Bij Agnes in de Vlaamse keuken.

Tijdens mijn maandelijkse bezoek aan Antwerpen verwonder ik mij regelmatig over de kookkunsten van Agnes en de ingrediënten die zijn gebruikt en dikwijls samenvoegt.

Verrassend culinair zal ik maar zeggen.

Zo ook gisteren.

Ik had het woord wel eens gehoord, maar de "objecten"zelf nog nooit echt gezien, gevoeld of gegeten : aardperen.

Nu blijkt dat een soort wortel te zijn, die familie is van de zonnebloem ( Helianthus Tuberosus ). Het zijn wortels, wortelknollen die tegenwoordig nog weinig in de winkels liggen en als ze er zijn dan is dat in de winter.

Agnes had een krat vol en daar was veel belangstelling voor. Immers je kunt ze rauw eten, koken, bakken, stoven, frituren, enz.

Gesneden in de pan zien ze eruit als plakjes champignon. Ze smaken nootachtig en zoet en zijn door hun samenstelling van koolhydraten zeer geschikt voor diabetici.

Wel wordt er gewaarschuwd om er niet teveel tegelijk te eten omdat dat aanleiding kan zijn tot winderigheid. Dat wordt dus oppassen de komende dagen.

Plotseling was Agnes weg uit de keuken en was zij bezig met het frituren van plukjes boerenkool, die daar knap knapperig van werden. Je moest er wel bijblijven en komt namelijk aan op een korte verhitting. Ook nu weer: een aparte smaak en aanpak.

Al met al deed het mij denken aan een kunstwerk op de Rotterdam Art Fair:

Hangende Bonsai-boompjes met toevoeging.

Intussen maakte ik mijn graag nuttig. Soms dop ik de erwtjes of snij de spinazie. Deze keer echter mocht ik 3 Flakkeese winterwortels fijnraspen.
Een stevig klus. Echt mannenwerk.

 

 Maar na behandeling zag het er fris, fruitig en voedzaam uit. 
Smaakvol ook. Vers uit de grond.

Ook haar soepen zijn heel bijzonder. Wat daar allemaal in gaat is niet na te vertellen, maar het ziet er zo uit:

 En gisteren stond ineens ook de moeder aller aardknollen op tafel in de vorm van: 

Vlaamse Frieten, vers uit het kot. Met Bio-mayo.

Jammie, wat heerlijk allemaal en Agnes ga vooral zo door ! 

Verwijzing naar workshops, etc.

Beste lezer (es) ,

dit blog is een ervaringsblog over voor mij bijzondere momenten.

De informatie over workshops, coaching, schilderen en meditatie vind je op:

https://deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com

Rotterdam Contempory Art Fair

Of ik zin had om mee te gaan naar de internationale kunstbeurs in het World Trade Center, vroeg Karel.

Ja, dat had ik en zo kwamen wij rond 11.30 uur het complex binnen, niet wetend wat ons allemaal te wachten zou staan.

Galeries uit allerlei landen probeerden hier hun kunstwerken aan de man of vrouw te brengen en zo kon het gebeuren dat ik de ene keer door een Italiaanse , dan weer door een Chinese dame naar binnen werd gelokt om te zeggen wat ik mooi vond.

Nou dit bijvoorbeeld:

Panda, de golddigger.
En dat was het hier, een plaats van en voor Golddiggers. 
Het was leuk om rond te kijken, maar nog leuker was het als je iets kon vinden wat je wilde kopen:

 Bij Rob van Bergen bijvoorbeeld. In gesprek met hem vertelde hij boeiend over het scheppingsproces. De portretten waren naar model gemaakt. De wat jongensachtige figuur met oranje jas was zijn dochter. Hij probeerde dit beeld zo onbetaalbaar mogelijk te houden.

Vanuit mijn oude professie was ik erg benieuwd. Hij vertelde dat de bustes gemaakt waren van hooggestookte steengoedklei ( 1260 gr. ). De bekleding van oude stoffen of papier lijmde hij er later op ( stoffeerderservaring ). Door de oogbollen hol te houden kregen de ogen meer zeggingskracht.

Zijn inspiratiebron was de Vroeg- Renaissance.

Deze keramiste deed het simpeler: wat in de draai mislukte potjes konden voor 1200 euro aangeschaft worden. Bizar.

 Meer te genieten vond ik de prachtige foto's van dit "bloemenmeisje".

Of dit prachtige abstracte doek.

Deze kleuren waren op veel plaatsen terug te vinden, onder meer bij de kunstenaar die werkte met aluminiumfolie en rubber.

 Of in deze metaalconstructie van 3 mannen die het op deze beurs ontzettend naar hun zin hadden.

Een tweedimensionaal schilderij van een mooie dame kon niet alleen met het oog genoten worden, maar ook met de neus: de zachte geur van lindehout. Heerlijk !

En geheel in de tijdgeest was er ook een dame met sluier.

 Ik had het erg naar mijn zin daar tussen al deze creaties. Er was zelfs een moment dat ik mijzelf tegenkwam. Natuurlijk moest dat weer vastgelegd worden.

Ja, camera's zijn overal.

Pure eenvoud was er ook. Ik kan me zo voorstellen hoe subtiel iemand daarmee bezig was geweest. En daarna het verzinnen van de prijs. Slechts 900 euro.

Alleen geschikt voor kleine Trumpjes, lijkt mij.

En dan waren er ook de heerlijke naïeve schilderijtjes van Anwar Abdoullaev.

Met titels als: "Voorafgaand aan de winter" en "Sprokkelhout ".

 

 Een verademing naast de vele rommel, die er ook stond.

Fuck you ! Toepasselijker kon niet !
Er was overigens weinig belangstelling voor deze galerie.

En dan waren er natuurlijk de boten die opgebouwd waren uit plaatjes klei. Ik weet uit ervaring hoe leuk brugklassers het vinden om zoiets te bouwen.

Onbetaalbaar zal ik maar zeggen.

De schrik van elke ouder...

Je dochter gaat normaal naar een feestje en komt zo terug.

En......wil dat zo houden.

En dat weer in contrast met schilderijen waar je zoveel in kunt zien, dat je elke dag wat anders ziet.

Of een doek waarbij je je dichtbij waant in een verstild landschap.

Maar de grootste vertedering ging toch uit naar dit schattige hertje, dat zich geborgen voelt in een boom. Vliegend hert ging nog even door mij heen, maar dat is wat anders.

Schattig was het wel.

Tegen het einde gingen we nog even naar de 23ste etage van het WTC gebouw. Een fraai uitzicht over een in mist gehulde stad. Markthal, Bibliotheek, Ex Vroom en Dreesman, Laurenskerk. Het stond er allemaal, maar het meest bijzondere vond ik dat ik bovenop de trams kon kijken.

En daar heb ik nu net geen foto van.

En dan na 3,5 uur  slenteren en kunst innemen weer naar beneden. Naar de hal, waar het goud ons toelachte. Steeds weer dat goud. Ook wel mooi.

Het was weer mooi geweest en dankbaar namen we afscheid van de Grote Kunst.

Maar niet, nadat ik zelf een kunstwerkje had achtergelaten.

Dat zag er zo uit:

Het gaat om deze lolly. Deze is door mij uit het folie gehaald en diende dan enige tijd als zoethouder van ondergetekende. Omdat het niet smaakte gaf ik het een andere funktie: als kunstobject.

Titel: "Touch of DNA".

800 euro all inn. 

Nu maar hopen dat ze de dader, eh....kunstenaar niet kunnen vinden.

En Karel, ook jij bedankt. 

Zonder jou was dit niet gebeurd en zat ik dit nu niet te schrijven.

Zin in bewegen.

Zin in bewegen.

Dat is iets wat ik meestal wel heb. 

Of het nu zwemmen, tennissen, dansen, wandelen of fietsen is.

Met daartussen door natuurlijk wat flinke pauzes.

Al met al heel leuk, maar bepaalde spiergroepen werden de laatste tijd wat onrustig, namen in kracht en flexibiliteit af en dat werd steeds meer merkbaar.

Dus ben ik naar "Zin in bewegen" gegaan, om die verslappende spieren ook hun zin te geven.

 Nu zocht ik iets buiten de massa-fitness. Zo probeerde in Nieuwerkerk aan de IJssel, ik werd heel vriendelijk en behulpzaam rondgeleid, maar ik kwam pas op adem toen ik in de stille yogazaal terechtkwam, waar een kunstmatig strand met palmen mij toelachte. Dat was fijn, maar daarbuiten was het mij te groot, te veel, te hard. Ik besloot verder te zoeken.

 

In Moordrecht was het allemaal wat kleiner en de sfeer onderling voelde heel dorps. Daar kwam nog bij dat ik, toen ik de polder inreed, het gevoel had dat ik een uitstapje ging maken.

Bovendien kon ik mij in 10 weken jonger gaan voelen en dat sprak mij wel aan.

De ontvangst door José, Nicolette en een andere dame was erg stimulerend. Ik hoefde niet op de weegschaal, maar mocht mijn gewicht zelf inschatten bij een kopje koffie.

Ik kreeg een rondleiding en om er helemaal vertrouwen in te krijgen een proefles met personal coach, die Jelle heette.

Hij deed alles voor en ik deed het 2 keer 12 keer na. Dat ging prima, met dit verschil dat ik de volgende ochtend een dof gevoel in mijn lippen had. Iets te hard getild blijkbaar. De rest voelde okay en ik besloot een contract voor 13 weken af te sluiten, zodat ik mij nog jonger kon gaan voelen.

Er was van alles mogelijk en de groeplessen met elastiek spraken mij erg aan,

maar eerst mijn eerste echte training en die was vandaag. Personal coach Elly ( ? ) maakte een schema voor me dat ik de komende periode zou kunnen gebruiken.

Het tillen zat er nog niet in, want eerst diende de fysiotherapeut mij te helpen aan mijn gevoelloze lippen. Mogelijk zou ik de komende weken ook nog moeten kussen, maar dan liefst wel met gevoel.

Vijf kwartier later had ik zowat alles aan apparatuur even geproefd en werd het tijd voor een lichte meegenomen lunch van speltbrood met versgebakken varkenshaas en 2 expressootjes. Als toetje een banaan.

Het uitzicht vanuit mijn lunchroom was zo mooi en het weer zo stralend, dat ik besloot er nog een fikse wandeling achteraan te doen.

Aan de ene zijde riante huizen met dakterrassen, aan de andere kant groen, groen, groen.

Ja, het was hier mooi wonen. Helaas stond er niets te koop, maar kon ik soms wel een beetje naar binnen kijken. Ik zag mijn schilderijen daar al glanzen in de zon.

Verderop kwam ik bij een vaart met woonboten. Dat was het moment dat mijn kuiten vroegen om huiswaarts te gaan. En zo geschiedde.

Een van mijn goede voornemens voor 2017 had ik in werking gezet.

En dat is fijn.

Schilderworkshop met als thema : de berg.

De Berg, een schilderworkshop.

Zaterdagmiddag was het weer zover: 
samen vrijuit schilderen met als thema: de Berg / Bergen.

Zoals gebruikelijk eerst een kopje koffie of thee, een eigen gebakken kruidkoek met peren en gember van een van de deelneemsters en ruimte om "de dingen van de dag"door te nemen.

En daarna aan de slag met de Berg. 
Als symbool, maar ook zoals deze door ervaringen in beeld is gekomen. Zo bracht een reis naar Japan de Fuji Jama naast de Japanse kers op het doek.

 Ook de aktualiteit verscheen in beeld. Het schilderij waarop een muur van rotsen boven de zee uitstak bleek bij nadere beschouwing de weergave van een massa mensen die aan alle kanten door water omsloten waren. Wachtend op..........?

Een van de deelneemsters had deze middag een voorkeur voor het beeld van 3 bergen in samenhang en dat leverde mooie beelden op, zoals deze.....

Tussendoor was er ook tijd voor een hapje en een drankje. 

Ja, schilderen kan ook anders: een prachtige mandala en het enige schilderij dat we deze middag zouden opeten.

Daarna weer verder. Gewoon maar beelden laten opkomen en weergeven, zonder daar een oordeel over te hebben. Alles is okay.

En dan na het opruimen van de spullen de feedbackronde.

Die is meestal boeiend, omdat samen kijken naar de beelden een flinke meerwaarde geeft.

Er wordt n.l. naarmate we langer kijken meer zichtbaar.

 Zoals bij dit schilderij. Begonnen als een strakke dieprode berg, maar daarna door laag over laag, kleur over kleur te plaatsen en levend, organisch gebeuren waar ieder iets anders in kon zien.

En dat maakt het juist zo interessant.

Het was ook nu weer een middag vol creativiteit, plezier en verwondering.

En dat is mooi.