Siebe oefent voor de toekomst.

Siebe oefent voor de toekomst.

Een beetje onverwacht kreeg ik de kans om een paar dagen  bij oma Inge te gaan logeren.

Al snel had ik van alles ingepakt en natuurlijk ook mijn tomeloze energie. Ik wilde deze reis in het teken laten staan van een mogelijke toekomstige beroepskeuze. Niet vanuit een boekje, maar vanuit de ervaring.

Een goed idee.

's Ochtends heel vroeg was ik al klaarwakker en wilde het liefst het radioprogramma "Vroege Vogels" gaan presenteren. Oma deed haar uiterste best om naar mijn uitzending te luisteren, maar het sprak haar niet echt aan. Op een later tijdstip misschien........

Nu waren Oom Dirk en tante Simone in Bergen op Zoom. Zij traden op bij een popfestival. Ik wist niet precies wat dat was, maar vermoedde ongekende mogelijkheden. We moesten er wel een stukje voor lopen. Dat had ik er graag voorover. Inmiddels had opa Henk zich aangesloten, want die wilde de band ook wel eens zien.

 We waren er niet alleen en ik keek mijn ogen uit. Jammer wel dat de meeste mensen groter waren, zodat ik het eerst alleen van het geluid moest hebben. Maar verderop zag ik ze: Dirk, Simone en een aantal andere muzikanten, swingend in de gloeiende zomerzon.

Dat zag er heel tof uit en ik vroeg mij af of ik later niet in de band van oom Dirk zou kunnen instromen..........., dan kon ik alles vanaf het podium beter zien. En rondspringen ligt mij ook wel.

Gelukkig bood Henk aan om vandaag opaard te zijn en met een soepele sprong nam ik plaats op zijn brede schouders. Dat was wel tof, want terwijl Dirk en Simone reggaemuziek speelden ging mijn opaard de Bob Marley shuffle doen. Dat was heel leuk en beweeglijk.

Ineens wist ik het: ik ga later bij de politie te paard en ik ga dan naar popfestivals. Ik wil dan wel een dressuurpaard dat net zo leuk kan dansen op de muziek.

Ja, dat wil ik.

Nadat het ons gelukt was langs de beveiliging bij de artiesten te komen, hebben we even uitgebreid geknuffeld. Niet lang want mijn oog viel op de glijbaan..........

Ja, dit was ook heel leuk. Eerst tegenop klimmen en dan rutsch naar beneden. Als je dit oefende waren er veel mogelijkheden: sky-diver, bergbeklimmer of duikleraar.

Circe du Soleil ?

Na een dag vol ervaringen was het genoeg ( al was ik nog lang niet moe !!! ) en hoefde ik alleen nog maar te luisteren, te eten en te slapen.........immers ................morgen weer vroeg op..................

De volgende dag gingen we eerst zwemmen. Leuke glijbaan hadden ze daar.

Deze dag zou in het teken staan van WATER in de meest ruime zin. Mijn eerdere experiment om zandthee te zetten en te presenteren werd niet echt gewaardeerd, de kopjes bleven vol en niemand wilde drinken.

Met water was dat anders. Daar kun je hele leuke dingen mee doen: inschenken, uitschenken, spatten, spuiten en drinken. Tof. Ik stelde mij voor dat ik brandweerman zou kunnen zijn en als dan de sirene zou gaan, dan zou ik alles meteen laten liggen en gaan blussen.

Intussen moest er ook gras gemaaid worden. Nu had ik nog nooit op de grasmaaier gezeten en ook dat wilde ik meemaken. Bij oma voorop en dan maar sturen.

 

Ik leerde heel snel en besloot dat ik later vrachtwagen chauffeur wilde worden. Spannend om met zo'n grote auto te rijden. Bij mijn eerste ritjes zou ik oma dan wel meevragen, want een paar handen extra aan het stuur is wel fijn. 

Later reed ik ook wat rondjes met opa. Ik bleef alsmaar rechtsom sturen tot hij duizelig was geworden. Gelachen hebben we wel.

Intussen mocht ik niet meer in de zon en dus ging ik naar de Dojo in de huiskamer om opnieuw de judo-strijd aan te gaan met het sterke oranje kussen. Minuten vochten we en rolden we over de grond. En elke keer als ik dacht dat ik gewonnen had was het weer: Oranje boven. Echter met een slimme greep won ik toch en toen voelde ik mij zo gelukkig......

Plotseling ontdekte ik iets nieuws, maar ik weet niet of dat een beroep is: Heel hard huppen, springen, vallen, kruipen totdat mijn hoofd knalrood was geworden. Ineens legde oma een koele natte zakdoek op mijn hoofd. Dat was prettig en ik dacht dat we zakdoek leggen gingen doen. Maar nee, ik moest cool and calm worden, want er wachtte mij nog een belangrijke taak: mijn spoorwegnetwerk opruimen.

Daar was ik inmiddels heel handig in, dus mogelijk is de Raad voor de Veiligheid op het Spoor iets voor mij. En terwijl oma toekeek maakte ik alles weer spic en span.

Daarna zou ik naar huis gaan. Eindelijk tijd voor wat rust en stilte. Tijd ook om mijn cursus zelfhypnose te trainen. Na 3 minuten reeds had ik mij zelf in een diepe staat van hypnose gebracht, terwijl ik 4 mini-smurfjes in mijn hand hield ( extra vaardigheid ). Toen ik 180 km verder ( inclusief overstap, nou ja, overdracht ) weer uit mijn hypnose ontwaakte zaten de smurfen er nog steeds in. Een veilig gevoel, zodat ik verder kon slapen, immers.......

morgen zou ik weer een vroege vogel zijn......

Siebe, mei 2017.

Afsluiting operadagen op de Koeweide.

Terwijl ik op het Rootskoor mijn best deed om zo zuiver mogelijk Kroatisch, Armeens en Zoeloe te zingen tipte Marianne mij: zondagmiddag is er op de Koeweide in Crooswijk de jaarlijkse afsluiting van de Rotterdamse Operadagen.

En dat betekent: vele bekende melodieën en meezingers. Een aantrekkelijk idee dus.

En daar het een prachtige dag was, ik vrij kon parkeren en ook nog eens Crooswijk vanuit een ander perspectief kon zien, besloot ik te gaan.

Altijd benieuwd ook of ik daar een of meer van mijn koorgenoten tegen zou komen. Immers als je eenmaal bij Roots bent, is gewoon Nederlands zingen niet echt voor de hand liggend.

En zie: nauwelijks was ik aangekomen of ik werd al herkend en begroet. En da's een leuke binnenkomer.

Maar eerst even achter de coulissen kijken. Bij het orkest, de koren en de solisten. Mijn aandacht werd vrij snel ( niet ongebruikelijk ) aangetrokken door iets glimmends in de blazerssectie en een dame die iets verborgen hield.

Ook aan de voorzijde was veel te zien, zoals een breedgeschouderde bariton die vloeiend italiaans zong en verwachtingen opriep naar komende reizen door Italië naar plaatsen als Bergamo, Verona, Maggiore en Venetië.

Ook Gort op Reis kwam voorbij. Ja, prachtig.

En dan versterkt met een sopraan, een alt en een bas ( die van tevoren alle balonnen had opgeblazen, zo vernam ik ) werd uit volle borst Ketelbinkie en Hand in Hand gezongen. En natuurlijk zongen wij allen mee, voor een moment ervan overtuigd dat ik, dat wij, in de Scala van Milaan niet zouden misstaan.

Voor alle aanwezigen was een krant met het programma en de songteksten aanwezig. Ook de veroorzakers van dit zondagmiddaggeluk stonden met hun portret afgebeeld.

Het was een krant, die je normaal alleen in films ziet, zou Guus zeggen.

 Tussendoor was er gelegenheid tot gezellig contact, witte wijn, Lidlwater, homemade gehakt met parmezaanse kaas, Pakistaanse nootjes en zoute stengels. Kortom een paradijs op aarde. En dan weer meloen met rauwe Koeweidse ham.

Bijbelse taferelen leverde dat soms op.

Waar had ik dat eerder gezien ? Dat gebaar......Rome, Michelangelo, een moment van creatie, maar nu veel aardser......

Tsjonge......

Tenslotte werd afgesloten met Ramses Shaffy en zijn : Werk, Zing, Huil, Enz. 
En dat alles , dat was duidelijk: Kon niet zonder ons, niet zonder ons, niet zonder ons.......

Kortom: een leuke middag. Marianne bedankt.

Artihove.

in ontwikkeling.

Kleurrijke polder.

Kleurrijke polder.

Deze week heb ik weer een tocht gemaakt door het natuurgebied in de Nesselandepolder.

Het weer was mooi, zonnig, fris. Zuivere lucht en heel stil.

 En wat een prachtige kleuren. De vele bloemen, die er afzonderlijk niet echt fraai uitzien vormden als geheel een lust voor mijn schildersoog. 

Op sommige plaatsen stopte de begroeïng en was er zand en een soort helmgras.

En dan verderop weer de prachtige rose gloed. 

Contrasterend met het harde blauw en stille groen.

En dan komen als vanzelf de creatieve gedachten.......en concepten.

Motel Westcoast in Isala.

Motel Westcoast.

Omdat ik ook vorig jaar jarig was geweest en een cadeau nog niet had kunnen verzilveren, gingen we zaterdagavond naar een optreden van de band Motel Westcoast in het Isala theater in Capelle aan de IJssel.

Syb van der Ploeg verzamelt al jaren in de "winterperiode" een groep vocalisten en musici om zich heen en toert daarmee door het land. Twee jaar geleden had ik hen ook gezien en ik had er een goed 70'er jaren gevoel aan over gehouden.

Op het einde zingend met een glas bier in mijn hand, omdat ik dacht dat er geen toegift zou zijn. Dat liet ik me nu niet meer gebeuren. 

Zij zingen en spelen popsongs uit de 60'er en 70'er jaren op een heerlijke professionele manier, zodat het mogelijk wordt terug te reizen in de tijd en zo weer de melodiën, teksten, gevoelens en herinneringen van toen terug te laten komen.

Deze keer was gekozen voor een repertoire "Route 66". 

We reisden muzikaal van west naar oost.

Allerlei artiesten passeerden ( geprojecteerd op de achtergrond ), zoals Billy Joël, Simon en Garfunkel, Chicago, Elvis Presley, Neil Diamond, The Eagles, Bruce Springsteen, Crosby, Stills, Nash, e.v.a.

Daar ik een plek op het zijbalkon had kon ik af en toe ook de zaal inkijken en............daar waren heel veel blije gezichten ( voor de pauze ). Ik zag er zelfs 2 mij bekende Nederlanders.

Na de pauze veranderde de sfeer. De blijdschap sloeg geleidelijk aan over in gepassioneerd meezingen. Zoals rond het kampvuur. Daar werd een a capella bewerking van Hotel California ( Edward Reekers ) gebracht die ongelooflijk knap in elkaar zat werd.
Hij had ook heel lang in Capelle gewoond. 

Geleidelijk aan stuurden Syb en consorten de echte meezingers de zaal in. Neil Diamonds Song Sung Blue deed menig traantje annex kippenvel ontstaan. Sweet Caroline deed weer wat anders.

Veel heftiger ging het toe bij Jailhouse Rock en zo denderde het Motel Westcoast maar door.

De toegift herinner ik mij niet meer ( I 'm a believer van de Monkees ? ) maar het was heerlijk. Voluit zingen en dansen, met de hele zaal. De behoefte om van het balkon de zaal in te vliegen richting zangers werd groter, maar daar zat toch nog wat laatste geremdheid.

 Na afloop kon iedereen die dat wilde bij de uitgang cd's kopen en om dat wat te stimuleren kwamen de vocalisten nog even naar de foyer om samen met ons ( dichterbij kon niet ) het feest uit te zingen.

Ja, ik voelde me heel erg jarig en dat is mooi !

De jaarlijkse Raku-dag.

De Raku-dag.

Het is zaterdagochtend 13 mei als ik met 2 keramische objectjes naar de jaarlijkse Raku-dag bij Malke en Alex ga. Voor hen en hun keramiekgroep is het weer de laatste dag van het seizoen en dat wordt gevierd met het buiten stoken van allerlei op een eerder moment gemaakte en gebakken keramiek.

Eerst krijgen alle objecten een glazuurjasje. Er zijn diverse glazuren van te voren klaargezet, zodat het er alleen nog maar opgekwast dient te worden.

Daarna volgt een korte droogfase ( glazuur ) en is het wachten op het moment dat het de oven in gaat.

Deze oven, een oliedrum met aan de binnenzijde hoogwaardige isolatie wordt naar ca. 1000 gr. C. gestookt met gas.

En dan is het afwachten. Meestal gaat het goed, maar soms kan er door de snelle verhitting iets losraken of barsten. Dat is het risico bij Raku.

Als de objecten uit de oven komen, worden ze geplaatst in zinken emmers met zaagsel. Dit zaagsel vliegt in brand en door de emmers af te dekken onttrekt het vuur zuurstof aan de binnenruimte en krijgt het glazuur het speciale effekt dat bij deze werkwijze hoort.
Ongeglazuurde delen worden zwart.

Meestal geeft dit een forse rookontwikkeling, enigszins afgeremd door vochtige doeken. Deze rookontwikkeling maakt dat alles, maar dan ook alles, wat je bij je hebt, na afloop goed gewassen dient te worden.

De geur kruipt niet alleen in je kleren en schoenen, maar ook in je haar en als je er dichtbij geweest bent in je huid. Gelukkig maar een keer per jaar.

Na het roken  is het tijd voor de afkoeling. Dit kan geleidelijk of extreem ( water erover ). Dit laatste geeft veel stoom en gesis. Het beoogde resultaat is het veroorzaken van craquelé in het glazuur.

Daarna volgt de fase van het schoonpoetsen ( rook- en zaagselaanslag verwijderen ).

Pas dan komen de kleuren in al hun schakeringen in beeld.

En omdat Raku stoken ook hongerig maakt was er voor iedereen een aantal smakelijke sandwiches bereid.

En dat zag er zo uit:

    

Ook dankbaarheid kwam voorbij in de vorm van een mooi geschenk. 
Een stimulerend gebaar om nog jaren door te gaan.

En de Nivea ? Ja, daar hebben je handen na afloop wel behoefte aan.

Het was weer mooi, net als het weer ( een buitje daargelaten ). Met dank aan Alex en Malke en allen die hun potje ( heel of gebarsten ) bijdroegen.