Een dag uit het leven van een kleine prins.

Ja, ik vond het fijn om te horen dat ik in de Kerstvakantie weer naar de Winteracademie van Oma in Brabant kon. Het is elke keer weer een feest en ik ontdek er vele nieuwe dingen die ik later heel goed kan gaan gebruiken.

Een van de leukste dingen vind het 's morgens vroeg bij het krieken van de dag stilletjes naar beneden gaan. Dan ligt daar altijd wel een puzzel van 1000 stukjes die ik meestal af heb voor oma voor het ontbijt gaan zorgen.

Deze week stond in het teken van "De Kleine Prins" , een bekend verhaal van de beroemde Franse schrijver Antoine de Saint-Exupery. Het is een soort sprookje voor grote en kleine mensen en ook voor die daar tussen in.

Oma had kaartjes gekocht voor de theatervoorstelling. Het was mooi en kleurrijk en er speelden veel kinderen in. Daarna beloofde oma elke avond voor het slapen gaan uit het boek voor te lezen.

En zo bereidde ik mij langzaam voor op de dag dat ik zelf "een kleine prins reis" kon gaan maken.

Ik was er woensdagochtend helemaal klaar voor. Mijn 2 ervaren "personal coaches" hadden hun koffie net op toen er gebeld werd en er een fietsclub voor de deur stond die verse oliebollen te koop had. Nu kende ik dat niet zo goed ( zeker niet met krenten ), zodat ik dat wel eens wilde verkennen.

Er zat ook een beetje suikersneeuw bij. Interessant.

Lekker vond ik het wel, zo'n Oudhollands gerecht.

Na een half uurtje waren we in Het Grote Bergenzoomse Bos. Het lag er ruim bij en we gingen op pad. Maar al snel kwamen we een groepje mensen met honden tegen.

Een klein mannetje ( eigenlijk een soort kabouter ) stond met een tak in zijn hand en zei dat we niet verder mochten.

Dat was niet slim want hij had mijn oranje prinsenmuts moeten herkennen.

Door hem lang aan te kijken werd hij verlegen en liet hij zijn tak vallen.

Ja, ik had goede coaches vandaag.

Wat wij echter niet gezien hadden was dat er een witte hond op ons afkwam. Daar schrokken we wel van, maar toen hij zag hoe dapper ik was rende hij snel weg.

Later konden we zien dat hij eigenlijk heel lief was en met mij wilde spelen.

 

En zo liepen we verder door het duinengebied. Het was mooi weer en alles zag er zo  mooi uit totdat we op een kruising kwamen waar mijn coaches niet konden kiezen.

 Voor mij het moment om de leiding over te nemen. Ik zei tegen hen: Volg mij maar, mijn gevoel weet de goede weg. En dat was maar goed ook anders waren we in België, Frankrijk of Spanje terecht gekomen.

En toen gebeurde er iets wonderlijks: ik herinnerde mij een plaatje uit het boek waar de kleine prins een bloem uit de grond zag komen.

En ineens zag ik ook zoiets op het pad voor mij: er stak een wortel uit de grond. Dat maakte mij nieuwsgierig dus trok ik eraan om te zien of hier ook een bloem aan zat.
Wel jammer dat het niet lukte. Die bloem zat misschien wel aan de andere kant van de planeet.

Gelukkig kon ik mijn inmiddels vuile handen op een geheime plaats afvegen.
Dat was wel weer leuk.

Toen we bij een open veld kwamen werd het even ongezellig. In de verte naderde een groep bosbewoners met een grote groep jachthonden die nogal los liepen.

 We probeerden nog om te lopen, maar een slimmerik had ons in de gaten en rende naar ons toe. Ik besloot een van mijn coaches te beschermen door voor haar te gaan staan. Ik voelde mij prinselijk, dapper en strijdbaar.

Mijn andere coach riep dat wij moesten doen of we er niet waren: 

Stil staan en ogen dicht !

Dat hielp, want zo werden wij onzichtbaar voor de honden en renden zij al snuffelend en verward over de hei.

Iemand riep nog sorry, maar dat had niet zoveel zin. Wij waren er niet.

Daarna werd het weer rustig. We belandden op de zgn. prinselijke route, die werd aangegeven door oranje stippen of strepen ( ook wel het “blote voetenpad” genaamd ).

  Soms was er een donker stukje, maar ik ging dan onmiddellijk voorop en de coaches volgden mij vol vertrouwen. 

Zo kwamen we langs een klimroute, die ik later nog wel eens wil gaan proberen.

Ik klim immers als de beste. Uiteindelijk leidde ik onze groep naar een pannenkoekenrestaurant met kinderboerderij en grote speeltuin.

Nadat ik mijn beide coaches met een saluut bedankt had legde ik mijn prinselijke verplichtingen af ( mijn muts hield ik wel op, want onderscheid kan heel nuttig zijn, vooral met het oog op bezorgde blikken ) en wilde gewoon weer even kind zijn. 

Lekker klimmen en klauteren, spannende dingen proberen en altijd weer soepel tevoorschijn glijden.

Ik voelde me zogezegd “prinsheerlijk”. Net als veel andere aanwezige kinderen. Ook het grote springkussen sprak mij aan, maar eerst gingen we wat eten en drinken in het restaurant.

We hadden een mooie grote tafel en bestelden appelsap, thee en Spa rood ( dat hier Chaudfontaine heet ). Over de te bestellen pannenkoeken ( ook weer zo’n oeroud Hollands gerecht, dat ik zelden eet ) moesten we wat polderen. 

 Het kwam neer op twee spek/appelpannenkoeken en een blanco kinderpannenkoek, die in overleg volgens het 25% percentage herverdeeld zouden worden.

We moesten heel lang wachten, maar een aardige dame kwam ons tussendoor vertellen dat zij al appel in de pan had zien liggen. Dat stelde gerust.

En eindelijk was het zover. De pannenkoeken waren mooi dun en niet te machtig en de 25% verdeling verliep zoals afgesproken. Het was smullen geblazen.

Daarna wilde ik nog even hoppen op het grote springkussen, maar beide coaches adviseerden mij de pannenkoek nog even in de maag te laten. En zo geschiedde. Klimmen en naar beneden glijden waren wel goed voor mijn spijsvertering.

Daarna gingen we naar huis, waar ik achteloos nog wat potjes ganzenbord en mens erger je niet won. En toen was het tijd voor een siësta. Die was aan mij niet besteed, integendeel: ik bouwde in de spreekkamer een nieuw stadsdeel voor mijn stad van de toekomst.

Daarna was het tijd voor een leuke en mooie film. En daar ik van sprookjes houd gingen we kijken naar Rapunzel, die ik al eens op de Efteling had ontmoet.

Het gaat over een prinsesje ( ja, dat is wel toevallig op een dag als vandaag ) die als baby gestolen wordt door een heks. Het meisje heeft gouden haar dat gaat glanzen bij het zingen van een liedje.

Op dat moment wordt de heks weer jong en dat is voor haar heel aantrekkelijk.

Terwijl ze in haar toren opgesloten zit wordt ze 18 jaar en wil naar buiten, de wereld in. Elk jaar ziet ze ook hoe boven het koninkrijk lichtballonnen worden opgelaten op haar verjaardag.

Met hulp van een goede dief, die ook heel lief en toegewijd is lukt het haar, na veel avonturen, terug te keren in het paleis.

Daar leven zij nog lang en gelukkig.

Na het eten, waarbij we nog stil zijn van dit mooie verhaal, leest oma nog een stukje voor uit "de kleine prins".

Het voelt nu anders. Zeker na zo'n heerlijke prinsjesdag. 

En het hondje ?

Die zoekt nog steeds naar een prinsje om mee te spelen.

Met dank voor alle onderlinge inspiratie,

Henk.

Het oliebolleneindejaarszwemfestijn.

Het was een leuk vooruitzicht: 14 dagen geleden bood Joyce ( van de dinsdagzwemclub, niet te verwarren met de vrijdagzwemclub, die van de appeltaarten ) aan op de laatste zwemdag van het jaar voor oliebollen te willen zorgen. Een leuk idee.

In het diepste geheim ( een stille kracht ? ) bereidde Henny iets soortgelijks voor, maar toch anders.

Daar ik nog niet zwemfähig was maar wel trek had, nestelde ik mij met een kopje thee á la Tanja aan onze tafel. Terwijl ik mijn beeldend vermogen al vast activeerde.

Zo moest het eruit zien.......

Het zag er van buiten mooi uit, maar het ware genot zat aan de binnenkant en lachte mij toe....

 Henny besteedde eerst nog wat aandacht aan de koffie met Amaretto en slagroom. Ja, in het zwembad wordt goed voor ouderen gezorgd.

Maar dat gedaan hebbend bracht zij haar verrassing op tafel : hartige Indonesische oliebollen:

Zo werd het een heerlijke "afterswim" waarbij ieder net zo veel bollen kon eten als hij of zij maar wilde. En dat werd zeer gewaardeerd.

En zo eindigde een mooi en gezellig zwemjaar 2015 en besloten wij volgend jaar zo door te gaan.

Volgende week dus.............

Gebogen over de kribbe........Kerst 2015.

Het zag er goed uit met de Kerstdagen. Kwikfit en uitgerust wakker keek ik ernaar uit. Een kerstdiner en een oud-hollands Rummicub toernooi op de eerste dag en op de tweede wat rondzwerven over de Brabantse Wal met 's avonds een prachtige zangbijeenkomst in Antwerpen.

Alles was er klaar voor................

En toen kwam die ene beweging die ik niet had moeten maken. Gewoon spontaan. Kerstspit ( nog nooit eerder meegemaakt, dat wel ).

Gebogen over de kribbe zou ik staan. Beide dagen !

Ik deed een wanhopige poging om het "eruit te fietsen". Een verkeerde inschatting van de tegenwind werkte echter niet mee.

 Het rood van de Kerst kwam nu uit de ( aloude ) infraroodlamp van Philips en in mijn stalletje lagen midalgan, naproxen, paracetamol en perskindol. Die laatste drie klinken als 3 koningen, maar zijn eigenlijk gewoon hulpjes.

In een paracetamoliaanse bedding durfde ik mij toch aan het Kerstdiner te melden. En dat zag er niet alleen goed uit, maar was van het niveau Michelin 3. Heerlijk dus.

 Het aansluitende Rummicuppen ( wel 5 partijen ) was ook tof al moest ik mij nog wel van de eettafel naar de speeltafel verplaatsen.
En van de speeltafel naar bed.

 Die avond viel ik in een lange diepe slaap.

De volgende morgen was ik even alles vergeten. Tot ik probeerde op te staan. Het werd duidelijk: de climax was nog niet bereikt. Ik zat er middenin. Er zat niets anders op dan mij af te melden bij de Kerstkoorzang van die avond. 

Mijn bas die "dans nos obscurités" en "white christmas" uit volle borst zou zingen deed het nog wel. De rest niet. En weer belandde ik in een lange diepe slaap, mijn Antwerpse vrienden teleurgesteld achterlatend.

De zondag kan ik mij nauwelijks herinneren.

Op maandag bij het krieken van de dag ( 8.30 uur ) zat er maar een ding op: Het team van Roland Blaauw, chiropractor in Gouda, om hulp te vragen en zie het hele team stond klaar: administratief, aanvullend en medisch.

Na een voor hem zo karakteristieke behandeling en begeleiding en een kort verslag van zijn reis naar Duivelseiland kon ik zowaar weer rechtop staan en was de wonderlijke stand van mijn benen zo genormaliseerd dat ik een stukje wilde gaan lopen in de zon.

En dat kon deze dag goed. Met temperaturen uit april was het er goed toeven. Er was hard gewerkt: overal waren er rietwanden gerooid en dat was goed te zien. 

Altijd verborgen wateren werden zichtbaar. 

Het zag er allemaal nieuw en verrassend uit.

Het nieuwe jaar hing al in de lucht. Nog even geduld en dan was het weer zover.

Maar eerst nog wat andere activiteiten, zoals "het oliebollenfestijn 2015", een dagje met Kapitein Tijmen en een extra ontmoeting met Team Blaauw op Oudjaarsdag.

Kerstconcert Rootskoor Rotterdam 12-2015.

Kerstconcert Rootskoor Rotterdam 2015.

Terwijl we onze lippen nog aflikten van het Kerstdiner bij Djoj in 2014, was het al weer zover:

Vrijdag 18 december 2015.

En opnieuw kwamen wij allen tesamen, het koor, oud-koorleden, parttimers. Gewoon tesamen bij Djoj. En weer bracht de kok een voortreffelijk Kerstdiner ter tafel dat door Peter op professionele wijze geserveerd werd.

Speciaal voor deze gelegenheid had hij zelfs een fraaie Kerstboom met lichtjes geplaatst. Of Bert deze gesponsord had weet ik niet, maar mooi stond-ie er wel.

Het diner werd besloten met een toetje dat bestond uit een flensje, dieprode kersen en slagroom.

Op dat moment - bij het zien van deze kersen ? - brandde het koor los met een gepassioneerd: Amor, Amor, Amor.

Ja de stemming zat er goed in en werd voortgezet in zaal 3. Deze keer geen rekken en strekken om de spijsvertering te sparen , maar een vrolijke dans op Missisippi, in een uitvoering van Hans Theessink en Ry Cooder ( het gesprek van de dag bij de sopranen ). Zelfs de meest stijve spieren werden zo toch lichtjes aangesproken.

 Intussen had Theo ook de lichtjes ontstoken. Hier en daar met interruptie, maar ja het zijn soms ook donkere tijden.

Voor ons het moment om een levende Kerststal te maken, waar omheen wij ons als herders, dan wel schapen konden voegen.
En daarbij werd gezongen : Puer natus in Betlehem.
En natuurlijk : Entre le boeuf et l''ane gris.
( voor die rollen wilde niemand tekenen ).

Onze "Maria en kleine Jezus ( vandaag een meisje)" konden zo nog heerlijk nagenieten van de warme kersen met slagroom die zij kort tevoren in de herberg genoten hadden..

In het kader van  "Nu sijt wellekome" en de ledenwerving in het algemeen hadden Theo en Margreet een welkomstlied geschreven. En al onze namen kwamen er in voor.

Deze avond was de premiere.

( Zie elders in dit Rootsblog ).

Het werd uit volle borst gezongen.

Eenmaal op stoom gekomen zongen we ook Tobis: Dobry wecir tobi; Zweeds: Strälande Juul: Spaans: El alma que ( kekee ) anda en amor en nog veel meer stemmigs.

Maar een Kerstconcert is geen Kerstconcert als er geen Stille Nacht, Heilige Nacht wordt gezongen.

Deze keer deden wij de Duitse versie.

Daarna moest Herbert van de Commissie Aanwas iets uitpakken. Dat was spannend en het riep ook veel nieuwsgierigheid op. 
Het was de flyer die ons koor een grotere bekendheid zal geven.

We kregen er allemaal 2. Een voor onszelf. Een voor een ander toekomstig lid.

Zo kan het volgend jaar nog knap druk worden!

 En nadat we met een Irish Blessing van dit seizoen en elkaar afscheid hadden genomen werd het tijd voor de bar. En daar werd tot in de kleine uurtjes doorgezongen.

Oud-Hollands repertoire, maar ook Perry Como's Christmas Songs.

Het was weer mooi geweest. Dat vonden de schaapjes ( ze waren geteld ) ook.

 Henk.