20 juni Performance Day.

 Deel 1.

Toen ik enige tijd geleden met Agnes de afspraak maakte om samen naar een concert van Deva Premal en Miten in het Cirque Royal in Brussel te gaan kon ik deze dag weliswaar voor me zien, maar dat pakte wel grotendeels anders uit.

In de aanloop ervan waren wij uitgenodigd voor een ultieme en besloten performance van een kunstenares die afstudeerde aan de Academie van Beeldende Kunsten. Dat vond plaats in Temse bij St.Niklaas, in de buurt van Gent.

Ruim op tijd stonden wij voor het dichtbebladerde gebouw, maar helaas, ondanks de vele verwijzingen konden wij de performanceruimte niet vinden.

Wel kwamen we uit bij allerlei andere kunst, zoals b.v. een jachthaven met boten die alleen maar konden zinken ( op zich mooi verzonnen ). Zeilen waren dan ook niet nodig.

Omdat uur U ( 14.00 uur ) naderde vroegen wij om raad bij het secretariaat, dat gevestigd was op de plaats waar alle kennis zich normaliter verzamelt, de .............

De secretaris bracht ons naar een deur van het gebouw, die inmiddels gesloten was. Wat daar binnen gebeurde konden wij slechts raden, geheimzinnig was het wel.

De toegang was overigens feestelijk aangekleed met inmiddels overleden maisplanten en ja dan raak je toch nieuwsgierig.

Even vroegen wij ons af of wij, zoals aanwezig, onderdeel van deze performance waren geworden.

Geen fijn idee en dus spoedden wij ons richting de Durme ( een wat drooggevallen zijtak van de Schelde) , alwaar wij vele maïsplanten levend aantroffen. 

Zag er beter uit.

Met de Durme ging het overigens niet zo goed. Je kon met een pontje naar de andere kant, maar ja, daar is dan wel water voor nodig.

Niet goed wetend wat nu te doen ( onze ozomooie planning lag droog, zal ik maar zeggen) genoten wij even van een kort zonmoment, waarna wij thuis in Antwerpen een eigen performance zouden gaan realiseren.

 Deel 2

Mij werd gevraagd ( meestal dop ik mijn eigen boontjes ) andermans boontjes te doppen.

Welwillend stemde ik toe. 

Het had ook wel iets: al die kleine verse malse erwtjes naar buiten laten.

En dat oefening kunst baart werd al snel zichtbaar:

Rik had inmiddels bij de buren overhangende kersen geplukt en ja het kon niet anders........

En terwijl buiten een kano werd gereviseerd, in de keuken werd gekookt, begaf ik mij in een korte en inspirerende slaap. Ik droomde dat er iemand voor mij kookte en zie: toen ik wakker werd stond alles klaar.

                                                          

Deel 3

Onze heenreis naar station Antwerpen- Brechem ging voorspoedig. Rik bracht ons via de kastelenroute naar de ingang. En daar begon mijn ervaring met de Belgische Spoorwegen.

Een verwarrend gebeuren. Zo kocht Agnes kaartjes, waarbij een retour Antwerpen-Brussel 14,80 euro kostte. In de trein bleek dat ik als 65plusser voor 6 euro heen en terug kon en nog later dat 65 minners in het weekend voor 8 euro konden reizen. 
Volgt u mij nog ?

Verhaal halen bij een conducteur liep vast op de taalstrijd in de regio Brussel.

Bijna berooid van ons zakgeld belandden we in Brussel.

Buiten liep er ineens een man ( zie boven ) naast ons, die bukte: er lag een gouden ring op straat en hij liet zien: 14 karaats goud. En omdat zijn vingers te dik waren kreeg Agnes hem. Vervolgens gaf hij ons een hand en vroeg om geld voor zijn hongerige kinderen.

Ik adviseerde Agnes - gezien de omstandigheden - niet met deze man te trouwen en de ring terug te geven.

Hij begreep het en ging verder. Hij had hier toch zomaar een gouden ring aan over gehouden.
Toch ?

Via de Wetstraat, politiek centrum van België, kwamen we bij onze bestemming:

O, wat hadden wij trek in koffie. Dat kon, want wij hadden nog tijd en gereserveerde plaatsen.

Helaas geen koffie. Wel bier en water.

Aan dat water werd zo goed verdiend, dat ik de volgende glas maar bij de toiletjuffrouw aanschafte waar ik voor slechts 40 cent mijn basale behoeftes mocht vervullen.

Koninklijk Circus ? Kwam de koning hier wel eens ? En naar welk toilet ging hij dan ?
En wat als hij zin in koffie had ?

Allemaal vragen.

De zaal zag er wel apart uit met de hoge zitwanden. Echt een circus, waarbij vroeger de leeuwen in het middenvak liepen.

Vlak naast onze stoelen zat Monique, die wij beiden van het zingen kennen. Gezellig.

Ja daar.........precies; in het midden.

En dan is het zo ver

Deva Premal, Miten, Manose en 2 begeleiders betreden het podium en er ontstaat geleidelijk een meditatieve sfeer, door de prachtige stem van Deva Premal, de muziek, de op de achtergrond geprojecteerde mantra-teksten en vooral door de mogelijkheid om collectief mee te zingen.

Het publiek wil en doet dat ook. De zaal wordt een instrument en klankbord tegelijk.

Fijn ook om je daarop mee te laten drijven.

Ik kende deze groep van 2 cd's die ik altijd opzet als in kies voor een middagdut met achtergrond.

Nu niet. Nu ben ik klaar wakker. Echter niet de man naast mij, die plaatsgenomen heeft met een Pastis in de hand en al bij de tweede mantra zich volledig overgeeft aan de slaap.

Af en toe schiet hij wakker en sluit moeiteloos aan bij de shanty van dat moment.

Na de pauze is het even wennen. De mantra's krijgen een ander jasje: Reggae, Blues en Nepalese volksmuziek. De blues bevalt mij het meest: het wordt mogelijk zingend te improviseren en dat vind ik pas echt leuk.

Ergens daar doorheen hoor ik ineens Eric Clapton of JJ Cale spelen. Miten komt in een andere, meer horizontale energie terecht en even lijkt het of het pad van de verstilling verlaten wordt ( praat teveel en te lang ).

Echter als Deva het weer overneemt keert de bijna magische sfeer weer terug. Nog een keer gaan we mee...............

Helaas enigszins gehaast verlaten wij de zaal en lopen de heuvel waarop het Cirque Royal ligt af richting station. De trein van 23.01 uur tegemoet. 

"Alsof we van de hemel weer afdalen naar de aarde" hoor ik mijzelf zeggen . Zelfs de hel komt in beeld als het niet mogelijk is een kaartje te kopen ( loket dicht, automaat kapot ). Dan maar zwart rijden. Voelt niet echt lekker. Zie mezelf al straks rollebollen met een Franstalige controleur en de nacht doorbrengen in een klamme cel in Vilvoorde of Mechelen.

Echter Deva waakt. Ook buiten. We gaan vrijuit. Buiten regent het zacht. Bij een milde temperatuur.

Al lopend naderen we het viaduct aan de Draakplaats, bekend van het tango dansen. 
Het heeft een ongekende akoestiek. Er staan jongeren te zingen.

Kom zegt Agnes: wij gaan zingen en zij zet in.

Nog een keer komt alles samen en ineens sta ik daar en zing vol uit: I'm singing in the rain. What a glorious feeling. I'm happy again. Even Gene Kelly. De jongeren reageren heel enthousiast.

Verwonderd lopen we verder.

Het is al laat als ik terugrij naar Rotterdam. Het is rustig op de weg. Toffe auto, die Dokker. 

Weer een dag geleefd en niet zo'n beetje ook.

Met dank aan Agnes, Rik, Monique en de kunstenares wiens doperwtjes ik niet heb mogen zien.