Op zaterdagmiddag was het weer tijd voor een experimentele schilderworkshop.
Om 13.00 uur verzamelden wij ons om eerst aan te komen met een expresso of een groene thee.
Eugenie had ook deze keer weer voor "het zoet" gezorgd en dat zag er zo uit:
Een diepgevroren schuimrol met vruchten mocht heel eventjes op temperatuur komen en kreeg dan een top van verse frambozen en voor wie wilde een dot slagroom.
Over aankomen gesproken.
Heerlijk !
De laatste tijd is het gebruikelijk ons bij het schilderen te laten inspireren door een bestaande kunstenaar, zoals Picasso, Rothko, Van Gogh, etc. Gewoon eens voelen hoe het is om zo te werken.
Daarnaast is er ook tijd voor een of twee vrije werken.
Deze keer ging de aandacht uit naar de bekende Ootmarsemse schilder Ton Schulten en zijn landschapmozaïeken. Aan de hand van wat voorbeelden ontdekten we dat er dikwijls sprake is van een helder middenstuk met aan de zijkanten een soort van donkere coulissen.
Hoe zou het zijn om zo te werken ? Niet naschilderen, maar werken in de sfeer van Ton.
Dat bleek een behoorlijk intensief proces, dat stapje voor stapje ondernomen moest worden. Tegelijk ook leuk om iets te zien ontstaan wat er nooit en zeker niet op deze manier was.
Een pauze tussendoor was wel zinvol, al konden we nauwelijks stoppen, maar toen Malke haar traditionele mandala presenteerde ( deze keer met o.a. walnotenpaté met walnoten als top en oudekaas-mosterd toastjes met Rosé d' Anjou ) gaven wij ons voor de derde keer deze middag over.
Bij Eugenie sloop de Frans-Nederlandse schilder Van der Wetering binnen. In dit geval geen coulissen, maar opvallende gelaagdheden. En heel kleurrijk.
Zelf kwam ik tot een geheel eigen draai van de coulissen, die een vorm van communicatie met elkaar onderhielden, terwijl het middenveld in rust was. Ik voelde mij meer in de surrealisme belanden en dat was op zich ook leuk. Een heerlijk werk om nog verder mee te gaan.
Daarna was het tijd voor de wilde, ongeremde expressie. Ook heel apart.
Net als de tulpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten