Het zag er goed uit met de Kerstdagen. Kwikfit en uitgerust wakker keek ik ernaar uit. Een kerstdiner en een oud-hollands Rummicub toernooi op de eerste dag en op de tweede wat rondzwerven over de Brabantse Wal met 's avonds een prachtige zangbijeenkomst in Antwerpen.
Alles was er klaar voor................
En toen kwam die ene beweging die ik niet had moeten maken. Gewoon spontaan. Kerstspit ( nog nooit eerder meegemaakt, dat wel ).
Gebogen over de kribbe zou ik staan. Beide dagen !
Ik deed een wanhopige poging om het "eruit te fietsen". Een verkeerde inschatting van de tegenwind werkte echter niet mee.
Het rood van de Kerst kwam nu uit de ( aloude ) infraroodlamp van Philips en in mijn stalletje lagen midalgan, naproxen, paracetamol en perskindol. Die laatste drie klinken als 3 koningen, maar zijn eigenlijk gewoon hulpjes.
In een paracetamoliaanse bedding durfde ik mij toch aan het Kerstdiner te melden. En dat zag er niet alleen goed uit, maar was van het niveau Michelin 3. Heerlijk dus.
Het aansluitende Rummicuppen ( wel 5 partijen ) was ook tof al moest ik mij nog wel van de eettafel naar de speeltafel verplaatsen.
En van de speeltafel naar bed.
En van de speeltafel naar bed.
Die avond viel ik in een lange diepe slaap.
De volgende morgen was ik even alles vergeten. Tot ik probeerde op te staan. Het werd duidelijk: de climax was nog niet bereikt. Ik zat er middenin. Er zat niets anders op dan mij af te melden bij de Kerstkoorzang van die avond.
Mijn bas die "dans nos obscurités" en "white christmas" uit volle borst zou zingen deed het nog wel. De rest niet. En weer belandde ik in een lange diepe slaap, mijn Antwerpse vrienden teleurgesteld achterlatend.
De zondag kan ik mij nauwelijks herinneren.
Op maandag bij het krieken van de dag ( 8.30 uur ) zat er maar een ding op: Het team van Roland Blaauw, chiropractor in Gouda, om hulp te vragen en zie het hele team stond klaar: administratief, aanvullend en medisch.
Na een voor hem zo karakteristieke behandeling en begeleiding en een kort verslag van zijn reis naar Duivelseiland kon ik zowaar weer rechtop staan en was de wonderlijke stand van mijn benen zo genormaliseerd dat ik een stukje wilde gaan lopen in de zon.
En dat kon deze dag goed. Met temperaturen uit april was het er goed toeven. Er was hard gewerkt: overal waren er rietwanden gerooid en dat was goed te zien.
Altijd verborgen wateren werden zichtbaar.
Het zag er allemaal nieuw en verrassend uit.
Het nieuwe jaar hing al in de lucht. Nog even geduld en dan was het weer zover.
Maar eerst nog wat andere activiteiten, zoals "het oliebollenfestijn 2015", een dagje met Kapitein Tijmen en een extra ontmoeting met Team Blaauw op Oudjaarsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten