Eunice kwam even langs.
Het was al aangekondigd als een flinke storm en oranje werd rood. Dus op vrijdagochtend nog even wat boodschappen gedaan en aansluitend ( vroeger als anders ) de sportschool bezocht. En inderdaad het stormde flink. Tot het genoeg was. De volgende ochtend reden er geen treinen, maar de zon scheen wel en dus een mooi moment om even de natuur in te gaan. Mits bereikbaar.
En inderdaad onderweg werd duidelijk dat het gisteren takkeweer was geweest in de meest ruime zin van het woord. De Rottermeren waren echter goed bereikbaar en hoe heerlijk is het dan om in de zon tegen de wind in te lopen. Ik volgde het pad langs het water bij de Koornmolen. Voor mij liep een jong stel met een kinderwagen. Tot het niet verder kon.
Er was spontaan een brug ontstaan tussen het eiland in het meer en daarmee was ook het pad kinderwagen-onvriendelijk geworden. Arm kind. Terug zou het een volle windvanger worden. Terwijl ik mij er doorheen wurmde verscheen aan de andere kant een man op een scooter. we zwaaiden naar elkaar. De boodschap was helder. Eugene was ook hier geweest.
Terwijl ik er zo tussen stond viel het mij op dat er al zoveel knoppen in de boom zaten. Die zouden nooit meer open gaan. En dat schept een band. Tijd om er een paar van te adopteren. Inmiddels hebben ze een eigen kamertje en drinken tevreden.
Op de terugreis reed ik door de wijk en zag toen pas de destructieve kracht waarmee de storm had huisgehouden. De wegen waren al vrijgemaakt, maar verderop vond ik nog een mooi exemplaar, die 2 andere bomen en een lantaarnpaal hadden meegenomen.
Ik heb nog even geholpen om de boom te verplaatsen, maar daar was meer voor nodig.
Nu stormt het weer. Franklin is de naam. Ik ga vandaag niet kijken. Ik zie het morgen wel.
Wel grappig zijn de creatieve opwellingen die zo'n natuurverschijnsel te weeg brengt. en dat soort opnames wordt breed gedeeld.
Deze zomer hoef ik niet naar Pisa. En op deze weg rij ik voorlopig niet meer.
En...............opgeruimd staat netjes:
