Nieuws aan de muur.

Afgelopen weekend op detailjacht geweest. Kleine veranderingen in huis, die iets mooier, praktischer of gewoon anders maken.

Ook op het gebied van de "beelden" aan de muur.

 Nu de herfst in is gevallen komt het traditionele verlangen naar een warme winterzon. Heerlijk op een eiland, onder de "palmen", aan het strand, bij de ondergaande zon en met een verwarmde zee.

( 50x70 cm, acryl, 2014 ).

 En hoewel de meeste vogels zich voorbereiden op de winter, heb ik nog een vers nestje kunnen creëren. Er prettig voor hen zo vlak naast de halogeenlamp.

( 50x70 cm, acryl, 2014 ).

En dan is er een nieuwe roos. Maandagavond in beeld gekomen temidden van meerdere andere ( andermans ) rozen. Een wonderlijk beeld.

( 50 x 70 cm, acryl en potlood, 2014 )

Ook lag er nog veel beeldmateriaal van mijn Samsonite-object.

Hoe leuk is het dan om dat alles samen te voegen in een - in zekere zin - compleet nieuw beeld.

( 50 x 70 cm, acryl, collage, 2014 )

Steiner, Rudolf Steiner.

Momenteel vindt er in de Kunsthal een expositie plaats van het leven en werk van Rudolf Steiner (1861 - 1925 ), grondlegger van de antroposofie ( spirituele filosofie ). Breed nagevolgd ( architectuur, interieur, Vrije School, kleurenleer, etc.).

Zijn leven en werk vindt plaats in deze tijd: 1870-71 Frans-Duitse oorlog, 1879 Edison's gloeilamp, 1900 Nietzsche dood,  1905 Einsteins relativiteitstheorie, 1914-18 Eerste Wereldoorlog, 1919 Bauhaus in Weimar, 1923 hyperinflatie Duitsland.

Ik heb er zeker iets mee. 
In de loop van de tijd ontmoette ik steeds meer mensen met een antroposofische achtergrond. Schilders, beeldhouwsters, therapeuten, artsen, Vrije School-leerlingen en beoefenaars van de spirituele filosofie.

Het ontwerp van "de vertegenwoordiger van de mensheid" hier in een latere uitvoering brengt de beneden en bovenwereld in beeld. Niet vreemd in een tijd waarin Sigmund Freud en Carl Gustav Jung hun psychologie ontwikkelen.

Steiner ontwerpt en bouwt in Dornbach ( Zwitserland ) het zgn. Goetheanum, aanvankelijk in hout, maar na een brand in beton. Organische vormen en het ontbreken van scherpe hoeken zijn kenmerkend.

Dit is ook terug te vinden in de woonhuizen die hij ontwerpt.
Ik mis de verwijzing naar de architectuur van Alberts ( Gasunie-gebouw in Groningen en het hoofdkantoor van ING ).

In de gebouwen komen meubels en kasten die dezelfde elementen in zich dragen en die ook nu nog navolging vinden.

Steiner verbindt zich met de Kleurenleer die Goethe in 1810 publiceerde. Kleuren acht hij van groot belang. Ook voor de gezondheid van de mens.

Zo ontwerpt hij kleurenkamers die een therapeutisch effect hebben op degene die zich daarin bevindt. Ze staan ook hier in de Kunsthal.

Er staan in de zalen tal van maquettes, objecten en uitgebreide toelichtingen.

Het gebouw boven op de Gotthard valt mij op door de vorm van een bergkristel dat zichtbaar wordt in de architectuur.

Op een van de wanden is het hele geschreven oeuvre van Steiner te zien.

Ook hier veel aandacht voor de relevante kleuren van de kaften.

Tot slot een van zijn bordschetsen die - opmerkelijk genoeg - bewaard zijn gebleven:

Al met al een expositie die een breed licht ( Gesamtkunstwerk ) op deze bijzondere man werpt.

Rudolf bedankt !

Bond, James Bond.

Vandaag een dag om naar het museum te gaan. Ik kies voor de Kunsthal, gezien de bijzondere mix van Rodolf Steiner en James Bond.

Een groter contrast valt niet te verzinnen.

Eerst nu Bond, James Bond.

 Voor ik naar binnen mag sta ik eerst een tijdje in de rij. Het is herfstvakantie , matig weer en dus druk.....................vermoedelijk vooral voor James.

Ik mag vandaag weer gratis met mijn Rotterdampas. 

Ik krijg wel een polsboei om, die later door de cipier, suppoost wordt gecontroleerd.

In de filmzaal wordt een documentaire gedraaid waarin good old Sean Connery en Roger Moore het een en ander vertellen. Wat opvalt is de grote charme van Roger, met name in zijn jonge jaren.

 Recent vroegen we ons in de zwemgroep af waar je in deze tijd van het jaar nog zwembroeken en badpakken kon kopen.............................bij de Kunsthal. 

Wel tweedehands van Ursula Andress, maar ja wie zou dat niet willen dragen.

De broekjes van Sean Bond zagen er wat saai en onopvallend uit.

Begrijpelijk als je geheim agent bent.

Voor de rest van de expositie moest ik naar boven, waar de eerste Bond met de eerste Bondauto mij stonden op te wachten.

Daarna werd het moeilijker.

De expositie was in een aantal donkere ruimtes ingericht met filmfragmenten, requisiten en een dode Golden Girl op een verschoond rond bed.

Fotograferen mocht niet. Er werd streng op toegezien door een suppoost, een man met een stalen gebit, een dwerg met een bolhoed en nog wat van die types.

Het ergste vond ik de drukte. Iedereen boven op elkaar.

 Er werd ook al flink gehoest, zodat naast het Bondvirus ook een ander virus verspreid werd ( hoe toepasselijk ).

Dan maar liever terug naar de filmzaal, waar ademen wel mogelijk was.

Neen dan bij de antroposofen. Daar was het een stuk beter.

Dorst. Heel veel Dorst.

Zondag 19 oktober 2014.
Met de boodschap dat ons nog een halve dag zomer rest en dat het erna echt herfst wordt ( en alles kaal ), rijd ik om half 10 van huis voor een fotosessie in de boswachterij van Dorst.

Het is lang geleden dat ik hier ben geweest. Een tot pastoor gepromoveerde kapelaan Van der Bosch, goede vriend van de familie woonde en werkte hier. Het natuurbad Surae - dat nu niet meer bestaat en de theetuin van Teteringen. De flashbacks zijn niet van de lucht.

Via de 5 Eikenweg ( ze hadden er overigens nog genoeg laten staan ) kom ik op een parkeerplaats die voor het tijdstip van de dag al druk bezet is. Aan de overkant zie ik een veelbelovende opening die alleen toegankelijk is voor voetgangers.

Een aanlokkelijk bord nodigt mij uit binnen te gaan.

Volgens dit bord is het hier ruig, natuurlijk, spannend, afwisselend, rijk aan natuur, met oude woudreuzen en jonge bomen met brede kronen.

En er lopen oerossen, die niet mogen mountainbiken.

Wat ben ik blij dat ik mijn camera heb meegenomen.

 

 En ik ben niet voor niets gekomen. Onder een stralend blauwe hemel komen de verschillende herfsttinten prachtig tot hun recht.

 Een boom springt er wel heel erg uit. Alle verloren bladeren vormen een goudbruin tapijt op de bodem. Dit moet wel zo'n beloofde oeroude boom zijn.

Het nieuwe onderhoudsbeleid van de gemeente Dorst en Staatsbosbeheer wordt op meerdere plaatsen duidelijk: Laat maar vallen die bomen. Het liefst over het pad. 

 

 Anderzijds levert dat ook mooie zwamcollecties op. 

Die houden wel van zo'n omgevallen grootheid.

Maar altijd, als je niet gestruikeld bent tijdens het kijken, zijn er weer die intense kleuren.

Of zoals bij deze jonge berkjes: een mistig geheel.

En dat zijn er altijd mensen ( ook aardige, zoals deze ) die zonodig een deel van de boswachterij mee naar huis willen nemen.
Ik laat ze: er is genoeg voor iedereen en het is leuk tussen alle oerostaarten weer eens mensen te zien.

Het voordeel van mijn vroege aktie wordt daarmee duidelijk: op zondagochtend is het ook hier stil. Met name als je dieper het bos indringt. 

In het begin hoor je dan nog wel wat angstige gezinnen ( o wat is het hier stil ) die via krijs- en giltechnieken hun vorm van of gemis aan stilte beleven.

Maar die gaan nooit ( anders dan met geluid ) tot het uiterste. 

Want bij het uiterste daar vind ik het mooiste van deze dag.
Verwondering, verfijning en schoonheid.
Het is er. En hoe ! 
Een sprookje.

 

Samsonite-art.

Of ik een installatie kon maken waarin het accent zou komen te liggen in het lichaam en de gevoelens. Los van het denken.

En dit alles in relatie tot het dansen van de 5 ritmes van Gabrielle Roth bij Ron Hagendoorn.

Een uitdaging om in een beperkte tijd en met voor handen zijnde middelen iets dergelijks in een passend beeld te vatten.

Allereerst het omhulsel ( het lichaam waarmee je rondreist:
Mijn grote Samsonitekoffer !
Met een slimme latconstructie ontstond de nodige stevigheid.

.

Vervolgens begon het spullen verzamelen, die als inspirator voor een bepaald gevoel konden dienen.
Een leuke zoektocht, die leidde tot allerlei speelse vondsten en variaties.

En: om het geheel een extra accent te geven gingen er kleine lichtjes in.

Toen het ik het eindprodukt op het podium in de zaal had geplaatst zag het er zo uit:

Een lust voor het oog en zelden heb ik zoveel dansers voor, tijdens en na de avond hun neus in mijn Samsonite zien steken.
Al met al een wonderlijke wereld in een stevige kijkdoos.

Een wereldmuziekparty.

Vanmiddag om 14.00 uur kom ik in de Oranjekerk aan, en hoe toepasselijk, aan de Rozenlaan in het Kleiwegkwartier.

.

 Voordat ik de zaal in ga zie ik dat er aan de muur foto's hangen van mensen die hier ook hun verjaardag gevierd, dan wel gezongen hebben.

Vieren en zingen daar zou het deze middag om gaan. Franca, al jaren de hoedster van het Rootskoor is jarig en dat wil zij het liefst doen via het lied en natuurlijk de bijbehorende versnaperingen.  

Ze heeft het koor, oud-leden van het koor, de dirigent en alle familie en vrienden voor deze middag uitgenodigd. Tevreden wandelt zij - af en toe kussend en knuffelend - door de zaal.

Al snel gaat Herbert, onze dirigent, met ons aan de slag. Hij hecht groot belang aan een soepel zanglijf en dus moeten we - of we willen of niet - door de knieën. Hier en daar kraakt er wat, maar dat is goed.

Vervolgens neemt hij ons mee in een inzing-mantra, die ik me niet anders herinner als dat-ie mooi was. Helder wordt wel dat er zanglust in de zaal hangt.

We doen nog het Orleanslied, waarbij we - heel gezellig - door elkaar mogen lopen zonder in de war te raken. Focussen heet dat.

En dan zingen we alle liedjes en liederen die Franca graag wil horen en doen dat met overgave.

En als wij het idee hebben dat Franca denkt dat het niet allemaal voor haar bestemd is dan stappen we gewoon naar voren: ontsnappen is er voor haar niet bij.

 En er is meer. Thea, tenor van het eerste uur, heeft een lied geschreven op de melodie van Amor, amor, en nog heel veel meer more.

 Zij beschrijft het feestelijke van deze middag en ook wat Franca's lust en leven is. Het klinkt zoals het hoort.

 Ook Theo en Margreet, inmiddels voor ons bekende songwriters, dragen een lied bij : 24 rozen.

Zij zingen de tekst en wij het refrein. Het is allemaal vanuit het hart. Wel vraag ik mij af of Franca wel voldoende vazen heeft, want aan het einde hebben wij haar 15 maal 24 rode rozen toegezongen.

En die rode rozen kwamen er: een prachtige bos werd door Margreet overhandigd.

Daarna was er een korte pauze en een moment voor consumptie.............

Of bezinning in de naast gelegen ruimte.

 Intussen zijn vele bereidwillige handen van jong tot wat ouder bezig met de voorbereidingen van de "After-party".

Daarna zingen wij nog A za lasem en Irish Blessing om te eindigen met het Russische dranklied Ngogajaleta ( of zoiets ). Te zien en te beluisteren op :

Karel kan het hele feest in een eenvoudig gebaar weergeven.
 Het is top !