Tijmens Zevendaagse 2018.

Tijmens Zevendaagse.

 

Met nog een week vakantie voor de boeg was het mijn beurt om naar oma te gaan voor een zevendaags avontuur. Ik had er zin in.

Oma had een heel leuk programma gemaakt, waarin zoveel variatie zat dat ik soms vergat op welke dag we wat gedaan hadden ( en dat is voor mij heel bijzonder ). Zelfs oma moest het bijhouden op een lijstje. 

Zo gingen we naar een nieuwe kinderfilm: Janneman Robinson en Poeh.

 

Dat was heel erg leuk en we hebben ook veel gelachen. Toen we thuis waren hebben we geprobeerd ook niets te doen net als Poeh en zijn vriendjes.

En natuurlijk had Inge een flink moeilijke puzzel klaargelegd voor na het ontbijt. Niet deze, maar een andere. Deze gaat , zoals jullie zien, over midgetgolf en dat hebben we ook gedaan.

 Na even oefenen had ik snel "de slag te pakken"en vlogen de balletjes heel gemakkelijk in het gaatje ( nou ja, niet elke keer ). 

Goed naar het balletje kijken, dat hielp.

Wat ik ook heel leuk vond was ons bezoek aan Madurodam. Na een lange reis met de trein van Bergen op Zoom via Rotterdam en Delft naar Den Haag. En dan nog met de tram. Het was de moeite waard.

Ik voelde me daar een reus tussen alle gebouwen en piepkleine mensen.

Ik heb daar ook de Erasmusbrug uit Rotterdam en de Markiezenhof gezien, kleiner dan in het echt, maar toch.......net echt. 

Net als het paleis op de Dam in Amsterdam.

Woensdag zou een mooie, zonnige, warme dag worden en Henk zou met ons meegaan naar het strand van Westenschouwen. Inge had zich vantevoren ingesmeerd of ze een dag door de Sahara zou gaan lopen, maar grappig was dat witte spul wel.

Dat viel echter wel tegen. De wolken werden steeds dikker, er vielen wat druppels en er stond een harde nogal frisse wind. Dat was niet de afspraak die we met Weer On Line en al die anderen hadden.

Ik zag vanaf de duinen mijzelf al in de woeste, koude zee.....

Inge en Henk verzamelden allerlei survivalspullen en we kropen dicht bij elkaar in een duinpannetje om krentenbollen te eten en ons activiteitenprogramma bij te stellen.

Het waaide lekker hard en wij hadden een vlieger meegenomen die het heel goed deed.

 Oma leerde mij hoe je een brief langs het touw naar de vlieger kon laten gaan. De eerste keer ging dat niet helemaal goed en rende zij als een snelle postbode achter de wegvliegende brief aan. De tweede keer ging beter en toen de brief was aangekomen keek de vlieger naar mij en maakte een foto'. Dat had ik niet verwacht....

Moe van het vliegeren gingen we naar de zee toe. Die was vandaag heel ver weg. En omdat de zee altijd weer terugkomt besloot ik een kasteel met dijken te maken.

Inge ging mij coachen en door al mijn spierballen te gebruiken stond er al snel een bouwwerk om trots op te zijn. Op de berg woornde een prinsesje uit Madurodam, die leefde van zeewier en jurken met veren droeg. Inderdaad: net een sprookje.

Plotseling kwam er een grote golf op het kasteel af en kon ik de prinses nog maar net redden. Daar is een film van op You Tube. Knap hoor Tijmen, dacht ik nog.

Oma  was echter een beetje boos op de zee geworden. Ze ging uitdagend en heel assertief in zee staan en riep : "willen jullie daar wel eens mee ophouden".

Moedig , maar tevergeefs. De volgende golf spoelde alles weg.

Na zoveel onbegrip van de zee ( die eigenlijk alleen maar mij wil zijn, zou Poeh zeggen ) besloten we naar huis te gaan.

Halverwege bij Bruinisse had oma nog een verrassing: we gingen iets kleins eten ( een frietje of zo ).

Dat begon met een salade die ik zelf mocht klaarmaken:

Daarna kregen Henk en ik een Wiener Schnitzel ( uit Oostenrijk ) met champignon/truffelsaus en frietjes. Ook lag er een versgewassen witlofblaadje bij.

 Oma, die meer van ze zee en het wad is nam 2 slibtongetjes met remouladesaus en frietjes.

Nou waren die frietjes vermoedelijk pas ziek geweest, want ze hingen wat slapjes in de schaal. Ook de tongetjes hingen er wat vermoeid bij. De schnitzel smaakten meer naar Texel als Oostenrijk en de saus was zonder truffel/champignonsmaak.

Het goede nieuws was: de drankjes waren okee en de remouladesaus smakelijk bij de schnitzel.

Moeizaam aten wij door, maar bij oma hoorden we een zacht gegrom. Zij was niet tevreden.

Ineens liep zij weg met Henk champignonssaus en een visgraatje.

Naar de kok ! 

De kok vond dat oma gelijk had en wij mochten het duurste en lekkerste toetje uitkiezen.

Gratis en voor niks. Oma hreeg ook nog koffie verkeerd ( niet te verwarren met verkeerde koffie ). Ik vond het allemaal tof en adembenemend.

Het was heerlijk, maar de schnitzel, de salade, de frietjes, de mayo, het appelsapje, de slagroom met aardbeien begonnen mijn buikje wel te vullen.

Het ijs liet ik maar aan oma, die er bedeesd van snoepte.

Er gebeurde wel iets wonderlijks: na de schnitzel was ik erg moe en dat verdween bij het ijsje helemaal. Toen ik naar bed ging heb ik nog een tijdje liggen zingen.

Zo gelukkig was ik.

Mooi toch !

De volgende ochtend moest Inge naar de fotograaf en kwam tante Nel de ramen zemen. Dat was heel spannend om te zien. Gelukkig waren de foto's gelukt. Ze moesten alleen nog afgedrukt worden. Ik werd daar heel blij van. De rest van de dag reden we rustig aan, want op vrijdag zou ik weer naar huis rijden. Vol van avonturen, belevenissen en verhalen.

Jammer dat ik dat ijsje niet op kon, dat wel.

Groetjes,

Tijmen.

Mettes blokfluit.

Mette's Vijfdaagse.

Mette's Vijfdaagse. 

Heerlijk, nu was ik aan de beurt om naar Bergen op Zoom te gaan om bij oma te logeren. Ik was heel benieuwd wat we nu allemaal zouden gaan doen en dat was heel veel en van alles wat.

Omdat we thuis geen zee hebben wilde ik daar het eerst in. Er was een klein strandje zonder zand, maar wel met heel koel water.

 Helemaal afgekoeld gingen we naar de Markiezenhof waar we een roofvogelshow bezochten. Dat was leuk en spannend.

 En omdat ik dapper en nieuwsgierig ben, vroeg ik aan de vogelmeneer of ik ook mee mocht doen. En dat mocht en zo stond ik even later met een heel mooie valk op mijn arm. Wij konden het samen goed vinden en vlogen allebei niet weg.

 Omdat het maar zo warm bleef ging ik op bezoek bij de buurvrouw van Inge. Die had een zwembad in de tuin en nadat ik haar flink had natgespoten mocht ik daar in.

 Op de warmste uurtjes ging ik naar binnen om aan mijn loopbaan als schilderes te werken. Ik schilder heel gevoelsmatig wat er zoal in mij opkomt en kies de kleuren die bij mij passen. Heel fijn om te doen.

 Later heb ik ook nog een expositie gehouden die door Inge en Henk druk bezocht werd.

Al mijn kleuren kwam ik ook tegen op de minigolfbaan. Dat was even een handigheidje. Al snel rolde het balletje precies waar ik het wilde hebben. Heel belangrijk, zo hoorde ik van oma, is dat je stevig staat bij de afslag. En je knieën heel losjes.

Ik had Henk een heel leuk kaartje gestuurd, waarin ik vroeg of hij ook kwam. Dat werd een succes, want op woensdagmorgen stond hij opeens voor de deur met een Crokyglas.
Gezellig.

Inge kan heel goed verhalen vertellen en Henk kan van alles verzinnen. Geef hem iets in zijn hand en je maakt een reis met je zwembroek in een koffer aan boord van een vliegtuig, terwijl een surfer.......enzovoorts.

Na de lunch gingen we naar de Gevangenenpoort. Daar was ik heel nieuwsgierig naar. Bij het oversteken hield ik oma goed vast, want zij wil nog wel eens onverwacht van richting veranderen bij het oversteken.
Dit keer ging alles goed. Knap van mij.

Die poort zag er ongezellig en gevaarlijk uit. Net of we de mond van een grote reus binnen stapten.

Binnen werden we welkom geheten door een vriendelijke, mooi opgemaakte dame met een heel zware stem. Paste hier wel.

Zij vertelde mij waar ik hier in bad kon ( een gootsteen ) en dat de gevangenen hier water en brood te eten kregen.

Oma vond al die persoonlijke rondleiding voor mij heel prachtig. Bovendien had zij eindelijk een lamp ontdekt voor boven de nieuwe tafel.

 De dame nam ons mee naar boven. Daar mocht ik een masker op doen. Dat werd gebruikt als een gevangene niet goed luisterde.

Omdat ik wel luisterde mocht ik het ook weer af doen. Heel fijn.

Ook mocht ik met een kruisboog schieten. Dat was heel spannend in het begin, zoals je kunt zien.

Maar al snel wende ik eraan en kon ik het ook met mijn ogen dicht.

 Onderweg kwamen we een bordje tegen waar de gevangenen konden zien hoe ze moesten vluchten. Grappig toch !

We zouden vandaag ook regendruppels gaan vangen ( heel zeldzaam in deze tijd ), maar omdat er geen regen was verzonnen we iets anders: ijsbergen zoeken.

Nou dat lukte al heel snel. Bij Henk lag er zelfs verse sneeuw op.

Ik had mokka, Inge framboos en Henk ( die eigenlijk helemaal niet van ijs met slagroom houdt ) mango en hazelnoot. Op een bankje om de hoek lieten wij zien hoe het komt dat het poolijs steeds minder wordt.

In dit geval was het puur genieten.

Daarna gingen we naar de Albert Heijn voor salades en ovenfrietjes. Ik mocht mayonaisedrolletjes op de borden maken. Helaas zijn daar geen foto's van.

Na het eten las ik nog een tijdje uit de werken van Suske en Wiske. En dat zijn er heel veel.

Het was weer leuk en gezellig geweest.

Nog een nachtje slapen en dan naar huis.

Mette augustus 2018.

Blanchefosse Tai Chi en Zang.

Blanchefosse 2018

 

 

Of ik zin had om mee te gaan naar Blanchefosse, begin augustus, vroegen Rik en Agnes. Een leuk idee. We zouden er gaan zingen en tai chi beoefenen.

En eindelijk zou ik weer eens samenzingen met Agnes.

Bij het zingen zag ik geen problemen, maar bij Tai Chi zou veel gestaan en met de knie gedraaid worden en daar zat voor mij wel een handicap.

Met fysiotherapeut gekeken naar de mogelijkheden en hij adviseerde me toch te gaan.

Kijk maar wat er wel en niet gaat was zijn motto.

Ik had het zelf kunnen verzinnen.

Bovendien leek het mij leuk om terug te komen bij Inge en Don, die dit cursuscentrum gestart waren in 1998-1999 en waarbij ik toendertijd nog geholpen had om het onderstaande terras met uitzicht te bouwen.

Ik kampeerde toen in een witte tent en herinner mij een prachtige sterrenhemel zonder lichtvervuiling.

Welnu, Don en Inge hadden niet stilgezeten. In wat eens een grote stal van golfplaten was, was nu een prachtige werkruimte gemaakt die kon concurreren met een kapel of een antroposofisch complex.

Zeker ook op het gebied van kleuren en vormgeving..

Ook buiten waren meerdere gebouwen en de buitenruimte mooi opgeknapt.

Het uitzicht over het dal sprak voor zichzelf.

Er was een ruim terras waar we aan grote tafels vegetarisch konden eten. En omdat deze week samenviel met een hittegolf hoefden we nooit naar binnen. Altijd zon en soms wel wat veel.

Ons eten werd bereid door moeder Erika en haar dochter in een goed geoutilleerde keuken. Dikwijls verrassend met hoeveel verschillende en smakelijke gerechten zij tevoorschijn kwamen.

Leuke vrouwen, met gevoel voor muziek en Rotterdamse humor, dat ook.

Ik vond het sowieso een leuke groep mensen. Allen Vlaming. Ik voelde me ertussen thuis, al was het mij niet geheel vreemd door de vele workshops in Antwerpen. Mildheid, is het eerste wat bij me opkwam.

De cursussen waren erg intensief en zo kwam ik alleen van het terrein af om de weg over te steken waar ik geparkeerd stond in de boomgaard tussen de pruimen.

Dit voelde ook een stuk beter dan de eerdere plek waar buren een koppel blafdeheledagdoorhonden hadden aangeschaft. Die kende ik al van thuis. Hier stond ik tof en terwijl er in de nachtelijke gebouwen flink gezweten werd, lag ik hier goed gekoeld onder mijn zomerdekbed.

Het uitzicht was ook erg prettig. Net als de geboden privacy.

 Het werd mij al snel duidelijk dat Tai Chi en mijn knie niet goed samengingen. Mijn best gedaan en toen na een krakend geluid gestopt. Op een stoel meedoen had geen zin omdat de oefeningen allen staand en steeds verder draaiend gedaan werden.

Het zag er aan het einde van de week best goed uit. En zo kon ik in ieder geval van de schoonheid van dit bewegingscollectief genieten.

Op de laatste dag zouden we onszelf presenteren in de kerk en het chateau van een wat enigszins wereldvreemde baron. We verzamelden eerst bij het chateau om vervolgens naar de kerk te gaan. Zo te zien had de baron geen groene vingers. Jammer ik had er zo aan de slag gewild. 

Ik zat met de baron, ook sleuteldrager, in dezelfde koets en hij bracht ons op zijn eigenzinnge manier naar een parkeerplek. Gelukkig kon Rik hem verstaan.

De kerk zag er uit zoals de meeste kerken in kleine Franse dorpjes. Van buiten nog wel imposant en deels van binnen.

Maar eenmaal binnen overviel mij behalve de muffe geur, het ontbreken van zorg en bezieling, die hier ooit wel geweest waren. Op dat moment vond ik de "kapel "waar we deze week gezongen hadden veel meer een sacrale ruimte.

De deur van binnenaf bekijkend, leek het of het licht buiten de kerk was en niet erin.

Voor ons dus de mogelijkheid om nog eenmaal harmonie en verbinding door deze lege ruimte te laten klinken.

De baron had inmiddels zijn gade uitgenodigd en toen wij bij het concert voor Tine en Tom ( i het geheim ingestudeerd ) "Amor, amor" zongen, dacht hij dat dat voor hen bestemd was. We hebben het zo gelaten.

Don en enkele lokale gezinnen waren inmiddels binnengekomen en genoten duidelijk van ons gezang en de met neuriën begeleidde tai chi choreografie.

Aan de wand hingen de kruiswegstaties. Wat mij onmiddellijk opviel waren de Tai Chi bewegingen die daar gemaakt werden.

 Zelfs Antonius en het kindje Jezus deden het heel goed.

Daarna gingen wij zonder Don ( wist alles al ) naar het chateau voor een rondleiding, een introductie bij barons familie ( die uit alle hoeken en gaten opdoken ).

Nadat wij repertoire hadden gezongen vertelde hij dat we bij hem een bed and breakfast konden boeken. Hij had meerdere kamers ter beschikking. Ook deelde hij flyers daarover uit. Aangezien ik afkeurend bemompeld en terechtgewezen werd, omdat ik het lef had een klein tasje op de tafel , zijn tafel, te leggen, besloot ik hiervan nooit gebruik te zullen maken. Brrr.

Nadat ik nog een stukje met Rik en agnes had opgereden. Zij gingen het lokale meer bezwemmen. Ging ik door tot ik bij Waterloo kwam.

Daar stond ter herinnering een grote leeuw, bekostigd door de latere Koning Willem 1.

Het zag er nu een stuk rustiger uit dan in 1815. Napoleon werd naar St.Helena verbannen en als hij nu nog geleefd had, dan zou hij Floortje Dessing op bezoek hebben gekregen.

Het was mooi geweest....nog even goedkoop tanken.....even langs de Colruyt.....en dan naar huis.

Een onvergetelijke week.