From Antwerpen with love.

Het is zaterdag 25 mei. Aanvankelijk zou ik naar Antwerpen gaan voor serieuze zaken. Echter die waren verhinderd en dus werd het een gezelligheidsbezoek bij R. en A.

Ter gelegenheid daarvan haalde R. bij de Franse patissier op de hoek een viertal exquise taartjes.

 

Het waren echt kunstwerkjes op zich. Het kiezen ( nu wel heel erg moeilijk ) groeide uit tot een democratisch ritueel: Alle taartjes werden door A. voor het gemak in vieren gedeeld en verdeeld. Zo kwamen we ieder aan een "patisserie quattro stagione".

De portie die overbleef mocht bewaard.

 

 

De koffie kwam uit de kan en het delicate proeven kon beginnen. Tussendoor deelden we onze voorkeur van smaken. Het was in één woord: verfijnd én heerlijk.

 

A. stelde mij voor een wandeling te maken door de beeldentuin van Middelheim. Middelheim kende ik nog van vroeger, van excursies. Een uniek centrum voor de moderne kunst.

Maar eerst diende de zangbundel van het wereldkoor Roots te worden gekopieerd, zodat ook in Vlaanderen Zoeloe kan worden gezongen. Dat deden we bij AVA een soort van Belgische Xenos.

Maar daarna was het zover: Middelheim. Grote parken en veel ( ook interactieve ) beelden. Zo kon ik een stukje hardlopen met een speels meisje.

 

En deden we het nodige stemwerk met beelden, die daar zo te zien aan toe waren.

 

Er werd welwillend op gereageerd.

 

Daarna werd het tijd voor iets lichters en zo dansten we in gedachten mee met deze verpersoonlijking van levensvreugde:

 

Tijd om naar huis te gaan voor een korte herstelperiode. Immers deze avond zouden wij gaan eten bij de diamant onder de Antwerpse biologische restaurants: Cullinan aan de Isabellalei 1.

Bijgaand een review.

 

Cullinan

"Wat op het bord komt zijn degelijke huiselijke bereidingen met ingrediënten van uitstekende kwaliteit. Ze zijn bovendien zacht geprijsd. Had ik maar zo'n gezond restaurant in mijn buurt, ik wil er met plezier een omweg voor maken."

De naam is ontleend aan een beroemde Zuidafrikaanse diamant, die later opgesplitst is. Bij diamanten denk ik ook aan de Joodse buurt ( Berchem ). Het was blijkbaar sabbath, want iedereen kwam naar buiten in de bekende klederdracht.

 

Maar terug naar binnen: Het restaurant is ruim opgezet en ook als het druk is blijft het rustig door de goede demping van het geluid.  

 

Hierdoor valt er nog meer te genieten van de gerechten.

R. en ik kiezen voor de moussaka met vlees en A. de markreelschotel.Deze moussaka is met voorsprong de lekkerste doe ik ooit heb mogen eten. Verfijnd in alle opzichten.  Ook de visschotel is van culliniaanse kwaliteit.

Tussendoor komen J. en L. even informeren of het naar onze zin is.

Dan is het ook naar hun zin.
 

Als toetje neem ik de crême brullée met een expresso. Hoewel ik in Antwerpen ben komt er een frans woord op : extraordinaire.
Daarna weer terug naar huis, waar wij bij rode wijn het piramide- en zandloper- principe bespreken aan de hand van levenservaringen.

En ja, dat is andere koek. 

 

 

 

 

 

 

In de Schelp.

Het is dinsdagochtend en weer regent het. Mijn verlangen naar een tropische bestemming neemt per uur toe. Maar ja, ik ben hier in Steenbergen en niet in de Tropen. I. heeft mij al gezegd dat het buitenbad hier open is, maar dat lijkt me niet aantrekkelijk.

Zeker niet als ik mijzelf met een vochtige handdoek op het doorweekte gras zie.

 

 

En er is hoop. Via internet ontdek ik dat er in Bergen op Zoom een tropisch zwemparadijs is: De Schelp. En dat wil ik wel eens even zien.

Om 12.00 uur stap ik naar de dame van de kassa. Ik zeg dat ik van niets weet, nieuw ben en alles hier nog moet leren ( behalve het aan- en uitkleden natuurlijk ).

Er wordt hier gewerkt met een ingenieus systeem van toegangspoortjes en kastjes. Het zit allemaal in een simpel polsbandje. Van de computer krijg ik 463 toegewezen en zie : ik hoef het niet te onthouden.

 

 

Al snel ontdek ik dat deze Schelp van alles wat heeft: een banenzwembad, een recreatiezwembad, glijbanen, whirlpools, massagestralen, Turkse baden en natuurlijk voor de kleintjes: het kikkerbad.

 

 

Ik probeer alles uit en na een uurtje ga ik toch eens kijken of mijn hightech polsbandje water bestendig is. En na een bezoek aan de grootste na-douche, die ik ooit gezien heb kom ik weer buiten.

Het regent nog steeds, maar het voelt anders.

 Tropischer.

 

 

 

Een nieuw schilderij voor de dans.

Deze week een nieuw schilderij gemaakt als altaar / installatie voor de 5 ritmes dansavond a.s. woensdag.

 

Als ik er nu naar kijk kan ik niet ontkomen aan de vraag of hier iets van binnengekomen dynamiek van het Eurovisie songfestival zichtbaar is geworden. In ieder geval is het geen Anoukje.

Beweeglijk is het wel.

Let's dance.

 

Verbeke Foundation en Hulst

Zondag 12 mei 2013.

Vandaag is het zo ver. We gaan kijken in Stekene ( België ) bij de Verbeke Foundation.

Over een groot gebied is hier beeldende kunst verzameld waar elders ( door de omvang van de projecten ) geen plaats voor gevonden kan worden.

 

We vinden het allemaal in een soort mix van een industrieterrein, een natuurtuin met voliéres en kippenrennen, grote glazen kassen en expositieruimtes.

Heel veel ruimte, dat is wat opvalt.

 

 

We zijn vroeg. Het personeel is alles nog aan het opstarten ( zelfs de kassa ), maar zo wordt ons verzekerd: uiteindelijk komt overal stroom op te staan.

Een goede reden om eerst de kassen in te lopen.

 

 

Naast allerlei affe en onaffe sculpturen en machineachtige objecten staan er ook bijzondere bouwsels. Zo kwam ik in contact met een caravan waarmee je op de camping altijd aanspraak zult hebben.

 

Minder intimiteit is mogelijk in "het glazen huis" dat in zijn / haar geheel is opgebouwd uit oude ramen. Wel lekker licht en zonnig. Helaas niet vandaag.

 

Verbeke zelf ontdekte jaren geleden dat een aantal zeer oude wilgen elders verwijderd zouden gaan worden. Hij liet ze uitgraven en plantte ze in zijn expo-landschap. Vervolgens werd van de wilgentakken een wonderlijk vlechtwerk gemaakt.

 Alsof een reusachtige kapper aan de slag was geweest.

 

 

Hout op een andere manier geordend was elders te zien:

 

 

Een meer dierlijk gerichte kunstenaar was bezig geweest met een project waarbij hij verschillende hanen over de gehele wereld "had gekruisd". Dit om een andere, superhaan te ontwikkelen.

Er stonden dan ook diverse kanjers van zeer verschillend pluimage in de ren. Deze had voor mij het beste geluid ( Voice of Verbeke ).

 

 

En nu binnen " alles onder stroom stond " was het tijd om ons daar te gaan vermaken.

Vooral bij het aquarium, waar gefilmde beelden met vertraging en spiegels tot wonderlijk momenten leidden.

 

 

De filmpjes ervan zijn binnenkort te zien op Youtube Hotze2009.

Na een duik onder de bewegende klaproos ( die ik vorige week in kleinere vorm tegenkwam in het Stedelijk Museum Schiedam ) werd het tijd voor een warme plek met een warme drank. Een droogplaats ook voor onze natte sokken.

 

 

Die plek vonden we in een Brasserie in Hulst, net over de grens: warme koffie en een eigen cv. Met uitzicht op de wallen van Hulst.

 

 

Hulst was zoals verwacht: toeristisch, een grote kerk ( Willibrordusbasiliek uit ca. 1000 ), een kermis en heel veel café's en lingerieshops erom heen.

 

Op de een of andere manier bleef het maar vroeg deze dag. Ook de zon waar we op hoopten bleef slapen en zo restte ons niets anders als het kopen van een kilo slibtong om die thuis met patatten en sla te consumeren. Ook de droge witte wijn was op maat.

 

 

En daar Feyenoord nu ook definitief derde was geworden kon ik concluderen:

Weer een dag geleefd.

En dat is mooi.

 

 

 

 

 

 

 

Hemelvaart in Ouddorp.

 Donderdag 9 mei 2013.

Het is Hemelvaartsdag en ik overweeg de pottenbakkersmarkt in Gouda te gaan bezoeken, als I. mij voorstelt een strandwandeling te gaan maken. Het is droog, fris en zonnig weer.

Na enig rekenen welke strand gemiddeld tussen onze woonplaatsen ligt komen we uit in Ouddorp.
 

We spreken af bij de lokale VVV, die echter als wij ter plaatse komen veranderd is in een bouwplaats. Met 2 verwarde Tomtommen op schoot proberen we er toch uit te komen: een half uur later staan we aan het strand "Het Flauwe Werk".

 

 

Er is daar een restaurant waar we onze aankomst vieren met koffie. Het waait stevig, maar niet waar wij zitten: achter glas.

Zo te zien is het flink eb. Het strand is diep en doet aan Normandië denken. We slaan rechtsaf. De zon in de rug, net als de wind en dat loopt heerlijk.

Totdat de eerste vloedverschijnselen zich voordoen en we door de zee omsloten dreigen te raken.

 

Gelukkig is vandaag ook de openingsdag van het reddingsbrigadeseizoen.

Waterscooters, kano's, surfborden, buggy's.....alles wordt ingezet om er wat leuks van te maken. Het lukt ons "het" droog te houden.

 

Het is mooi geweest aan het strand en we klimmen over de hoge duinen naar de parkeerplaats op weg naar een zonnige plek voor een zonnige namiddag.

We komen achter de duinen op een nog geheel vrije parkeerplaats met naaldbomen en gras. De auto voor de wind en genieten maar met Schotse thee, croissants en bananen.

Goed ingesmeerd geven we ons ongestoord over aan de zon tot het wat fris wordt.
 

 

Het is inmiddels half 7. Tijd voor een hapje en na wat heen en weer rijden op Goeree-Overflakkee belanden we bij het "Zeesterretje" aan het strand.

De eigenaar moet boven de 60 zijn gezien de muziekkeuze die gelukkig niet te aanwezig aanstaat. Klinkt gezellig.

 

 

Met een koel biertje in de warme- achter-glas-zon is de keuze voor de maaltijd snel gemaakt: slibtongetjes met frites.

En dat ziet er zo uit:

 

 

Het smaakte voortreffelijk.

En het was een heerlijke ontspannen dag.

 

Ik wilde eigenlijk niet terug.

Botlek, Pernis, Zuidring, Brienenoord, etc.

Da's toch anders.

 



Altaar voor de 5 ritmes.

Woensdag 8 mei 2013.

Als S. mij vraagt of ik deze keer het altaar van de 5 ritmes wil verzorgen kom ik in een op zich heerlijke innerlijke discussie. Het betreft wat: ga ik doen en hoe wil ik dat het eruit gaat zien ? Een creatief proces.

Eerst de keuze van het schilderij. Die is snel gemaakt.

Met de aanvulling, toevoeging - die wel een meerwaarde dient te hebben - is het even zoeken:

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

 

Dat ziet er best goed uit. En het is goed om nog verder te kijken. En dan met name in de beeldenvoorraad.

 

 

Ik besluit voor het laatste te kiezen: boven de danser die temidden van bergen een heftige dans met de zon doet. De zon reageert daarop.

Beneden de stilte, de harmonie en het samen dragen van dat ene stukje zon.

En beneden: stenen van de 2de Maasvlakte, ooit ontstaan in de bergen.

En dan de expositie in Orion:

 

 

Tien gemeten en beleefd.

Het is zondag 5 mei. Een blanco dag. Des te lastiger.
Welke kleur ga ik hier aan geven ?

Ik wil weer naar buiten, naar de zon, naar het water, varen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Maar hoe en waar ?

Ik besluit richting Numansdorp te rijden. Dat ligt aan het water.
Echter bij de afslag zie ik een bord dat de andere kant op wijst: Tiengemeten, het eiland.

 

Op weg naar.....kom ik terecht in een klein natuurgebied. Langs "de vriendelijke oevers van de Borrekeen" zoals het staat aangekondigd. Ik wandel eerst enige tijd langs al deze vriendelijkheid en besluit dan te lunchen op de stille parkeerplaats.

 

Dan verder naar het dorpje Nieuwendijk. Daar ligt de pont naar Tiengemeten. Natuurmonumenten heeft hier een aardig verdienobject van gemaakt: 4,5 euro om het Vuile Gat over te steken is niet mis.

Anderzijds vind ik een boekje dat goud waard is: De leukste pontjes rondom de Hoeksche Waard. Dat is nuttige informatie.

Ik koop een kaartje en mag al snel op de boot. Fijn even varen. aan de overkant is het redelijk druk. Er zijn musea, een herberg, een pannekoekenhuis en natuurlijk een natuurlandschap.
En het is overal: kassa ! Dat wel.

Voor kinderen is hier een natuurparadijs gemaakt. Ze kunnen zichzelf daar uitleven met alles wat de natuur en Natuurbescherming te bieden hebben.

Ik besluit eerst te gaan wandelen. Het is er mooi en stil. Veel water en ook heel veel muggen, die nu nog vriendelijk dansen, wachtend op de zonsondergang.

Ik loop door tot het hoogste punt van het eiland. aan de overzijde leiden Schotse Hooglanders een natuurlijk leven.
Daar ontmoet ik L. en E. en er is een clic. Al snel worden de herkenningspunten zichtbaar: beeldende kunst, creatieve therapie, Taizé. Ik word uitgenodigd om wat te gaan drinken op het terras. Daar kun je 7 verschillende pannenkoeken eten, die genoemd zijn naar de 7 dochters van Brienenoord.

Als we om kwart over 5 aan de andere kant staan voelt het alsof we elkaar al heel lang kennen. We besluiten de kennismaking op een ander moment voort te zetten.

Even nog wil ik terug naar het water. De zon is nu zacht en warm als ik langs de kant zit. Dan komen er twee lokale vissers ingevroren visvoer in het water werpen met een soort slinger. Zo wordt de buurt "visfähig". Volgende week zijn de karpers dan aanwezig, zodat ze gevangen kunnen worden.

Een aanvankelijk solitaire en blanco dag is zo een veelkleurige dag met prettige sociale contacten geworden.
En dat is mooi.

 

Thuis wachten er krieltjes, scholfilets en roculasalade. Moet het nog wel even klaargemaakt worden.
Ook dat lukt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met de waterbus naar de Biesbosch.

Het is mooi weer vanochtend. Nog enigszins natrillend en nagenietend van de vrijdag ( how intensive can it be ) besluit ik niet te blijven plakken, maar de ruimte op te zoeken.

Ik heb zin in boot en water en zon. Ik heb niet zo'n zin om dit alleen te doen en samen met M. - die daarna nog wel boodschappen moet doen voor ene Ketelbinkie - besluiten we het ruime sop te kiezen:

de Waterbus.

 

 

En zo laten wij in vliegende vaart Krimpen aan de IJssel achter ons.

Heerlijk daar op het achtersteven, waar het water in razende vaart gespleten en ook weer gesloten wordt.

Na ca. 35 minuten zijn we in Dordrecht voor de overstap.

Echter niet zonder eerst iets gedronken te hebben. We vinden een leuk terrasje aan een haven en bestellen iets dat mooi kleurt in het geheel.

 

 

De binnenkant van hotel is erg donker en met onze zonnebrillen op vinden we meest op de tast de toiletten ( zwart betegeld ). Bij terugkomst boven verraste de vriendelijke receptioniste ons met allerlei gratis naslagwerken over Dordrecht. Ik nam er een mee. Later op de boot leg ik het toch onhandige blad in het mandje van een geparkeerde fiets. De eigenaresse lijkt er blij mee: eindelijk wat te lezen.

Maar we moeten verder en ca. 14.00 uur staan we weer op de kade voor het vervolg.

 

 

 Links schieten de veelal roestige scheepswerven en nieuwe appartementencomplexen aan ons voorbij. Rechts wordt het steeds groener tot wij tot onze verbazing de Ark van Noach langs de kant zien. Op de voorplecht staat een giraf en het lijkt alsof er voor alle ramen dieren staan.

 

 

Dat hadden we nog niet eerder gezien.

En dan. Even later: de Biesbosch.

 

 

M. ontdekte een leuk avontuurlijk tussendoorpaadje dat leidde tot een grote recreatieplas met restaurant. Het was er druk. Veel gezinnen met kinderen zochten hier de zon in de luwte van de bomen.

Het gebied was zodanig groot dat wij er niet in konden verdwalen en dus zaten we 200 meter later op een terras, in de zon, aan het water, uit de wind , met een fluitje, geitenkaas, salade en 2 echte rundvleeskroketten.

Een feest.

 

 

Om 10 over 4 ging de boot terug en die wilden we niet missen.

Handig was dat je niet alleen kon betalen met de OV-pas, maar deze ook aan boord kon opladen.

M. liet op sierlijke wijze zien hoe dat gaat en zeg nu zelf: bijna ballet.

 

 

 En zo stonden we om 17.00 uur doorgewaaid en gebruind op de kade in Krimpen.

In de supermarkt kocht ik veel lekkers, want zo'n dag maakt hongerig.

Het was weer mooi.