een nieuw schilderij.....winterdans.

Dit is 'm.

Veelkleurigheid in een heldere winternacht.

 

Volkskerst in Steenbergen.

Vandaag is het in Steenbergen Kerstmarkt. Het hele dorp verzamelt zich in en rond de St. Gummares kerk aan het marktplein.

Het is de dag dat kerstkoren, dweilorkestjes, beeldend kunstenaars, Zeeman, Hema  en horeca de handen ineen slaan om er wat moois van te maken. Zo ook dit jaar.

 

 

Ook nu weer werd met een kettingzaag een alleraardigst hertje uit een boomstam bevrijd en blies de plaatselijk fanfare de jingle bells over het dorpsplein.

 

 

De meeste burgers en buitenlui verzamelden zich echter in de grote kerk. Daar was "alles wat God ooit verboden had" aanwezig: de commercie, het Gouden Kalf, al of niet voor het goede of eigen doel.

Andere tijden, andere gebruiken.

 

 

En het dient gezegd: als het buiten zo koud en nat is en hierbinnen gezellig, dan wordt een kopje warme koffie al snel een bijzondere ervaring op een bijzondere plaats.

 

 

Het kindje Jezus had hier blijkbaar helemaal geen zin in, want een bezorgde Maria en Jozef keken naar een lege kribbe.

 

 

En er werd ook weer gezongen door de Sparrows, die in deze week van het ene dorp naar het andere vliegen om hun "Joy to the world" te verkondigen.

Helaas ging veel van de zang verloren door de drukke activiteiten in en rond de winkelgalerij.

 

 

Om het een en ander vanuit een hoger perspectief te bekijken zocht en vond ik de weg - een wenteltrap - naar het orgel.

 

 

En dat was, ook in muzikaal opzicht, een goed idee. Het koor, dat juist Adiemus zong, was hier veel beter te horen. De nu niet aanwezige organist zou dit ongetwijfeld ook zo hebben ervaren.

 

Maar ik wilde verder..... de wenteltrap op. Er leek geen einde aan te komen en er was hier waarschijnlijk in de zomer een vliegenplaag geweest. 1000den hadden de top niet gehaald.

Ik haalde de top ook net niet. Ik zou dan bij een open gat een wankel laddertje hebben moeten beklimmen en daar hoogmoed wel eens de neiging heeft ten val komen besloot ik er een foto van te maken en terug te gaan.

 

 

Daar zag ik Hans bezig met het vastleggen "van de mens" en besloot - niet via de hemel, maar via de Hema terug te gaan naar huis en open haard.

 

 

Het was weer mooi geweest. 

 

Kerstconcert Rootskoor Rotterdam

Het is vrijdagavond 20 december 2013. Het is de laatste bijeenkomst van het Rootskoor Rotterdam in dit jaar. En dat vraagt om een traditionele afsluiting.

Ook deze keer is er een Kerstdiner, bereid door de koks van Djoj.

 

 

P. en B. maken van de gelegenheid gebruik - zoals dikwijls op vrijdagavond - een spontane wijnproeverij te organiseren.

En na elk dineronderdeel worden de tafels snel afgeruimd om ruimte te maken voor het volgende.

Het is allemaal heel gezellig.

 

Helaas kwam ik wat later binnen. Wel viel ik met mijn neus in de boter, nou ja in het toetje: mangoijs met slagroom. Verrukkelijk !

 

Daarna werd het tijd voor het kerstconcert..........deze keer opgedragen aan onzelf.

T. had weer voor de traditionele vloerverlichting gezorgd, waarbinnen wij ons repertoire konden brengen.

Strälende Juul, Irisch blessing, Away in a manger, Noujana, Halleluja, Tibie Poem, Pie Jesu, Dans nos obscurités, Stille nacht.

Het werd met verve en in 4 stemmige harmonie gezongen.

 

Volgend jaar gaan we weer verder.

 

Info: www.rootskoorrotterdam.nl

 

Kerstconcert in Nieuw Vossemeer.

Dinsdagavond met I. en het popkoor The Sparrows meegereisd voor een Kerstconcert in de St.Annakerk in Nieuw Vossemeer.

Een gigantische kerk voor zo'n klein dorp.
Vermoedelijk was dit in het verleden de verre voorpost van het Rooms-Katholieke. Immers op Tholen begint de Protestants-Christelijke regio.

 

 

De pastoor en zijn bestuur hadden niets nagelaten om de kerk en de parochie in haar grootsheid te doen herleven. De kerk en de tuin waren verlicht en binnen in de kerk - al zichtbaar door de vensters - was gekozen voor de warme kleur rood.

 

 

En terwijl de kerk geleidelijk aan helemaal vol stroomde speelden een jeugdorkest en een Brassband kerstrepertoire. Een videobeam zorgde voor een welkomstwoord en de muzikale informatie. 

 

 

En temidden van dat alles mocht natuurlijk de grote Kerststal niet ontbreken.

Zo te zien kon het kindje Jezus genieten van het gebodene.

 

Tussen de orkesten in zongen The Sparrows als ware nachtegalen hun Kerstrepertoire.

Joy to the World, Halleluja en Adiemus.

 

Het klonk - om in kerstsfeer te spreken - ingedaald. Stevig, compact en zuiver. Fijn daarbij was de onvoorwaardelijke aandacht van de toeschouwers. Er werd echt geluisterd en waar mogelijk meegeneuried of gezongen.

                                     

 

Op enig moment deden de Sparrows hun naam ( nog ) meer eer aan. Was het bij Rudolph of bij iets anders ? Hoe dan ook het koor begon een zeer gevarieerde choreografie uit te voeren, die veel deed denken aan een vlucht vogels in de herfstavond ( hoe toepasselijk ).

 

Na alle zang en muziek en niet te vergeten een mooi verhaal van de pastoor over een moeder die zo verblindt was door goud en diamanten dat zij haar kind vergat, werden wij ontvangen in het lokale clubhuis. Warme chocolade, glühwein en krentenstol completeerden deze sfeervolle avond.

 

 

JHW, een meditatief schilderij.

Zoals elke week is er een altaar, een focus- of bezinningsplek bij het dansen van de 5 Ritmes van Gabrielle Roth in Orion.

 

 

Vorige week was dit altaar zogezegd "aards" gericht en gekoppeld aan het thema van de avond: de Tribe.
Gedurende de avond werden er dynamische Tribe-dansen gedanst.

 

 

En......

 Ter gelegenheid van het Sinterklaasfeest werden alle schoenen van de aanwezigen ( de Tribe ) in een cirkel geplaatst.

R. had ervoor gezorgd dat de schoenen gevuld werden met geschenken.

Een oude traditie: geschenken naar het altaar brengen.

 

Deze week was er geen specifiek thema en heb ik gekozen voor een opstelling die voor mij - en voor vele anderen - een relatie legde met het licht in deze donkere periode van het jaar.

 

 

Ik vind het altijd weer mooi als ik n.a.v. zoiets vragen en reacties krijg. Zo zag M. een "overlopende" schaal in. Symbool van overvloed. Enkele anderen ervoeren een verwijzing naar spiritueel licht.

Heel licht zichtbaar zijn de letter JWH in de verticale zuil.

Of dat geen JHWH moest zijn ( het 4 letterwoord - tetragrammaton - voor Jahweh, God ) ?

 

Inmiddels ben ik ( bij gebrek aan dansende rabbi's ) op onderzoek uitgegaan.

JHW ( het oude Hebreeuws kende geen klinkers ) staat voor Jaw ( JW ) of Jahu.

Dit woord verving het oorspronkelijke woord voor God "El".

 

JHWH ( Ik ben die ik ben ) is een vervolg daarvan. De juiste uitspraak hiervan is in de loop der tijden verloren gegaan. Het mocht n.l. maar 1 keer per jaar door de Hogepriester uitgesproken worden ( zo heilig was het ).

Voor het dagelijks gebruik was er Elohim of Adonai als duiding van God.

 

 

Hallelu - Jah......betekent......Ere zei Jah.

Hallelujah !

 

 

 

Een stemworkshop met Jan Kortie.

Van meerdere kanten had ik enthousiaste reacties gehoord over het werken met Jan Kortie aan stembevrijding. En toen M. mij vertelde dat hij in Rotterdam kwam heb ik mij onmiddellijk voor zijn workshop ingeschreven.

 

Ik heb veel met stemwerk. Heb er ook veel aan te danken.

Tot mijn veertigste was ik ervan overtuigd dat ik niet kon zingen. D.w.z. anderen hadden mij daarvan overtuigd. Na ontmoetingen in zomerworkshops met Annemarie Blink, Mariejan van Oort en Maurice Willems groeide bij mij geleidelijk de overtuiging dat ik wel kon zingen. Nu ben ik zelfs in staat anderen daarvan te overtuigen.

En dat is mooi.

 

De workshop vond plaats in de "Kloostertuin", een deel van de Dominicaner Kerk in Rotterdam Centrum.

De ontvangst was hartelijk, thee en koffie stonden klaar. Er was iemand om bij af te rekenen en de assistente van Jan Kortie was .....Neda Boin, die ik zaterdag de "Music Matters Award" had zien winnen. Stemwerk loont.

 

 

Voor de workshop zelf verzamelden wij ons op het priesterkoor naast het altaar. Een mooie ruime plek, die helaas tot de koudste van het hele complex leek te behoren.

Ja behaaglijk was en werd het niet, maar dat lag niet aan Jan.

 

 

Met een lichte -piano- toets en humor nam hij ons mee in de wereld van de stem.

We mochten allerlei geluiden nadoen die door hem of vrijwilligers ingebracht werden en leerden dat het belangrijk is niet steeds iets anders te doen ( en dus van te voren te verzinnen ), maar je te houden bij een geluid, klank. Door die te herhalen kon deze plotseling een meerwaarde krijgen en van klank in zang veranderen.

Het ging niet om mooi klinken, maar om het klinken op zich, dat dan geleidelijk vanzelf iets moois kreeg.

 

Jan vertelde ons over de 2 werelden. Die van de persoon met beperkingen / gebreken ( waar ik het ego en superego in hoor ) en die van de zijnde mens ( helemaal hier en nu ).

Jan helpt mensen van de ene naar de andere te komen middels lichaamswerk, ademhaling en klank.

In mijn optiek is de zijnde klank de klank die meervoudig raakt of kan raken.

 

We deden ook iets in koppels met het woord Ja !

Zo werd het een middag waarin veelvuldig het ja-woord aan de ander werd gegeven zonder dat daar verplichtingen aan vast zaten.

Gewoon Zijn dus.

 

We eindigden met een jiddische matra die ik even later in de metro zachtjes ten gehore bracht. Het viel niet op. Alle mensen daar met beperkingen concentreerden zich op hun mobiel, i-phone of i-pad.

 

 

 

 

Music Matters Award 2013

Enige tijd geleden vroeg mijn Vlaamse vriendin A. of ik zin had om mee te gaan naar de finale van het "Music Matters Award 2013" in het theater Zuidplein. En of ik wilde helpen met een bevrijde stem haar collega Neda Boin aan te moedigen.

Dat leek mij wel wat.

 

 

En na het eten van diverse quiches en een Franse salade met rosé gingen wij aan boord van de metro, station Binnenhof.

Aanvankelijk was er veel ruimte, maar met name na het overstappen richting Zuidplein werd de metro bomvol en hadden wij de indruk in het buitenland te vertoeven.

Rotterdam is echt multicultureel geworden.

 

Ik de foyer en de zaal werden wij getrakteerd op rap-muziek, die zodanig hard was dat wij overwogen ons naar buiten te reppen. Gelukkig kwamen we Neda tegen, zodat we weer wisten waar we voor kwamen.

En was er op de eerste etage een....jawel.....stilteruimte.

 

Eenmaal in de zaal werden wij verrast op van alles wat maar denkbaar was.

 

 

Zo was er een band die onverteerbare electronische chaos kon maken.

 

 

Een Antiliaanse zangeres, die heel goed kon herhalen en op en neer springen.
Dat laatste had veel effect op de zaal.

 

 

Een zanger die met heel veel lef ons uit de stoelen kreeg.

 

 

En als laatste voor de pauze een zangeres die het aandurfde zonder harde toeters en bellen van binnen uit te zingen.

Eindelijk voelden we iets van geraaktheid.

 

In de pauze vluchtten we meteen met consumpties in de stilteruimte met het vaste voornemen na Neda's optreden het pand onmiddellijk te zullen verlaten.

De daverende repdreun ondersteunde dat voornemen.

 

Helaas zat Neda in het achterste deel en moesten wij even zovele springende en rappende landgenoten met diepgedragen broeken en hele grote gympen aan ons voorbij zien gaan. Het geluid bonkte op onze borstbenen, de stoelen resoneerden en onze bevingerde oren raakten uitgeput.

Dramatisch geschreven ?

Nou mooi niet !

 

 

En toen was daar Neda.

A. bevrijdde haar stem in alle toonaarden en dat had effect.

Neda zong mooi en intens, onder meer op de viool begeleid door haar moeder. Een ijzersterke combinatie.

Een daverend applaus en heftige belevingskreten maakten al snel duidelijk dat hier de potentiële winnares stond.

 

 

Hoewel de verleiding groot was om op de uitslag te wachten besloten onze oren dat ze genoeg gehoord hadden. Tuiterend reisden wij terug naar de andere Maasoever.

Vandaag werd het bekend: wij waren niet voor niets geweest:

Neda had gewonnen: 15000 euro en de publieksprijs en mocht zich gedurende een jaar ambassadrice van Rotterdam noemen.

Geweldig !

We hadden gewonnen !

 

Filosofisch café......een verkenning.

Op zoek naar nieuwe benaderingswijzen van het "mens-zijn" en de voeding die ik daar mogelijk uit kan putten bezocht ik eerder dit jaar een bijeenkomst van Kwantum Life, een Jungsymposium en maakte ik kennis met de Rozenkruisers.

 

 

Gisteravond was het tijd voor het filosofisch café in Djoj, een centrum voor bewustwording in Rotterdam. Wij werden welkom geheten door A. psycholoog en filosoof. Een combinatie die mij aanspreekt.

Aan de hand van een aantal door hemzelf opgestelde stellingen die voortkwamen uit de filosofie van o.m. Epicures, Socrates, de Stoïcijnen en Boeddha gingen we aan de slag met het thema gemoedsrust.

 

 

De benadering waarmee ik deze bijeenkomst in ging is grotendeels gebaseerd op de mensvisie van Roberto Assagioli, die teruggrijpt naar o.m. de Essenen, de Kabbala, Dantes Divina Comedia en het Hindoeïsme (Baghavad Gita ). Ook de systeemopstellingen van Hellinger, ervaringsgerichte metacommunicatie en mijn beeldend werken neem ik mee.

 

 

En ineens zitten we daar met z'n tienen rond de tafel. Onze achtergronden zijn verschillend. Medisch, psychologisch, gezondheidszorg, justitie, onderwijs, kunst. De overeenkomst ligt in het werken met mensen.

Het thema Gemoedsrust brengt ons al snel in beweging. "De breinen worden geschud" ,wat iets anders is dan dat we het altijd met elkaar eens zijn of kunnen zijn. Onze gemoedsrust wordt op de proef gesteld.
Het geweten ( gedateerd klinkend en tegelijk fundamenteel aktueel ) speelt hierbij een belangrijke rol.

Geweten.....een weten dat er altijd al is geweest.

 

Persoonlijk verbind ik gemoedsrust aan het bij mezelf kunnen zijn terwijl ik de verschillende tegenstrijdigheden in mijzelf en de ander waarneem.
Handelen zonder te handelen.

Dat bij mezelf kunnen zijn - ook niet echt gemakkelijk - biedt de mogelijkheid om vanuit mijn hart naar mezelf, de ander, situaties te kijken zonder te oordelen.
Onbaatzuchtig. Vanuit gemoedsrust ook.

Daar ging het deze avond ook over: oordelen. Niet oordelen, da's pas echt lastig. Oordelen lijkt een menselijke behoefte. Het heeft met grenzen te maken en onderscheiding. Met belangen. Het ego in aktie.
Iemand merkte op dat oordelen moet kunnen, mits je je bewust bent van je oordelen en de onderliggende motivatie. De kunst is dan om daar weer niet een oordeel over te hebben.
Pfffffff....!

Mooi vond ik dat een deelneemster vertelde iemand te hebben begeleid in de laatste levensfase en hoe zij daarna de behoefte ervoer zelf intenser te gaan leven.

Al met al een boeiende avond met een prettige sturing van A.
De mogelijkheid voor feedback op het eind maakte dat ieder ( die dat wilde ) zich uit kon spreken over zijn / haar ervaringen.
En dat bevorderde de gemoedsrust aanzienlijk.

 

 

Dit alles teruglezend kom ik tot de conclusie dat gemoedsrust en vrede in hoge mate met elkaar verbonden zijn, zo niet hetzelfde.

 

SZOPKI......van Kerststal naar Kerstpaleis.

Dat Polen nog altijd gezien wordt als een van de representanten van het Rooms-katholieke geloof wist ik. Dat de devotie van gewone arbeiders leidt tot het bouwen van Kerstpaleizen niet.

In de hal van de Centrale Bibliotheek in Rotterdam is een expositie daarvan te zien.

 

 

Jaarlijks wordt in Krakau in navolging van een eeuwenoude traditie een wedstrijd uitgeschreven wie de mooiste Kerststal kan maken. Het begrip Kerststal is enigszins op de achtergrond geraakt door de pracht en praal die geëtaleerd wordt.

De oorspronkelijke Kerststal met bijbehorend verhaal is nog altijd zichtbaar, maar geheel geïntegreerd in een geheel van personen, verhalen en architektuur van Krakau.

 

Een mooi document. Gebouwd met hart en ziel.

En met heel veel geduld. ook dat.

Schildermiddag in Ommoord.

Zaterdag 23 november.

Tijd weer voor een schildermiddag.

Deze keer met M. & M.

M. had voor bij de koffie een heerlijke pistache-chocoladetaart en voor de bespreking een bouteille rosé. Andere M. had allerlei gezonde knabbels, want schilderen maakt hongerig.

 

 

Ik had vamiddag iets met bergen en een eenzame skiër die vol vertrouwen in zijn mogelijkheden kon gaan afdalen. Terwijl het schilderij vorderde, vorderde ook de afdaling.

 

In de volgende fase keek ik van grote afstand naar deze berg. Een stevig exemplaar, gepantserd bijna.

Bij de feedback werd mij het beeld van de aarde met al haar kleurschakeringen aangereikt. De top open en licht ( als sneeuw ).

 

 

Vanuit die openheid en licht aan de top kwam het derde schilderij tot stand. Een in eerste instantie koud en blauwwit ijslandschap kreeg steeds meer kleur.

Pastelkleuren vooral.

 

 

Een zacht en warm kleurveld opent zich.

Ik ben er blij mee.

 

Een klankschaal - healing concert.

Booiiiiing !

 

Donderdagavond 22 november. Ik ga vanavond naar een klankschaal - healing concert. De poging om mij telefonisch aan te melden lukt niet, maar als ik mij om 19.00 uur met slaapzak en kussen en R. bij de zaal meld kan ik na betaling een matras in de ruimte uitzoeken.

 

De matrassen liggen in een ovale vorm met in het midden 10-tallen klankschalen, gongs, regenpijpen, kalebassen met water, didgeridoos en nog veel meer.

 

 

Na een inleiding over de opbouw, de bedoeling en de voortgang begint het concert. Met mijn ogen dicht geef ik mij over aan de geluiden om mij heen. De diepe Balinese gong ervaar ik als indrukwekkendst. Ik hoor een beekje langs mijn hoofd stromen. Het geluid van tropische vogels en het geluid van aangedraaide of aangeslagen klankschalen.

 

 

Van tevoren werd gevraagd of je op een later moment een klankschaal op je rug of borst wilde en zo ja, op welke plaats. Ik besloot er een op mijn borst te nemen en even later werd er spontaan ook een op mijn buik geplaatst ( 2 voor de prijs van 1 ). De begeleider vertelde na afloop dat dit laatste intuïtief tot stand was gekomen.

Het werd een bijzondere ervaring.

De schalen werden enigszins aangedrukt tegen mijn lijf en werden dan aangeslagen. Een diepgaande, intense trilling werd zo meerdere malen in mijn systeem gebracht. Een prettig gevoel.

  

Na afloop van het concert ( 5 kwartier ) was er water, thee en de gelegenheid om iets te vragen.

Ik voelde me blij, opgewekt en speels en kon ik niet nalaten R. en een onbekende lieve dame die aan weerszijden naast mij lagen, met mijn kussentje op het hoofd te tikken.

Dat ging zo nog een tijd door.

 

De volgende morgen werd wat somberheid voelbaar ( ook losgetrild ), maar in de dagen erna overheerste het gevoel in de wijde omtrek door te klinken en dat resoneerde ook bij anderen op mijn pad. Ik was zelf een klankschaal geworden.

Een aanrader dus: dit concert.

 

Gravity in 3D.

Gisteravond met A. naar Cinerama geweest.

De film: Gravity met George Clooney en Sandra Bullock in 3D.

Met dank aan de Rotterdampas: ik mocht weer eens gratis naar binnen.

 

Ik had alles goed voorbereid: mijn 3D-bril en oorwatjes waren standby.

 

We belandden ergens in de ruimte bij het ISS-ruimtestation ( leek sprekend op de echte ) samen met 5 astronauten. Het zag er prachtig uit. Met name de aarde, die afwisselend in nacht- en daglicht te zien was.

We konden er freewheelend rondzweven en soms zaten we in het pak van Sandra ( we konden haar horen ademen ).

 

Door het 3D-effect ontstond de ervaring alsof wij er echt bij waren. Dat leverde soms adembenemende beelden op.

Helaas ging het al snel fout: de Russen hadden hun ruimteafval niet in de goede container gedaan en onze vrienden ( en wij ) kregen meerdere malen te maken met puingolven.

Op dat moment was het fijn om je stoel te kunnen voelen.

 

 

Uiteindelijk overleefden wij en Sandra Bullock ( wat haar het meest fascineerde was de stilte in de ruimte - mijn watjes konden dan ook "in de pocket" blijven - behalve bij de puinstorm natuurlijk ) het geheel door via een halve Sojoez en een Chinese capsule weer op aarde te belanden.

Een matig verhaal maar zeker ook een verbluffend technisch hoogstandje.

 

Daarna dronken we een biertje in de foyer. De irritante en knetterharde muziek ter plekke deden mij terugverlangen naar de stilte in de ruimte.

Ja het is daar zo gek nog niet.