De Gipsotheek.

 De Gipsotheek

.In eerste instantie denk ik dan aan een ziekenhuis waar alles wat in gips gezet kan worden, ook gedaan wordt. Niet echter in dit geval. De Gipsotheek is een unieke afdeling van het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen.

Eigenlijk is het een depotruimte en tentoonstelling inéén. Er staan ongeveer 1000 belden die het creatieve proces van de beeldhouwers laten zien. Deze beelden zijn schetsen, modellen en probeersels, grotendeels van gips, maar ook klei en boetseerwas.

Bijna alles is afkomstig van de ateliers van de beeldhouwers. Van sommigen is het gehele atelier na het overlijden van de kunstenaar overgenomen, zoals van Mari Andriessen, o.a. bekend van de Dokwerker in Amsterdam.

 

Op deze manier is de Gipsotheek geleidelijk een soort schatkamer geworden. Zo zijn er portretten van de Oranjes, van de Rijksacademie en de Prix de Rome.

Het is dan ook een ware ontdekkingsreis, waarvoor je wel de tijd moet nemen. En af en toe is er de beloning van de herkenning.

Beslist een ( apart ) bezoek waard.

 

Ze zijn er weer.

 Ze zijn er weer.......

Afgelopen donderdag wandelde ik wat rond in de Semiramis tuin, een kleine groene mini-oase te midden van kantoorgebouwen en verkeersaders. De zon scheen, het groen zag er fris en vers uit.

Een mooie plek ook voor de vogels. In dit geval de ganzen met hun pas geboren kuikens. Vader reageerde wat agressief toen ik langs kwam. Hij liet mij het achterste van zijn tong zien, maar ik voelde me niet uitgedaagd. Integendeel ik wachtte af tot de zwemles begon.

 

 Eerst de warming up.

 

 

 

 

Museum Beelden aan Zee. Scheveningen.

 Museum Beelden aan Zee. Scheveningen.

Ik had er al langere tijd naar toe willen gaan. Vroeger deed ik zoiets gewoon, maar nu vraagt het een soort worsteling ( past aardig bij het onderstaande beeld ) door het steeds drukker wordende verkeer. Den Haag was al nooit mijn favoriete parcours. Het reserveren van een parkeerplek, een tijdsslot, je pas, de toeslag en je QR code tonen. Hoe complex kun je het maken ?

Nu had ik wel recent een Museumjaarkaart aangeschaft en ben dus toch gegaan. En het viel mee. Ik kon doorrijden. Ik vond in de Rotterdamse straat ter hoogte van nr.64 een gratis parkeerplek ( tot 13.00 uur - na 1 juni afgelopen ). En op steenworp afstand het museum.

Ik ging in de eerste plaats kijken naar de expositie over Henry Moore. Zijn grote abstracte werken en oefenmodelletjes vormen een van de hoogtepunten uit de beeldhouwkunst van de vorige eeuw. Het museum had er dan ook alles aan gedaan om de bezoekers te informeren over zijn leven, werk en gebruikte materialen. In boekvorm.

Maar eerst moest ik er binnen zien te komen. Wat er aan de hand was wist ik niet, maar mijn telefoon reageerde nier meer. En dat is lastig als je reservering op diezelfde telefoon staat. Aan de balie vroeg ik de hulp van een geduldige en alleraardigste vrijwilliger en zie: hij deed het weer. Ik moest wel een toeslag van 3,50 euro betalen. En kreeg daarvoor een zgn. herhaalsticker. Ja, men ziet mij graag terug, geloof ik.

De entree met kassa, bar, winkel, toiletten en gratis lockers was warm en welkom. Nog even keek ik of er wel gefotografeerd mocht worden en toen ging ik los. Heerlijk nu het nog niet zo druk was.

Henry lachte me vanuit de grote zaal toe en liet meteen een van zijn favoriete vrouwen zien. Hij had er flink aan getrokken.

In de grote open ruimte kwam zijn werk goed tot haar recht. De grote marmeren tastvorm sprak mij het meest aan. Daar wilde ik even aan zitten, sterker nog , ik wilde er mijn hoofd tegen te rusten leggen. Ik was zelf verbaasd, maar ja het was wel een moederlijke vorm en zo kon ik Henry ook beter begrijpen.

En terwijl iedereen hier bleef hangen, besloot ik verder te reizen. Een suppoost fluisterde dat er nog veeeeel meer te zien was, zoals........we gaan het zien. En zie: in de salon lag een dame met een mooi uitzicht op mij te wachten.

En even verder liep ik tegen de afdeling van Piet en Fransje Killaars op. zij organiseren zo te zien regelmatig etentjes, maar gezellig oogt het niet. Het had meer iets van een begrafenis.

Snel dus verder. Eerst even zwaaien naar Beatrix, Claus en hun 3 zonen, die hier een eigen patio hadden. Op zich voor hen niet zo'n fijn beeld omdat er inmiddels 2 overleden zijn.

Door naar de Studio Aan Zee.. Een kunstenares, Annemarie van Sprang, werkt daar zelf en ontvangt er anderen om gezamenlijk te kunsten. Mooie ruimte, fijne sfeer en zowaar een inmiddels wat gedateerde Dikke Dame. Sorry Nikki.

Bent u al bij de penningen geweest ? Zo drong ik nog dieper in het complex binnen. Ik kon in de kantoren kijken. Prima stille werkplek temidden van al het schoons en de boeken.

Onderweg had ik ook nog een Gipsotheek gezien. Zo bijzonder dat ik daar in een volgend blog op terug kom.

 Maar nu eerst naar buiten. De zon scheen. Een uniek moment. Een scala van allerlei stenen en bronzen toonden zich aan mij. Teveel om te vermelden, maar een paar mooie plaatjes vertellen meer als 1000 woorden. Aardig hoe onderstaande dame een groepsgesprek heeft met de rest.

Op de achtergrond verschenen inmiddels de Pier en het Reuzenrad.

 

De zeer markante dame en het reliëf, dat mij zo bekend voorkomt in verticale richting vond ik tot de toppers behoren. Ook boeiend waren de details van een tafel, die verwezen naar het Inferno van Dante. Dolle boel daar.

Het meisje stond daar natuurlijk boven. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Het was genoeg geweest. Ik wandelde terug door het complex en belandde in het kleine restaurant dat inmiddels door een groot gezelschap leeftijdsgenoten was ingenomen. De beker die daar geschonken werd liet ik aan mij voorbij gaan. Op 20 meter stuiterden mijn oren al. Een al te uitbundig klasje, dacht ik en vluchtte de wereld van de hebbedingetjes in. Daar waren weer leuke vondsten.

Vrolijke tapas bordjes, krimpeitjes en gebakken eieren in de schaal. Ook waren er leuke tasjes, boekjes, doekjes, enz. Voor de volgende keer.

Nu had ik een heerlijke lunch en vers te zetten koffie bij me, maar miste nog een plek om dat te genieten. Na een half uurtje stilstaan en kruipen belandde ik bij de strandwacht van Ter Heijde, at mijn lunch en wilde naar het strand.........en wat een ruimte.

Er was zoveel ruimte dat ik een tijdje achteruit kon lopen. Dat doe ik ook graag in de sportschool op de loopband, maar dat wordt vreemd gevonden. Ook kwam er een Chinook helikopter over en heb ik gezien wat schuimbekken is ( komt ook in het verkeer voor ).

En vanuit de stilte en de natuur naar huis, door een dichtgemetseld Westland, razende rotondes en idioten met een rijbewijs. Ja we leven in een wereld van uitersten.

Henk, Rotterdam, 12 april 2023.