Vriend Jaap: Of ik zin had om op 24 mei in Wilp naar Russische en Franse chansons te luisteren.
Omdat dit mij niet elke dag gevraagd wordt werd het een volmondig JA.
Ik moest er nog wel even voor naar Apeldoorn rijden, waar Wilp in de regio ligt, maar met mijn aangeboren nieuwsgierigheid en een maagdelijk witte auto ging mij dat wel lukken.
Na een warme lunch in Brasserie Aristoteles belandden wij via de vlakke IJsselroute ( maar 2 meter boven NAP ) in Wilp. Het theater bevond zich in een oude paardenstal op een groot landgoed.
De lokale bewoner van het herenhuis nodigde mij uit om later nog eens terug te komen "als de rodondendrons in bloei stonden". Zo te horen was dat een meer dan gewone ervaring.
Maar eerst naar de stal ( langs een wilde dame in brons ) naar de kassa. Daar zetten we onmiddellijk "Sous le ciel de Paris......" in wat de kassiére ter plekke in het hart raakte.
De zaal was klein , knus en tijdelijk gevuld met zonlicht.
We kregen eerst een kopje koffie of thee in de oude paardenbar, naast de zaal. Het publiek had zo te zien en te horen een hoog Jort Kelder- niveau ( Zo heurt het ). Oude adel en nieuwe rijken kwamen hier in intimiteit samen om van grote kleinkunst te genieten.
Moeiteloos pasten wij ons aan.
Een goede bekende van Jaap opende de middag met de mededeling dat er binnenkort nog veel meer ging gebeuren , maar dat het nu tijd was voor "Les Petits Fours".
Vier dames, waarvan er drie de piano, de cello en de accordeon beroerden. Met name de pianiste van Russische komaf bleef lang voor ons verborgen achter de coulissen. Maar dat maakte het ook spannend.
Het optreden van de zangeres was er een van hoog gehalte. Ze zong foutloos Frans en Russisch ( voor zover ik dat kan beoordelen ) zeer goed articulerend, expressief en met een hoge zuiverheid.
Ik dacht aan een diplomatendochter die ooit op verschillende locaties de betreffende talen had ingenomen. Het was een stukje romantische beleving van mijn kant. Wel had ze 5 jaar in Rusland gewoond en met een boot op de Wolga gevaren. Daar ontdekte zij het veelal weemoedige Russisch chanson.
Maar...., ja dat gebeurt dan als je heel gefocust naar 4 vrouwen kijkt, mijn hart ging toch het meest uit naar de accordioniste. Een muzikale eenheid die mij aansprak. Met haar zou ik wel "Ne me quitte pas" op de Place du Tetre willen zingen.
Wat zouden we rijk worden, want schoonheid wordt erg gewaarderrd.
Na ruim een uur was het concert voorbij en werden wij getrakteerd op een koele, wiit, droge wijn, die mij al snel naar het hoofd steeg. Dat leidde tot een mooi gesprek met een dame links die op de "Royal Academy of Art" in Londen had gezeten en de zangeres persoonlijk kende.
Intussen werd het naast mij onrustig omdat Jaap nooit een piano kan zien staan zonder er even op te gaan spelen. Dat mocht en zo werd er - terwijl hij een semiklassieker uit de zuivere piano liet stromen - prettig verder geborreld tot de wijn en de gespreksstof op waren.
En terwijl buiten felle zonneschijn en hagelbuien elkaar afwisselden kwamen wij - voor mij onverwachts - terecht op het vliegveld van Teuge. Even dacht ik dat ik in een ballon moest, maar neen hier zouden we gaan eten.
Met een mooi uitzicht rechts en een gepensioneerd pilotencollectief links bestelden wij een schotel die er mocht zijn.
Al filosoferend over wat we die middag ervaren hadden en smullend van de Teugse friet, besloten wij dit in Frankrijk deze zomer nog eens over te doen bij onze oude stek A Rigaud, waar soorgelijke gerechten door Eric en Jenny geserveerd worden.
Gevuld en voldaan reed ik terug naar Rotterdam om daar - ja het gebeurde echt - Feyenoord de KNVB beker te zien winnen.
En ook dat was geweldig.
