Vlonderen.

Na de retrospectieve reis met de ss Rotterdam en het bezoek aan Nieuw-Katendrecht.............het lijkt er de tijd voor...........stapte ik een ander herinneringsveld binnen: Good old Kralingse Plas.

Ik was er lange tijd niet meer geweest.

 Het was er stil. Eerst even kijken vanuit de auto naar het water, de lucht en de zo bekende afscheiding van bos en stad. Af en toe passeerde er een sporter of een hondenbezitster.

Links achter mij het Kebau-huis, waar ik voorheen dikwijls op het terras had gezeten.

 Zin om een stuk te lopen.

 Ik volg het dichtsbijzijnde pad naar het water. Het gaat over in een vlonder.

 Die overgaat in een vlonder, die................. Het is nu mogelijk om via vlonders aan de buitenzijde van het bos en de binnenzijde van de Plas te lopen.

 Het water rondom is kraakhelder en bijna roerloos.

 Eenmaal terug op het land biedt dat een ander beeld: Nieuwe vlonderaars.

In willekeurige volgorde ?

 In dit bos zijn geen wilde dieren. 

De schapen kunnen in alle rust grazen en ik waan mij tijdelijk in Drente.

 Langs de plek waar ik een tiental jaren trainde met de trimgroep van de atlethiekclub PAC.

 Tijd om verder te reizen: naar het zwembad, waar wij na het zwemmen door B. getrakteerd worden op amandelkrullen.

Trois Coeurs.

Afgelopen dinsdag raakte ik met een acupuncturiste in gesprek over de energie ( hartmeridiaan ) van het hart.

Nieuwsgierig geworden ging ik de dag erna spontaan schilderen : 3 harten.

Dat gaat bij mij snel en meestal laag over laag. Terwijl de een droogt ga ik verder met de ander, alsof ze verschillend zijn en ook bij elkaar horen.

Vriendin M., was in dezelfde week naar de Franse film Trois Coeurs geweest. Wonderlijk ?

Voor mij reden haar mijn 3 harten voor te leggen voor een spontane reactie.

Voor mij klopt het als.....een hart.

 Brandend hart.

 Smeulend hart

Jong hart

Dit weekend mailde een bevriende therapeut over een boeiende casus. Een man, twee vrouwen, drie harten.

Hoe wonderlijk.

Katendrecht wat ben je veranderd........

 Na het bezoek aan de ss Rotterdam, koffie en broodjes ontstond er bij mij iets van "we gaan nog niet naar huis........" Heel wonderlijk in deze context:
Ooit was ik hier thuis.
 

Als kind gingen we regelmatig met de pont van de Parkkade naar Katendrecht, waar vader een bakkerij, annex winkel had. 

Geen saaie plek aan zijn verhalen te horen. Er gebeurde altijd wel wat in wat toen het El Dorado van de hongerige zeeman was.
Hij bakte in die tijd noodgedwongen veel zoete broodjes en stond ook regelmatig voor hete vuren.
 

Toen we "bij de zaak zouden gaan wonen" werd dat idee gezinsmatig flink bestreden.

De bakkerij en de winkel gingen uiteindelijk dicht en ik.............
ben er nooit meer geweest.

Tot nu....

 

Er is nog steeds sprake van een Walhalla. In meerdere opzichten.
Ook Tattoo Bob is er nog.

Katendrecht is als een Fenix uit haar eigen as verrezen.

Er valt nu goed te wonen.De zeelui en de bijbehorende accomodaties en dames zijn weg.

Nieuwbouw heeft de meeste plaats ingenomen.

Langs de Maas staan nog wel veel oude opslagplaatsen die een nieuwe functie gekregen hebben.

Je kunt er genieten van 200 extreem grote schilderijen.

Naar het theater of eten en drinken bij de Fenix Food Factory.

Daarbinnen lijkt het een mix van een markt en restaurant. Heel ruim en ruig opgezet.

Het is zondagmiddag en er zijn veel gezinnen met kinderen voor wie dit een leuke restaurantvorm moet zijn:

Iedereen loopt met een plankje langs de bakker.

De slager.

Of de kaasshop.

Zo verschijnen op het plankje een broodje, eitje, een appel, plakjes worst en kaas die op een van de vele banken binnen en buiten genuttigd kunnen worden.

 Sinds enige tijd is er ook een loopbrug naar Hotel New York. Een brug waar de liefde tussen mensen bevestigd kan worden met behulp van een slotje met de namen erop.

Het sleuteltje kan vervolgens in het water worden gegooid als bewijs van eeuwige trouw.

Of niet.

Ik loop nog even door naar Hotel New York.

 

 En overweeg de waterttaxi naar de Parkkade te nemen.

 Maar dat ziet er niet amfibisch genoeg uit.

Het is genoeg geweest.
Nu gaan we wel naar huis.

Schilderworkshop.

Er zijn van die dagen, waarbij het niet meezit. De kunst is dan om er niet teveel mee te gaan zitten, maar te gaan doen: schilderen is en blijft dan een mooi medium.

In een visualisatie duiken een drietal vissen op: eerste een vrolijk goudvisje, daarna een vriendelijke dolfijn. Al snel verandert het weer en duikt er een joekel van een haai op.

Dat ziet er zo uit ( als ik niet teveel op de anatomie let ) :

 De goudvis houdt het al snel voor gezien, zeker als hij uitgenodigd wordt om bij de buren te gaan kijken. En daarmee binnengaat in een wereld van abstracte symbolen en wonderlijke groeisels.

 Duiding ? Niet nodig. Het komt zoals het komt.

 Soms veranderend van kleur of vorm.

 Een wonderlijke wereld, steeds weer in een donkere context.

 Zoals gezegd: het komt zoals het komt.

24-11-2014 ss Rotterdam.

Vanochtend ben ik vroeg wakker. Er is zon. De temperatuur goed en ik ga het - eindelijk - een keer doen: naar de ss Rotterdam.

 Bij binnenkomst is het even zoeken in het trappenhuis, maar spoedig sta ik voor de kassa voor een toer "uitwaaien en uitzwaaien". De machinekamer bewaar ik wel tot volgend jaar. Hoe verassend als ik Joke D. ontmoet, die hier de nacht heeft doorgebracht ( in een kooi ? ).

Er zijn vandaag geen zalen verhuurd en dus mag ik ook daar een blik in werpen. Het doet mij qua interieur sterk denken aan de eerste James Bond films. Nogal gedateerd. Deze zaal is een aardige uitzondering.

Eigenlijk vind ik het binnen knap benauwd en wil ik zo snel mogelijk naar buiten en dat lukt. Ik kom op het voordek, een plek waar in het verleden alleen bemanningsleden mochten komen en recreëren.

En als je de Titanic gezien hebt dan wil je voor op de boeg. Helaas zijn we in Nederland en dus mag dat weer niet. Een bezorgde suppooste vertelt dat ik 18 meter naar beneden kan vallen ! Gelukkig zit er onderin een gat waar ik bijna niet doorheen kan. Ik probeer het toch: het resultaat hierbij. Hoogte 17,5 meter.

Op het voordek liggen de trossen, de ankers en de ankerkettingen. 

Een dame in een soort kapiteinsuniform legt mij uit dat de ankers alleen niet voldoende zijn. Men liet er een flinke hoeveeeeeelheid kettingen op vallen ter verzwaring.

Bij het ophalen ( was een vieze bedoening ) stond men achter een spatscherm.

Waren de ankers binnen, dan luidde men de bel zodat de "brug" wist dat er gevaren kon worden. De bel luiden mocht ik niet. Anders zou heel Katendrecht uitlopen.

Ja soms wordt spontaan leven erg beperkt.

Via een van de promenadedekken probeer ik in de stuurhut te komen. Dat is trappen lopen geblazen.

Het dek ziet er echt uit zoals in de film. Alleen wat stilletjes.

En dan is er het sloependek. Geen ijsberg in de buurt, dus alles in rust.

Van hieruit naar beneden getakeld worden tijdens een zware zee lijkt me toch wel pittig.

Eindelijk beland ik in de stuurhut. Een man in uniform die op cruiseschepen gevaren heeft vertelt mij de bijzonderste details. Hij excuseert zich voor het kleine stuurwieltje, dat meer iets uit een botsautootje lijkt.

Ook zijn er telefoons voor als het fout gaat en de waterdichte schotten gesloten moeten worden.

Het zijn er 44. Voor elke deur een knop.

Het zicht vanaf de brug is meedogenloos gaaf. Mijn begeleider vertelt dat remmen lastig is. Dat er naast de stoomturbines later dieselmotoren zijn aangebracht en welke schoorsteen waar bij hoort.

Over het contact met de machinekamer via de telegraaf. Eentje voor stuur- en een voor bakboord.

En dan die gyroscoop waarin objecten rond de boot gereflecteerd werden. Nu vervangen door een scherm.

Ik begin er echt verstand van te krijgen.

Via de kaartenkamer neemt hij mij mee naar de hut van de kapitein, die nu even in gebruik is door Sinterklaas ( is nu even wandelen ). Wat een klein bed, zeg ik. Hij: Dat hoort zo. Met opgetrokken beneden lig je stabieler bij zwaar weer. Het bed is wel breed vergeleken bij wat ik later te zien kreeg.

Als ik naar de aanwezige meubelen kijk, waan ik mij bij Piekfijn, maar dat terzijde.

En dan weer naar buiten. Op het sportdek. Daar nestel ik mij in de zon.

En geniet van het sportieve element.

Volleybal, een soort curling, knopen leggen. De mogelijkheden zijn divers.

En er is een anti-verstekelingenboot te zien.

Ik ga verder van terras naar terras .

En krijg zicht op de twee stoompijpen die stratigisch zijn geplaatst. Hierdoor sloeg er minder rook en roet op het dek.

Aan de voet ervan het buitenzwembad, dat overigens droog staat.

Dat overigens droog staat.

Inmiddels is de toestroom van bezoekers flink toegenomen.

Voor mij tijd om iet anders te gaan doen.

Met een laatste blik op de brug ....

Verlaat ik het schip via een Exit. 

 ss Rotterdam bedankt.