Na de intense schilderweek in juli in Savita kwamen de penselen tijdelijk stil te liggen. Het werd de tijd van het zingen, de vele klankkleuren. Ook daar gebeurden wonderlijke dingen. Nu in september is het nieuwe seizoen begonnen, met workshops en individuele beelden. De komende tijd zullen er steeds meer verschijnen. Sterker nog: er zijn er al een aantal. Als inspiratiebron daarvoor gebruik ik het thema: de berg. Ze komen intuïtief tevoorschijn. Veelal abstract en ook met herkenningsbeelden. Vooralsnog zonder titel. Zie maar wat je ziet of denkt te zien.
Bij het verschijnen van gezichten in de bergen herinnerde ik mij dat dat ooit eerder was gedaan: Mount Rushmore ( Zuid Dakota ). Leuk om erbij te hebben.
Het nieuwe schrijfseizoen is weer begonnen. Samen met Janneke ( initiator ), Marjanne en Theo komen we samen in café Hoek. Janneke heeft een paar opdrachten voorbereid, waaraan wij ons graag overgeven.
Thema: Werk.
Vrijwilligerswerk.
Regelmatig stel ik mij beschikbaar als representant bij systeem- bedrijf- en familieopstellingen.Ik doe dat Pro Deo, voor God. Dit laatste realiseer ik me nu pas. Hiermee verlaat ik het "verdienmodel" en sta anderen bij om levens / familieproblematiek in het licht te plaatsen. Dit leidt veelal tot verheldering van de situatie en bewustwording van mogelijke verandering. Er gaat iets stromen. Op intuïtieve wijze verschijnt de problematiek in beeld.
Naast zinvol, vind ik deze processen ook boeiend. Representaties van partner, vader, grootvader, ja zelfs oervader komen regelmatig voorbij.Als ik dan gevraagd wordt een jonge vrouw te representeren en zij herkent zichzelf in mij, dan vind ik dat bijzonder en ook weer niet. De mooiste uitdaging vind ik echter liggen in het vertegenwoordigen van meer abstracte grootheden als "het geheim" , "de hulpbron" of "de liefde" ( een fijne om te doen) . Dat appelleert nog breder aan mijn invoeling- en associatievermogen. Het beste in mij - zo niet al aanwezig - komt boven.
Als het de "opsteller" lukt de reis te voltooien ( open hart naar zichzelf en de anderen - de liefde gaat stromen ) is dat mooi om te zien en mee te ervaren. Daarna stopt de representatie en keert ieder terug naar zichzelf. Meestal echter wordt er een deel van het traject afgelegd. Die opsteller, of liever het systeem van de opsteller vraagt van binnen uit om pauze en verwerking. En ook een mooie aanvulling: helpen bij het harmoniseren van andermans familie geeft ook harmonisatie in de eigen familie ( van binnen en buiten ).
Woordgedicht "verticaal": verwondering:
vreedzaam
existeren
raakt
werkelijk
ook
nieuwe
dagelijkse
en
rechtstreekse
interesses
naar
gelukservaring.
Pro Deo.
Een wat beladen term. Het klinkt alsof God even met een sabbatical is en ik belangeloos een heel klein stukje van zijn of haar werk doe: iemand of iets vanuit de schaduw naar het licht brengen, zodat beiden naast elkaar kunnen en mogen bestaan. Helemaal belangeloos zal dit overigens niet zijn. Het heeft te maken met zingeving en zingeving heeft zin, voelt goed. Ik doe iets voor de ander en beleef daarin ook mijn kwaliteiten en mogelijkheden die bij dit werk passen.
De volgende opdracht vindt haar oorsprong in "de vertelboom".
Ons wordt gevraagd een willekeurige detailfoto te maken en daarin 2 zinnen te vinden die aanspreken. En daarmee schrijven.
Ik kom uit bij 3 zinnen: Heb ik mijn ziel gevoeld ? Ik vond hier mijn vreugde. Heb ik de stilte gehoord ?
Heb ik de stilte gehoord ? Ja, ik heb de stilte gehoord en wilde er onmiddellijk klank aan geven. Gek toch ? Er is stilte en er is klank. Ze lijken dan naadloos bij elkaar te passen.
In stilte zit ruimte, veel ruimte. Ruimte om niet of wel te vullen. In het laatste geval krijgt stilte er een dimensie bij. Klinken als de stilte vind ik een mooie opgave. Dit vraagt om invoelen, afstemmen, overgave aan. Ik zing dan wat er gezongen wil worden. Sterker nog : ik word gezongen. Mijn hart opent zich in mijn ziel. Wie daar getuige van is ( de ander of ik zelf ) kan dan terecht zeggen: Heb je de stilte gehoord ?
Het was een uitnodiging om vrolijk van de worden: Jan Hendrik liet ons weten dat we op een gezamenlijke klankreis zouden gaan, Sieta zijn assist en dat de passagierslijst klaar was. Hij sprak de wens uit dat het een echte retraite op maat zou worden, waarin niets hoefde en het energetisch opladen voorop stond en dat we dat op onze geheel eigen manier konden doen. Die passagierslijst was al een voorteken: we gingen aan boord van de Savita voor een wereld- en wereldse reis.
Ik had er zin in. Zelfs toen ik eindeloos door de langste autowasstraat van Duitsland reed. Met hindernissen. Eenmaal in Savita brak de zon door en kon ik naar mijn kajuit.
Diezelfde avond na de avondmaaltijd werden we opgeroepen om te komen zingen. We waren nu echt onderweg.
De stuurhut liet een veelheid aan mogelijkheden zien met een piano, een accordeon, een harmonium en een aantal vrij te gebruiken ritme-instrumenten. Jan Hendrik bleek niet alleen een veelzijdig muzikaal talent. Zo waren b.v. zijn handgeschreven menu's onnavolgbaar. De vaas met rozen symboliseerde de groep en ze zouden zich geleidelijk steeds meer openen.
De volgende ochtend gingen we zo snel mogelijk naar buiten. Voor wie nog niet met de ochtendwandeling in stilte had meegedaan was het nu opwarmtijd. Zo leerden we ook zingen op een wat hellend vlak, maar dat had uiteindelijk geen invloed op de kwaliteit.
Een van de mooiste plekken in Savita is toch wel het trappenhuis, dat wij dagelijks meerdere malen passeerden. Het zou ook - wat een prachtige akoestiek - een belangrijke plaats gaan innemen bij onze zang. Dat begon al met het wondermooie lied Agios.
De passerende mantra's symboliseerden voor mij ook een wereldreis. Liederen uit allerlei spirituele tradities : Taizé ( Frankrijk ), Soefi ( Iran, Turkije ), Islam, Afrikaans ( Zulu ), Grieks , Jiddish, Native-songs, gospels en zeker ook India.
Jan Hendrik kiest dikwijls voor een intuïtief te bepalen volgorde ( dat wat past op of bij dat moment ) en wisselt daarbij regelmatig van instrument. Veel wordt gezongen vanuit de volgorde: samen, hoge stemmen, lage stemmen en dan weer samen. Er is ruimte om te soleren of samen te zingen in een kleine bezetting, steeds weer beaamd door de groep.
De keuken van Savita is vegetarisch. De warme maaltijd is tussen de middag. En deze keer was er een ware wonderkok neergestreken. Het anders al zo smakelijke eten had een bijzonder laagje gekregen wat ik het liefst met verfijning zou willen duiden ( je zal met zo'n kok getrouwd zijn, ging het door mij heen ).
Veel van de verwerkte producten komen uit de eigen moes- en bloementuin. Een tuin waar de stilte en de natuurlijke geluiden elkaar afwisselen. Een tuin om te (be)zingen.
De planten krijgen er loepzuiver water uit een langsstromend beekje, waarin sommigen van ons al zingend de voeten wasten.
Doorstroming, een belangrijk item in het naar buiten brengen van klanken. Nu kan die doorstroming via de stem gehinderd of zelfs geblokkeerd worden en dat voelt niet prettig. Daar komt dan - voor wie dat wil - de stembevrijding in beeld. Jan Hendrik biedt in dat geval de mogelijkheid om op te staan en een plaats in te nemen binnen de cirkel van de groep. De begeleiders ( hier Jan Hendrik en Sieta ) en de groep zorgen voor een veilige sfeer en bedding.
In die omgeving kan / mag een klank / lied naar buiten komen zoals op dat moment aanwezig. Daarin kan van alles hoorbaar worden en dat mag. Het volgen van de klank geeft ruimte, ruimte voor emoties, ruimte voor beelden, ruimte voor wat wil klinken op dat moment. Daarna volgt de opluchting, de ruimte, gehoord en gezien worden en zijn.
Het maken van die eerste stap vind ik spannend. Ik ga staan, wil dat ook, maar weet niet wat er komt, gaat gebeuren. Gemotiveerd ben ik wel. Ik heb op zich een stem waar ik veel plezier aan beleef, nou ja, kan beleven. De laatste weken zit er zoveel "ruis" op dat ik mij echt geremd voel. En dan, uitgenodigd door Jan Hendrik komen er klanken, bewegingen en gevoelens in beeld. Ik voel me vrij daarin. Er is diepgang. Dan volgt de zorgvuldige afronding. Iets of iemand in mij zegt: Zo hoort het. Het goede is gedaan. Ik ervaar ruimte, liefde, vitaliteit, verbinding en in de dagen daarna kan mijn werkelijk opgeschoonde stem weer helemaal meedoen. En dat is fijn.
En er zijn meer bijzondere momenten. Als Jan Hendrik in de late uren zijn harmonium bespeelt, terwijl we gedurende langere tijd Ra Ma Da Sa Sa Se So Hong zingen. met het typerende Indiase geluid en onze zang ontstaat er een stilteveld waarin overgave aan klank en muziek plaats vindt. Het voelt als het even mogen aanraken van iets oneindigs.
Op de voorlaatste avond is er plek voor de staf en de vrijwilligers om mee te doen. Zij maken hier graag gebruik van. Het is ook een van de momenten waarop onvermoede talenten in het voetlicht treden, zoals Leonie en Judith met hun fado, het cabarateske lied van Karin en Jacqueline over de bootreis van de ziel, de poëzie en teksten van Theo, de schilderijen van Anneke, de zang en verhalen van Irma. Daarna is er tijd om in de bar wat te drinken en na te praten.
En dan staan we de volgende dag weer buiten. Imre stapt naar voren met een Afrikaans lied. Met milde en vaste hand zet ze stemgroepen neer en zingen we. Intens en vol beweging. Gedanst en bewogen werd er deze week sowieso. Naar buiten en naar binnen.
De afsluiting van onze week doen we deels in het trappenhuis. Het wordt een zangfeest waarin we ons repertoire vieren. Met name de gospel en het Afrikaanse lied zorgen voor een grote dynamiek die publiek trekt. Daarna is er nog een besloten afscheid in onze werkruimte en is het tijd om "weer aan land te gaan".
"Het goede is gedaan" en wij dragen het met ons mee. Een onvergetelijke ervaring. Jan Hendrik, Sieta en al die andere talenten: dankjewel.
Terwijl de mantra's op woensdagochtend nog in mij en anderen rond zongen en wij onderling afscheid namen werd het ook tijd voor iets anders: het gesloten benzinestation in Niedersfeld. Na een bezoek aan de Konditorei voor frischen Brötchen für unterwegs reed ik in de richting van Willingen.
Bij het tankstation ontmoette ik een van mijn zanggenoten, Imre en kwam er nog een kort en krachtig Afrikaans geluid boven drijven, dat eindigde in een glimlach.
Ik besloot verder te rijden. Het avontuur tegemoet en zo belandde ik bij de Bruchhauser Steine om kennis te maken met de 4 grote 90 meter hoge gestolten magma rotsen die hier 380 miljoen jaar geleden waren ontstaan. De Bornstein, Goldstein, Feldstein en Ravenstein lage ingebed in een beschermd natuurgebied, dat in privébezit is ( dus diende er een kaartje gekocht te worden ). Overigens vond ik het de investering waard.
Ik was vroeg ( een aanrader ) en op de Drachenplatz was parkeren geen probleem. Het uitzicht was prachtig.
Archeologisch onderzoek verwees naar een prehistorisch cultusoord en een oud voorchristelijk "walburcht"- complex. De rotsen functioneerden hierbij als torens. Je kunt er klimmen, klauteren ( de Bornstein heeft een klimroute naar boven ) en wandelen.
Ik had het geluk dat het vandaag heel stil was en mooi weer, waardoor ik het gevoel kreeg dat dit alles ( voor het moment ) voor mij bestemd was. Een paar luidsprekers ( what's in a name ) verstoorden even die illusie. Voor korte tijd. Er was volop ruimte om elders te gaan.
En toen deed ik een wonderlijke ontdekking. Voor ik naar Duitsland reed wilde iemand in mij bergen/rotsen schilderen. En zo ontstonden 3 schilderijen, waarbij geheel toevallig hoofden verschenen. En nu stond ik onder deze rots, terwijl een groot hoofd mij verwelkomde.
Na deze synchronische ontdekking werd het tijd voor een heerlijke lunch met verse koffie en een korte siësta. Ik had daarna nog zin om door te gaan en dus vervolgde ik mijn weg naar Willingen ( waar ik ooit lang geleden geweest was ) en kwam uit bij de kabelbaan.
De steeds oppoppende hemelse mantra's zetten mij ertoe aan om met de kabelbaan verder richting hemel te reizen. Ik kocht een kaartje en kreeg een zespersoons cabine, waar ik ongeremd meerstemmig en voluit kon zingen.
Boven was het duidelijk zo toeristisch,dat de hemel mogelijk toch nog hoger lag. Anderzijds moest ik er wel dichtbij zijn want ik zag een kudde schapen met een goede herder. En deze hoogte bracht mij ook een ander perspectief. Een man keek mij aan en zei dat ik wel een bier kon gebruiken. Hij wees in de richting van een Stube. Vermoedelijk was dit geen engel, maar een vrijwilliger. Ik bedankte.
Intussen kreeg ik van een vriendin ( die op de hoogte was van mijn "hemelgang" ) een appje dat ze het fijn zou vinden als ik toch weer terug zou komen naar de aarde. Met heimwee nam ik afscheid en stapte weer in de gondel. Deze keer met 2 somber kijkende medereizigers. Gevallen engelen vermoedde ik.
Het was weer mooi geweest en ik keerde terug naar een stil Savita voor de avondmaaltijd op het terras. En na een goed gesprek trok ik mij terug om alles klaar te maken voor mijn terugreis de volgende dag.
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
