Loving Vincent.

Loving Vincent.

 

Of ik zin had om mee te gaan naar de nieuwe film over Vincent van Gogh ? 
Nu kom ik Van Gogh al mijn hele leven tegen en heb ik meerdere malen meegedaan aan zaken als : Schilderen in de sfeer van Van Gogh. Sterker nog: ik organiseer dergelijke workshops.

Volgens Janneke was dit een heel bijzondere film: alle schilderijen van Van Gogh zouden in beweging komen.  En dus stapten wij op woensdagavond theater Lantaren / 't Venster binnen. Het was wel even zoeken naar parkeerruimte op de bijna uitgestorven en stormachtige Wilhelminapier. En het lukte.

Na in de sfeervolle en gezellige foyer wat van de thee geproefd te hebben en de vele lichtjes in de aanwezige Kerstbomen te hebben bewonderd, mochten we naar zaal 2. 

Daar zou het gaan gebeuren.

Loving Vincent is een uniek project over het leven en de mysterieuze dood van Vincent van Gogh: de eerste compleet geschilderde speelfilm ter wereld.De film is opgebouwd met dezelfde technieken die Vincent van Gogh gebruikte.

Net wanneer Vincent succesvol begint te worden, pleegt hij zelfmoord. Was het vanwege zijn geestelijke gezondheid of problemen met zijn broer? Was het een wanhoopsdaad om meer erkenning te krijgen voor zijn werk? Of was het helemaal geen zelfmoord? 

Armand Roulin, de zoon van Van Goghs postbode, gaat naar Auvers om daar het mysterie rond Vincents dood te ontrafelen. De verschillende mensen (allemaal geschilderd door Van Gogh) die hij tijdens zijn reis ontmoet, hebben elk hun eigen verhaal.

Het blijkt moeilijk de waarheid over de getroebleerde Vincent te achterhalen. Gaandeweg schildert de film ontstaat een fascinerend portret van Van Gogh die tijdens zijn leven amper erkenning vond.

In 65.000 frames, met de hand geschilderd door meer dan 125 kunstenaars die dezelfde techniek als Van Gogh hanteerden, brengt de film Van Goghs meest inspirerende schilderijen tot leven. 

Loving Vincent won al meerdere internationale prijzen waaronder de publieksprijs op het Annecy Internationaal Animatie Filmfestival. Met Helen McCrory (The Queen) en Saoirse Ronan (Brooklyn).

Ja Vincent blijft boeien. Jammer dat hij het zelf niet kan meemaken, alhoewel.....
Persoonlijk vond ik het mooi dat ik nu bij alle portretten een verhaal kreeg aangereikt, waardoor de anonimiteit van al deze mensen verdween.

De film had ook nog een mooi bijkomend effect. We zaten netjes om 21.30 uur in de zaal en werden vervolgens 20 minuten getrakteerd op zeer heftige ( dreunondersteunde ) commercials en previews.
Na de film kon ik me er geen meer herinneren.
Volstrekt zinloos dus.

Ik stelde Janneke voor, ondanks het late tijdstp, wat te blijven drinken, maar helaas alles was afgesloten, behalve de draaideur naar buiten. De polaire winden trotserend kwamen wij in een geheel verlaten ( thrillergeschikte ) parkeergarage.
Vlug de auto in. Je weet maar nooit.
Het was weer mooi geweest.

Kerst 2017 Rootskoor.

Kerst 2017 Roots.

 

Het was vrijdagavond 22 december 18.30 uur toen het Rootskoor zich verzamelde in de Spiegelzaal van het Centrum Djoj. Daar zouden Peter en zijn Braziliaanse koks een meervoudig biologish kerstdiner bereiden en uitserveren.

Speciaal voor ons.

Franca had voor mooie witbloemige corsages gezorgd en dat stond behalve mooi ook heel verbindend. Het was warm en gezellig, er was volop wijn en al heel snel kwamen ook de toetjes in zicht.

En na al dit heerlijks werd het stil. Iedereen stond een moment stil bij hoe welvarend wij wel waren.

Dirigent Herbert - die erg goed is in het uitzoeken van het juiste moment - stond op en nam iedereen mee in een paar authentieke Kerstliederen ( met begrijpelijke tekst ook ).

De Spiegelzaal veranderde in een Kerstkathedraal, Het klank was een ware mix van  Wienersängerknaben en Kozakkenkoren ( maar dan wel met dames ).

Daarna was het tijd om de Braziliaanse kok(s) in het zonnetje te zetten. Er werd een dynamisch Russisch Tsarenlied voor hen en Peter ( backstage ) gezongen en daar genoten zij zichtbaar van. Een mooie afronding en een goed moment om verder te gaan zingen in zaal 3. 

Om het eten wat te laten zakken begonnen wij met een Aum-meditatie, wat jabedabbedoe en een zich spontaan repeterende dans op de muziek van Chico Cesar: Mama Africa. En daar werden we allemaal heel warm en blij van.

Intussen hadden Theo en Margreet ook niet stilgezeten en presenteerden zij hun bewerking van U zijt wellekome.

En iedereen, of je nu wilde of niet: je werd welkom gezongen door alle anderen die niet in jouw categorie zaten. Geweldig !

Dankjewel Theo en Margreet.

Daarna zongen we van alles wat. Van Ema Weni tot Hina Tsi Sjoengoe, van mamma Bahatseba tot Irish Blessing, we dansten de Kolo ( sommigen ) en overtroffen onszelf in het Tibie Poem van Boriansky. Ook de engel Gabriel kwam langs om ons te steunen bij Away in a Manger.

Het was allemaal mooi en kersty, zal ik maar zeggen.

Dankjewel allemaal.

Henk.

Rhythm Of The Dance.

Het leek ons wel iets, zo'n kerstshow rond de Kerst. Helaas waren alle plaatsen verkocht.

Wel konden we op de wachtlijst komen en dat loonde. Ineens werd "onze droom" mogelijk.Wel snel even gezocht waar de stoelen in de zaal stonden. 

Rij 10 en op een goede plek in het midden, zodat we mee konden kijken met de jongens van het geluid en het licht.Nadeel was de bereikbaarheid van de bar in de pauze.

Er werd bovendien veel traag bewogen in de 20 minuten die daarvoor stonden.

Dat er veel liefde verwacht mocht worden werd duidelijk toen een grote lichtbundel het doek sierde en er achter de gordijnen al iets van ongeduldig ( of zat dat aan deze kant van het doek ? ) warmtrappelen plaats vond.

Met het doek eenmaal open werd een winterse, wat ierse, achtergrond zichtbaar. Daar zouden de meeste tijd de muzikanten hun life-muziek spelen, meestal gemengd met grootse digitale geluiden die door de jongens naast ons geregeld werden.

En toen begonnen de dansers en danseressen met datgene waar ze goed in waren : trappelen, maar niet van ongeduld. Mooi op elkaar afgestemd en met een vorm van militante vriendelijkheid ( het bestaat ).

Dynamisch, krachtig en heel levenslustig gingen zij rond op het podium, waarbij al snel duidelijk werd wie de solisten waren.

Ook was er een soort thuishulpact waarbij een aantal mannen en een vrouw lieten zien hoe je veegwerk met groot plezier en binnen de gestelde tijd kunt doen. Het zag er allemaal heel macho uit.

Tussendoor mochten de jongens van de muziek wat samen spelen of soleren. En dat klonkt heel authentiek Iers.

Wat ik wel miste was het beeld van de op de poster beloofde Kerstshow. Ja er werd af en toe wel een kerstliedje gezongen en het decor bewoog kerstachtig mee, maar toch. De pakjes van het gezelschap deden wat Harry Potter achtig aan. Oud dus, beetje sjofel soms.

Tot op het eind alsnog de goede, kleurige outfit tevoorschijn werd gehaald. Dat zag er veel sfeervoller uit. Maar wel wat laat. Daar had ik wel meer van gewild.

Al met al een energieke avond.

En dat ook: volgend jaar ga ik liever naar de Dutch Eagles.

Puur om zelf mee te kunnen doen.

Rhythm of the Dance Christmas Special 2

Kralingse Bos Maandagochtend.

Kralingse Bos. Maandagochtend.

Sinds een half jaar wandel ik met een gezellige groep mensen, in wisselende samenstelling, rond de Kralingse Plas. 

Onderweg zijn er dan van die mooie verstilde plekjes die even om aandacht vragen.

Een van die plekken ligt op een paar 100 meter van het strandbad. Je kunt er wandelen over de vlonders, die deels door het moerasachtge gebied lopen, deels door de plas heen gaan.

In de verte de skyline van Rotterdam en verder stilte. Als dan ook de zon erbij komt wordt het wel heel fraai. Zelfs in de winter.

Daarna drinken we koffie. Meestal in Woodz, maar niet vandaag.
 Vandaag zijn wij in de Nachtegaal.

Op zoek naar de Orval.

Op zoek naar de Orval.

Tegenwoordig is bij de meeste supermarkten en slijters een breed assortiment aan bieren te vinden. Dankzij de grote belangstelling kiezen veel brouwerijen voor massaproduktie.

Een uitzondering daarop vormt de Abdij van Orval. De cisterciënzer monniken kiezen ervoor inkomsten te gebruiken voor onderhoud en liefdadigheid.

Een unicum in deze tijd.

Al met al een goede reden om daar het komend voorjaar eens naar toe te gaan immers hun motto is als volgt:  Alle gasten die aankomen moeten worden ontvangen als Christus zelf,want Hij zal eens zeggen : "Ik kwam als gast en gij hebt Mij opgenomen." 
Sint Benedictus.

 Maar nu terug naar 14 december. Een regenachtige dag met een zonnetje aan de zuidgrens: België.
Even richting Antwerpen rijden en de afslag Meer / Zundert nemen. Bij de kruising rechtsaf. Na 300 meter tanken: de benzine is hier 10 cent per liter goedkoper.
Helaas: mijn tank zat nog vol. Ik had de wind vandaag in mijn rug.

En dan de weg volgen tot links de Carrefour opduikt. En daar, ja, en daar hebben ze Orval in overvloed. Hadden eigenlijk, want de voorraad ging met mij mee. In deze Carrefour worden ook permanent verse, krokante warme worstebroodjes gemaakt. Als ik dit opschrijf loopt het water mij al weer in de mond. Dus 2 ervan meegenomen. Een voor vandaag en een voor morgen ( ik ga het in ieder geval proberen ). Ook wat abdijbroden en kazen. Expeditie nu al een succes.

Het consumeren van het broodje doe ik het liefst met verse koffie aan mijn favoriete vismeertje in De Mosten, een recreatiegebied in de buurt van Meer. Daar is het ook genieten van de stilte. Geen visser te zien.

Daarna - verteren is een goede zaak - was het tijd voor een wandeling door het natuurgebied, aangemoedigd door een heerlijke tekst op de plaatselijke schutting.

Er was geen kip, hond of mens te zien ( nou ja verderop een keer ). Het water, het strand, het zwembad lagen erbij, alleen voor mij.

Grappig Belgisch vond ik het bordje "Poortje Sluiten". Daar spreekt vertrouwen uit naar de mensheid en dus deed ik mee.

Soms kwam er zelfs een zonnetje door. Iets wat op dat moment in Nederland geheel ontbrak. Ja in Meer heb je Meer.

Teruggekomen bij mijn Mobile Home keek ik nog even achterin: daar lagen zij: de jongens van Orval. Altijd met 4. Een mooi gezicht.

---

even relaxen in plaats van otteren

Deze week bracht een vriendin haar lievelingsdier ter sprake: de otter.

Veel van de door haar beschreven kwaliteiten vond ik terug in dit filmpje, gemaakt in het Oceanium in Diergaarde Blijdorp.

Eugenie: voor jou.

                       

Winter aan de Rottermeren.

12 december........de zon schijnt.

Na dagen met alle tinten grijs en wit breekt vandaag de zon even door en dat is voor mij een mooi moment om te polder in te gaan. Even naar en in de ruimte. De stilte ook . Met mogelijk fotogenieke beelden.

 

Er staat een koude wind uit de richting van Delft en ik besluit het eerste stuk wat meer beschut te gaan lopen. Terug dan met de wind in mijn rug. 

Boven Zoetermeer een dreigende sneeuwlucht.

De lucht is hier heerlijk fris en wellicht ook zuiver. De sneeuw kraakt onder mijn schoenen en de zon voelt als heel welkom.

 Een gevoel dat ik ken van de wintersport.

Het zonlicht wordt steeds feller en kontrasteert met de opkomende wolken. Het water ligt er aantrekkelijk koel bij.

Nog eenmaal blik ik terug om te zien hoeveel tijd ik nog heb voor de bui losgaat. De regenboog laat op zich wachten.

Terug in de auto realiseer ik mij hoe fijn het was om hiernaar toe te gaan, de twijfel en loomheid voorbij.