Naar de Kunsthal: Trouble in Paradise.

Trouble in paradise.

 

Omdat het vandaag toch een regenachtige dag was ,vond ik het een goed idee om te gaan kijken in de Kunsthal bij Trouble in Paradise. Naar de collectie van Rattan Chadha.

Maar voor het zover was passeerde ik de nieuwbouw van het museum Boymans: Het gebouw, bedoeld als depot, begint inmiddels stevig gestalte te krijgen.

De binnenkomst in de Kunsthal werd al van verre begeleid door intens gezang. Een zekere Candice Breitz had een videowand gemaakt waarop 30 zangers en zangeressen liedjes van Madonna zongen.

Na wat zachtjes meezingen en deinen ( de suppoost had het er wel mee gehad ,hij stond daar de halve dag ) ging ik verder.

Meezingen deed deze vis ook en gaf mij weer de zekerheid dat de prijs van kunst relatief is. Ik heb thuis nog een hoop vis ter beschikking.

 Van erotisch werk is Chadha ook gecharmeerd. Hier naast een schilderij van Marlene Dumas ( portret Romy Schneider ).

Meer luguber is het werk van Folkert de Jong. Hij gebruikt veel styrofoam en purschuim. Ogenschijnlijk in lichte kleuren, maar er aan tafel schuiven trok mij niet aan.

Wel erg aantrekkelijk vond ik het "goudstuk " om de hoek. Met daarin dat kleine geraffineerde blauwe lichtje, als was er een alarmsysteem ingebouwd.

De internetkunstenaar Rafaël Rozendaal had een speciale ruimte gekregen. Fascinerend om daar een tijdje in te vertoeven. Een zee van kleuren en schakeringen.

 

Het beeld van deze jonge mensen met hun reflectie in het water sprak mij aan vanwege o.m. de psychologische component. Als het water ( het onbewuste ) in rust is is de reflectie optimaal. Wordt het water woelig tot stormachtig, dan is er sprake van grote vervormingen ( die effect hebben in het gedrag ).

In de volgende zaal was het genieten voor acupuncturisten. Of wellicht de angst om ooit naar zo iemand toe te moeten. De beelden waren op de vloer gefixeerd met een grote hoeveelheid verpakkingstape.

Een grote spiegel, beplakt met ( zo heb ik mij door José laten vertellen ) stipjes die Indiase vrouwen op hun neuswortel dragen.

Er was nog veel meer te zien, maar ik wilde ook nog even verder naar de andere zalen. Onderweg kwam ik foto's tegen van een project van 2 Nederlandse kunstenaars in een armoede-wijk van Rio de Janeiro: de favela painting.

Nadat de wijk eerst uitbundig samen met bewoners was opgefleurd, sloeg al snel de verloedering toe. Daarna werd het project opnieuw gedaan, maar nu met mozaiek-steentjes.

 In een andere zaal trof ik Picasso en zijn werk op papier aan. Hierboven zijn latere werk. Hoe groot kan eenvoud zijn ?

Het meest gecharmeerd was ik van het meisjesportret. Zo helder in alles.

En dan daar vlakbij een soort van Picassostier, die nogal lijkt op de grote meester.

Tussendoor kon ik bij toeval nog even kijken hoe men bezig was met het opbouwen van een nieuwe expositie. Vermoedelijk die van de Science Fiction.

Tijd om naar huis te gaan. Droog was het in ieder geval niet, maar met de veelheid van indrukken en kleuren kon ik mijzelf goed droog houden.

Behalve het weer was het weer mooi geweest.

Siebes Carnaval....weet je wat ik wel zou willen zijn? Een pinguindouchegordijn !

Siebes Carnaval.....en weet je wat ik wel zou willen zijn ?

Een pinguindouchegordijn !

Zo, daar ben ik weer ! In Bergen op Zoom bij Oma. Jippie !

Dat zou de hele dag ganzenborden en puzzelen worden. Ik kon niet wachten met beginnen en daarom stond ik heel vroeg op. 

Ook had ik gehoord dat Henk vandaag zou komen. Hij zou de blauwe gans mogen gebruiken, want die kwam nogal eens in de gevangenis of in de put.

Mijn zwarte gans was namelijk heel slim.

Maar oma had zoals altijd ook iets edukatiefs op het programma. Ze was op visite geweest bij Leonardo da Vinci. Een Homo Universalis. Nou dat ben ik ook ! En dus legde ik al snel die meneer zijn tekeningen weg en begon met een beetje hulp van Henk mijn eigen universum te tekenen.

Daarbij ging mijn vlag in top en verbeeldde ik de liefde voor paaseitjes. ook ontwierp ik een boom om in te wonen en uiteindelijk vloog ik zelf rond in mijn supermanpak, wat ik die dag toevallig aan had.

Ook bouwde ik in navolging en volgens "de Gulden Snede" van Leonardo da Vinci, mijn eigen stad. Mooi geordend met veel groen en veel ruimte om te spelen. Geparkeerd werd er buiten de bebouwde kom ( bij de bank van oma ). 

Daarna gingen wij ter inspiratie buiten wandelen. Wij deden dat bij "De Gele Papegaai" in Huijbergen. Omdat ik morgen met Inge naar het Carnaval zou gaan vond Henk dat ik tijdens het wandelen wel wat liedjes moest oefenen. En zo zongen wij: "Weet je wat ik wel zou willen zijn ? Een paardebloemgordijn ! Later werd dat .....een pinguindouchegordijn. Dat was heel leuk om te doen ( we liepen in een polonaise ) en ik viel regelmatig op de grond van plezier ( maar ook wel een beetje om de zwaartekracht te bestuderen ).

 Ook deed ik wat veldonderzoek naar verlaten hutjes en de waterstanden van het gebied ( het was er nog altijd te droog zijn Inge ). Daar ging er echter iets mis: Het water stond ineens tot mijn knieën en dat betekende gelijk het einde van mijn veldtocht.

Ik voelde nattigheid en werd verstoppenderwijs teruggeleid naar de auto waar ik in warme doeken werd gewikkeld en we weer naar huis konden.

Daar wachtte echter een verrassing. Henk had klei meegenomen en we besloten heel veel paaseitjes te gaan maken. Grote en kleine. 

En dat was heel leuk. Intussen had Inge de onhandige knoflookpers gepakt en toen konden we ook haartjes maken.

Oma had intussen een muis gevangen. Ze ging hem aaien met haar vingers en toen krulde zijn staartje, zodat die niet zou afbreken. Knap hoe zij dat doet.

Toen de klei op was kon ik terugkijken naar een geslaagde middag.

 Morgen zou ik ze gaan beschilderen of misschien wel inpakken.

Daarna gaf Inge de kamer een grote beurt, want ja bij het leggen van eieren kan wel eens iets mis gaan. En dat terwijl ik regelmatig "ORDER" had geroepen.

Toen gingen Inge en Henk eierpannenkoeken met spek, kaas en appel bakken. Dat zag er gezellig uit. Ik hoefde niets te doen en kon dus fijn gaan kijken naar de avonturen van een paar konijnen. Die waren leuk, maar ze deden ook veel stoute dingen. Ik kon er bijna niet genoeg van krijgen, maar ja voor een spekpannenkoek kunnen ze mij 's nachts wakker maken. En overdag ook !

Toen mijn buikje was rondgegeten keek ik nog even naar "de Gulden Snede" op de parkeerplaats ( meneer Da Vinci had dat niet op kunnen lossen en ik ook niet ). Ik wilde naar bed ( net als de paaseitjes en poppetjes, die ik gemaakt had ).

Oma fee had mijn wens gehoord en zo belandden wij in de slaapkamer.
Op de trap zong ik een laatste: "Weet je wel wat ik zou willen zijn ? Een tandenpoetsgordijn ! Ook heel leuk !

 Daar las zij een mooi verhaal voor over een luipaard en een walvis, die verliefd op elkaar waren.

Onbegrijpelijk, maar wel heel mooi.

Het was weer mooi geweest.

De volgende dag gingen wij, nadat ik nog snel een puzzel had opgelost, naar de Carnavalsoptocht.

Ik had een mooi plekje gevonden, zodat er geen grote mensen voor mij zouden kunnen gaan staan. Daar kon ik op mijn gemak kijken wat voor wagens ze in Bergen op Zoom gemaakt hadden.

Het was wel grappig, maar ja als Homo Universalis miste ik toch wel iets.

Het zag er wat rommelig uit met die ziekenauto en zo.

 Misschien vond ik die polonaise met Inge en Henk in het bos toch wel leuker.

Eenmaal thuisgekomen was het tijd om dit alles te verwerken. Oma adviseerde mij een vrije tekening te maken. En dat lukte, omdat ik goed had opgelet.

En zo kwam weer een eind aan een leuke, korte vakantie.

 Ik liet alles nog eens voorbij komen terwijl ik in de verte keek.

Tsja......en tsjonge jonge.

 Nog een nachtje slapen en dan weer naar huis........En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet......dat is morgen pas.

Les Silhouttes, een schilderworkshop.

Les Silhouettes.

Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor een uitgebreide schilderworkshop. De inspiratie lag deze keer in de veelkleurigheid en silhouetten die naar ons toe zijn gekomen, op voorhand of spontaan op deze middag.

Vandaag echter begonnen we eerst met een verrukkelijke taart met gember, noten, wortels en kaneel. Hiermee waren wij verzekerd dat er geen honger zou zijn tijdens de eerste uren.

 Al snel kwamen de eerste silhouetten in beeld.

 Soms nog wat gemaskeerd. Een masker treedt naar voren te midden van de massa van het Carnaval ( hoe toepasselijk dit weekend ). Een plek waar je jezelf kunt verliezen en terugvinden. Venetiaans kwam zo bij mij op.

 

Dat gemaskeerde zat ook in dit werk. Het achterliggende ging voorlopig nog schuil, maar geleidelijk aan werd ook deze wereld geopend en werden bepaalde contouren zichtbaar .

Elders verscheen een nieuw beeld. Collage-achtig, waarbij de figuren geboren werden uit een oud schilderij, dat op dit moment had liggen wachten.

 En natuurlijk ontbrak op deze middag de verrukkelijke mandala niet.

 En dan weer verder, soms met veel geduld...........

 

En dan weer ineens met een grote heftigheid. Snelle grote streken met paletmessen. Een explosie van kleur en daarna even uitblazen na zoveel expressie.

Te midden daarvan kan dan iets vertrouwds of lieflijks opduiken.

Altijd weer nieuw en niet verwacht.

En dan zo rond 17.00 uur de nabespreking met een koel wijntje of een groene thee.

Samen kijken naar wat er deze middag ontstaan. Met verwondering ook: dat dit in een middag kan ontstaan........

En ja: het kan.