Mosselen en mantra's in Antwerpen.

 Mosselen en Mantra's in Antwerpen.

Toen Agnes aankondigde dat zij op 26 augustus in Antwerpen een mantra-avond ging organiseren, kreeg ik gelijk zin. Het zingen van mantra's is mij niet geheel onbekend ( zie eerder Savita ) en ik had Rik en Agnes ( en veel anderen ) al een jaar niet gezien. Het was ook nog op de oude plek waar ik, wij, ons bezig hielden met familieopstellingen. Een historische plek in meerdere opzichten. Een verzamelplaats voor Dolfijnen die durven duiken en boven komen. En dan gaan zingen.

Het bekend raken van mijn komst naar de Sinjorenstad was voor Els het moment om de uitgestelde mosselen met frites voor mij te willen bereiden en ook daar zei ik ook graag ja op.

Er was echter nog wel een probleempje: het tijdstip van aankomst en hoe te ontsnappen aan de permanente verkeersinfarct in Antwerpen. Ik besloot daarom eerst een tussenstation in te lassen, waar ik kon tanken en een boswandeling maken. Dat lukte in Meer, in de buurt van Minderhout.

Op dat moment wist ik nog niet welke hoogbouw mij de rest van de dag nog te wachten stond. Op 17.00 uur vond ik het een mooi moment om de laatste 40 km te gaan rijden. Dat rijden werd steeds lastiger naarmate ik dichterbij kwam. 

Een verborgen probleem diende zich ook aan: mijn heerlijke mosselschotel stond op de linkeroever van de Schelde, een gebied waar rond deze tijd allerlei hongerige automobilisten zich verzamelden. Ik deed mijn best, pakte mijn meest gedegen geduld uit en moest kiezen: blijf ik boven tussen de hoogbouw.....

........of duik ik de opduikende tunnel in. Te laat ontdekte ik de waarheid: de Waaslandtunnel ( grappig ouderwetse tunnel overigens met al die glanzende tegeltjes waardoor het een beetje op de toegang naar de hemel leek ) leidde naar Els. Dat werd een extra sightseeing.

Eenmaal aan de andere kant werd het rustiger. De brede August Vermeylenlaan opende zich en ik kon weer ademen. Ik was geslaagd voor mijn rijbewijs, zo voelde het.

Na een wat aparte liftervaring verwelkomde Els mij met een knuffel, een gedekte tafel en een zonnig uitzicht over de platanen. De mosseltjes lagen ons met open schelpjes aan te gapen en ook de frituur had haar werk gedaan. Nou ja, Els had ook nog heerlijke kroketjes als verrassing. Heel gezellig, al bleef in mijn achterhoofd de tijd wel meespelen................er moest ook nog gezongen worden op de rechteroever van de Schelde. Gelukkig wist Els de weg en via allerlei sluip door en onder door ( en mijn volgzaamheid ) belandden we bijtijds in Borgerhout. Daar was een nieuw probleem: Antwerps parkeren. 

 

Hiervoor moet je hoogbegaafd en zoekgericht zijn. Ik wilde echter wel betalen, omdat een eerdere bekeuring hier mij nog voor de ogen stond. Door corona was ook hier alles veranderd. Uiteindelijk vonden wij een passende meter.

Mantra time.

Het was weer een hartelijk weerzien met alle mensen die de afgelopen jaren wat uit beeld waren geweest. In de grote woonkamer stonden rondom stoelen, er was sfeervol licht en een standaard met "wat er deze avond gezongen ging worden".

20-23 gemotiveerde mensen, mannen, vrouwen en vooral veel stembanden. Achter de piano Diana, die met haar intro's, begeleiding en tussen-melodieën voor een warme bedding zorgde. Agnes, met een stem van hoge zuiverheid, zong de betreffende mantra voor en dan sloten we aan.

Nieuw was een Poolse mantra, die ik nog niet kende. Daarna kon er steeds doorgezongen worden met een bekend repertoire als de Gayatri Mantra, Namasté en Aad Guray. Bij een mantra ( de naam is mij ontschoten ) zongen de mannen iets strijdlustigs, terwijl de vrouwen "Open mijn Hart" zongen. Dat klonk mooi harmonisch, dus dan zit het wel goed..

Afgesloten werd met Deva Premals "There is so much magnificence in the oceaan, waves are coming in ". Doorweefd met een Halleluja. Heerlijk om te doen en de New Age herleefde een beetje in de Dolfijnstraat.

Vervuld en doorzongen namen we afscheid van elkaar. Mooi om deel van uit te kunnen maken. Dankjewel Agnes, Diana en Rik.

Rotterdam, 27 augustus 2022.

Henk.

 

 

Boetseren bij Annemiek.

 Boetseren bij Annemiek

Nadat ik in de tweede week van juli de tegels uit het plafond van Savita had gezongen ( 20 uur zingen in 5 dagen en geen stembandje dat sputterde ! ) besloot ik er terug te gaan om ook iets meer van de omgeving te kunnen zien. Ik kon kiezen uit beeldhouwen bij Luc of boetseren bij Annemiek. Beiden voor mij bekende disciplines. Het werd boetseren.

Van te voren werd er een appje aangemaakt, dat al snel veel gebruikt werd voor relevante en zijdelingse informatie. Jammer daarbij was dat iemand niet kon komen vanwege Covid. Nooit leuk. En zo kwamen wij, Monique, Lizabeth, Marga, Hetty, Henk en Annemiek bijeen voor onze klei-reis in de zgn. Witte Zaal. 

 Maar eerst moest er gegeten worden. Dat werd hoorbaar door een bel. Wie voor de bel kwam kon zich beter nog even afzijdig houden. Daarna vertelde Annemiek ons van alles over klei, gereedschap, de afwas ? 

Hoe je met een bok om moest gaan en waar de lapjes voor waren. Ieder kon zijn of haar eigen project starten en aan de slag gaan. Voor sommigen nog een voorzichtig zoeken, voor anderen de weg naar nieuwe horizonten.

De andere groep, beeldhouwers o.l.v. Luc hadden zich in de tuin verzameld om daar hun plek voor de komende week te vinden.

's Ochtends om 07.15 uur konden vroege vogels zonder vrees samen met Ingrid naar het beneden gelegen meer. Doel: de dag fris beginnen. En zo geschiedde. Er was wel een gebruiksaanwijzing om in het water te komen, maar eruit......daar moest nog over vergaderd worden. Avontuurlijk dus. Heerlijk fris en nog na-tintelend verschenen we aan het ontbijt. Als andere mensen. Altijd mooi als je creatief wilt werken.

Het boetseren ging gestaag. Geleidelijk verschenen er torso's, portretten, vreemde wezens, schalen, klimbeelden, bolderkarren, maar het allerleukste was toch wel om bij de eerste stapjes van een wandelende theepot te mogen zijn. Hoe verzin je het.

Niet alles verliep echter gladjes. Het heerlijke ontbijt, de warme lunch en het avondeten konden deze week niet genuttigd worden op het terras. Een overvloed aan kruidnagels, lokkende flesjes en wierookstokjes konden het niet verhelpen. Het ruimen van 2 nesten was ook niet de oplossing. Jammer dus.

Een maand eerder had ik goddelijk geslapen in mijn kamertje op de begane grond. Deze keer kreeg ik er een toebedeeld die met name rechts ( Daar waren altijd verbouwingen ? ) en boven mij ( cursus slaapwandelen met ventilatie en spoeltechnieken ? ) . De drammer van de buitendeur en het veelvuldige geklim naar de bovenetages waren ook niet behulpzaam. En dus activeerde ik mijn buitenverblijf waar ik de rest van de week geluidloos kon dromen over de beklimming van mijn Mount Everest. De laatste 2 dagen werd het ook daar koud.

Tussendoor waren er nog wat mooie wandelingen over Das Goldene Pfad.

Had ik een moment van vegetarische zwakte, die eindigde bij het kraampje onder aan Der Burbecke.

Aan het einde wan de week was er de expositie, die druk bezocht werd door personeel, gasten, beeldhouwers en bovenal onze hoffotograaf Jaap. Er waren geen hapjes en drankjes, maar wel veel om van te genieten.

 En toen kwam het grote opruimen. Dat ging gepaard met het onbreekbaar inpakken van alles wat zo breekbaar was. Gelukkig hadden we hulp van de Sterkste man van Winssen. Na afloop: Ja boetseerders zijn net als indianen: zij laten geen sporen na.

 Na de avondmaaltijd, waar wespen niet uitgenodigd waren ( alsof dat hielp ) gingen wij het werk van de beeldhouwers bewonderen. Ook daar veel schoonheid, een goddelijke vingerwijzing en pril geluk. Ja hakken kan ook verbinden.

Daarna was er nog een Saturday Night Fever onder leiding van Willem, waar ongekend energiek en creatief gedanst werd. Soms werd er ook gezongen. Had veel weg van de Bohemian Rapsody.

En terwijl ongeveer iedereen op zaterdag afreisde, kon ik nog een nachtje in mijn binnen- en buitenverblijf blijven. Mooie wandelingen en ook uitrusten van deze gezellige en ook intensieve week.

Eenmaal thuisgekomen stuurde Annemiek de foto van al ons gestapelde werk in de oven. Nu zou het echt spannend worden.......er mocht geen luchtbel meedoen. En zo toch: dan doen we de week gewoon opnieuw.

Annemiek, Jaap en al mijn handvaardige lotgenoten  ( en de mensen van Savita ): bedankt en tot zondag 21 augustus.

Rotterdam, 16 augustus 2022.

 Winssen, 21 augustus 2022.

Vandaag was het de terugkomdag of afhaaldag in Winssen. Met lege dozen, bubblendfolie en hooggespannen verwachtingen meldden wij ons om 12.00 uur bij het atelier van Annemiek. Zelf zocht ik haar eerst tussen de kleine tractoren, maar met de telefoon en de gebarentaal van Jaap kwam ik toch op het juiste adres.

Daar kregen we gelijk een sneak preview op ons vers gebakken materiaal. De oven stond er nog van na te gloeien op 34 gr.  Dat lijkt weinig maar zij was dagen eerder op 1140 gr. C geweest. Wat een cooling down !

Annemiek had er een expositie van gemaakt en alles was op wat krimp na heel gebleven. En dat maakte iedereen blij.

Maar voordat we alles mochten meenemen trakteerde zij ons op Winsense streekgerechten : bouillon, vers getrokken van de kip, vers gelegde eiersalade en een assortiment aan broodjes. Er was water met citroen, water met limoen, koffie, thee voor het lessen van de dorst. Met als finale handgeplukte aardbeitjes uit eigen plantage.

Dat vond allemaal plaats aan deze tafel te midden van het lommerrijke groen. Om niet wereldwijd te laten zien wie wat at en dronk heeft uw verslaggever dit moment gekozen. 

Annemiek en Jaap, dankjewel voor jullie gastvrije ontvangst.

www.annemiekcollin.nl 

 

Politie versus Brandweer.

 Politie versus brandweer.

Ja, het ging er stevig aan toe op de Willem-Alexander-roeibaan in de Nesselande-polder. Ze kwamen uit allerlei landen om elkaar te bestrijden. Deze keer geen criminelen of brandhaarden, maar gewoon onderling.

Een triatlon voor mannen en voor vrouwen. Zwemmen, lopen en fietsen. Ze deden het allemaal. Nu zonder sirene of blauw zwaailicht..

 Ik had een prima plek op het buitenterras van de roeibaan. Half in de zon en half in de schaduw. Als een onbezoldigd jurylid.

 Het was een dikwijls fraai, maar ook soms onthullend gezicht. Dat fraaie gold diegenen die nog fris, fruitig en elastisch voorbij kwamen. Maar er waren ook 'wijkagenten' ( citaat Willem van Hanegem ), die hortend, stotend, ja bijna kruipend over de finish kwamen. Ik heb er maar geen beelden van gemaakt.

Tijd voor de lunch. Deze keer niet op mijn vertrouwde plek, want daar stond een brandweerautootje uit Luik, maar iets verderop waar het gras gedroogd was en ik uitzicht had op het aimabele dorpje Zevenhuizen ( die naam klopt allang niet meer ).

En zo raakte ik al aan het vakantiegevoel:: de volgende dag naar Winterberg. 

Ik heb er zin in.