Tennisbaan adieu.......

 

In 1974 stapte ik binnen bij TVO, nou ja binnen. Er stond een woonwagen als verkleedkeet. De banen waren zwart: puur asfalt. De consumpties brachten we mee. Die werden op het basic-terras geconsumeerd.

Pas in een later stadium werden de kleuren aangebracht. Eerst een aantal lagen glasvezel en daarna enkele laagjes rubbercoating in kleur. Het zag er mooi uit.

Wel moest het vrijwel jaarlijks met de hogedrukspuit ontalgd worden.

In de 40 jaar daarna werd duidelijk dat het in het veen drijvende betonblok met gecaot asfalt niet altijd even stabiel zou zijn. Soms verschenen er scheuren en de zgn. bloemkolen ( verdikkingen vanuit de ondergrond ).

Sommige leden verbonden het net uitslaan van de bal als samenhangend met het geleidelijk wat kantelen van het park.

Werd het te erg, dan werden de bloemkolen weggeslepen, de scheuren gevuld en kwam er een nieuwe toplaag.

Er waren ook veel voordelen. We konden het hele jaar spelen en wateroverlast werd................met wissers opgelost, tenminste als de rubbers nog in tact waren.

Echter geleidelijk kwamen er steeds meer bloemkolen, losse naden en scheuren. Zelfs nieuwe wissers schoten tekort bij het verwijderen van de diepere plassen.

Het waterpeil naast en onder de baan was zodanig dat daar gevist kon worden. Een unicum op een tennispark.

Op sommige plaatsen kreeg ik de indruk dat er satellietfoto's van de Coloradorivier waren gemaakt.

Het water ( vooral ook bij vorst ) deed de banen verder slijten en bij de netbevestiging kon je tussendoor wat gaan edrinken.

Een nieuw plan, een plotseling beschikbaar forsbemeten budget en onder leiding van een enthousiaste planrealiserende voorzitter maakten dat ons inmiddels ontstane natuurpark ( prachtige begroeiing ) op de schop kon gaan.

Er kwamen mannen met grote boren om de diepste lagen van TVO in kaart te brengen. Gelukkig maakten ze deze ook weer dicht anders waren de ballen niet terug te vinden. De gaten werden zorgvuldig weer van de originele baankleur voorzien.

Ook andere magische tekens verschenen, zoals een Italiaanse vlag met 3 kleuren en 3 scheuren.

Ja het werd echt tijd voor iets nieuws, maar tot dan speelden we er vrolijk door en zeg nu zelf:

eigenlijk liggen ze er nog best goed bij.

Maandag 19 januari 2015. Na 41 jaar ben ik wel toe aan iets anders. Vooral ook omdat ik nog mijn eigen knieën heb en dat wil ik nog lang zo houden.

Baan 1, 2, 3 en 4 bedankt.

Henk van der Veen.

Stedelijk Museum Schiedam: puur natuur.

"Ik ben in het Stedelijk Museum in Schiedam geweest", zei Marjolijn. De expositie van Herman de Vries. Heel bijzonder en mogelijk ook iets voor jou.

Een goed advies neem ik graag ter harte en dus stond ik vanochtend om 10.15 uur voor de kassa van het Stedelijk in Schiedam. "U bent de eerste", zei de lieftallige kassiëre. Dat heb ik dit jaar al meer gehoord ( erwtensoep op Nieuwjaarsochtend in Willemstad ). 

Ja, soms ben ik een vroege vogel.

Het opvallende van dit museum is dat het 2 kanten kent, die alleen met elkaar verbonden zijn via de begane grond. Daartussenin liggen foyer / winkel en garderobe.

Dat het hier een oude kerk betreft is te zien aan de nog altijd aanwezige en hoogverheven preekstoel.

Maar goed, ik kom voor Herman de Vries en dus ga ik op reis door de 4 verdiepinugen aan mijn rechterkant. In de grote witte en helder verlichte zalen wordt al snel duidelijk dat voor Herman "natuurlijke materialen" en "herhaling" van belang zijn.

Soms heel eenvoudig: blaadjes op karton laten dwarrelen. En dan weer met veel geduld blaadjes ordenen, als betreft het een militaire parade. Chaos en ordening lees ik er vanaf.

Erg boeiend ( jarenlang heb ik gestreden tegen voortwoekerende braamstruiken met hun agressieve doornen ) vind ik de takken met doornen ( hier van  rozen ) aan de muur. Geen collage om aan te raken.

In een andere zaal komt de geur van rozen mij tegemoet. Op de vloer ligt een grote massa knopjes van wilde rozen. Een indrukwekkend tapijt. Ik onderdruk de neiging om er over heen te gaan lopen. Ben al blij dat ik hier vrij mag fotograferen

Op de achterwand een aantal grote monochrome schilderijen. Herman heeft hier geen verf gebruikt, maar gepigmenteerd as.

Herman, zo blijkt, is dol op het verzamelen van van alles uit de wereld van de natuur. Hij ordent en rubriceert ook graag.

 Het meest bijzondere zie en ervaar ik in de prachtige oude zolderruimte. Het voelt niet meer als een museum. Meer als een kapel.

Er staat een beeldscherm waarop hij toelicht wat hier zoal te zien is. Hij heeft op zijn reis door Nepal geneeskrachtige kruiden verzameld en deze meegenomen naar huis. Ook hier worden geduld en zorgvuldigheid zichtbaar.

Hij heeft ook wel iets van een oude wijze man met zijn grote witte baard en zijn enthousiaste manier van vertellen. Het voelt of hij op dit moment hier aanwezig is.

Hij vertelt verder over de verschillende peulvruchten en zaden die hij op de markt in Katmandu heeft verzameld. Gelukkig zijn er op deze zolder geen vogels. Ook zij zouden het prachtig gevonden hebben.

Het meest indrukwekkende is de collectie sikkels. Een van de oudste gereedschappen om planten mee te oogsten.

 Met daarachter een 4-tal lijsten met daarin de 4 belangrijkste heksenplanten, zoals de Bella Donna ( giftige bessen, slaapmiddel ), het Moederkoren ( wee-bevorderend ) en de Valeriaan ( kalmerend ). De vierde is mij ontschoten.

Als ik later door de andere zijde van het museum loop, waar de tentoonstelling "Ik hou van Holland" wordt gehouden bemerk ik dat er veel weerstand opkomt tegen al dat oude werk en de bijbehorende oude verhalen. 

De moderne maatschappij na 1945. Op de een of andere manier kost het mij veel energie om hier rond te lopen en ik hou het al snel voor gezien.

Ik verlang naar de ruimte, de stilte, de schoonheid van de zolder met de planten, kruiden en sikkels. Als ik boven kom ( beneden is het inmiddels erg druk ) ben ik nog alleen.

Ik ga voor enige tijd zitten en wordt geraakt door wat hier voelbaar en zichtbaar is. Het heeft iets sacraals. Net als de maker. Terug naar een vergeten bron.

Ik hou van het werk van Herman de Vries. Voor mij is hij een oude wijze, een sjamaan.

Marjolijn bedankt.

Plastic vrienden.

Het waren mooie dagen, zo bedacht ik toen ik op zaterdagochtend wakker werd. Had ik niet fijn gezwommen, heerlijk getennist en daarna gedanst en gezongen. 
Vive la vie !

En nu: fris wakker en een dynamisch plan om verhalen te schrijven op mijn nieuwe blog.

O, wat smaakte het ontbijt heerlijk en de thee en de koffie. Hmmmm.

Ik was er helemaal klaar voor....................

Op dat moment miste ik mijn portefeuille, die ik gisteravond nog zo stevig in mijn hand had gehad. 

Het lokale zoeken begon, en opnieuw en opnieuw verder in de auto en daarna in het gebouw waar ik gisteravond nog zo uit volle borst "de tingle in my fingers" had gezongen.

Met al mijn beeldende vermogens mobiliseerde ik de situaties, ruimtes en mensen met wie ik in aanraking was geweest.

Ook op de plek zelf werd door behulpzame lieverds uitgebreid gezocht.

De portefeuille bleef zoek.

Een kantelpunt werd bereikt.

Tijdens de inventarisatie van schade en potentieel ongemak ontdekte ik al snel dat al die plastic kaartjes eigenlijk goede vrienden zijn. Ze helpen je door deuren, poortjes, kassa's en nog veel meer.

En wat had ik heel veel van zulke goede vrienden.....alleen nu niet meer.

 Ik voelde me geblokkerd en besloot datzelfde te doen met mijn bank en OV-pas. Dat op zich ging heel soepel: de schaar in de ouden en de nieuwen zijn er binnen een paar dagen. Tot dan niet kopen en niet reizen.
Globaal kostte me dat zo'n 18 euro, maar dan zou er geen misbruik van gemaakt kunnen worden.

Voor het rijbewijs was het andere koek. Dat betekende over een week aanvragen en dan een week later ophalen. En dat voor zo'n 38 euro. Kon sneller en duurder. En omdat het om een identiteitsbewijs ging de polilitie gebeld: ik kon de komende 14 dagen beter niet autorijden. Ook fijn om te weten. Immers ik had ook geen OV-pas meer.

Ik besloot dan maar gevaarlijk te gaan leven. Met alle risico's daarbij.

Eh.....het kentekenbewijs. Weer zo'n hobbel. Op de site van de RDW mocht ik 32 euro storten. Iets zei mij daarmee te wachten. Wat als er een eerlijke vinder zou zijn of een schuldbewuste......

Dan maar naar de Airmiles, de Groene Kaart, de Bonuskaart ( net nu het hamstertijd was ) en...........

oei, mijn 25- baden kaart. Ook daar kon ik wel dag tegen zeggen met mijn handje.

En dat terwijl het daar altijd zo gezellig is. 

Gelukkig kon ik voor 7,5 euro en nieuwe pas krijgen en werd mijn resterende tegoed overgezet.

Nu de Menzis-kaart nog. Ik begon voorzichtiger en behoedzamer te bewegen. Ik had immers geen pas. En dan word je niet geholpen.

En zo na vele websites, wachtwoorden, formulieren en gepuzzel zou mijn leven over enige tijd weer normaal kunnen worden. Een fijne gedachte, dat wel.

En net toen ik er helemaal klaar mee was ging de telefoon: De directeur van het bewustwordingscentrum Djoj meldde mij dat bij het toevallig verplaatsen van de piano mijn vriendenkring gevonden was. Dat ik 'm daar nu net verstopt moest hebben........opgelucht en dankbaar plofte ik in mijn stoel. Straks zouden we weer bij elkaar zijn. Ik en mijn plastic vrienden.

Maar eerst werd het weer tijd voor websites, wachtwoorden en formulieren om daar waar het kon de zaken terug te draaien. Het waren fijne dagen geweest deze week. De zaterdag heb ik echter uit mijn agenda gescheurd. Die hoeft niet meer.

Henk.

( publicatie op www.henksverhalen.blogspot. com )

Met dank aan Mark Rothko.

Het is 3 januari 2015. Tijd weer om met de vaste schildergroep het seizoen te openen.

Iedereen had al het nodige voorwerk verricht.

 Tijdens de voorbereiding was er lichtgerezen perenpizza met gele vla. E. heeft daar veel gevoel voor.

Alles werd in 2 keer opgegeten, zodat we niet meer teveel afgeleid konden worden.

In het vooroverleg werd besloten dat wij het werk van Mark Rothko als uitgangspunt zouden nemen.

 En dat betekende in eerste instantie kleurvlakken - laag over laag - aanbrengen.

Daarna werd het mogelijk om in het Rothkosiaanse veld te gaan variëren.

 Tussendoor zorgde M. voor enkele smakelijke details. Ook hier veel gevoel voor kleur. Zij liet na afloop een zakje met levensgevaarlijke zoutjes achter. Die kan ik nu niet meer vinden. Proeven nog wel.

 Daarna was het tijd voor de bespreking. Hierbij deden we soms - door lang te kijken - de meest wonderlijke ontdekkingen.

Ergens doorheen kijken of kunnen kijken was toch wel het meest opvallende aspect.

 

Een frisse Nieuwjaarsneus.

Oudjaarsdag.

 Uitgeweken naar de rust van de Nesselandepolder lukt het mij de laatste zonnestralen van 2014 vast te leggen. Het is in meerdere opzichten een jaar met de nodige bewolking en ook met veel zon geweest.

Voor het eerst sinds 15 jaar was ik thuis op Oudjaarsavond. Leuke conferences, dat wel. En tegelijk het besluit genomen de komende 15 jaar in deze periode weer naar onze buurlanden te verhuizen.

Landen met mooi begrensd en gestruktureerd siervuurwerk. Weg uit het klein Bagdad van Opstelten ( 2% minder erg ) met haar collectieve waanzin van explosies en respectloos lawaai en vernieling.

Het verlangen naar een kruitvrije frisse neus op Nieuwjaarsdag ( het liefst natuurlijk op een maagdelijk witte wintersportpiste ) maakte dat ik met I ( houdt ook van frisse neuzen, niet van koude oren ) een ochtendwandeling ben gaan maken in Willemstad.

Willemstad , hoe toepasselijk, daar werd vroeger flink geschoten, maar nu niet. Nu was het er heel stil. Zelfs het kruithuis lag er relaxed en verlaten bij.

 Gevoetbald werd er vandaag ook niet. De lijnen van het veld waren niet zichtbaar en de drainage had vakantie. Het werd - terwijl de zon mee kwam doen- een fijne wandeling over de binnen- en de buitenring.

 Bij terugkeer in de haven sloeg voor het eerst dit jaar de hongerige trek toe. De meeste accomodaties waren nog gesloten, zo niet "Het wapen van Willemstad".

We waren de eersten van dit jaar en deze dag en de kok kon aan de slag.

Verse erwtensoep werd het. Met roggebrood en Zeeuws spek.

 Het bestek zag er overigerns nog Sinterklaasachtig uit.

Op het nog te verwarmen buitenterras stond een voorjaarsbode naar ons te lonken.

Lente onder de straalkachel. Wat wil een mens nog meer.

 Teruglopend naar de auto op het Havenhoofd werd de zon duidelijk zichtbaar. 

De eerste zonnefoto van 2015 een feit.

Zo werd het een goed begin van een mooi jaar.

de schildpaddentrek

Met schrijverscoach J. het nieuwe jaar begonnen met een experiment: intuïtief schilderen in combinatie met schrijven.

Deze keer geen thema of visualisatie, maar gewoon laten komen wat er komt:

 Na een soms ritmisch en dan weer chaotisch gekras ontstaan 2 werelden die al snel onder een intense kleurlaag verdwijnen. Daarover heen komen kreten en teksten.

Tussendoor noteren wij wat er zoal in ons opkomt. Dit als materiaal om later mee en over te schrijven.

 Dan komt er een tendens om met rode vlakken iets van bloemen op het vlak te brengen. Geleidelijk aan ontstaat er meer vorm, een zich herhalend beeld en een lichtere ondergrond.

 Dan is het tijd om met het schilderen te stoppen en gaan we zien welke informatie / associaties het een en ander bij ons oproept. Deze informatie noteren we ter plekke.

Daarna gaan we gedurende 20 minuten een bijpassend verhaal schrijven.

Het verhaal:

De schildpaddentrek.

Ik geef je een roosje mijn roosje. Hij staat daar voor tante Marie in haar uitbundige bloemetjesjurk. Bij haar voelt hij zich veilig als hij moet oversteken. Als het spannend wordt. Samen sterk. We are the champions, zo voelt het dan. Wat een grote hand en wat fijn om die vast te houden.

Later roept zij hem naar binnen. Zijn beentjes rennen, want als tante roept dan belooft dat iets.

En terecht. De Toppers zijn er en oom Lee van wie hij altijd kippenvel krijgt bij: "with hope in your heart and you'll never walk alone".

Het feest kan beginnen....pam, pam, bam , bam. Mooie gekleurde pakken, gitaren en ritmische staccato-geluiden. Met z'n allen dansend onderweg, feestend, caramba.....

We worden meegenomen naar grote hoogte, een engel wijst ons de weg.

De eieren komen uit. Allemaal tegelijk. Kwetsbaar in de nieuwe open ruimte bewegen we zo snel mogelijk over het strand onder ons. Samen sterk, maar toch....Eenmaal bij en in de zee gaan we los. Hier voelen wij ons thuis. Van de ene wereld naar de andere, de overgang.

Tanta Marie is beide werelden. Ze is een Topper. En .........goud waard.

 

Artohotze.