Zomercolumn - de gele bal.

Het kwam in een opwelling: recreatief zwemmen tussen 18.00 en 19.00 uur in de Zevenkampse Ring.

Een onmogelijke tijd, maar wat een goed idee. Zelden waren er zo weinig zwemmers in het grote bad. Dat werd dus volop recreëren.

 

Na het loszwemmen op de buik, de rug, de zij en samengesteld werd het tijd voor de sociale contacten. Zo was er een dame uit Amsterdam die haar naam - die begon met een E - niet wilde zeggen.

Erica was het in ieder geval niet. 

Op de vraag of zij uit Amsterdam was komen zwemmen werd wat lacherig gereageerd. Wel gaf zij toe dat zij daarbij meerdere sluizen had gepasseerd.

 

 

En toen gebeurde het: de badmeester gooide een gele bal in het water en daar hadden we wel zin in.

Als ware dolfijnen deden wij allerlei trucjes.

 

 

 

Veel publiek hadden wij niet, maar degenen die er konden zijn waren behoorlijk onder de indruk.

 

 

En zo werd het al snel tijd om ons aan te kleden. Het was weer een goud moment voor 2 ondeugende jongens in zomertijd geweest.

 

 

 

 

 

 

Kermis in Tilburg.

Door een niet voorziene verandering in omstandigheden meldde ik mij aan bij A. voor zijn zondagse excursie naar de kermis in Tilburg: De grootste aller kermissen.

A. wilde graag met de trein en daar ik een gratis meereiskaartje had en ook het openbaar vervoer gratuite was vond ik dat een mooi idee.

Het nieuwe Centraal Station in Rotterdam werd daardoor ook voor mij een nieuwe ervaring. Het was tussen alle winkels wel perronzoeken geblazen, want sinds 1966 was er veel veranderd.

 

 

En omdat perron 6 was afgesloten vertrokken we vanaf 4 met een zeer soepel rijdende trein. We belandden in het stilte-gedeelte. Daar waar, zo werd helder : niet gepraat mocht worden. De conducteur kwam dat nog even persoonlijk bevestigen.

  

 

Rond kwart voor twaalf stonden we op 3 minuten lopen vanaf de kermis, maar eerst was er heerlijke koffie met even heerlijk appelgebak. Zo waren we klaar voor de attracties die ons te wachten stonden.

En dat viel knap tegen: er was geen kip en alles stond stil. Zelfs het toch favoriete Pusher Palace was afgesloten.

 

   

En nadat een grapjas ons had verteld dat het rond 17.00 uur zou beginnen liepen we enigszins doelloos rond. Gelukkig werd het 13.00 uur en om de tijd te doden ging ik even in de fraaie Gotische kerk kijken,

 

terwijl A. zijn legokennis uitwisselde met een van de locals. 

 

 

 En er werd veel "hogerop" gewerkt op deze kermis.

 

 

Zo konden we ronddraaien op grote hoogte, aan elastieken springen en bungelen,

misselijk makende bewegingen kopen en andere onevenwichtige hoogstandjes uittesten.

 

 

Maar ook beneden kon het heel leuk zijn, o.a. in deze plastic bollen die in een waterbak dreven. Het zag er simpel uit, maar het was moeilijk !!!! 

  

 

Bij de boogschiettent was het de kunst om met 6 pijlen voor 4 euro, 4 ballonnen lek te schieten. Een fraaie Aziatische Boogschutter liet ons zien hoe dat moest:

geconcentreerd en met charme.

 

Uiteindelijk kregen we er drie lek en mochten we onze weg vervolgen tot dat we bij de attractie kwamen waar A. meerdere malen exstatisch van werd, wat hij ook wilde doen, maar waarvoor de rij wachtenden te lang was:

 De catapultkooi.

 Je werd vastgezet in een bol, die vervolgens met een enorm elastiek de ruimte in werd geschoten. Gillen was okee en werd ook veelvuldig gedaan.

 

 

 In plaats daarvan ging hij nog even in de huiselijke sfeer wat rollercoasteren. De dame naast hem beet zich dapper door de spanning heen, terwijl het meisje links hem geruststellende woorden toesprak.

  

 

En toen werd het tijd voor een pilsje op ons favoriete terras, de trein en de metro. A. stelde voor deze keer niet zelf te gaan koken, maar ons te laten verwennen in het lokale restaurant: de Gulle Gans.

Het was zeer de moeite waard en een waardige afsluiting van deze dag, waarin wij weer volop geleefd en het gelukkig ook overleefd hadden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zomer in Brabant.

Op de avond van 12 juli reisde ik af naar de Welberg in Steenbergen voor een zomerse vakantie bij op het landgoed van I. De meeste Brabanders, inclusief hun pony's, honden en zaagmachines waren op vakantie en na een warme gezellige Artotheekdag in Bergen op Zoom lag "de rest van de zomer" aan onze voeten.

 

 

 De dagen waren warm en zonnig, de nachten zwoel en helder.

 

 

Na het ontbijt een uurtje zwemmen en zonnen, lunchen en siësta. En de eindeloze rietvelden ontginnen of heermoes bestrijden als de zon wat milder werd.

 

 

En dan was er elke dag een beetje Tour de France totdat deze in Parijs stopte met een eerlijke winnaar en een feestelijke huldiging.

 

 

 Ook was een "zoekderodekatvandeburen - avond". Welnu dat was geen probleem, want ook zij genoot van de zachte avondzon.

 

 

En dan waren er de culinaire momenten met veel zorg en variatie gemaakt en elke dag weer buiten te genieten.

 

 

De nachten werden steeds warmer, de tuin bleef koel, net als de slapende kampeerder, die elke ochtend fris en fruitig wakker werd.

 

 

Ondertussen groeide op meerdere plaatsen het giftige St.Jacobskruid, een van de weinige planten die door grazers gemeden wordt. Het kwam steeds dichterbij.

 

 

Geleidelijk werden de prachtige avondluchten ingesloten in donkere wolken.

Totdat een groot noodweer een onvrijwillig einde maakte aan deze gouden periode.

 

 

 

 

 

 

Van Monnikendam naar Hoorn en terug. Een zeildag.

Het is 18 juli als W. en ik ons om 09.00 uur melden bij K. voor de aanmonstering. Om 10.30 uur zullen we afvaren vanuit de haven van Monnikendam. Met W.'s laagvliegende Golf ( what's in a name ) zijn we snel en op tijd ter plekke.

 

 

Het is een prachtige zomerse dag en de strakke Noordooster groeit al snel aan tot 4-5 Beaufort. K. laat ons zien hoe snel en adequaat hij zeilboothandelingen kan verrichten en al snel - na een stukje op de motor - liggen wij op de voormalige Zuiderzee om "onder zeil te gaan".

 

K. heeft inmiddels in de kajuit een straffe koffie gezet die in combinatie met de Brabantse kwarkbroodjes de basis vormt voor een goede start.

 

 

De deining is vandaag heel bijzonder. De boot gaat tegelijkertijd op en neer, heen en weer en draait tegelijk links en rechtsom. Iets in mijn hoofd, mijn oren en mijn maag zegt dat dat nou net iets teveel is. Voor het eerst ervaar ik zeeziekte in de derde graad.

En daar wil ik het graag bij laten dus wordt het kijken naar de horizon en meedansen met het schip. Het helpt.....een beetje.

 

 

Onderweg zien we één- , twee- en driemasters, een piratenschip, rondvaartboten, de hijskraan van Volendam, een dame topless op een voordek en vooral heel veel wier.

Dat laatste is niet goed voor de schroef.

 

Dan komen we ineens in rustiger vaarwater. Hoorn is in zicht.

Vanuit het kraaiennest - ik voel me ineens weer een ander mens - kan ik de ingang van de haven goed zien. Er staan allerlei historische gebouwen. Niet iedereen vind het daar zo te zien leuk, want deze boot ging er wel erg snel vandaan.

In de haven maken we kennis met Jan Pieterszoon Coen en de jongens van Bontekoe, waarvan er een verdomd veel op W. lijkt.

Heerlijk: even weer vaste grond onder de voet en tijd voor een terrasje, een drankje, een ijsje, een broodje. Ja, Hoorn heeft het allemaal.

 

 

En nadat allerlei behulpzame Hoorners ons hadden geholpen onze geparkeerde boot uit een wirwar van andere schepen te bevrijden werd het weer tijd voor de terugtocht.

Hoorn was leuk en warm. Ik nestelde mij op de voorplecht om mij over te kunnen geven aan zee, zon, wind en water: een goddelijk moment.

 

 

Dat duurde niet lang: we kwamen weer op open water, het relaxen was voorbij en kapitein K. trok de touwtjes aan boord goed strak aan. Stuurman W. werd a.h.w. vastgeketend aan het roer en ik mocht weer proberen niet te zeeziek te worden.

Adembenemend en ook .....wonderschoon.

 

 

Na ca. 2 uur naderden we de haven van Monnikendam en mocht ik toch nog even sturen.

Veilig aan wal konden we zeggen: "We did it !"Yes !

 

 

En na de hele dag op het water werd het tijd voor een zeemansdiner. In een van de plaatselijke restaurantjes, in dit geval een oude waag, stond er vis, veel vis op het menu.

 

 

Het goudgele bier stroomde onze geblakerde en uitgedroogde kelen binnen, zodat er voldoende doorgang ontstond om de resp. tarbot, zeebaars en dorade soepel door te laten zwemmen. De frites zaten in een puntzak en dat zag er leuk uit.

 

 

Na de koffie en terwijl de stralende zon geleidelijk achter de horizon verdween vloog stuurman W. ons ( met soms 130 km per uur ) terug naar onze basis.

Het was een prachtige dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

Een zaterdag op Montmartre.

Het is zaterdag 13 juli.

Het beloofd een zonovergoten dag te worden. En ik heb van de Artotheek Bergen op Zoom een uitnodiging om naar Montmartre te komen. Daar zijn deze dag veel kunstenaars samen gekomen om hun werk en dat van de Artotheek te promoten.

 

Schilders , beeldhouwers, glaskunstenaars, hoedenmaaksters ze zijn er allemaal. En er zijn een heleboel leuke hostessen die de bezoekers proberen te verleiden tot het huren van een kunstwerk.

En dat gaat hen goed af.

 

 

De sfeer doet echt Frans aan.

 Zo is er ook een krantenkiosk en klinkt accordeonmuziek over het plein.

 

 

En Montmartre zou Montmartre niet zijn als daar niet de mogelijkheid was om je te laten vereeuwigen.......karikaturaal of

 

 

....gewoon samen met je vriendin of partner.

 

Er was ook een meer ambachtelijke steenhouwer die zijn toeschouwers liet zien hoe je naam in een stuk graniet vastgelegd kon worden.

De heren geloofden hun ogen en oren niet.

 

En terwijl ik nog even een blik wierp op de hoeden van Beatrix en het badpak van Maxima, spoedde ik mij naar huis. Tijd om zelf creatief te worden.

Het was weer mooi geweest.

 

 

Met dank aan de organisatie van de Artotheek Bergen op Zoom.

 

Odysseus.....Divina Comedia.......Life of Pi.

Gisteravond naar de film Life of Pi gekeken. In eerste instantie omdat deze bekend is geworden door de schitterende computeranimaties ( zoals de tijger ). Een wonderlijk verhaal dat wij in eerste instantie op een consumptieve wijze bekeken hebben.

 

 

De hoofdpersoon vertelt over zijn reis aan boord van een reddingssloep waarin hij in eerste instantie met een zebra, een hyena, een oerang-oetang en een tijger "opgescheept" zit. Het oorspronkelijke vrachtschip met aan boord zijn vader, moeder en broer is gezonken.

Door een opeenvolging van omstandigheden blijven Pi en de tijger over en ontstaat er een soort kat en muis spel, waarbij het Pi lukt steeds meer zeggenschap over de tijger te krijgen. En het blijft oppassen ( vader: een tijger is geen vriend ). Steeds weer wijkt hij uit naar het vlot dat hij gebouwd heeft.

 

 

De overkapping van de helft van de boot is fundamenteel. Daaronder liggen o.a. de voorraden en de tijger kruipt er regelmatig onder. Is dan "uit het zicht" en kan ineens weer opduiken.

 

De volgende ochtend bij het ontbijt realiseer ik mij de diepgang van het verhaal. Jongeman verliest zijn ouders en gaat de strijd aan met de dierlijke kracht in zichzelf, die soms heel manifest is of "onder zeil".

Uiteindelijk komt er vrede en kan de tijger teruggaan waar hij thuishoort.

De groei naar volwassenheid heeft plaatsgevonden. De dierlijke kracht geïntegreerd in de persoonlijkheid ( is nu dienstbaar ).

In die zin vertelt de film een inwijdingsritueel.

Het verhaal ook van de held.

 

 

"Na de koffie" zie ik ook overeenkomsten met de reis van Odysseus, die allerlei strijd, gevaren en verlokkingen weerstaat en uiteindelijk zijn rechtmatige plaats inneemt. Die van koning. Eindelijk vrede.

 

 

En Dante's Divina Comedia, waarin Dante al reizend kennis maakt met de hel, het vagevuur, de louteringsberg. Pas als hij hier doorheen gegaan is mag hij het Rijk der Hemelen betreden.

( bij een eerdere, kortere poging komt hij roofdieren op zijn weg tegen ).

Dante's begeleider Vergilius is voor mij bij Pi de stem van zijn vader.