Schildermiddag in Ommoord.

Zaterdag 23 november.

Tijd weer voor een schildermiddag.

Deze keer met M. & M.

M. had voor bij de koffie een heerlijke pistache-chocoladetaart en voor de bespreking een bouteille rosé. Andere M. had allerlei gezonde knabbels, want schilderen maakt hongerig.

 

 

Ik had vamiddag iets met bergen en een eenzame skiër die vol vertrouwen in zijn mogelijkheden kon gaan afdalen. Terwijl het schilderij vorderde, vorderde ook de afdaling.

 

In de volgende fase keek ik van grote afstand naar deze berg. Een stevig exemplaar, gepantserd bijna.

Bij de feedback werd mij het beeld van de aarde met al haar kleurschakeringen aangereikt. De top open en licht ( als sneeuw ).

 

 

Vanuit die openheid en licht aan de top kwam het derde schilderij tot stand. Een in eerste instantie koud en blauwwit ijslandschap kreeg steeds meer kleur.

Pastelkleuren vooral.

 

 

Een zacht en warm kleurveld opent zich.

Ik ben er blij mee.

 

Een klankschaal - healing concert.

Booiiiiing !

 

Donderdagavond 22 november. Ik ga vanavond naar een klankschaal - healing concert. De poging om mij telefonisch aan te melden lukt niet, maar als ik mij om 19.00 uur met slaapzak en kussen en R. bij de zaal meld kan ik na betaling een matras in de ruimte uitzoeken.

 

De matrassen liggen in een ovale vorm met in het midden 10-tallen klankschalen, gongs, regenpijpen, kalebassen met water, didgeridoos en nog veel meer.

 

 

Na een inleiding over de opbouw, de bedoeling en de voortgang begint het concert. Met mijn ogen dicht geef ik mij over aan de geluiden om mij heen. De diepe Balinese gong ervaar ik als indrukwekkendst. Ik hoor een beekje langs mijn hoofd stromen. Het geluid van tropische vogels en het geluid van aangedraaide of aangeslagen klankschalen.

 

 

Van tevoren werd gevraagd of je op een later moment een klankschaal op je rug of borst wilde en zo ja, op welke plaats. Ik besloot er een op mijn borst te nemen en even later werd er spontaan ook een op mijn buik geplaatst ( 2 voor de prijs van 1 ). De begeleider vertelde na afloop dat dit laatste intuïtief tot stand was gekomen.

Het werd een bijzondere ervaring.

De schalen werden enigszins aangedrukt tegen mijn lijf en werden dan aangeslagen. Een diepgaande, intense trilling werd zo meerdere malen in mijn systeem gebracht. Een prettig gevoel.

  

Na afloop van het concert ( 5 kwartier ) was er water, thee en de gelegenheid om iets te vragen.

Ik voelde me blij, opgewekt en speels en kon ik niet nalaten R. en een onbekende lieve dame die aan weerszijden naast mij lagen, met mijn kussentje op het hoofd te tikken.

Dat ging zo nog een tijd door.

 

De volgende morgen werd wat somberheid voelbaar ( ook losgetrild ), maar in de dagen erna overheerste het gevoel in de wijde omtrek door te klinken en dat resoneerde ook bij anderen op mijn pad. Ik was zelf een klankschaal geworden.

Een aanrader dus: dit concert.

 

Gravity in 3D.

Gisteravond met A. naar Cinerama geweest.

De film: Gravity met George Clooney en Sandra Bullock in 3D.

Met dank aan de Rotterdampas: ik mocht weer eens gratis naar binnen.

 

Ik had alles goed voorbereid: mijn 3D-bril en oorwatjes waren standby.

 

We belandden ergens in de ruimte bij het ISS-ruimtestation ( leek sprekend op de echte ) samen met 5 astronauten. Het zag er prachtig uit. Met name de aarde, die afwisselend in nacht- en daglicht te zien was.

We konden er freewheelend rondzweven en soms zaten we in het pak van Sandra ( we konden haar horen ademen ).

 

Door het 3D-effect ontstond de ervaring alsof wij er echt bij waren. Dat leverde soms adembenemende beelden op.

Helaas ging het al snel fout: de Russen hadden hun ruimteafval niet in de goede container gedaan en onze vrienden ( en wij ) kregen meerdere malen te maken met puingolven.

Op dat moment was het fijn om je stoel te kunnen voelen.

 

 

Uiteindelijk overleefden wij en Sandra Bullock ( wat haar het meest fascineerde was de stilte in de ruimte - mijn watjes konden dan ook "in de pocket" blijven - behalve bij de puinstorm natuurlijk ) het geheel door via een halve Sojoez en een Chinese capsule weer op aarde te belanden.

Een matig verhaal maar zeker ook een verbluffend technisch hoogstandje.

 

Daarna dronken we een biertje in de foyer. De irritante en knetterharde muziek ter plekke deden mij terugverlangen naar de stilte in de ruimte.

Ja het is daar zo gek nog niet.

 

 

 

 

 

 

 

Ik hout van jou.

Dit weekend was het weekend van het hout. Bomen omzagen. Stammen verzagen, houtopslag bouwen en houtopslag vullen.

Hout, daar ging het dit weekend - voornamelijk - om.

Het idee ontstond bij I. Elke keer kwam zij op haar terrein bergen en bergjes haardhout tegen. En in haar behoefte aan ordening vroeg zij neef Y. voor haar een houtopslag te ontwerpen en te bouwen.

 

 

Dit weekend was het zo ver, maar eerst moest er zaterdag een forse boom verwijderd worden die in de toekomst een belemmering zou kunnen worden. Met de nieuwe kettingzaag was het zagen geen probleem. Het omvallen echter wel.

Grote familieleden van de boom gebruikten hun grote takken om de inmiddels afgezaagde boom overeind en in de lucht te houden.

 

 

Met iets dat leek op een kampioenschap touwtrekken lukte het ons uiteindelijk de boom los te maken van de rest en veilig te laten vallen ( niet op de schuur of bij de buren ).

Het eenvoudige en ook zeer ruimtelijke karakter van het bouwwerk was zodanig dat we er even aan dachten hier toch maar een zomerhuisje van te maken.

 

 

Op maandag vonden we het hoog tijd de opslag in te wijden door vanuit alle hoeken en gaten stammen en takken bijeen te brengen. Ook vond ik het een goed idee er enige beelden op het dak te plaatsen die het hout "welkom heetten".

En zo ontstond er iets nieuws met verdere groeimogelijkheden.

 

 

 Wordt vervolgd.

 

 

Altaar voor de dans ( 20-11).

 

 De plons.

 

Dit schilderij ontstaat als het tweede van een serie van drie. Het eerste geeft een weergave van de mentale wereld. De wereld van de controle. Het ego. Harde kleuren, sterke begrenzing, afscheiding en afschrikking ook.

 Angst, woede, strijd en alertheid. Harde wil.

 

Hoe anders is "de plons". Komt onverwachts tot stand en er is niets anders mogelijk als overgave. Er gaat iets of iemand de diepte in. En tegelijkertijd vangt het water de val op.

De gevoelswereld neemt over. De controle raakt verloren.

Hier is vertrouwen nodig.

 

Het beeld geeft ook een andere invalshoek: het hoog opspattende water reikt uit naar boven. De roep om hulp van bovenaf. Drenkeling en redder.

De weergave van de plons neemt de vorm aan van een hoofdtooi zoals gebruikelijk bij natuurvolken.
 

 

Schilderij drie is het beeld van de boodschap uit de spirituele wereld.

Een nieuwe fase.

 

In de actualiteit herken ik de overstromingen op de Filippijnen en Sardinië. De vrouw die van grote hoogte in een waterval valt. De film Gravity, waarin astronauten de ruimte ingeslingerd worden.

Altaar voor de dans.

 

 

Het dansen van de ritmes vraagt om overgave. Overgave aan de muziek, de dans, het grotere geheel. Dat is het moment waarop de danser zich gedanst voelt.

Die overgave is voor mij verbeeld in de plons.

Het is deze overgave die bevrijdend werkt en een nieuwe fase inluidt.

De wonderbaarlijke visvangst.

Heerlijk zo'n creatieve flow waarbij ik niet weet waar en met wat te beginnen. Begin gewoon en blijf mij verwonderen waar het mij heenvoert.

Gisteren tijdens mijn bezoek aan mijn expositie in het Gezondheidscentrum Ommoord noemden J. en M. het veel voorkomen van vis in mijn werk.

En dat klopt.

 

Inmiddels is er weer een nieuw werk verkrijgbaar: de wonderbaarlijke visvangst.

Een werk met veel verse, veelkleurige vis.

Ik word er vrolijk van.

losgaan in de dans....een schilderij

Gisteravond dit schilderij meegenomen. Veel kleur, veel beweging, veel spontaniteit. Fijn om te doen en .....weer eens wat anders.......losgaan met acryl.

 

 

R. nam een aantal houdingen aan die zichtbaar waren op het doek. Dat zag er goed uit. Ga zelf ook nog eens uittesten welk gevoel er in de houdingen schuilt.

 

 

Het was een prima avond met fijne muziek.

 Zou er zo weer een schilderij van kunnen maken.

 

 

 

Symposium Jungcollectief Rotterdam......adelaar of kip.

Adelaar of kip. Het verhaal gaat over een adelaar die geboren wordt in een kippenhok en daar geconditioneerd wordt om als kip te leven. Kan en durft de adelaar zijn conditionering los te laten om te worden wie hij / zij in essentie is en zo ja wat is daar voor nodig.

 

Een metafoor voor het bewustwordingsproces waar elke mens voor staat of komt te staan. Leef ik - klein - vanuit mijn oude conditioneringen of ga ik de uitdaging aan om - groot, groter, groots - te leven. Te leven als een adelaar. En zo ja wat is daar voor nodig.
Een transformatieproces.

 

Het symposium is de eerste gezamenlijke activiteit van het Jungcollectief Rotterdam. Het vindt plaats in het landelijk gelegen spirituele centrum Op Hodenpijl in Schipluiden.

De opkomst is groot. Bij schatting nu ongeveer 60 deelnemers.

 

 

De eigenlijke titel luidde: de huidige crisis als transformatieproces.

Achteraf is daar bij mij weinig van achtergebleven.

Het programma voor de pauze met een inleidend verhaal en 2 lezingen raakte voor mij wat ondergesneeuwd in het programma na de pauze:

 

In groepen van 10 deelnemers en een begeleider werd de dialoog / de discussie gevoerd over het aangereikte. De adelaar en de kip en wat daar allemaal over te zeggen viel nam een belangrijke plaats in. Helder werd wel dat het verhaal niet al te letterlijk genomen diende te worden - wat soms wel gebeurde - wat nu als een kip geboren wordt in een adelaarsnest ? - omdat het symbool staat voor innerlijke groei en bewustwording van de mens.

 

 

Dante en Vergilius ( adelaar en vogelaar in de Divina Comedia ) aanschouwen het hemelse licht.

 

Er werden veel persoonlijke ervaringen op dit vlak uitgewisseld. En dat maakte dat de groep al snel hechter werd. Het woord crisis viel bij ons in de groep niet - niet de economische in ieder geval - en dat voelde voor mij prima.

"Adelaar" worden is ook geen vrijblijvende zaak. Als adelaar is je perspectief heel wijds, je kunt heel veel zien en dat.....maakt ook verantwoordelijk.

 

 

Een ander aspect dat ik kon noemen is: wat doet de "adelaar" met zijn of haar kwaliteiten. Blijft hij / zij hoog in de bergen of daalt hij / zij af om er te zijn voor de kippen ( die er ooit voor hem / haar waren ).

Bijkomend beeld is voor mij de Jacobsladder ( pastel Juke Hudig Divina Comedia ). Het bestijgen van de ladder en het afdalen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

 

Een prachtige opmerking vond ik komen van mijn buurvrouw: als ik mij met mijn adelaar verbonden voel, dan krijg ik kippenvel.

 

 

Het was al met al een boeiende middag na een mooi initiatief.

Met dank aan het Jungcollectief.

 

In de hal zag ik een mogelijk antiek bord, dat herinnerde aan de tijd dat God over de schouder van de mens meekeek.

 

 

En het werkt nog steeds: Ik heb niemand horen vloeken.

 

 

 

Dante in het Lectorium Rosicrucianum.

Zondagmiddag 3 november zijn we tijdens de Monumentendag in Bergen op Zoom naar de expositie van het werk van Juke Hudig geweest.
Zijn heeft het Renaissance - meesterwerk de Divina Commedia van Dante verbeeld in 111 pastels. Op de expositie zijn er 48 te zien.

 

De tentoonstelling vindt plaats in het Lectorium Rosicrucianum. Een van de locaties waarvanuit de Rozenkruizers ( een spirituele en filosofische gemeenschap ) hun boodschap uitdragen.

 

 

In een prachtig gebouw met een prettige lichte sfeer werden we welkom geheten door enkele medewerkers. Na een korte inleiding kregen we alle ruimte om de beelden in ons eigen tempo te bekijken. Erg prettig.

 

 

In de Divina Comedia beschrijft Dante de reis die hij maakt om zijn geliefde Beatrice ( die zelf gekozen heeft voor de spirituele liefde - God ) terug te zien.
Het lukt hem in eerste instantie niet om dit "gemakkelijk" te doen. Dan verschijnt Vergilius en deze wordt Dantes gids.

Een spirituele reis vanuit het donker naar het licht begint.

 

 

De reis loopt door de hel ( Inferno )

via de Louteringsberg ( Purgatorio )

naar de hemel ( Paradiso ).

Opmerkelijk daarbij is wel dat de grootste kwelling in de hel niet het vuur is, maar het ingevroren zijn in ijs, terwijl de voeten in brand staan.

 

 

Nadat op de Louteringsberg alle zonden beleefd en doorleefd zijn vindt de overgang plaats naar een nieuwe fase. Dante komt aan de grens waar hij afscheid moet nemen van Vergilius ( die staat voor de rede, het denken )

Met een geopend hart ontmoet hij dan Beatrice, die hem meeneemt op een reis door de 7 hemelen. Daar aanschouwt hij ook de Jacobsladder.

Engelen dalen af naar de aarde en klimmen weer op naar de hemel. Een voortdurend proces.

 

 

Onze reis eindigt bij de boeken een kaarten van Juke Hudig. Met een kopje koffie praten we nog wat na met de medewerkers.

En kijken we terug op een bijzondere ervaring.

 

Lectorium Rosicrusianum

Internationale school van het Gouden Rozenkruis

Blauwehandstraat 21

Bergen op Zoom

Altaar voor de dans.

Vanavond dansen we weer in Orion de 5 ritmes.

Het altaar, de meditatieve plek temidden van de golvende dansers en muziek, ziet er - in aanleg - zo uit:

 

Aan het begin van de avond werd duidelijk dat we het deze keer zonder spots moesten doen. Nu had ik vantevoren al een voorgevoel en zo kon ik provisorisch toch een lichtbeeld maken temidden van de - relatieve - duisternis.

 

 

In de feedback werden oude geschriften gezien, stenen tafels, tien geboden. Een spiritueel beeld.

 

Wel wat jammer dat het onderliggende beeld meer als lichtdrager dan als zelfstandig object kon dienen. Het ging niet echt anders.

 

Monumentendag Bergen op Zoom

Het was zondagmiddag en zowaar enige tijd droog. Een mooi moment om even naar Bergen op Zoom te gaan in het kader van de monumentendag.

Het eerst waagden wij ons in de Gevangenpoort.
Normaal loop je er onder door de stad in , maar nu was ook de deur open.

 

 

Het werd onze eerste wenteltrap. De structuur van muur, het touw en de trap riepen bij mij het beeld op van een berg beklimmen en zo voelde het ook.

 

Boven waren de cellen en dat viel ontzettend mee: relatief mooie lichte kamers met stevige muren en uitzicht op de Lievevrouwestraat.

 

 

Beneden lag het filiaal van de Artotheek waar de bekende Alex K. exposeerde. Een man naar mijn creatieve hart. Hij schildert heel spontaan. Met name zijn subtiele en speelse potloodstreekjes en de bijzondere gelaagdheid van materiaal vielen mij op.

Helaas geen beeld.

 

 

De volgende bestemming was "de Peperbus". De Peperbus is het bovenste stuk van de lokale kerktoren die in de plaats was gekomen van de vorige piek die er ca.1747 door onbesuisde Fransen af was geschoten.

 

 

We konden ernaar toe lopen, 138 treden, heel erg smal, heel erg koud en tochtig met als enig houvast een touw dat strak op de muur zat.

 

 

Af en toe was er nisje, zodat de tegenliggers veilig konden passeren. Onderweg kreeg ik een heel goed contact met mijn hart, mijn longen en mijn bovenbenen.

Boven gekomen stond er zoveel wind dat uitademen een hele onderneming was.

De Peperbus werd een onvergetelijke ervaring, die nog sterker werd toen J. later bij een glaasje rode wijn vertelde dat ze in een bui van spontane overmoed hiervanaf getokkeld was.

 

 

Opvallend was de nabijheid van groot water. Leek zo op Bergen op Zoom aan Zee.

Daarna liepen wij weer heel voorzichtig naar beneden.

Een brede dame onderweg maakte het zelfs nog spannend.

Tijd voor de volgende excursie: De Divina Comedia van Dante in pastels.

Dat zou vast anders worden.