bezuinigingen wat sobertjes uit.

En toen werd het spannend voor het prinsesje: een vlucht groenblauw gekleurde sparrows ( die regelmatig voor oma popliedjes zingen ) kwam op haar afvliegen. Als vlinder schrik je dan toch wel even. Ze probeerde nog onzichtbaar te worden, maar  te laat.

Gelukkig kwamen de Sparrows alleen iets voor haar zingen en kreeg zij een zakje zangzaad.

Dat was een hele geruststelling.

 Oma vertelde dat zij elke dag bij het ontbijt zo'n zakje zangzaad at om goed bij stem te kunnen blijven en daar moest het prinsesje wel weer om lachen.

En dat was mooi, want er kwam nog heel veel meer voorbij, zoals een boempapa orkest in een partytent.................

 Een kippenboer met kippen voor. op en in de kar.......

En een heleboel vrolijke gekroonde koninklijke hoofden die het prinsesje toelachten.

Ja, familie wordt onmiddellijk herkend.

Vol van indrukken en met natte voeten liepen ze nog even bij Kasteel Jumbo binnen om wat spek en brood te kopen.

Daarna gingen het prinsesje en haar begeleiders terug naar Kasteel Strienen om thee te drinken en een uurtje te spelen in meerdere kamertjes. 

Geheel onverwacht kreeg Mette ineens bezoek van Peter Pan ( die zij later met veel plezier Peter Pan nekoek zou noemen ). Hij nam haar en Tinkerbel en een paar andere kinderen mee. Eerst heerlijk zweven door de lucht om daarna Kapitein Haak een poets te bakken.

Het prinsesje genoot met volle teugen. En zij speelden totdat het etenstijd werd en zij zelf voor iedereen pannekoeken mocht bakken.

Iedereen kon kiezen uit een pannekoek naturel, met katenschinken, met Kempener ham, met appel of gewoon van alles wat. 
Dat de eigenwijze stroop niet uit de fles wilde vond zij niet erg, er was immers ook appelstroop. Jammie !

Het prinsesje kon heel goed omgaan met de mixer en het beslag zag er heerlijk en zonder klontjes uit.

Alleen het omkeren met de appel lukte niet altijd.

Lekker was het wel.

Met ronde buikjes zat de familie aan tafel en keek nog een terug naar een natte, maar mooie dag vol met grappige mensen. Het prinsesje ging tevreden naar een van haar kamertjes en na het voorlezen belandde zij in een diepe slaap.

Henk, Strienen, 9 februari 2016.

Schildermiddag

nog geen bericht.

Aan tafel. Een dag in Hulst.

Of ik zin had om een keer mee te gaan naar Hulst om een tafel uit te zoeken bij Morres, de grote woonboulevard aldaar ? 

 

Ja, die zin had ik wel en zo belandden we na een heel lange wasstraat via de Liefkenstunnel in België in Hulst.

We werden welkom geheten met een glaasje jus en wij mochten zeggen wat wij graag wilden zien in dit bos van ongekende kortingen ( alleen deze week natuurlijk ).

De route naar de tafels was fris en vrolijk en met een lentegevoel belandden wij op onze plek van bestemming: aan tafel zal ik maar zeggen.

Er was een scala aan mogelijkheden maar onze voorkeur ging toch vooral uit naar een met poten op de hoek met tegengesteld dubbelgeplakt massief hout.

We leerden in korte tijd heel veel over tafels en poten en lengtes en breedtes en prijzen. Ja, bij Morres konden wij beschikken over een scala van adviseurs en adviseuses ( bijna zoveel als dat er tafels waren. 

Moe van alle beslissingen die we wel en niet genomen hadden werd het tijd voor het ook aanwezige La Place ( klinkt toch anders dan Jumbo ).

Een dik verdiend en dik belegd broodje viel ons ten deel. Verrukkelijke roomkaas met bieslook en culinaire beenham. Met een voortrefeelijke cappucino.

Ja hier doe je het toch eigenlijk voor:

En na deze pauze en een kort verblijf in de Morrestempel werd het tijd voor de dekbedhoezen. 

Daar waren er zoveel van dat ik even ter bezinning op een bank met korting ging zitten met een meer dan heerlijk uitzicht:

Geheel uitgerust en voldaan besloten we weer naar buiten te gaan.

Daar was het nog steeds zwemweer.

En om hierbij aan te haken besloten we langs een ons bekende viswinkel te rijden, waar het ook heerlijk toeven was.

Wat een collectie, wat een heerlijkheden en zo veel:

De kokkeltjes rechts brachten mij weer terug aan het zomerstrand van de Algarve in 1975.

 Volkomen een met de natuur had ik mij ertoe laten verleiden ze te proeven.

Maar ter zake: er moest ook vandaag gegeten worden en de verse Griet zag er heerlijk uit:

Maar Griet mocht blijven liggen: het werd een prachtige kabeljauw.

Thuisgekomen kregen we het snel wat warmer bij de open haard vol vlierenhout.

Intussen lagen de frieten in de oven, de haricots verts en de kabeljauw in de pan.

Dat zag er op ons bord zo uit:

En zo konden we terugkijken naar een geslaagde dag ( nou ja, de tafel was er nog niet gekomen en Feyenoord verloor voor de 5de keer ).

Benieuwd welke tafel het straks gaat worden, maar dat is een andere excursie.