Nieuwe schilderijen juni 2022.

 Nieuwe schilderijen juni 2022.

Geïnspireerd door de reisverhalen in het boek Erebus van Michael Palin en de muziek van Stef Bos: Van Mpumalanga tot die Kaap ontstaan er spontaan een serie schilderijen.

 

 

 

Recent gelezen boeken.

 Recent gelezen boeken.

Voor Corona was ik wel een schrijver, maar geen lezer. Daar kwam dus verandering in. Geen romans. Ik had zelf al teveel meegemaakt en gezien. Mijn oude liefde voor geschiedenis werd weer wakker. Eerst waren dat de prachtige boeken van Stephen Fry: Mythen, Helden en Troje.

 En Geert Mak.

Daarna verloor ik mijzelf in 1000 En 1 Nacht, bewerkt door de Nederlands-Iraanse schrijver Kader Abdolah. De beleving was zo intens, dat ik er halverwege een kop koffie overheen gooide, hetgeen mij een rekening van 21,50 en een handleiding voor 1000 nachten opleverde.

 

 

Tussen door passeerden  de vele avonturen van Asterix en Obelix en Lucky Luke. Ook een oude liefde : stripverhalen. En daar blijft het dan bij. Met name de tekeningen en de humor maken het tot een groot plezier. Mijn favoriet : de dochter van de veldheer.

 

 Daarna belandde ik bij Tom Holland en zijn verhalen over de Romeinse geschiedenis. Verhalen die mij weer deden verlangen naar series als I Claudius en Rome. Helaas niet op Netflix te zien. Rubicon was zijn eerste boek, maar dat moest besteld worden en ligt nu op mij te wachten. Dus eerst in het vervolg gedoken: De opkomst en de ondergang van het huis van Julius Caesar.

De geleidelijke overgang van de Republiek naar het Keizerrijk. Julius, Augustus, Tiberius, Caligula,  en Claudius, Nero en allen daaromheen passeren. Een veelal wrede wereld waarin machtswellust een grote rol speelt. Als Vespasianus de macht grijpt is het afgelopen met het huis van Caesar.

Om de tijd naar Rubicon te overbruggen vond ik een boek van Michael Palin over de ontdekkingsreizen rond 1840 in het Noordelijk en Zuidelijk poolgebied met de Erebus en de Tretot. Boeiende verhalen, waarin ook de tijdgeest en het Brittania rules the waves sterk doorklinkt.

Het schip is vrij recent gevonden onder het poolijs van de Noordpool. ik vond de naam eerste niet zo geslaagd omdat ik Ere-bus las. Erebus is echte de naam van een onderwereld-god en moest als zodanig schrik aanjagen bij vijandelijke schepen. Het schip heeft, ondanks dat het een oorlogsschip was, nooit echt gevochten. Michael schrijft het allemaal heel soepel op.

Het lezen van dit boek en de tussenstops naar de Zuidpool toe en terug roept ook beelden op die ik spontaan schilder, ondersteund door de CD van Stef Bos: Van Mpumalanga tot die Kaap.

Wordt vervolgd.

Rootskoor Rotterdam ontmoet ONK.

Roots zingt samen met het het Noorse koor ONK ( met een / door de O ).

Het is zondag 12 juni. Er waren wat "Nordische" onzekerheden aan vooraf gegaan, maar nu was het zover. Wij zouden samenkomen en samen en afzonderlijk zingen in de Noorse kerk aan de Westzeedijk in Rotterdam. En het zou niet bij zingen alleen blijven, want er werden ons wafels en taarten beloofd. JA ! ( ook in het Noors ).

De kerk werd in 1914 door Noorse timmerlieden gebouwd. Ze gebruikten hiervoor hout en bouwmaterialen uit Noorwegen. Als ontwerp diende de Noorse staafkerk uit de17de eeuw. Het is gebouwd om Noorse zeelui een tijdelijk thuis te bieden en om hun geloof te kunnen belijden (Luthers ). In 1937 werd het kerkje 170 meter verplaatst omdat de Maastunnel aangelegd zou worden.In 1941 viel een brandbom op het woongedeelte, maar de kerk ( uiterst links ) werd gespaard. Sinds 1999 is het een Rijksmonument.

 De weg ernaartoe voelde als een soort van pelgrimage. Een auto kon je daar niet kwijt, dus werd het lopen, fietsen of de metro. Dat gaf ons de kans om nog even een blik werpen op het oude Dijkzigt ( 1961 - 2022 ) dat klaar stond om gesloopt te worden. Het zag er wat troosteloos ( bijna Oekraïens ? ) uit. Janneke maakte er een foto van. 

  Eenmaal bij de kerk aangekomen vonden wij onze medepelgrims, waarvan de meesten per fiets reisden, ja zelfs tegen de harde Westzeedijkse wind in. Gelukkig werden we snel opgevangen door een dame in het geel en een in het paars en werden we omgeleid naar de achterzijde van de Sjomanskirken /.

Binnen zag het er gezellig uit. De tafels waren gedekt met taarten en wafels. Van de taarten had de groep Trondheim al mogen proeven, maar niet teveel, zo hoorde ik. Ze waren ronduit heerlijk. Marjolijn legde onze tevredenheid fotografisch vast.

 

 Na dit gezellige intermezzo maakten wij kennis met de kerk en de voorgangster, die ons van alle details op de hoogte bracht. Het had iets van een levenswerk zo bevlogen vertelde zij, en een milde Noor achterin maande haar om het toch vooral niet te lang te maken. Tevergeefs. De reddingsboot ( rechtsboven ) aan het plafond hielp uiteindelijk wel om de finish te bereiken..

Er viel ook veel te zien. De houten wanden en plafonds waren Noors gedecoreerd. En deden mij denken aan die uit de series Vikings en Walhalla op Netflix. Wel waren de afbeeldingen van Thor, Odin en Freya vervangen door Engelen en Christus aan het kruis ( een pijnlijke afbeelding, uiteindelijk met een goede afloop ). En dat is fijn.

En toen werd het tijd om te zingen. We waren met een bijna compleet koor en ons goed ingestudeerde repertoire ging van een Oekraïens wiegelied, een Noors zonder zeilen lied naar een Ierse zegening. 

Allemaal heel mooi en mede ondersteund door de dirigente uit Trömso, van boven de poolcirkel, zo vertelde zij. Soms kon je bij haar het Noorderlicht zien glanzen.

 Daarna was het tijd voor ONK. Een dynamisch en krachtig zingend koor. Op het moment dat ik mij even naar de benedenverdieping ( toiletten ) begaf en te midden van de wit houten lambriseringen naar de zang luisterde, kwamen herinneringen op naar de film "As it is in heaven". ( Weliswaar Zweeds maar dat verschil hoor ik niet, 2004 ).

De middag werd afgesloten met een collectief gezongen Irish Blessing. Helaas een te groot bestand om toe te voegen.

Eenmaal buiten ervoeren wij allen iets feestelijks en om dat te vieren gingen we het park in om een afsluitend terrasje te pakken. Helaas hadden honderden Nederlanders een soortgelijk feestelijk gevoel, want er was 1 stoel beschikbaar en wij waren met 18. Ook was er een rij aan de bar. Een deel van de groep ging zich toen maar koesteren in de zon, terwijl een ander deel als bankzitters de schaduw opzocht.

Gelukkig had het alziend oog van Karel een accommodatie ontdekt waar ze ijs van boven de poolcirkel ( Trömso ? ) verkochten. In meerdere  smaken in hoorntjes van IJslands lava. Ja er gebeurden vandaag bijzondere dingen.

Ook alle fietsen stonden er nog en met een windje in de rug kon naar huis gepeddeld worden. Het was weer mooi geweest. Met dank aan de initiatiefnemers.

 

TAKK SKAL DU HA.

Henk, Rotterdam, 14 juni 1945.

 

Gouwe Ouwe bij de Buurvrouw

 Bij de Buurvrouw.

op vrijdagmiddag 10 juni, zo ontdekte ik, was het mogelijk om Gouwe Ouwe te gaan zingen bij De Buurvrouw. Ter afwisseling van mijn andere repertoires leek mij dit een goed idee. Het opnieuw wakker maken van al dat prachtige muzikale materiaal. Pure geheugentraining.

In de schaars verlichte zaal mocht ik voor 5 euro ( online ) een plek zoeken. Ik was er niet alleen. De zaal liep al snel vol met mensen die of Goud of Oud al hadden ontdekt. De band bestond uit 2 gitaristen en een eeuwig glimlachende ( genietende ? ) drummer. Zij toonden een grote betrokkenheid met hun publiek en repertoire. Het feest kon beginnen.

Maar hoe goed de band ook zijn best deed, er werd weinig tot niet meegezongen. Het leek meer op een kippenhok met muzikale omlijsting. Dat had veel te maken met het voortdurend afgeleid worden door wat jongere medewerkers die bij voortduring polaroidfoto's wilden maken,  voortdurend flitsen tegen het publiek in. Ook moesten de oudjes formulieren invullen. Ja er was van alles te doen, maar meezingen ? Als troost kreeg ik een blokje kaas met zilveruitje ( om de stem te smeren ).

Ik vroeg mij af of ik wilde blijven ( deed mij denken aan een bejaardencruise op de Rijn met permanente animatie ) en besloot de pauze af te wachten. En toen gebeurde er een wonder.........nou ja de afleidingen stopten en de aanwezigen gaven zich - eindelijk - over aan de muziek en de dans op het voorplein. Meisjes met rooie haren dansten wild in het rond, Elvis klonk als nooit tevoren en de Beatles bleken opnieuw onsterfelijk ! Let's twist again on Route 66. 

Nu werd het wel een feest zoals het bedoeld was. En dat is mooi.

Henk, 10 juni 2022.

nieuwe schilderijen

 

Nieuwe schilderijen.

In de afgelopen maanden lag het intensief schilderen wat stil. Wel zag er met enige regelmaat een nieuw exemplaar het levenslicht. Hierbij de collectie:

De Zernike schilderclub.

Het afgelopen voorjaar waren er weer verschillende momenten waarop ik de kwast ter hand nam. Zo stond ik in de lift met een buurvrouw ( niet van de Gouwe Ouwe ) die schildersspullen bij zich had. In de gemeenschapsruimte van mijn appartement kwam op woensdagochtend een groep bewoners bijeen om onder het genot van een kopje koffie ( verplicht ) met elkaar te schilderen en nieuws uit te wisselen.

Ik besloot langs te gaan. Met mijn spullen en een doek van 50 bij 70 was ik mogelijk wat te groot, maar de dames schoven 2 tafels aan, een zeiltje erover en schilderen maar. Er waren alleen dames. eerder waren er ook 3 heren geweest, maar die waren inmiddels overleden. Mijn opmerking dat ik mij dus mogelijk in gevaar bevond brak het ijs en ik kreeg koffie.

 

De dames werkten vooral klein. Soms naar voorbeeld ( er hing een Cézanne aan de muur die ik onmiddellijk herkende. Goed gedaan dus ). Een dame werkte meer intuïtief, wat mij meer aansprak. Omdat ik dat ook doe. Rustig liet ik komen wat er kwam en het resultaat vond ik best leuk. Het wekte ook verwondering om in een uur zo'n groot werk af te leveren.

Het lijkt mij leuk om na het zomerreces een keer met alle dames op een groot doek te werken en te zien wat er dan gebeurt. 

Henk, 20 juni 2022.

een nieuwe televisie

 in ontwikkeling

Expositie kunstklassen in De Mosten.

 in ontwikkeling

van smartlap tot opera.

 in ontwikkeling

Optreden bij Boer en Buurt.

 in ontwikkeling

Chanting for peace in Weyst.

 Chanting for peace.

Wat is er mooier als met Pasen samenkomen en samen te zingen voor vrede. We deden dit in een klooster in Weyst. De paters Capucijners waren er reeds lang weg, maar met behulp van bezielde vrijwilligers en donaties kon het gerenoveerd worden en blijven voortbestaan. Nu voor cursussen. En kamers waren er genoeg, gangen vol met authentiek hang- en sluitwerk en een modern verwarmingssysteem.

Daar ik vermoedde dat het gebouw nogal gehorig zou zijn ( kloosterexpert ? ) en dat dat tot mogelijke onverwachte nachtelijke ervaringen kon leiden, hoopte ik op een grote achtertuin om daar in mijn camper te kunnen overnachten. Dat viel tegen: het parkeren ging aan een doorgaande weg met rijkelijk verkeer.

Dan maar binnen een plek zoeken. Daarbij ontdekte ik dat de criminaliteit in dit deel van Brabant niet gering moet zijn. 3 deuren met sloten diende ik te passeren. Die moesten steeds dicht. Op zich ook niet vreemd, omdat je met een paar mensen zo'n groot project in haar totaliteit niet kon bewaken. Anderzijds: het zal vroeger vast anders geweest zijn.

Aan de achterzijde van het gebouw werden groenten verbouwd, zodat er en vegetarisch en uit eigen tuin gegeten kon worden. De keukenprinsessen verstonden hun vak goed en elke maaltijd kreeg op voorhand van de chef-kok Sid uitleg. Zo wisten we wat we zouden eten.

Dat eten deden we in de oude refter aan zeer smalle tafels. Wie snel was kon ook van de overzijde eten. Gelukkig was de corona-hype voorbij. 's Avonds was er gelegenheid om meegebrachte drank en spijs daar te consumeren.

 

Mijn kamer lag rechtsboven Sid en bood dit uitzicht.

Een avontuur apart was het zwerven en zoeken door de lange gangen, waarbij het regelmatig gebeurde dat ik volstrekt willekeurig in de kapel, de keuken of de binnenplaats terecht kwam.

Maar uiteindelijk waren we hier om  dit Paasweekend samen te zingen onder de bezielende leiding en begeleiding van Jan Hendrik Veenkamp, die voor deze gelegenheid in de bruidssuite  mocht slapen ( dat is de mooiste kamer ).

 We zongen mantra's en andere spirituele liederen uit allerlei culturen. Dikwijls met veel ( meditatieve ) herhalingen. Soms in de werkruimte, soms in de kapel ( waar ook mogelijkheden waren om wat met stemwerk te doen ). Soms waren er bijdragen met gitaar en trom. Al met al een harmonisch gebeuren, waarbij "There is so much magnifisence in the ocean", dat ik van de concerten van Deva Premal in Brussel en Almere ken er bijzonder uit sprong door een klein meisje dat tussendoor bloemen en familie aandacht gaf.

Mijn eigen Polega, ma trava detela in de kapel was een ervaring apart. Met name toen de anderen voor resonantie zorgden.

Ook werd er regelmatig buiten gezongen, waarbij de indiaanse klanken met een prachtige regenboogtooi werden gecomplementeerd.

Op zondagmiddag namen we hartelijk afscheid van elkaar en voor wie wilde was er ook nog een overkant vol natuurbeleving.

Henk van der Veen, Weyst, 18 april 2022.