Het is donderdagavond en het Rootskoor Rotterdam o.l.v. Herbert de Jonge komt weer bijeen in Pro Rege. In de repetitie van vanavond zingen we 2 liederen uit de Zoeloe - cultuur. Senzenina en Emi Weni. We zingen het a capella met als begeleiding de schoenzolen van de dirigent.
Het zijn geluidsopnamen. In dit geval heel plezierig. Ogen dicht en meeluisteren en -leven. En na een paar herhalingen is het moeiteloos meezingen. Veel plezier.
Toen Martha mij vroeg een keer mee te doen met haar koor,
wilde ik dat wel. Ik had al eens meer op het punt gestaan om het te verkennen,
al ben ik zeer tevreden over het wereldkoor, Rootskoor Rotterdam waar ik inmiddels al
heel heel lang deel van uit maak.
Ernaartoe gaan was wel een dingetje. Parkeren daar in de
buurt is ronduit lastig en kostbaar. Dus mijn padvinder aangezet en die
ontdekte dat als ik mijn auto op de Molenlaan zette, tramlijn 4 nam, ik op de
Bergweg maar 2 keer links en een keer rechts hoefde te gaan om in de
Schommelstraat te komen. Een goed en werkend plan. In lijn 4 ontmoette ik een groep uitgelaten Hillegersbergers “die
ergens ging zingen”. Multicultureel ! Daar dus.
De repetitie vond plaats in een klein wijkgebouw : De Mozaïek. Ik werd
hartelijk welkom geheten en kreeg vrijwel meteen een maatje toegewezen: Henk.
Niet moeilijk te onthouden. Henk leek mij een aardige man en het viel mij wat
zwaar om na de kennismaking te zeggen dat ik uit de inmiddels overvolle aankomsthal weg wilde.
Daar waar 50 mensen luid door elkaar heen praten zeggen mijn oren: weg wezen.
Ik vond ruimte in de zangzaal en wilde gaan zitten, maar dat kon niet, want een
commissie had mijn plek tot op het detail ( leek op een stoelendans ) van te voren bepaald. Ook iets waar ik niet echt een
liefhebber van ben. Geleidelijk liep de zaal vol, stelde de dirigent zich voor
en deden wij een paar rudimentaire bewegingen “om te kunnen ademen”. Gezien de
drukte wel nodig: er zou binnenkort weinig zuurstof meer zijn. De overigens bevlogen
dirigent liet ons inzingen en verbaasde zich dat ik het eerste lied zonder
papier kon zingen: "tingle in your fingers",tingel in your feet. Ik heb dat
regelmatig. Ook gezongen.
Wat daarna kwam was voor mij nog al veel. Veel nieuwe
liedjes met lange partituren die dank zij de vaste koorleden wel goed klonken.
Zo werd het, behalve bij Ramses Shaffy en Down to the river, voor mij een
beetje oren open en beschaafd mee hummen. Gabriella’s song is b.v. een prachtig lied, maar vraagt
wel geruime tijd om het in te studeren.
In de pauze moest ik de naast mij zittende Henk opnieuw verlaten, de tuindeur
stond open: dat was genieten van de frisse lucht. Een jonge dame had dezelfde
behoefte en er was tijd om met Martha te praten, terwijl ik haar ook kon
verstaan.
Om 22.00 uur was het voorbij. Er was geen horeca, anders als
thee en koffie. Tijd om naar huis te gaan. Het was droog, de tram kwam snel en
ik had nog een leuk gesprek met Tineke of Ineke ( zij noemde haar naam bij het
uitstappen ). Een aardige charmante vrouw, lid van het Multicultikoor. Ik vond
het jammer dat ze uitstapte terwijl ik verder ging. Op de Molenlaan stond mijn
koets klaar om mij thuis te brengen. Een ervaring rijker.
Met een uitgebreide warme douche en een Klokkend Duveltje
kon ik mij overgeven aan de terugblik. Wellicht ga ik nog een keer om het allemaal “op een normale
manier” te ervaren.
Vanavond zing en dans en drink ik weer bij het Rootskoor, a capella en met veel meer ruimte. Dat ligt mij toch wel meer.
Vandaag was het weer eens tijd om samen met Karel een kunstbeurs te bezoeken. In dit geval de Brabant Art Fair, waar wij op speciale uitnodiging gratis toegang hadden. Het was even zoeken naar een geschikte parkeerplaats, anders gezegd: het was een nogal chaotische toestand rond het station. Er volgde een korte wandeling waarbij duidelijk werd dat "Het Spoor", de NS, hier veel sporen had nagelaten. Er werd ook nog gewerkt.
De Koepelhal was aanvankelijk bestemd voor opslag. Vandaag was er de Kunstbeurs waarbij 75 kunstenaars ca. 600 kunstwerken toonden ( die je niet allemaal moet willen zien ).
Bij de ingang was de horeca-afdeling gesitueerd en fijn dat we konden beginnen met koffie. Het duurde even omdat het systeem nog niet echt liep. Eerst ergens koffie bestellen, dan pinnen met een pinautomaat die het niet deed, dan afwachten wat er moest gebeuren en tenslotte: 2 halve bekertjes koffie zonder iets erbij met goud betaald. Krimpkoffie, zo bedacht ik. Dus ging ik op klopjacht naar wat melk en koekjes. Dat werd niet op prijs gesteld. Na aandringen werden mij 2 spritsjes toegeworpen. Die waren wel vers. Dat weer wel.
Onze echte reis kon beginnen. Waar stond duidelijk aangegeven. Met wilde het bezoek graag reguleren en daarbij gezag uitstralen.
Het is altijd weer een wonderlijke wereld waarin ik mij dan begeef. Vogels van allerlei pluimage ( de kunstenaars ) huren hier een kleine stand van ca. 600 euro en proberen zo hun expressievormen aan de man of vrouw te brengen. Aan Karel en mij is dat niet zo besteed. We hebben beiden een huis vol met dit soort werken. Wat wij wel leuk vinden is praten met de kunstenaars over wat hen beweegt en wat wij er aan ervaren. En dat wordt altijd op prijs gesteld.
Zo zijn er veel vormen van portretten te zien. Echt kijken loont ook. Deze dame heeft weinig met de vogel op haar schouder en haar ogen hebben wel diens kleuren. Bij de collages met de uitbundige bloemen vonden wij een kunstenares die er bijna even feestelijk uitzag als haar werk ( iets minder bloemig op het hoofd ). Wat zij beaamde.
Elders ging het meer ruimtelijk toe. Er werd gewerkt met diverse metalen, brons en glas. Werk waarbij lichtval een mooie toevoeging geeft.
En dan de kunstenaars zelf. Wij raakten o.a. in gesprek met een dame ( Daniella Bronzi ), te midden van haar werk, die regelmatig expressie gaf aan haar tomeloze kleurrijke en emotionele wereld. Dat klopte. Ze had veel gereisd en ja dan wilden die ervaringen naar buiten. Ze had ook iets met indianen. Toen ik vroeg of zij ook zong tijdens het schilderen, klonk een gulle lach. Hoe anders dan in haar schilderij.
Een andere dame was in Japan geweest ( Swanica Ligtenberg ) en had daar een manier van werken gevonden, die enigszins leek op de "reductie" Raku techniek ( die ik wel beoefend heb ) maar het niet was. Zij werd zeer overtuigend. Ik vond het best. Het was mooi al had ik wat twijfel bij de ingebrande paardenharen.
Waar ik ronduit vrolijk van werd was het glaswerk van Marja Steinmetz. Het heeft iets van voorjaar in zich. Transparant en kleurrijk. Wat ik zeg: voorjaar !
Verder dan weer langs abstracte landschappen ( o.a. Linda Dammann ) bij wie souvenier-meeneem-landschapjes te koop waren. Zoiets doe ik ook wel met de Kerst: iedereen een klein abstractje zenden waarin licht zit.
Ook Erik Blok kwam ik weer tegen en belandde in een goed gesprek over de kleur-gronding en de kadering in zijn werk. Zijn grondkleur ( gebrande omber ? ) had hij vervangen door lichtere tinten. Hierdoor werden zijn schilderijen niet alleen lichter, maar ook zachter. Ja Erik voelde als zijn laatste schilderijen. Mild.
Onze rondgang had wel een nadeel. Er was nauwelijks plek om even te zitten, te mijmeren of goed door te ademen. Af en toe pikte ik even de stoel van een exposant in ( die hadden er wel een ) die daar wel begrip voor kon opbrengen ( als het niet te lang was ).
Geleidelijk aan werd het tijd om de Koepelhal te verlaten. In de restauratie was geen plek en met een laatste blik op mijn "spritsjes-dame" liepen we naar buiten. Kunstzinnig verzadigd, maar fysiek hongerig en dorstig. Op goed geluk gingen we zwerven en kwamen terecht in een echt alternatief koffiehuis te midden van de graffiti: STOOM013.
STOOM013 was gesitueerd in een oude treinwagon. Achter de koffiebar stond een jonge dame die vroeg wat zij voor ons kon doen. Ik: wij komen stoom afblazen en koffie drinken. Dat stoom afblazen werd hier regelmatig gedaan door alternatieve jongeren en zij serveerde nog koffie in volle koppen, uitstekend van smaak en voor een eerlijke prijs.
Er was geen plek op het terras, maar wel een tafeltje naast de deur. Prima dus.
Terug lopend naar de auto ( het was vandaag zowaar gratis parkeren, al werd dat door een oudere dame niet begrepen - bij een open slagboom bleef zij maar proberen ergens een kaart in te steken ) ontdekten we dat hier in de zomer een scala aan horeca verstopt lag. Met grote ruime terrassen en natuurlijk: restauratierijtuigen.
Na een voorspoedige terugreis kwamen we aan in een rood-witte stad met vreugdevuren. Feyenoord had gewonnen van Ajax. Al met al weer een bijzondere dag. Met dank aan Karel, Brabant Art Fair, Daniella Bronze, het spritsenmeisje en Stoom013. En Arne Slot met zijn jongens !
In het weekend van 11 en 12 maart organiseerde Jan Hendrik Veenkamp opnieuw een mantra zangweekend in het voormalige klooster, nu conferentiecentrum, Samaya. Het was mij de vorige keer zo goed bevallen ( zie blog 21 november 2022 ) dat ik opnieuw wilde meedoen.
En zo zaten wij allen op zaterdagochtend om 10.15 uur in de mij inmiddels bekende kapel. Na wat korte huishoudelijke mededelingen ( niet zelf koken, afruimen, afwassen, koffie zetten, kamer opschonen. Dat werd voor ons gedaan. Ook wel eens leuk. ). Jan Hendrik ging achter de piano , terwijl wij onze stemmen uitklapten en opwarmden tot onze volle klank.
Soms zongen we in de benedenruimte, soms boven als we meer akoestiek en beweging wilden. De hoeveelheid door J.H. intuïtief gekozen mantra's uit allerlei culturen en windstreken kun je maar beter niet proberen om te onthouden. Beter is het ze te zingen. En daar eenvoud en beleving voorop staat hoeft er niet gestudeerd te worden. Iets nieuws ? Gewoon luisteren en langzaam instappen. De volle borst komt als vanzelf.
Tussendoor is er een korte thee of koffiepauze en het aardige van Samaya is ook , dat er op verschillende plaatsen in het complex automaten staan ( dag en nacht ) waar alle soorten koffie en thee moeiteloos uitstromen ( nou ja, wel even een kopje eronder en op de knop drukken ). En verse koekjes.
En omdat onze kamers inmiddels "klaargestoomd" waren, konden wij ons na de lunch gaan nestelen in de toegewezen boom ( alle kamers dragen de namen van bomen ). Zo lag ik de vorige keer in de Prunus, werd nu verwezen naar de Appelboom maar door omstandigheden eindigde ik in de Gouden Regen. En dat klopte meer. Ik ben geen Appelmens ( tenzij ik schilder ).
Bij de lunch was er een buffet met tal van accessoires voor op het zelfgebakken brood, waarbij ik de Scandinavische boter en de vegetarische filet americain tot mijn favorieten uitriep. Alhoewel de geitenkaas ook erg smaakvol was. Er was ook salade en wortelsoep. Dat alles bereid door de kok van Samaya.
Na de lunch, de zon was gaan schijnen ( sommigen zaten al in dekens gehuld op het terras ) besloot J.H. te doen of we op vakantie in Frankrijk waren. Hij pakte zijn accordeon en vrolijke klanken vulden de tuin. Helaas ook de concentratie van een aanwezige stiltegroep. Dan maar verder de diepe tuin in, ter hoogte van het labyrint. Daar aan het water en in de zon hinderden we niemand. De enige stiltegroep die daar stond vond het prima.
Op enig moment had ik het idee dat in reactie op onze zang er knoppen aan de takken verschenen als voorbode van de en onze lente.
Helaas, te hongerig......van het avondeten heb ik geen foto's, maar het was veelzijdig, kleurrijk, smaakvol en graag ingenomen. In de sfeervolle eetzaal.
Zo werd een voedzame bodem gelegd voor de avondsessie. Waarvan dit geluidsfragment ( Ubi Caritas : Taizé ).
Om 22.00 uur trad de stilte in op de gangen. Tijd dus om ons te begeven naar de huiskamer, waar wij een eigen koelkast met inhoud ter beschikking hadden.
Daar kwam Jeanette op het idee een fles rode wijn te delen. Een voortreffelijk idee en een voortreffelijke wijn met een eenvoudig etiket. Verrassend was wel dat het hier mogelijk een kind van de Chateauneuf Du Pape Grand Cru betrof. Het droeg absoluut bij aan de gezellige sfeer rond de haard ( die toen brandde ).
De volgende ochtend was er voor wie wilde een frisse ochtendwandeling. In dit geval door de tuin. Daarna ging J.H. aan de slag met het vuur in de haard. In een flits zag ik waar die H. voor stond: Hephaistos, de Griekse god van het vuur en de smeedkunst. Een praktische oefening voor wat later met ons vuur zou gaan gebeuren ?
Er was weer veel te kiezen voor het ontbijt. Iemand had een eitje voor mij gekookt. Leuk. En er was ook zorg voor de moeilijke spijsvertering.
Ik vond het een mooi moment om even door de gangen te lopen, waar kunstzinnige fotografie, keramiek en boeketten om aandacht vroegen. Er was ook informatie van en over de exposerende kunstenaars.
Omdat er op zondagochtend een kerkdienst in de kapel plaats vond gingen we naar de tuinzaal ( foto november 2022 ). Een fraaie ruimte met uitzicht alom. en een prachtig boeket in het midden. Tijd om naar binnen en naar buiten te kijken.
J.H. had behalve zijn accordeon ook zijn Shutri Box meegenomen. Een soort van accordeon uit India. Met de witte knoppen is de klank te regelen en het verstild bewegen van de balg geeft een specifiek geluid waarop je als mens kunt meeklinken. En dat gebeurde. Er ontstond een steeds wisselende zee van klanken die zich bewogen tussen hemel en aarde. Een diep meditatief gebeuren.
Na de lunch werd het tijd om onze spullen in te pakken, zodat wij ons zonder zorgen over konden geven aan een overwegend dynamische middag met vlammende gospels en dan weer stiltepunten, zoals bij Gospodi.
Ieder die dat wilde kon individueel of samen zingen en dat werkte heel stimulerend. Ook tot grote blijdschap bij Jan Hendrik. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen. Zingen verbroedert, of zoals nu grotendeels, verzustert. De onbekenden van gisteren sluiten elkaar nu in de armen. Zelf vind ik dat altijd een ontdekkingsreis. De ene omhelzing is hartelijk en soms zelfs gepassioneerd, de ander heel voorzichtig of fijnzinnig, dan weer een die gewoon gezellig is of een met een cellofaantje ertussen. Of een helende. Voor ieder wat wils. Een rijk boeket. Zelf neem ik er 2 mee "om nooit te vergeten". nou ja, 3.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
