In de Wolken.

Ja, dat was wel even vreemd op zondagmiddag. Ik was op mijn gemak op de Welbergsedijk aan het fietsen , toen er ineens een vliegtuig landde. Zo dichtbij had ik dat nog nooit gezien.

 Ik vond het zelfs een beetje eng en wilde zo snel mogelijk naar huis fietsen. En tegelijkertijd was ik ook nieuwsgierig en bleef ik omkijken.

 Gelukkig was oma in de buurt en die vertelde dat het te maken had met een Carnavalsoptocht.

En deze keer ging of hing iedereen in de wolken.

 Ik zette mijn fiets aan de kant en vroeg aan de piloot of ik mee mocht vliegen. Hij was stoer en lief en ja hoor ik mocht instappen en zo kon ik vanuit de lucht naar iedereen zwaaien.

 En zo vlogen we voort over de Welbergsedijk. Af en toe kwam er een wolkje voorbij.

 Ineens was daar een engel met gouden vleugels: ik kreeg een hemels snoepje van haar.

Nu had mijn broertje verteld dat er hier de vorige keer huisjes waren met veel ballonnen. Eerst geloofde ik hem niet, maar nu weet ik wat hij bedoelde.

Na een tijdje had ik het wel gezien in het vliegtuig. De motor ronkte nogal en er was een ander meisje dat graag in de wolken wilde zijn. Ik was toe aan iets nieuws.

Ineens was daar een stewardess die vroeg of ik ook eens in een helikopter wilde vliegen. Dat leek me wel wat en het werd tijdens de vlucht steeds leuker.........

 Deze piloot was wel heel erg tof en hij zag er zo mooi uit. Nog nooit heb ik zo genoten, misschien werd ik zelfs een beetje...........................in de wolken.

Eenmaal thuis was ik helemaal niet moe en heb ik samen met opa over de daken gelopen en door de schoorsteen gekropen. Wel tien keer. Dat was heel spannend en leuk. Er zijn geen foto's van omdat de fotograaf niet meedurfde. Die heeft dus wat gemist.

Daarna aten we heel veel boontjes en yoghurt en ging ik lekker slapen om te dromen van een reis in een helikopter met die leuke piloot.

In de wolken zal ik maar zeggen.

Schilderworkshop: Ode aan Vincent.

Het is zaterdagmiddag 7 februari 2015 als wij met een groepje samenkomen om een ode aan Vincent van Gogh te brengen. De Gemeentebibliotheek Rotterdam heeft een wedstrijd uitgeschreven in het kader van het Europees Van Gogh-jaar 2015.

En dat gaan we vieren. 

 E. heeft voor een "kwarktaart - passionelle" gezorgd, verrukkelijk van smaak en met een zuidelijk allure. Mooier inspiratiebron om te beginnen is er niet.

En dan gaan we los:

M. schept een landschap waarin een mix van de Provence en Toscane samenkomen. Onderweg naar de campanile. Hij staat er fier bij en als ik mij niet vergis kan ik de klok horen. Cypressen en zonnebloemen komen hier samen.

Intussen vind op tafel 1 een Vangoghiaanse katharsis plaats. Ik reis naar de vorm achter de oer-zonnebloem. Hier is het allemaal begonnen.

Iets soortgelijks doet E. op tafel 2. Zij beweegt echter omhoog. Haar ervaring met indiaanse hoofdmassage wordt zichtbaar. Het is alsof de kruin geopend wordt en een warme gouden glans zich verspreid. Inca's en Azteken zouden smullen van dit prachtige zonneteken. Of is het een groot hart dat hier oplicht ?

Van zulk intens werk krijgen wij lekkere trek en M. heeft toastjes met een mix van geitenkaas, gedroogde tomaten, tonijn en kappertjes met geheime toevoegingen. Zo leggen wij een bodem voor de tweede ronde.

Een bijzondere bloem komt in beeld. Is het wel een bloem ? Er is veel leven in de kern, in het hart. Een zonnebloem die zich even van dichtbij laat zien en dan weer verder gaat.

Bij mij komt mijn Vincent los. Heftige structuren contrasten in landschap en lucht.

Is het de zon die los komt uit het collectief, afstand neemt of werkt hij voedend naar het collectief toe ? Of beide.

E. pakt er een vaas bij.  Gele zonnebloemen ? Hoezo geel. Oranje zijn die van mij. Het lijkt of er dahlia's en klaprozen meezingen in dit zonnige geheel.

Bemerk dat ik er poëtisch van wordt.

Intussen worstel ik verder. Mijn doek krijgt een soort Rothko-achtige sfeer, maar waar is mijn bloem. Ik nader het punt van opgave en dan ineens, zomaar toont zich deze bloem. Een ster uit een donkere nacht.

Daarna is het tijd voor een heerlijke rode wijn, genieten wij van ons werk en praten genoeglijk over wie en wat de Van Gogh-prijs 2015 zo maar zou kunnen winnen.

Het blijkt al snel: ons gaat het om de weg, niet om de prijs. Alhoewel ? Een iPad Mini 3 om deze zomer zonnebloemen te fotograferen ?

Zeezicht......aan het strand van Oostende.

Na het werken aan en met 3 systeemopstellingen 
( zie www.deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com ) 
 is het heerlijk om de veelal luchtige kant van het Antwerpse te verkennen.

En dus gingen we ook deze keer weer samen eten bij "Aan het strand van Oostende". Dat was de vorige keer goed bevallen. De Kerstsfeer was weg, net als de levensgrote ijsbeer die volgens de informatie op Facebook gestolen zou zijn.

Het leuke is dat aan de overzijde restaurant Zeezicht ligt. Dit alles doet vermoedden dat er ook in België grote aardverschuivingen hebben plaatsgevonden.

Van een soort van zeezicht is wel sprake want het plein is door en door nat.

Een goede reden om snel naar binnen te gaan. Het is er warm en kleurrijk. En de liefde voor de klant komt ons tegemoet.
 A. heeft deze tafel gereserveerd en dat is een mooie plek.

De uiterst vriendelijke serveersters geven ons de menukaart, die wel iets weg heeft van een poëziealbum. Het klopt ook wel: mooi geordend staan daar de meest poëtische gerechten. En het roept ons op om ervan te gaan genieten.

Daar ik de laatste tijd veel vis eet lijkt het mij heerlijk nu weer eens te zondigen en ik vraag om de 180grams rundburger met frites. De rundsburger past niet op deze pagina, dus beperk ik mij tot de frites.

De anderen kiezen of voor de geitenkaassalade of de befaamde Coq au vin. Het maakt niet uit. Het ziet er allemaal mooi en smakelijk uit. Zeker met allerlei versgetapte bieren erbij.

Na de koffie en de Macchiato gaan we weer terug naar huis. Buiten wacht ons een prachtige sterrenhemel.

Ja Antwerpen bij nacht is mooi en je kunt er tussen de gerechten door ook nog basketballen.