Uit het schrijfcafê: De grens.

 Vanmiddag kwamen Marjanne, Theo en ik weer bijeen voor het maandelijkse schrijfcafé bij Janneke. Na een "kennismakingsrondje" met thee en stroopwafels werd het tijd om aan de slag te gaan. Janneke had een zgn. ruitgedicht voor ons me als titel: Grens. Vervolgens was er ruimte om in allerlei richtingen te associëren en zo de insteek van mijn verhaal te vinden.

Het werd: GRENZELOOS. "Daar was laatst een meisje loos, die wou gaan varen, die wou gaan varen als Lichtmatroos. Bij het klimmen in de mast ( het was inmiddels een donkere nacht ) kwam zij een dronken grenswacht tegen die uit volle borst zong. Zij herkende het onmiddellijk: "Daar was laatst een meisje loos, die...........Zij voelde zich gelijk thuis en gezien. Met haar tweede stem ( van haar moeder gekregen ) galmde zij met de wat wankelende grenswacht mee. De wijde zee leende hen een gewillig oor.

Een oplettende garnalenvisser hoorde haar lokkende klanken en gaf Pjotr, zijn Oekraïense stuurman, opdracht om onder zeil te gaan in de richting van dit fascinerende geluid. Intussen bleek het meisje niet alleen meer loos. Er was eerder sprake van dat zij helemaal los ging. In de hemel boven haar vormden en dansten de sterren een polonaise. De grenswacht viel nu stil. Hij had kippenvel en hij voelde een warme gloed opwellen in zijn tot dan toe onderkoelde borst. Iets dat hij gemeen had met de garnalenvisser. Nooit had hij tijdens zijn drink-gelach uitzicht gehad op een engel en nu hing er daar een onder hem.

Op de kotter raakten beide zanggevoelige mannen inmiddels zo stoned als een...........zo stoned, dat ook de zee erbij ging liggen om het te ervaren. Ook de maan, in het eerste kwartier, begon vol te schijnen en toonde zichzelf en het meisje in hun volle overgave. Ja, zij voelde zich nu echt een Lichtmatroos en Grenzeloos.

Theepauze.

Na de pauze konden we kiezen uit een aantal wijze spreuken. en die dan als insteek gebruiken voor een vervolg. Ik koos voor:

Wees dapper en neem risico's

Niets kan ervaring vervangen.

Inmiddels had Pjotr op bekwame wijze de kotter naast het grote schip gelegd. Hij las de naam "De Muzieksalon", maar wist niet wat het betekende. Ik wel. De visser gooide een enterhaak over de rand en klom naar boven. Steeds dichter naar zijn doel. Het meisje zong nog steeds zo mooi dat aan land de bomen spontaan bloesems gingen dragen. Hij wilde naar haar toe en daar hij van wanten wist, bestormde hij dat, gek van de liefde. 

Soms was het zo erg dat hij zijn vingers in beide oren stak om wat meer bij zichzelf te kunnen blijven. Daarmee nam hij wel een risico: hij viel achterover naar beneden in een grote bak met pek. Moeizaam kwam hij overeind en begon opnieuw als een kleverige, zwarte duivel. Nieuwsgierig naar de harde klap kwam het meisje hem tegemoet, zacht neuriënd. Zij probeerde zijn gezicht te ontmaskeren, maar kwam door de de dikke laag pek niet verder dan een grote neus met twee dichtgeslibde gaten. Hij sloeg zijn tere, nou ja, beteerde armen om haar een, maar kon niet voldoende lucht krijgen. "Vinger in neus" murmelde hij ergens van binnen uit.

Op dat moment liepen beide schepen op de rotsen en zonken. Boven in de mast zong de grenswacht: "Daar was laatste een meisje loos,die..........het ebde geleidelijk weg in de nacht, de sterren en de maan gingen naar hun oorspronkelijke stand. 

Wat een mooie toepasselijke spreuk ! 

Henk,, 8 maart 2024.

Nieuwe schilderijen 2024.

 

2024. 

Maart

27 maart. 

Schildersochtend op de Zernikeplaats. Thema: bomen.

De eerste is geïnspireerd door Matthew Wong. In dit geval mijn variatie met de combi van dichtbij en veraf. Het tweede schilderij, waarvan de rechtse de oorspronkelijke is, is omgekeerd - mogelijk mede door de gerichtheid - voor mij krachtiger.

 

16 maart. 

Vanmiddag weer schildersmiddag met als thema : lente. Het bracht deze 2 schilderijen voort:

Februari

 Ook dit jaar vloeit de verf via kwast en paletmes op het doek. Ik werk vrijwel altijd op het formaat 50 bij 60 cm. Met acrylverf op zwaar aquarel- of acrylpapier. Af en toe werk ik ook met collages, waarbij ik delen van oude schilderijen plaats in een nieuw geschilderd landschap. Dit geeft dikwijls een verrassende nieuwe werkelijkheid. 

 

januari 2024.

Bij dit al wat oudere schilderij voelde ik ontevredenheid. Strakke geometrische vormen. En dan ineens vliegen de paletmessen over het doek, als een storm. Ik ben er nu wel tevreden over.

Vandaag verscheen er een bergmassief, dat ook wel iets van een torenhoge golf had. Intens van kleur, maar niet dreigend. Ik zal het verderop gaan toepassen in een van mijn collages ( getransformeerd in wolkjes ).

Mijn verblijf in een klooster in Doetinchem met veel iconen bracht mij dit werk:

Dit schilderij is in feite de tegenhanger van het "gemaskerde engeltje "boven. Kracht, vuur, magie, lavastroom met een wereldlijk karakter.

Ik hoor dikwijls dat ik zoveel verschillend werk maak. Dat klopt ook wel. Het is maar net wat voor sfeer er aangeraakt wordt of op komt. Of waar ik door geïnspireerd raak.Op het wereldkoor Roots zongen we een "cottonsong" uit de tijd dat gevangenen of slaven op het land werkten. Anoniem. Youtube: Another man done gone. Ook als canon erg leuk.

Gisteren ben ik, na het verzamelen van diverse onderdelen uit andere schilderijen met collages begonnen. De schaar en de lijm nemen het over. Daarna werk ik het geheel af met stiften en acryl. En zo verschijnt nooit eerder gezien werk.

Wat heb je nu weer gemaakt ? vroeg een kijker vanochtend. Klimaatverandering kwam spontaan op. Recht beneden twee wegsmeltende ijskappen en links een dame die het erg warm heeft. Ik neem het waar, leg het vast en rij weer verder. Heerlijk zo'n busje.

Inmiddels ligt er al weer een nieuw concept op tafel. Iets met onder water ? We gaan het zien

Voila.