Na
een zeer geslaagde vernissage van mijn expositie in Galerie Bleiswijk,
werd ik een week later geconfronteerd met de sluiting van de Galerie
i.v.m. de Corona-crisis. En dat was een regelrechte tegenvaller, mede
omdat ik er veel tijd en energie in gestoken had en het een soort
overzichtstentoonstelling zou zijn, omdat ik enkele maanden later 75 zou
worden.
Na het uitruimen van de Galerie werd het weken stil. Mijn creativiteit zat op slot.
Ik
deed wel pogingen om te schilderen, maar kwam niet verder dan 3 keer
hetzelfde beeld. Wel heel intens. Op een zeker moment wilde ik het
Coronavirus naar buiten schilderen: het monster, dat nog maar deels te
zien was, de verwoede strijd in de gezondheidszorg en tenslotte een
foetale vorm, kwetsbaarheid ten top.
Dat
luchtte op, maar het zoeken bleef. Mijn intuïtieve manier van werken
wilde niet en om toch iets te doen belandde ik in meer mentale
schilderijen. Waarin wel iets gebeurde met gelaagdheid.
Tot
een vriendin mij uitnodigde om een schilderworkshop bij haar in de tuin
te geven. En dat maakte dat de spontaniteit weer ging lopen. Als eerste
opdracht - het stormde daar wel - liet ik bewegende schaduwen op het
doek vastleggen.
De
coronatijd liep door en ik had het gevoel dat er "iets" over alles heen
lag. Ik hoorde dit ook van collega-creators. En ik begon dikke lagen
aan te brengen op bestaande schilderijen, die ik daarna open kraste.
Oude beelden van vroeger met wasco kwamen weer terug.
Terwijl
ik ermee bezig was keek ik de Netflix-serie Vikings, waar de
hoofdpersonen zich nogal eens achter sluiers "verstopten". Sluiers !
Van een afstand leek het ook of ik met textiel had gewerkt. Mijn experimenteerlust was gewekt en ik besloot door te gaan.
Maar
eerst werd ik op mijn verjaardag verrast met een surpriseparty. Wat een
stille buiten-schildermiddag in de tuin zou worden werd een
verwelkoming met geschenken, bloemen, een lied en een viertal goede
schildersvrienden, zodat er ook nog geschilderd kon worden.
Van
anderen ( corona -beperkingen ) kreeg ik ca. 50 kleine kunstwerkjes
met het verzoek die tot een collage te verwerken en dat zag er zo uit:
Intussen
was het prachtig weer en bracht ik veel tijd door in de Hennip Gaarde
bij Zevenhuizen, waar ik steeds weer verrast werd door de prachtige
velden met wilde bloemen. Fotograferen prachtig, maar er wilde ook
geschilderd worden.
Dan verdwenen de sluiers en kwamen er schoonheid. kleur en licht in beeld.
En
dan was het weer tijd voor de versluiering. Het laatste schilderij van
mijn verjaardag, een zonnige onvoltooide liet zich verwerken tot een
verrassend contrast tussen licht/warm en donker.
Een doosje met goud-flakes, dat ik als geschenk had gekregen mocht nu ook meedoen.
Goudiepen ! riep een vriendin.
En zo ging ik verder, de rechte lijnen achter mij latend op zoek naar nieuwe wegen.
En voor de afwisseling weer een kleurrijk bloemenveld.
En zo kon ik vanmiddag de hal van mijn woning van nieuwe beelden voorzien.
Ja ik ben weer goed bezig.
Rotterdam, 30 juni 2020.