Alle Roots aan dek !

"Call Pete again boys, call Pete again!"

And for the love of Rootskoor call Pete again!"

Wat begon als een leuke variatie op het Engelse drinklied "Call George again" ( opgedragen aan Peter, de man bij wie wij al zo'n 20 jaar onze zaal huren ), pakte wonderlijk uit.

Toen wij het eenmaal voor hem uit volle borst gezongen hadden was hij zo vereerd en blij dat hij ons de mogelijkheid gaf om ( met een kleine bijbetaling ) een rondvaartboot te huren om daar onze laatste seizoensavond te kunnen vieren.

"Piet Hein, Piet Hein, zij naam is klein",

zo reageerde mijn Shanti-hart.

"Zijn daden benne groot......

( ja het ging natuurlijk weer over Peter )

hij heeft gevonden een oude boot....."

Maar eerst kwamen wij allen tesamen ( ook een goed idee voor een liedje ) bij de nieuwe ingang van het volledig gerenoveerde Plaswijckpark.

                                                   Veiligheid is ook daar een groot goed. 

Rond 20.30 uur openden 2 stevige, gebruinde mannen een hoogstaand hek dat zo in de Bijlmerbajes zou passen.

Wij werden vriendelijk welkom geheten en zoals wel eens eerder was gebeurd glipte er iemand mee naar binnen die geen koorlid was ( maar gelukkig wel een moeder - met een wonderschone altstem - had ).

Vanaf de verhoging waar ik stond had ik een prachtig uitzicht over de verlokkingen van Plaswijck en even dacht ik nog hoe leuk het zou zijn om met elke stemgroep in zo'n zwaantje te gaan zitten.

Ik probeerde het nog in de groep te gooien, maar die waren al met het repertoire, de hapjes en het volgend seizoen bezig.

Onze boot lag helemaal aan de andere kant van het park afgemeerd. De beste kaartlezers zouden ons de weg wijzen en dat viel niet altijd mee.
"Eyewish" ging zo door mij heen.

Ondertussen moesten een aantal oudere jongeren stevig in de hand gehouden worden: dit kussen zag er toch wel heel aantrekkelijk uit en omdat we tegenwoordig liever zittend dan staand zingen.........................

 Uiteindelijk belandden we aan boord. Konden de meegebrachte dranken en hapjes geïnstalleerd worden en konden wij van wal steken met een wonderschoon vierstemmig lied dat ik mij helaas niet meer kan herinneren. De boot hing namelijk nogal scheef ( teveel wijn aan stuurboord vermoed ik ). En dat wilden we vastleggen.

Onze dirigent zat in het vooronder ( daar waar de zelfgemaakte borrelgarnituur in de tas zat ). Daar begon het zingen dus meestal. De stemvork werd voor een keer een prikvork. En ja, dan laat je je vanzelf meenemen.

Hoe anders was het achterin. Veel van onze beste stemmen werden regelmatig afgeleid door de fraaie mannelijkheid en de tatoeages van onze stuur- en bootsman.

Amor, amor, amor....ja dat werd geïnspireerd meegezongen.

Aan boord konden we bij de voorzitster voor een kleine vergoeding taxfree levensmiddelen inkopen.

En dat was de moeite waard.

Je kon het zo gek niet verzinnen of het lag wel de schappen.

En ook het winkelpersoneel was vriendelijk en behulpzaam.

Soms vergaten we wel eens waarvoor we hier waren en dan greep de dirigent ( even de Leffe opzij gezet ) in en werd er een gedragen "Tibie Poem" of een unfotgettable "Irish Blessing" gezongen.

Dit tot grote vreugde en bewondering van de mensen op passerende scheepjes of op de recreatief gelegen eilandjes.

Ja onze liederen droegen ver op deze zwoele zomeravond. Hoe anders was het vorig jaar toen wij geïsoleerd tussen het riet van het Kleiwegkwartier ons publiek nauwelijks konden zien, dan wel bereiken.

Aan boord zongen wij lustig verder en wie problemen kreeg met de stembanden - niet iedereen is gewend tegen de wind in te zingen - kon bij onze scheepskoks een smeerseltje halen, dat wonderen deed. Ook de spatels waren heerlijk krokant.

Samen zingen heeft iets tijdloos. Het is voorbij voor je het weet. Zo ook nu. Ineens viel de avond in en stuurde onze stuur ons terug langs de inmiddels diepzwart eilanden en over goudgeel gekleurde wateren.

Eenmaal aan land was goed te zien dat kangeroes het liefst in de schemering naar buiten komen, of was het de drank die dit fenomeen veroorzaakte.
Toen ik 'm aanraakte begon-ie wel spontaan te glimmen. En dat is mooi.

Onder de transferboog van het Plaswijckpark was er nog een moment voor stilte en blijde verwachting.

Onze dirigent werd verrast met een prachtig boeket en gepassioneerde kussen van onze voorzitster.
Nogmaals schalde het Amor, amor, amor. Nu over de Ringdijk ( what's in a name ).

Ja hier werd duidelijk iets afgesloten en iets nieuws geboren.

Volgend seizoen doen we alles gewoon nog eens over, hoorde ik verzuchten.

Nog één lied resste ons. Welk weet ik nu ook niet meer. 
Teveel emoties denk ik.

Mooi was het wel.

Allemaal bedankt en tot ziens,

Henk.

Meer zien en lezen ?
www.artohotze.blogspot.nl

www.deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.nl

www.galerieartohotze.blogspot.nl

20 juni Performance Day.

 Deel 1.

Toen ik enige tijd geleden met Agnes de afspraak maakte om samen naar een concert van Deva Premal en Miten in het Cirque Royal in Brussel te gaan kon ik deze dag weliswaar voor me zien, maar dat pakte wel grotendeels anders uit.

In de aanloop ervan waren wij uitgenodigd voor een ultieme en besloten performance van een kunstenares die afstudeerde aan de Academie van Beeldende Kunsten. Dat vond plaats in Temse bij St.Niklaas, in de buurt van Gent.

Ruim op tijd stonden wij voor het dichtbebladerde gebouw, maar helaas, ondanks de vele verwijzingen konden wij de performanceruimte niet vinden.

Wel kwamen we uit bij allerlei andere kunst, zoals b.v. een jachthaven met boten die alleen maar konden zinken ( op zich mooi verzonnen ). Zeilen waren dan ook niet nodig.

Omdat uur U ( 14.00 uur ) naderde vroegen wij om raad bij het secretariaat, dat gevestigd was op de plaats waar alle kennis zich normaliter verzamelt, de .............

De secretaris bracht ons naar een deur van het gebouw, die inmiddels gesloten was. Wat daar binnen gebeurde konden wij slechts raden, geheimzinnig was het wel.

De toegang was overigens feestelijk aangekleed met inmiddels overleden maisplanten en ja dan raak je toch nieuwsgierig.

Even vroegen wij ons af of wij, zoals aanwezig, onderdeel van deze performance waren geworden.

Geen fijn idee en dus spoedden wij ons richting de Durme ( een wat drooggevallen zijtak van de Schelde) , alwaar wij vele maïsplanten levend aantroffen. 

Zag er beter uit.

Met de Durme ging het overigens niet zo goed. Je kon met een pontje naar de andere kant, maar ja, daar is dan wel water voor nodig.

Niet goed wetend wat nu te doen ( onze ozomooie planning lag droog, zal ik maar zeggen) genoten wij even van een kort zonmoment, waarna wij thuis in Antwerpen een eigen performance zouden gaan realiseren.

 Deel 2

Mij werd gevraagd ( meestal dop ik mijn eigen boontjes ) andermans boontjes te doppen.

Welwillend stemde ik toe. 

Het had ook wel iets: al die kleine verse malse erwtjes naar buiten laten.

En dat oefening kunst baart werd al snel zichtbaar:

Rik had inmiddels bij de buren overhangende kersen geplukt en ja het kon niet anders........

En terwijl buiten een kano werd gereviseerd, in de keuken werd gekookt, begaf ik mij in een korte en inspirerende slaap. Ik droomde dat er iemand voor mij kookte en zie: toen ik wakker werd stond alles klaar.

                                                          

Deel 3

Onze heenreis naar station Antwerpen- Brechem ging voorspoedig. Rik bracht ons via de kastelenroute naar de ingang. En daar begon mijn ervaring met de Belgische Spoorwegen.

Een verwarrend gebeuren. Zo kocht Agnes kaartjes, waarbij een retour Antwerpen-Brussel 14,80 euro kostte. In de trein bleek dat ik als 65plusser voor 6 euro heen en terug kon en nog later dat 65 minners in het weekend voor 8 euro konden reizen. 
Volgt u mij nog ?

Verhaal halen bij een conducteur liep vast op de taalstrijd in de regio Brussel.

Bijna berooid van ons zakgeld belandden we in Brussel.

Buiten liep er ineens een man ( zie boven ) naast ons, die bukte: er lag een gouden ring op straat en hij liet zien: 14 karaats goud. En omdat zijn vingers te dik waren kreeg Agnes hem. Vervolgens gaf hij ons een hand en vroeg om geld voor zijn hongerige kinderen.

Ik adviseerde Agnes - gezien de omstandigheden - niet met deze man te trouwen en de ring terug te geven.

Hij begreep het en ging verder. Hij had hier toch zomaar een gouden ring aan over gehouden.
Toch ?

Via de Wetstraat, politiek centrum van België, kwamen we bij onze bestemming:

O, wat hadden wij trek in koffie. Dat kon, want wij hadden nog tijd en gereserveerde plaatsen.

Helaas geen koffie. Wel bier en water.

Aan dat water werd zo goed verdiend, dat ik de volgende glas maar bij de toiletjuffrouw aanschafte waar ik voor slechts 40 cent mijn basale behoeftes mocht vervullen.

Koninklijk Circus ? Kwam de koning hier wel eens ? En naar welk toilet ging hij dan ?
En wat als hij zin in koffie had ?

Allemaal vragen.

De zaal zag er wel apart uit met de hoge zitwanden. Echt een circus, waarbij vroeger de leeuwen in het middenvak liepen.

Vlak naast onze stoelen zat Monique, die wij beiden van het zingen kennen. Gezellig.

Ja daar.........precies; in het midden.

En dan is het zo ver

Deva Premal, Miten, Manose en 2 begeleiders betreden het podium en er ontstaat geleidelijk een meditatieve sfeer, door de prachtige stem van Deva Premal, de muziek, de op de achtergrond geprojecteerde mantra-teksten en vooral door de mogelijkheid om collectief mee te zingen.

Het publiek wil en doet dat ook. De zaal wordt een instrument en klankbord tegelijk.

Fijn ook om je daarop mee te laten drijven.

Ik kende deze groep van 2 cd's die ik altijd opzet als in kies voor een middagdut met achtergrond.

Nu niet. Nu ben ik klaar wakker. Echter niet de man naast mij, die plaatsgenomen heeft met een Pastis in de hand en al bij de tweede mantra zich volledig overgeeft aan de slaap.

Af en toe schiet hij wakker en sluit moeiteloos aan bij de shanty van dat moment.

Na de pauze is het even wennen. De mantra's krijgen een ander jasje: Reggae, Blues en Nepalese volksmuziek. De blues bevalt mij het meest: het wordt mogelijk zingend te improviseren en dat vind ik pas echt leuk.

Ergens daar doorheen hoor ik ineens Eric Clapton of JJ Cale spelen. Miten komt in een andere, meer horizontale energie terecht en even lijkt het of het pad van de verstilling verlaten wordt ( praat teveel en te lang ).

Echter als Deva het weer overneemt keert de bijna magische sfeer weer terug. Nog een keer gaan we mee...............

Helaas enigszins gehaast verlaten wij de zaal en lopen de heuvel waarop het Cirque Royal ligt af richting station. De trein van 23.01 uur tegemoet. 

"Alsof we van de hemel weer afdalen naar de aarde" hoor ik mijzelf zeggen . Zelfs de hel komt in beeld als het niet mogelijk is een kaartje te kopen ( loket dicht, automaat kapot ). Dan maar zwart rijden. Voelt niet echt lekker. Zie mezelf al straks rollebollen met een Franstalige controleur en de nacht doorbrengen in een klamme cel in Vilvoorde of Mechelen.

Echter Deva waakt. Ook buiten. We gaan vrijuit. Buiten regent het zacht. Bij een milde temperatuur.

Al lopend naderen we het viaduct aan de Draakplaats, bekend van het tango dansen. 
Het heeft een ongekende akoestiek. Er staan jongeren te zingen.

Kom zegt Agnes: wij gaan zingen en zij zet in.

Nog een keer komt alles samen en ineens sta ik daar en zing vol uit: I'm singing in the rain. What a glorious feeling. I'm happy again. Even Gene Kelly. De jongeren reageren heel enthousiast.

Verwonderd lopen we verder.

Het is al laat als ik terugrij naar Rotterdam. Het is rustig op de weg. Toffe auto, die Dokker. 

Weer een dag geleefd en niet zo'n beetje ook.

Met dank aan Agnes, Rik, Monique en de kunstenares wiens doperwtjes ik niet heb mogen zien.

Een jubileum in Vierpolders.

Het is zondagmiddag 14 juni, een dag om in meerdere opzichten niet te vergeten. 

Een ervan is de uitnodiging van A. en T. om deel te nemen aan de viering van hun 45 jarig huwelijk.

En zo arriveerden we rond 16.00 uur - na een rit door de Botlekkiaanse wouden - in het landelijke Vierpolders.

Het was er al gezellig druk. Alle generaties waren er vertegenwoordigd en er waren zelfs een heus opblaaskasteel en een opblaasglijbaan. 

Ik zag het gelijk helemaal zitten.

Maar eerst A. en T'. gefeliciteerd. 

Meteen daarna kregen we drankjes aangeboden door 2 lieftallige dames die ervoor zorgden dat ook de oudere bezoekers

niets tekort zouden komen.

We maakten al snel kennis met enkele aanwezigen, zodat er mooie filosofische gesprekken gevoerd konden worden.

En voor een moment van verstilling was er altijd weer het stiltepad, waar meditatief van boompje gewisseld kon worden of het hoofd leeggemaakt.

 Inmiddels was de Srilankaanse kokkin bezig met de voorbereidingen van het culinaire hoogtepunt van de dag: Authentieke gerechten uit het voormalige Ceylon.

Een voorproefje.

Ondertussen had ik een goed contact met de hond van A. en T., die gelukkig goed hersteld was van de vorige keer dat ik hem zag. "Meisje" is een hond met een goed en geduldig karakter ( net als het baasje ? ) wiens wereldbeeld deze dag bestond uit vele - dikwijls aantrekkelijke - benen, waarin niet gebeten mocht worden. 

En dat doet iets met je, zo liet hij weten.

Woef !

Teneinde het dolle gedrag van de schildknapen en - meisjes in het kasteel wat te beteugelen ( er zijn tenslotte ook andere genoegens ) werden er ijslolly's uitgereikt. 

Voor kasteelheer A. een mooi moment om de aandachtige jeugd te vertellen waar het in het leven echt om gaat ( anders dan luchtkastelen en ijslolly's ).

Een van de prinsesjes wilde dat maar niet begrijpen. 

Zij hield zich bezig met het kietelen ( middels haar bezempje ) van de aanwezigen. 

Dat was voor haar de zin van het leven.

Intussen werd voor de kleintjes ook de fritestent geopend en dat was dus smullen geblazen.

 De concentratie liep daarbij soms hoog op.

Intussen waren in de serre de schalen geopend en werden onze volwassen neuzen getriggerd door zachte oosterse geuren: Sri Lanka in geur, kleur en smaak.

Jammie !

Vegetariër, omni- of carnivoor.......er was voor elk wel iets lekkers.

Met complimenten aan de kokkin, een lieftallige oosterse dame en haar assistent.

En daar bleef het niet bij. Daarna was er koffie met handgemaakte taartjes en browwnies. Menig kinderhart ging ervan kloppen.

 Daarna werd het tijd om afscheid te nemen.

Ik had immers deze avond nog een verjaardag te vieren.

Op de weg door de tuin ging het genieten van de zoetigheid gewoon door.

Ja er is veel schoonheid te ervaren in Vierpolders.

A. en T. bedankt.