2015, het jaar van de auto's.

2015, het jaar van de auto's.

Als ik in 2014 het aanbod van de Gemeente Rotterdam lees ( uit milieuoverwegingen de oudere diesels uit de stad weren ) kom ik in een nieuwe fase. Mijn goeie oude Kangoo Express Grand Comfort Grand Volume, die mij zoveel reis en kampeerplezier heeft gegeven ( behalve toen de brandstofpomp het begaf en de vervolgschade fors bleek ) nadert de leeftijd van 12 jaar.

De motor maakt steeds meer lawaai en ik kom op allerlei plaatsen slijtageverschijnselen tegen. Hij rijdt echter nog wel.

In oktober meld ik mij toch maar aan voor de sloopregeling van de Gemeente. De inruilprijs die ik ontvang zal ik bij inruil nooit meer krijgen en ik doe ook nog mee aan de milieulobby.

De ambtelijke molens draaien echter heel langzaam en de wettelijke termijn van 6 weken ( beslissingslimiet ) wordt verder opgerekt. Er zijn zeer veel aanmeldingen.

Het is begin februari 2015. Ik heb inmiddels hier en daar rondgekeken naar een passende auto. Echter er is nog geen fiat voor de sloop. Dan stopt de startmotor ermee en ik belandt in de garage. De startmotor wordt vervangen. Het prijskaartje is niet gering en ik twijfel of ik toch maar niet in de oude zal doorrijden. Twee dagen na de reparatie krijg ik een brief dat ik de Kangoo kan laten slopen.

Ik besluit door te zetten, maar eerst een andere auto aan te schaffen. Ik loop tegen een jonge occasion, een Dacia Lodgy aan. Minder hoog als de Kangoo, maar wel met zeker dezelfde lengte en gezien mijn kampeerambities lijkt hij mij geschikt. En zitten ook veel opties op.

Ik besluit voor het eerst van mijn leven en in goed vertrouwen een occasion te kopen en dat....heb ik geweten. Er wordt mij ondanks mijn vragen niet veel verteld. Gerustgesteld dat wordt ik wel. Mooie auto meneer. Proficiat.

De auto blijkt slecht onderhouden te zijn en het ene manco na het andere dient zich aan. Hij staat meer in de werkplaats van de garage dan dat ik ermee kan rijden.

In de tussentijd kan ik nog wat "oefenen" in een geleende Fiat Panda.

  Het verschil in ruimte valt gelijk op.

Mijn vertrouwen in de Dacia Lodgy en het een en ander eromheen doen mijn vertrouwen tot het nulpunt dalen. Als ik rij, ben ik heel alert. Niet op het verkeer om mij heen, maar op "wat er nu weer zal gebeuren". De term "miskoop" vind ik zeer toepasselijk. En dat terwijl ik een goede investering voor de komende jaren dacht te hebben gedaan.
Daar ging mijn spaargeld. En wat zou er nog komen ?

Ik wil dat de auto teruggenomen wordt, maar dat is niet gebruikelijk mogelijk. En zo begint mijn rondreis langs instanties en lukt het mij een netwerk op te bouwen. Er werd breed met mij meegedacht.

Door interventie van de importeur wordt uiteindelijk de "oude deal" geannuleerd. Ik krijg mijn geld terug en geef aan nooit meer een occasion te willen. Ik van mijn kant besluit een nieuwe, nu een Dacia Dokker ( een proefrit geeft mij voor het eerst sinds maanden een goed auto-gevoel ) te zullen kopen. Een "nieuwe deal". 
Ik teken het contract op 20 mei.

Vanaf dat moment verandert het proces. Ik loop niet meer tegen muren aan, maar kom tot samenwerking met de betreffende dealer ( in een andere persoonsbezetting ).

In afwachting van de nieuwe auto en de vastgelegde bestemmingen in de vakantie ( kamperen in de auto ) krijg ik een Dacia Dokker Laureate te leen.

Het blijkt een veilige, luxe en comfortabele auto. Het aanbod om deze te kopen loopt spaak op de hogere prijs en het feit dat ik geen occasion meer wil ( de garantie is ook niet te verlengen ).

De aflevering vanaf begin augustus doet mij eerder terugkeren naar huis. En zo wordt het september, oktober en dan komt november.

In de tussentijd wordt duidelijk dat de  Euro 6 emissienorm voor de vertraging zorgt.
Deze zorgt ook voor verwarring op BPM gebied.
 

De dealer heeft de leenauto voor een aantal proefritten nodig. Ik stel mij coöperatief op en rij dat weekend in een nieuw model van de Clio.

Mooie autootje, maar niet de mijne. Veel te krap.

En dan half november kan de nieuwe Dacia Dokker Ambiance worden afgeleverd. De champagne ( zoiets ) stond klaar. En toen kwam er een bericht dat hij eerst nagekeken moest worden omdat er ergens in Frankrijk een vreemd stuurhuis was geconstateerd.
Weer uitstel.

Na de op zich zeer nuttige controle werd hij een week later alsnog '' overhandigd".

De eerste keer dat ik haar zag, droeg ze een pyama en vroeg ik mij af of ik hiermee de Maastunnel door kon. Men had er een cadeautje opgezet en dat is mooi.

Inmiddels ben ik zo'n 400 km verder. Ritten vice versa Steenbergen en Huissen in weer en wind zijn prima verlopen. De auto rijdt soepel en solide en vraagt wel niet teveel met de turbo te willen stoeien.
Ik ben er blij mee.

Henk, Rotterdam, 6 december 2015. 

Herfstbeelden.

Het is woensdagochtend en ik heb er zin in: fietsen door de herfst.

 Af en toe stil staan en genieten.

Omdat ik van herten gedroomd had nam ik een zak met versgesneden broodstukjes mee.

En dat was een goed idee.

Mijn eerste stop was bij een hertenkamp. Een groot damhert stond wat ongeïnteresseerd voor zich uit te kijken, zelfs toen ik met mijn broodzak rammelde.

Voor enkele anderen bleef dat niet omopgemerkt en al snel had ik een nieuwe vriendin met bruine ogen en heel lief.

Met haar lukte het wel een mooie band op te bouwen. Neus aan neus snuffelden we wat aan elkaar.

Ook mijn brood viel bij haar in de smaak. 

En na elkaar nogmaals diep in de ogen te hebben gekeken reisde ik verder.

Het bos lag er prachtig bij en de warmte en de luchtvochtigheid zorgden voor mooie zwammenconcentraties.

Verder op belandde ik bij de plas en de molens.

Windstil en roerloos.

Genietend van de stilte van het moment reed ik een fietspad op dat reeds in gebruik was.

Een grote kudde schapen , inclusief herder en hond kwamen mij tegemoet en bogen af naar links.

En na een korte pauze op een idyllisch ogende plek, maakten de eerste regendruppels duidelijk dat het tijd was om terug te gaan.

Onderweg ging ik nog even langs bij mijn vriendin. Helaas, in geen velden of wegen te zien. Wel haar zusje.

Ook een lieverd, maar toch anders.

Dat was echte liefde.