Over doornen en rozen.

 

 Over doornen en rozen.

In het begin van het zangseizoen kwam Jolanda met het plan om in mei ( Meimaand, Mariamaand ) met het Rootskoor te gaan optreden in Het Steiger, een kerk in het hart van Rotterdam. Tegelijkertijd zouden een aantal kunstenaars zichzelf tonen in hun beleving van de historische en spirituele Maria.

De metro deed het snel vandaag en zo kwam ik als eerste de kerk binnen. Een fraai en ook wat gedateerd gebouw. Vermoedelijk geïnspireerd door Le Corbusiers Notre Dame du Haut Ronchamps. Al is deze soberder. Het glas in lood werpt bij de juiste zonnestand een veelkleurig licht naar binnen.

Het voordeel van vroeg zijn is de mogelijkheid om alles ( ook de expositie en de iconen ) op mijn gemak te bekijken.

De kerk kent een prachtige binnentuin, die een oase van stilte vormt te midden van het stadsgewoel.

Inmiddels kwamen onze koorleden binnen voor een ronde inzingen en een generale oefening van ons repertoire. Onder de stimulerende leiding van Herbert haalden wij het bijna beste in ons naar boven ( de rest was voor later ).

Afgesproken was dat wij allen in het blauw zouden komen en dat was duidelijk te zien. "Fifty shades of blue" fluisterde een koorlid in mijn oor.

 

Wij mochten daarna even pauzeren om onze partituren op orde te stellen en thee met een chocoladekoekje te pakken.

 

De kerk raakte inmiddels aardig gevuld en dat was fijn, ook voor Herbert, want hij heeft er graag een extra koor bij. Samen zongen we een gecannoneerd Dona Nobis Pacem. Het klok als een klok. Net als El Alma, waarbij Alexandra en Jolanda een kleine stap voorwaarts maakten, voor zichzelf en voor alle aanwezigen. Als duo een solo zingen. Zij deden het terwijl wij meelevend humden.

Op dat moment raakte de kerk in prachtig licht gehuld, als ware het een goedkeuring van boven. En dat kon Jolanda zeker wel gebruiken, nadat de bisschop eerder gehangen kunstwerken van de expositie had laten verwijderen. Hij vond ze te onthullend, wat mij als liefhebber dan wel nieuwsgierig maakt. 

Alle reden om Alleluja te zingen.

Inmiddels had een aardige heer op de preekstoel plaatsgenomen om een column met ons te delen. Daarin vertelde hij over zijn zoeken en vinden van innerlijke verbinding en harmonie. Hij vond dit tijdens zijn verblijf in de Abdij Maria Toevlucht in Rucphen ( Zundert ). Hij ervoer een grote verbinding met het kloosterleven, de dagelijks terugkerende gebeden en gezangen en de Zenmeditatie.

Daarbij was Brouwerij De Kievit ( een afsplitsing van de Leffe uit Tilburg ) voor hem ook niet onopgemerkt gebleven. De paters aten en dronken vegetarisch ! In stilte, dat wel. Een boeiend verhaal, waarna wij het tweede deel van ons concert ten gehore brachten.

 

Daar zaten 2 niet zo gemakkelijke, zeg maar rustig, pittige stukjes bij. Die zongen wij heel ingetogen. De andere liederen gingen echter uit volle borst. Onze afsluiting met Tibie Poem was van een grootse en onaardse schoonheid. Applaus ! En dat kregen we !

 

Er gebeurde deze middag ook een wonder. Op de binnenplaats stond een madonna met ( pasgeboren ) kind op de arm. Zij was omringd door struiken met doornen en hier en daar een klein beetje loof. Het door ons gezongen Maria Durch Ein Dornfield was niet helemaal perfect, maar had in de patio een prachtig gevolg: Plotseling bloeiden er rozen ! Een mooi resultaat na al dat oefenen op de donderdagen.

Inmiddels waren er flessen wijn en knabbelnootjes klaargezet. Daar mochten we eerst alleen maar naar kijken maar aankomen niet. Eerst zouden wij met de kunstenaars een rondgang maken, zodat zij allen hun motivatie bij de betreffende beelden konden geven. Organisatorisch was dat wat lastig met tientallen tegelijk in de gang. En daar gemiddelde leeftijd hoog lag - inclusief rollators - werd verstaan ook een dingetje.

Een eerste dame zag ik vanuit de verte iets over iets blauws vertellen. Ik kroop wat dichterbij toen Jolanda haar vierluik toelichtte.Of anders gezegd: haar verhaal voorzag van afbeeldingen.

De andere kunstenaars kende ik niet. Sommigen spraken mij meer aan dan de anderen. Ik breng er een paar in beeld:

Daarna was het tijd voor de wijn die rijkelijk vloeide. Wij nestelden ons met een groepje in de patio, te midden van de bloeiende rozen en blauw getinte kristallen. Dat werd erg gezellig en toen wij gemaand werden de kerk te verlaten begrepen wij dat er tijd was voor een extra rondje. Het was ook zo heerlijk buiten.

 

Om half 7 verlieten wij met tegenzin het gebouw, zodat de M.E. die net klaar was bij de A12 in Den Haag niet naar Rotterdam hoefde te komen.

Het was weer mooi geweest. Met dank aan Jolanda, Herbert en alle andere aanwezigen ( in het bijzonder Franca, die ook een grote stap maakte ).

Tekst en lay out: Henk.

Fotografie: Alexandra, Eugenie, Jolanda, Henk.

 

Bluesbubbel.

 Bluesbubbel.

H.B.Strollo & Slim Robbin.

Terwijl wij beneden met onze generale repetitie voor een optreden in Het Steiger bezig waren, werden we sterk afgeleid door gestamp dat van boven kwam. In de pauze gingen we snel naar boven en belandden in een heerlijke blues en gospel ervaring.

 

Battle of Jericho en Crying time, whatever..... 

Hoe authentiek klonk dit en zag het eruit. Simpele drum, piano, mondharmonica en een gelouterde stem. Na de pauze gingen Hans en ik niet meer naar beneden. Totaal bevangen door de blues en meezingend waar mogelijk......heerlijk.

Beeldentuin Ravesteyn.

 Beeldentuin Ravesteyn Heenvliet.

Dit weekend werd de beeldentuin rond de Ruïne Ravesteyn in Heenvliet weer opengesteld. Ik was nieuwsgierig en ging zondag langs. En ik moet zeggen: het overtrof mijn verwachtingen. Rond de gerestaureerde ruïne ( gebouwd tussen 1230 en 1250 ) en slotgracht ligt een prachtige Engelse tuin met daarin een zeer gevarieerde collectie beelden.

 Het was een zonnige middag en ik werd van harte welkom geheten door vriendelijke vrijwilligers die er ook duidelijk zin in hadden om te beginnen. Een kaartje kostte 9 euro en dat was niet teveel voor het gebodene. Aan veel uitleg had ik echter niet echt behoefte. Ik wilde liever gaan kijken, ruiken, voelen, proeven. Mijn vrijwilligster vond het prima. De onthoofding ter plekke was uitsluitend artistiek bedoeld.

Het werd duidelijk zichtbaar dat er op veel plekken een afweging was gemaakt met kunst en natuur. Een dergelijk glas in lood venster deed het prima naast het rode gebladerte. Het venster zelf kon het best tegen de zon in bekeken worden. Een universum aan transparante kleuren.

Aan het water beeldjes die associaties opwekten met fladderende insecten.

Boven op de ruïne hing iets wits te wapperen. Mogelijk nog uit de tijd toen de Watergeuzen in 1572 voor de deur stonden en men zich wilde overgeven.

Dat was echter niet het geval. Na onderzoek, waarbij ik het donjon moest beklimmen, werd mij duidelijk dat het hier de bruidsjurk van een engel betrof. De engel zelf was even weg.

En er was meer en wat een mooi contrast dat fragiele van de jurkjes versus de ruwe bakstenen muren.

 

 De goed geconserveerde ruïne uit 1250 ( de oplevering ) en daarna enige malen verwoest, vond ik een fraaie bezienswaardigheid die ik in eerste instantie niet in Heenvliet zou zoeken.

 

 De dame in het roze wilde ter plekke iedereen zo lang mogelijk inlichten en voorlichten over wat zij van deze oude vesting vond. Door haar ontdekte ik de schoorsteen. Zij was echter onstuitbaar en dus vertelde ik haar dat ik meer een proever dan een alwetende wilde zijn en dat ik verder wilde. "De adellijke familie woonde boven en het gewone volk beneden", riep zij nog, maar ik was al op weg naar het hogere.

Ook heel prettig was de theetuin, waar drankjes, broodjes en gebak werden aangeboden. Met name de appeltaarten waren van hoog gehalte. Even een muntthee in het zonnetje met uitzicht op de zgn. Mensenmens.

In eerste instantie viel het mij niet op door de wat donkere groene achtergrond, maar een dame met een grote sociale betrokkenheid wees mij erop. Ziet u: een mensenmens ! Dat ik dat toch niet gezien had. Ik probeerde wat terug om op gelijkwaardig niveau te komen: Tsja , wij mensen bestaan uit allerlei verschillende delen en persoonlijkheden. Daar was zij het mee eens en eindigde deze ontdekking voor haar. Het zat zo te zien wel goed met mij.

Later nam ik een beetje revanche...........met dit beeld.

Het symboliseert de ouderdom en heet : de lange schaduw. Maar ik was nu scherp: zag ik daar ook niet een korte schaduw ? Een verjonging was het beeld binnen gegaan. Ik zag dichtbij een vrijwilligster staan die een bloem uit verroest cortenstaal probeerde te verklaren.

Ik : dat beeldje daar klopt niet ! Zij: de lange schaduw ? hoezo ? Ik:  kom maar kijken.En zie : daar wierpen 3 dames zich op om het waargenomene te bevestigen. Wat leuk dat u dat ziet, riep de vrijwilligster ( later die middag zou zij dat vast aan de hele ploeg melden ). Het was tenslotte een beetje een wonder. Zo'n oude man met ( ook ) een korte schaduw.

Het was weer mooi geweest. Met een tevreden gevoel over alles wat ik had meegemaakt. Meest opvallend: het werd alsmaar drukker en toch bleef het sfeervol en respectvol stil. Een verademing.

 

Henk, 21 mei 2023.

Keramiekmarkt in Gouda.

 De Keramiekmarkt in Gouda.

Op de schildersclub vertelde keramiste Ria dat zij de volgende dag naar de keramiekmarkt in Gouda zou gaan. Het was als een advies uit oude tijden. In het verleden was dat altijd een vaste excursie op Hemelvaartsdag, maar sinds ik meer in de verf dan in de klei zit was de aandacht daarvoor verslapt. Een mooi moment voor een reünie al ontbrak het aan het gebruikelijke zachte lenteweer. De zon scheen wel, maar een strakke poolwind maakte het knap fris. Een pottenbakster met verkleumde handen ondersteunde mijn bevinding.

Koud of niet, ik ben een liefhebber van vroeg beginnen ( dan zie je ook meer ). Om exact 10.00 uur stond ik op de markt. Gratis parkeren in de Walvisstraat was weer gelukt en dat gaf ruimte. Ruimte om te kijken naar wat zich daar beneden allemaal afspeelde.

 Bij een poging om eerst het Stadhuis binnen te komen ( 15de eeuw ) werden wij gestopt door een bode met wijd gespreide armen. U lijkt Jezus wel , zei ik welwillend. Helaas bleef hij bij zijn overtuiging en moesten wij de deur uit. Dan maar potten kijken , dacht ik.

 En die waren er genoeg. Teveel om te fotograferen, vandaar een voorkeursselectie , waarbij natuurlijk Joop Cock uit Bergschenhoek niet mocht ontbreken. Hij was voor mij de enige bekende uit die andere generatie. En ook wel weer bijzonder om te zien hoe zoveel mensen zich met klei verbonden voelen. Soms al heel jong.

 Het bleef niet bij potten alleen, er waren ook fluitjes ( de dame speelde er zelf heel mooi op ). Kleine keramische bloemetjes, die verkocht werden als warme broodjes ( ik kon er niet bij komen, zo druk ), proefplaatjes voor glazuur bestuderen, keramische hangjongeren zien en nog veel meer.

Bijzonder vond ik een kraam, waarbij de betreffende keramiste de diversiteit van haar werk zo had geëxposeerd dat het als een landschap overkwam.

Er was ook materiaal voor de potten-, nou ja, schalenbakker met 2 linkerhanden: drukmallen in alle soorten en maten. Ze werden met het nodige wantrouwen bekeken en dat deed ik ook. Klei krimpt bij het drogen, dus als je klei om deze vorm vormt bestaat de kans op scheuren ( zeker met linkerhanden ).

Verder zag ik ingenieuze waterbekkens ( met stromend water ), wat beestachtige vormen en een ontsproten ui. Wel knap gemaakt. Toch miste ik wel iets. In het verleden was er ook veel werk van keramisten die bijzonder van vormgeving waren. Het meeste nu oogde meer als het maken van heel veel van hetzelfde en al dikwijls vertoond ( uitzonderingen daargelaten ).

De terrassen raakten goed gevuld en het werd drukker en drukker en dan valt er op een gegeven moment weinig meer te zien. Ik had ook behoefte aan iets zoets ( wat ik beter niet kan doen, maar de wil was zwak ) en dus liet ik mij verrassen met een heel grote Goudse stroopwafel. Of ik er 3 wilde, vroeg de man. Hij had er extra veel suiker in gedaan. Ik weigerde vriendelijk. De rest van de dag heb ik er als een vogeltje aan zitten pikken. Met schuldgevoel, maar ook heel lekker.

Vanuit de drukte naar de stilte. Het was tenslotte Hemelvaartsdag. Voor een goddelijke lunch en koffie die ik in de auto-bar had meegenomen. De Hennipgaarde lag er weer heel mooi bij. Dit keer had men de kardinaalklaver gezaaid. Zo bijzonder dat ze ook bij mij in de vaas zijn belandt. ( weer met schuldgevoel, maar zonder spijt ).

Gouda, Zevenhuizen, Rotterdam . Henk 18 mei 2023.