Het MOYA in Oosterhout.

 

 Het MOYA museum in Oosterhout.

Op zoek naar wat nieuwe creatieve prikkels ben ik naar Oosterhout gereden. Daar is een oude galvaniserings-fabriek deels ingericht als museum. Mijn aandacht was erop gevestigd via de media. Met name op het werk van Barbara Broekman, een internationale veterane op het gebied van werken met textiel.

Het was wel even zoeken, want mijn navigatie liet mij uitstappen bij een hypermodern gebouw: zwembad De Warande. Bij het rondvragen kende men het MOYA niet. Sterker nog : een bereidwillige heer ging voorrijden en bracht mij bij het oude zwembad ( waar ik als kind zowaar een paar keer gezwommen had ). Uiteindelijk loste ik mijn eigen probleem op, parkeerde en kon naar binnen.

Er was duidelijk sprake van een ruime opzet en omdat ik wel verder naar binnen wilde kon ik bij de kassa 7,50 euro afrekenen. De museumjaarkaart was hier nog niet doorgedrongen. Inmiddels zag ik een andere dame aan de balie worstelen met een boormachine. De boor ging er niet uit. In een paar flitsbewegingen verhielp ik het euvel. mijn goede daad voor vandaag gedaan.

Nu ben ik niet zo van de textiel. Ik kom meer uit de ruimtelijke sculpturen en het schilderen. Desalniettemin vond ik het wel een belevenis om rond te lopen op en tussen giga-wandkleden en tapijten, die eindeloos geduld en creatieve vondsten uitstraalden. Grappig: ik hoefde niet van te voren mijn voeten te vegen.

 Iets verderop kreeg ik associaties met een een urinoir, maar wel heel leuk gecamoufleerd.

 Kleurrijk was het hier sowieso.

Intussen werd mijn aandacht getrokken door steeds veranderende lichtvlakken. Het had ook wel iets van weven met licht, maar dan heel snel en digitaal. Hieronder twee korte filmpjes van het werk van Jeroen Koolhaas.

En er was meer. In nevenruimtes bevond zich een ware mengeling van allerlei kunstvormen en -objecten. Wat ik hier miste was de warmte van de tapijten en voor het eerst begon ik naar de "oude fabriek" te kijken.

Haute couture belicht vanuit intens vuile ramen. Ik had het contrast nog niet eerder gezien. Ik wandelde door de ruimtes en vond daar weinig aantrekkelijks. Af en toe een leuk object, zoals dit. Ik kan de maker ervan dan bezig zien.

 
Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Nog een goed gesprek met de dame van de kassa, die mij vertelde dat ze het leuk vond om hier te werken. Wel was het zomers erg heet en in de winter erg koud. Klimaatverandering als expositie. Ook een idee. Buiten gekomen keek ik nog een maal om naar MOYA, een van oorsprong Keltische naam voor Schotse meisjes. Maar dat wordt hier waarschijnlijk niet zo bedoeld.

En na een lunch met Hollandse Nieuwe en weer die verse koffie, besloot ik nog wat natuur te gaan snuiven: Het werd de Natuurpoort in Rijen en zie: daar vond ik een prachtig paars tapijt. Vanzelf gegroeid en ook dat is mooi.

 

 Het was weer mooi en genoeg geweest. Net als al die andere duizenden automobilisten reed ik voorspoedig naar huis. In de aanloop naar de Brienenoordbrug werd er uitgebreid geweefd. Sommigen lieten ook een steek vallen.

 

Oosterhout, 19 augustus 2023.

Schilderen in Savita, Niedersfeld.

 Schilderen in Savita.

Deze week heb ik deelgenomen aan de schilderscursus van Rene Beerendonk in Savita, Niedersfeld- Winterberg in het Sauerland. Het complex ligt tegen een middelhoge berg te midden van de bossen. Op de top bevindt zich een uitgebreid gebied om te wandelen, te mountainbiken, langlaufen en vooral ademen.

Vermoeid van de voorafgaande weken gaf ik mij over aan de auto en mijn redelijk nieuwe TomTom. Deze gaf echter een aankomsttijd aan die ik niet vertrouwde en al snel werd duidelijk dat deze navigator ook aan vakantie toe was. Hij ( met de stem van een Vlaamse dame ) probeerde mij voortdurend op secundaire wegen te leiden en dat schoot niet op. Het leidde wel tot deze symbolische tekening. Mijn eerste deze week.

Toch wel bijtijds werd ik welkom geheten door de Master himself en zijn partner. Kamer 111 was met spoed ontruimd en ik kon mij gaan nestelen. Toilet, douche, bed, balkon, het zat er allemaal in. Zo konden wij om 17.15 uur met elkaar kennis maken in het atelier. Daar kregen wij een blanco boekje en een nieuwe grafietstift.

En zo kwamen wij, Rene, Anneke, Maya, Niek, Titia, Ilona, Sonja, Annie, Karin, Bettie en Henk bij elkaar in wat deze week onze broedplaats zou worden. De vloer en de tafels waren spatbestendig gemaakt. Verf, kwasten en papier stonden in de starthouding.

Rene bracht elke dag een ander thema in. Ieder was vrij daar zijn of haar eigen invulling aan te geven en dat werkte. Of liever wij werkten en dat leverde een grote hoeveelheid eigen vertalingen op. Zo kon bijvoorbeeld het thema "landschap" of "collage" of " emotie" heel afwisselend in beeld gebracht worden.

 

 

Tussendoor was er ook veel aandacht voor elkaar en elkaars verlangens, behoeften en vorderingen. En als je letterlijk vastliep dan was daar altijd Ilona die met haar zoetgevooisde handen en stem alle meridianen weer tot leven bracht. Om daarna in een diepe welkome slaap te belanden. Of je kon er mee gaan wandelen.

Ja iedereen had zo wel wat talenten die niet op de mailinglist stonden. Zo vertelde Karin dat zij heel mooi klassiek piano kon spelen. Niek en Maya hadden landelijke bekendheid met hun bedrijf "De Blauwe Kom". Zij zijn verhalenschrijvers en vertellers pur sang. In een indrukwekkend uurtje werden velen geraakt door de schoonheid ervan.

En dan Sonja. Spelenderwijs verluchtigde zij haar dagboek op een wijze waar middeleeuwse monniken jaloers op zouden zijn geweest ( die zaten natuurlijk wel aan regels vast ). 

Rene toonde ons zijn brede muzikale smaak: van Gregoriaans tot City to City.

 

Natuurlijk was er ook behoefte aan vulling voor onze magen. Daar werd 3 keer per dag door de keukenstaf voor gezorgd. Met zorg bereid en dikwijls feestelijk gedecoreerd voedsel mocht na de bel opgeschept worden. Gehoorzaamheid daarin werd erg op prijs gesteld. Telefoons niet ( deze foto's komen van een ouderwetse camera ). Applaudisseren mocht natuurlijk wel.

Erg plezierig was ook dat er deze week vrijwel altijd buiten op het terras gegeten kon worden. Dat leverde behalve frisse lucht, zachte kussentjes, ook een extra vakantiegevoel op. Een incidentele wesp werd vrolijk weggewuifd.

 

 

Er waren nog 2 groepen in het pand. Ingrid met Qi-gong en Laurence met met de contact-clowns. De eerste groep ging meestal op in de stilte van de Blauwe Zaal die door Ingrid was omgetoverd in een sacrale ruimte met een prachtige mandala in het midden, waar intenties, verlangens, kwaliteiten en rituelen een plaats konden vinden en vonden.

Hun week werd afgesloten met een klankschalenconcert.

 

  De clownsgroep van Laurence zorgde voor het meer luidruchtige element binnen het geheel. En het ging er soms stevig aan toe. 

 

Tijdens onze schilderemoties hoorden we ze hard huilen en ik hoorde van een zweepslag en een gebroken pols. Maar verder waren zij altijd vrolijk, amusant en erop gericht contact te maken. Verlegen, dat waren ze soms.

 

 Zo niet op de disco-avond, waarin sommigen zich ontpopten als ware Gogo danseressen en Tanzmariekes met een elasticiteit die jaloers maakte. En verstand van kunst hadden ze ook. Echte bewonderaars dat zag en hoorde je zo.

Op de tweede dag riep Rene ons op naar buiten te kijken en daar een boom met liefst een vogel erin te zien. Dat naar buiten kijken had echter ook iets van naar binnen kijken. Zeker voor mij. Mijn aanvankelijk mooie gestileerde boom kwam in een storm terecht en dat zag er even mooi als desastreus uit. Die avond sloop ik in stilte naar het atelier om de mooie stukjes bijeen te zoeken en opnieuw samen te voegen in een leporello.

Ik werd er heel blij van en liet mijn werkje achter op mijn blanco tafel. De volgende ochtend werd er heel enthousiast op gereageerd en diezelfde avond verzamelde een groepje zich om hetzelfde ambacht te leren en toe te passen. 

 

 

 

Er werd tot diep in de avond doorgewerkt. Niet te stoppen. Vermoedelijk komt dat door de dopamine die vrij komt als er weer een mooi stukje gevonden en ingekaderd wordt. Er vindt een transformatie plaats.

Titia opperde zelfs het plan om massaproductie mogelijk te maken. Karin stond open voor zoveel mogelijk materiaal om te produceren en Anneke maakte er een die kon concurreren met de met de pastels uit de Divina Comedia van Juke Hudig. Vermoedelijk is Annie nu thuis ermee bezig en Maya zag mogelijkheden voor een breder concept. 

Rene riep ons wel op de "gebruikte" collectie schilderijen spoedig aan te vullen: er stond ons een expositie te wachten.

 

Maar eerst was er de stiltewandeling naar het bankje onder het kruis. Via de slimme binnenweg kwamen we daar snel aan. Rene sprak een meditatie uit die ons ( opnieuw ) bewust maakte van verleden, heden en toekomst. En hoe wij dit in het landschap konden zien.

 

 

Tijd voor ons laatste werk. Daarna werd het opruimen en voorbereiden voor de expositie. Deze werd met veel zorg en bekwame handen thematisch ingericht.

 

 

Om 17.00 uur  verrichtte Rene de opening en vertelde ons publiek wat wij zoal gedaan hadden. Daarna was er tijd om rond te kijken. De clowns, de Qigongs en personeel en staf kwamen in grote getale en dat stemde ons heel tevreden. En er was voor elk wat wils.

Een mooie afsluiting van een geslaagde week. Wat nu nog restte was een ontbijtje op het terras. De zon scheen en dat was best apart want alle prognoses stonden op bewolkt, fris en onderkoeld weer.

 

Meteen na mijn vertrek daalde ik In Der Burbecke af naar de Konditorei op de hoek. Een heerlijke plek. Dat vonden meer mensen. Ik sloot netjes aan voor een broodje Schinken, een broodje Salami en twee grote Landbroden voor thuis. Vegetarisch prima, maar er huist ook een klein carnivoortje in mij. Vervolgens snel naar de Hochheide en de zon in. Daar in alle rust zag ik het effect van de schilderscursus pas goed: Ik zag in mijn broodje lijnen, een landschap, mannelijk, vrouwelijk, natuur en voelde ook emotie. Heerlijk om te zien hoe alles op zijn plaats viel. Een synthese.

Boven was het ondanks deharde wind goed toeven en ik besloot de top van de Clemensberg  te beklimmen. Op 825 meter hoogte kon ik nogmaals vanuit het heden terugblikken en vooruit kijken. Het had mij goed gedaan.

Savita, Niedersfeld, 16 - 22 juli 2023.

Henk van der Veen.