Mette's oudjaarsreis 2018.

Mette's oudjaarsreis 2018.

Voordat het nieuwe jaar zou beginnen reisde ik op zaterdag naar oma Inge. Toen ik daar aankwam was het maar goed dat ik mijn spijkerbroek aan had, want oma verraste mij met kaartjes voor de musical: Kruistocht in Spijkerbroek.

Oma vond mijn kleding voor deze galavoorstelling heel geschikt, zodat ik mijn sjieke baljurkje in de koffer kon laten. En dat was wel zo fijn.

Een mevrouw, Thea Beckman, had een boek geschreven over de Kinderkruistocht. Overal uit Europa kwamen kinderen bij elkaar om samen Jeruzalem te bevrijden. Het Nationaal Jeugd Musical Theater had hier nu een voorstelling van gemaakt.

Het was allemaal heel spannend, omdat niet alles volgens plan verliep. Gelukkig was er ook muziek bij. Na de voorstelling mocht ik met hoofdrolspelers op de foto. Heel bijzonder.

Omdat het best laat was geworden, stonden we de volgende ochtend wat later op. Om snel wakker te worden zette ik de hele boel op haar kop. Ik kan het iedereen aanraden. Je wordt er heel actief van.

En zo kon ik Inge snel meenemen naar de supermarkt, want Henk zou vandaag komen en die lust wel een broodje. Ik ook.

Ik wachtte hem op bij de auto. Hij had 2 spannende tassen waarin o.a. 4 kwarkbolletjes zaten die wij snel hadden opgesmuld.

Hij had ook iets creatiefs verzonnen voor vandaag. In het begin was dat wennen omdat de lijm wel erg goed "aan alles" plakte. Maar na een beetje oefenen kreeg ik er echt zin in.

 En omdat ik graag ruimte wilde hebben om mijn papierstroken te snijden ging ik naar de keuken. Daar vergat ik alle tijd, zo goed was ik bezig.

Henk en Inge waren trouwens ook heel goed bezig en omdat we vandaag alle wasknijpers van iedereen nodig hadden werd er niet gewassen.

Ook al waren we niet helemaal klaar.......het werd tijd om de broodjes met rundersalami en heel oude kaas te gaan versmullen. 

Henk kwam op het idee om er maar gelijk een expositie van te maken.

Dat was een leuk idee, want alle mensen die buiten liepen konden zo onze kunstwerken zien.

Na de lunch gingen we een uurtje wandelen. Eerst deden we een rondje "elkaar weer tegen komen". Daar deden we ook verstoppertje bij. Henk had echter zijn paraplu opgezet ( niet zo slim ) achter de verstopboom en zo werden wij snel ontdekt.

Daarna deden we dieren raden. Inge had een dier in haar hoofd en dat moesten wij raden. Henk wilde eerst in haar oor kijken of hij het dier kon zien, maar dat mocht niet.

Tussendoor deed ik 100 keer een turnoefening: de Arabier. Dat lukte wel 99 keer.

En toen verzon Henk het "pauwspel". Ik liep een stukje en iemand riep dan "Pauw!", waarna ik snel mijn veren ( hier de paraplu ) moest op-zetten.

En dat lukte mij heel goed.

Gelukkig waren we voor het donker binnen en had Inge nog tijd om verder te werken aan haar kunstwerkje, dat er steeds wilder en vrolijker uit ging zien. Ze verzon ook inknippinkjes. Erg leuk.

Ik vond het erg leuk om naar te kijken.

Na een tijdje kreeg ik honger. Ik merkte dat omdat ik dan heel beweeglijk wordt en vooral mijn benen supersnel kan bewegen. Je moet het gezien hebben om het te kunnen geloven.

Oma bakte intussen visjes en krieltjes. Maakte er garnalensalade bij. Allemaal heel lekker.

 
 O ja...........Henk heeft mij ook een handigheidje geleerd met mijn middelvingers. Inklappen, omdraaien en zwaaien. Erg  leuk. Oma genoot er ook zo van, geloof ik. 

Ik ben benieuwd of Tijmen en Siebe dat ook kunnen......

Maar nu eerst slapen en dromen over bouwsels, spijkerbroeken en dieren in het hoofd van oma. En als iemand vannacht "Pauw!" roept steek ik onmiddellijk mijn veren op.

Het laagste punt van Nederland. Nou ja, bijna........

 Het  bijna laagste punt van Nederland.

 

 Omdat ik niet terecht kon bij mijn fitness-club in de Alexanderhof, besloot ik te gaan wandelen naar een plek - dichtbij - waar ik nooit echt geweest was: Het monument voor het laagste punt in Nederland. Een groot, bombastisch betonwerk uit 1995.

 De weg ernaar toe is best aardig. Lange, brede steigers lopen naar het project. Met onderweg volop gelegenheid tot recreëren.

Eenmaal bij de betonkolos aangekomen roept zich al snel de vraag op hoe bij dat laagste punt te komen, immers de op- en aflopende vlakken hadden iets van een doolhof. Pas na totale verkenning werd de opzet helder. Tot dan had ik meerdere malen een staqen trap moeten beklimmen.

Eenmaal boven gekomen ontstond er uitzicht op een ultiem dieptepunt temidden van een kom. Dat maakte indruk: daar, ja daar, zag ik het laagste punt: een vierkant vijvertje met wat water en kroos.

Alsof ik op de rand van de Etna stond met uitzicht op de krater.

Naar beneden afdalen zag er niet erg aanlokkelijk uit en blijkbaar was dat ook de bedoeling geweest: geen horden toeristen bij dit markante punt.

Ter vergelijking: zonder dijken zou de helft van Nederland er bij liggen als dit putje. Reddeloos verloren zijn in Rotterdam. Gelukkig kon je dan nog wel met de boot naar Hoek van Holland of Utrecht. Terecht dus dat je daar een monument voor neerzet.

De bewoners van Oud-Kralingen hadden het in het verleden blijkbaar al aan zien komen, want zij hadden hun begraafplaats op een soort van terp aangelegd.

En omdat ik daar ook nog nooit geweest was wandelde ik door. Naar deze vroeger o zo stille plek. Nu omgeven door autogeruis, oudjaarsgeknal uit de park ernaast en verder alleen maar de bebouwing van Prinsenland.

Op zo'n oude begraafplaats ( er wordt nog begraven ) zijn altijd wel weer markante monumentjes te zien, zoals deze waarbij mij gevraagd werd wat ik hier als levende tussen de doden te zoeken had ? Goede vraag.

Een fraai mausoleum uit 1911 van de familie Kruijff, dat officieel tot cultuurschat was verklaard, kreeg daarvoor alle ruimte.

Nu werd het gebruikt als Columbarium ( latijns voor duiventil ).

Een poging om naar binnen te kijken ging niet door, maar vermoedelijk zag het er zo uit ( maar dan kleiner ).

Ook interessant vond ik de tombe van de familie Hoboken. Echt mensen die ook na hun dood nog wel van een feestje hielden, gezien de champagne met vers fruit.

Tsja, het was een boeiende wandeling van ruim een uur, waarbij ik ongemerkt ook nog vitamine D geproduceerd had. Ik besloot mijzelf dan ook te vieren door bij terugkeer 2 slagroomgebakjes aan te schaffen.   

Een voor vandaag en de moorkop ( of mag dat niet meer zo heten ? ) voor morgen. Helemaal in balans.

 De grootste teleurstelling kwam de volgende dag toen ik dit item wilde bloggen: het monument voor het laagste punt ( 6.74 meter onder NAP ) was overbodig geworden. De nieuwste plek lag nu ten noordoosten van Nieuwerkerk aan de IJssel: 6.76 onder NAP.

Lokale bewoners wijzen daarnaast op de "Vergeten Plek" bij Waddinxveen. 7.10 meter onder NAP. Je zult er maar wonen !!!

talentenavond popkoorplus

Zie ginds komen de stoomboten............

 Sint in Huissen.

Het was dan nog wel geen 5 december, maar Sint zou toch naar ons toe komen in Huissen. Niet alleen, maar met 3 pieten, 2 grote zakken en 5 tassen. Dat was allemaal heel veelbelovend.

Al onze schoentjes waren weer op de gebruikelijke manier neergezet.

 Op het moment dat de eerste stoomboot binnen kwam, klom kleine piet Siebe onmiddellijk in de mast om een pepernootje te bemachtigen. 

Wie zoet is krijgt lekkers, zag ik hem denken.

Maar eerst gingen we samen wat drinken in de voorkamer. In het midden lagen alle goederen uit Spanje bijeen. Hand- en ruimbagage. Dat zag er heel rijk uit. Helaas was nog niet iedereen geconcentreerd, maar ja "wild schaken" is ook een sport.

En toen iedereen recht zat en er op facebook stond dat er dit jaar geen stoute kinderen waren, kon het feest beginnen.

Bij heel veel pakjes zaten gedichtjes en wie niet kon lezen werd geholpen door Mette. 
Heel goed Mette !

En natuurlijk letten we allemaal heel goed op als b.v. Aty een pakje open maakte. Iedereen probeerde dan mee te raden wat er in zou zitten.

Toen was onze turnkampioene aan de beurt..... Mette kreeg van Sint een superdeluxe vliegmaardoordeturnzaal pakje, bezet met diamanten. Oogverblindend zal ik maar zeggen. Zij liet ons zien wat zij allemaal kon en wij niet kunnen.

En voor Siebe was er een heel mooi boek met een 3D-bril en later ook nog eens een boek voor dierenlego. Om verwarring te voorkomen had Sint Siebes naam op het pakje gezet.

En omdat hij nu ook op een leeftijd was gekomen om de wereld nog verder te verkennen, gaf Sint hem een eigen stoomboot. Met een omklapbare schoorsteen nog wel. Onmiddellijk rolden er kleine roetpietjes uit.

Ewoud liet ons ondertussen zien hoe waardevol groene energie kan zijn. Ook kreeg hij een geel balletje om in te knijpen. Hij liet onmiddellijk zien dat hij een tekentalent heeft en mogelijk regelmatig Chinees eet.

 

Henk, die eerst niet wilde, moest onder toezicht ook een gedicht voorlezen. Hij hield zijn bril stevig vast, want Siebe zou 'm anders zomaar weg kunnen toveren. 

In het pakje zaten grote kaarsen voor zijn lichtorgel. Die kwamen goed van pas. Sterker nog: het regende vanmiddag kaarsen in alle kleuren.

Inge, die veel leest, wilde als eerste de boeken van Siebe wel lenen. Sint vond echter dat ze beter zelf een boek kon gaan schrijven en gaf haar daarvoor een superpen met vullingen.

Ja, Sint had heel goed in de gaten dat hij of zij hier een creatief gezelschap zou aantreffen. Zo kreeg Henk een eigen atelier.

En omdat Annemarie iets creatiefs voor zichzelf en anderen had gevraagd, reed Sint even langs zijn Duitse collega voor wat zalmbakkende steengoedklei. En om er goed mee te kunnen werken kregen allen ook nog mirettes ( net roeispaantjes ) en spatels.

 Helaas waren de knoflookpersen op, maar Annemarie zou er vast nog wel een in de keuken hebben.

En zo gingen we verder en verder. Pakje na pakje.

Er kwamen stoomboten voor kapitein Tijmen en kapitein Mette. Tijmen had zelfs 2 paarden in het ruim en de boot van Mette was geschilderd in haar lievelingskleuren en figuren. Ewoud, die vlakbij de Nieuwe Maas woont, had dit ontwerp nog nooit gezien.

 

Intussen las Michiel in alle rust voor uit andermans werk.

 Kreeg Ewoud een zending uit Columbia ( hij maalt ze zelf, nou ja, zoiets ).

En raakten sommigen tijdelijk afgeleid.

Annemarie kreeg een mooie warme omslagdoek, waar zij ter plekke verliefd op werd.

Dit was precies wat zij wilde. Slimme Sint !

 Er was vanavond ook een groen draakje in de kamer, die als je in hem kneep paarse bolletjes liet zien. Ineens had de draak genoeg van al dat geknijp en spuwde hij slijm.

Nou dat wil je natuurlijk niet op je mooie Pietenbroek hebben !

Dat was even niet zo fijn.

Gelukkig kon het nel weggepoetst worden, maar bellen blazen deed de draak niet meer. 

Sommige pakjes waren nog niet bezorgd, maar plotseling stond er een superpiet voor de deur en ja hoor.........dat was op het nippertje gelukt........

Tijmen kreeg speciale klimschoenen en Michiel......

....... een zakje voor op zijn rug en een groot pak.........nou ja volgens Sint was het magnesiumpoeder. Iets dat topsporters gebruiken om meer houvast te hebben.

Intussen hadden we allemaal wel honger gekregen van dat voorlezen en uitpakken en gelukkig hadden Aty, Inge en Annemarie voor wat stevige happen gezorgd.

Een pittig tomatensoepje, een kipschotel en een couscoussalade met noten en kleuraccenten.

Daarna was het nog even nagenieten. Zo veranderde een deel van de kamer in een haven, waar schepen af en aan voeren en er druk werd samengewerkt. 

 En toen werd het tijd om afscheid te nemen van alle Sinten. 

Ja, er werd heel wat afgezoend tussen Piet en Sint.

Sint Henk zette zijn ( te heet gewassen ) mijter weer op.

Annemarie had intussen zijn nieuwe staf tevoorschijn gehaald en dat vond deze Sint heel mooi.

Net als de tekeningen die hij had ontvangen.

Het was weer heel mooi geweest.

Dankjewel aan alle Pieten en Sinten.

Huissen, 2 december 2018.