Tribal: staccato en lyrisch. Een beeldend concept voor de dans van 6 november.

Deze week werken R. ( thema, muziek en dans ), S.en ik ( beeldende kunst ) naar een gezamenlijk project: Tribal.
Een project dat in de ritmes staccato en lyrisch verder wordt uitgewerkt.

Niet het individu, maar de groep staat deze avond centraal.
 

Mij inspireert het om relevant materiaal dat ik ter beschikking heb of maak te inventariseren. Wat in de assemblage ter plekke verschijnt is alsnog een vraagteken. De reis ernaartoe vind ik nu al te gek.

 

Zo beschik ik over  meerdere stammen die ik op mijn reizen tegen ben gekomen en geschilderd heb.

Wat zij nu behoeven is een podium, een decor en dat is geen probleem.

Leuk ook om hen weer eens terug te zien in het theater.

 

Deze laatste lijkt mij meer geschikt voor de Sinterklaas.

Met leuke gekleurde mutsen en veren.

 

Een heel ander karakter hebben de keramische beelden. Niet alleen qua materiaal, ook qua uitstraling.

 

 

Gesloten en daardoor sterk en ook onwrikbaar.

Of zoals hieronder: open, beweeglijk en bijna lyrisch.

 

 

Ik heb er zin in.

Herfst: Dans in Orion.

Het was gisteren weer een inspirerende en stimulerende dansavond. Deze keer heb ik een herfstaltaar neergezet. De basis daarvoor werd een schilderij dat ik ooit mocht maken in Moulin de Bousson onder de bezielende leiding van E.L. 

Een workshop om nooit te vergeten, waarbij we werkten met water, vuur, plantaardig materiaal, acryl, gouache en de door hem meegebrachte Spaanse aarde.

Het heeft nog altijd dezelfde intensiteit en schoonheid.

 

 

In aansluiting daarbij een collectie bloemen, appels, bladeren, pompoenen, eikels en kastanjes van behulpzame vriendinnen en de natuur.

Als centrum een keramisch beeld: man met kind.

Bij zoveel vergankelijkheid past een met eikels spelend kind prima.

 

 

Fijn ook om zoveel mooie feedback te ontvangen.

Het maakt mij dankbaar.

Dank ook aan R. voor zijn herfstjazz tijdens de avond. Het paste naadloos.

Henks bosbeheer.

We zijn er al weken mee bezig. Het vrijmaken van een stuk grond waar vlier, bramen en ander snel woekerend spul al jaren de horizon kleuren.

Elk jaar weer is het ruimen en elk jaar weer komt het terug.

 Groter, intenser, wilder.

Na externe hulp met een graafkraan ( zie Beeldentuin op komst ? ) om de wortelstronken te verwijderen kon na egalisatie op het grote open stuk gras ingezaaid worden.

 

 

Maar er was meer. Doornstruiken, aalbessen en vlieren zorgden ook verderop voor overwoekering. Al snel schoot de snoeischaar te kort, totdat........

 

 

er een nieuwe kettingzaag kwam en het er 2 uur later mooi opgeruimd uitzag.

De "zweethut" is weer zichtbaar is geworden.

Daarna was het tijd voor een gezonde, voedzame, maar vooral warme maaltijd......

 

 

     Nog niet uit eigen tuin.

 

 

 

Een nieuwe collage voor en over de dans.

Deze week heb ik tijd gemaakt voor een nieuwe collage, waarbij oude beelden tesamen nieuwe beelden vormen. En die zo een nieuwe, meer omvattende, betekenis krijgen.

Een transformatieproces.

 

 

Ik zie een danser die veel gereisd heeft.

Hij staat op een kruispunt, een keuzemoment. Achter hem het landschap waar hij doorheen is gegaan. Rondom herinneringen van een intense, creatieve tocht.

Boven de opkomende zon.

 

Voor mij is hij ook iemand die op het punt staat zijn achtergrond "te verplaatsen" ( het gordijn open te schuiven ) om te zien wat er dan vrijkomt.
Een nieuwe ruimte om te leven en te  dansen.

 

In de zaal van Orion zag het er op afstand zo ( zie boven ) uit.

Dichtbij zo:

 

 

Het schilderij als symbool van een zielenreis.

De assecoires op de voorgrond zoals gebruikelijk bij de concrete reis.

 

 

Het begon met vlinders.

Vanmiddag tijdens de schilderworkshop leek het ons een goed idee om het thema "vlinders" in de meest ruime zin te nemen. Het was niet direkt de bedoeling om een vlinder te schilderen, maar meer een sfeerbeeld. Y. kwam met het idee om met omgeklapte vellen te werken en dat was in deze context nieuw.

 

 

Het werd 2 uur lang omvouwen, knippen, beschilderen, afdrukken en of vastplakken. En dan met de kwast en de oostindische penseel de finishing touch aanbrengen.

Met dit resultaat. 

 

Hoe dan ook: compositair en qua kleur zit het leuk in elkaar. Het beeld schetst een heldere chaos en er wordt gevlinderd.
En: Ik word er blij van.

Amazonica

Vandaag met M. en I. naar diergaarde Blijdorp geweest. Dat viel niet mee.
Het regende en dus stonden rond 11.00 uur alle tunnels en bruggen in Rotterdam nog stijf van de files.

De reis voelde op een gegeven moment zodanig, alsof wij naar de dieren in Zuid-Afrika onderweg waren.

 

Eenmaal aangekomen was het leed snel geleden. De verwondering van M. terwijl wij op de bodem van het Oceanium stonden deed alle verkeersleed ter plekke verdwijnen.

 

M. bleek over een bijna onvoorstelbare moed te beschikken. Bij de krokodillenrivier deed zij het ongelooflijke: zij legde haar hand in de opengesperde bek van een forse krokodil. Het beest was zo vertederd en verbaasd dat hij vergat te happen. Gelukkig maar !

 

 

Veel vreedzamer ging het er aan toe in Amazonica, het nieuwe leefmilieu voor vlinders. Prachtige planten, bloemen, vruchten en vlinders. En nog heerlijk warm ook.

We kregen een mooie folder zodat we alle vlinders konden duiden.

Dat laatste doen we dan wel thuis.

 

 Bij de giraffen was er gezinsuitbreiding en dat was erg leuk om te zien. De jonge giraffen dansten soms naar buiten en bij regen weer naar binnen.

 

 

En zo werd het een geslaagde dag, waar nog veel over verteld zal gaan worden.

 

Beeldentuin op komst ?

Nadat ik de afgelopen weken met enige regelmaat de strijd had aangebonden met - een deel van - de wildgroei in de landschapstuin van I. werd het tijd voor de afronding, of liever afgronding.

 

Op het stuk grond bevond zich een chaotische bende van wijdvertakte braamstruiken ( stengels van 3 bij 3 cm dikte ), vlieren, aalbessen, elzen, brandnetels, etc.

En het ging niet vanzelf opzij.

 

Positief was dat hoe dieper ik groef hoe groter en smaakvoller de bramen werden en wij een nieuwe manier van tuinafvalafvoer ontwierpen : alles op een groot zeil, dichtvouwen, slepen en omkeren in de compostgracht ( soort pizza calzone ).

En: er waren prachtige wilgentakken, die getransformeerd werden in kunstzinnige objecten.

 

 

Het was een jaarlijks terugkerend ritueel: de wildgroei verwijderen en een jaar later constateren dat de wildgroei er gewoon weer was. Respect voor de groeikracht, dat wel. Ook als G. M. F. R. W. en A er de nodige hulp bij verleenden.

 

I. besloot dat het genoeg was geweest en liet W. komen, een gezellige man met grote handen en vooral met een graafmachine: eruit met de wortels en de stronken:

Dood aan de braam ! Lang leve de kraan !

 

 

Na een uurtje of twee had W. alles uitgegraven, gladgestreken en opgeruimd en lag de ruimte open voor takjes rapen, egaliseren en het inzaaien van gras.

Ook werd hiermee plek gemaakt voor de later deze maand te bouwen houtopslag en opende zich weer het pad naar de sjamaanhut en het achterbos.

 

 

En nadat W. 2 stevige boterhammen had gegeten ging hij nog een paar uurtjes door: de helft van de poel ( des riets ) groef hij uit - zijn arm reikte niet verder - en hij egaliseerde  de compostgracht met zijn krachtige stalen rupsbanden.

Dit overigens tot ongenoegen van een wespenkolonie die zich daar genesteld had.

Voor het eerst zagen wij ook een pad - waarvoor de poel ooit gemaakt werd - snel naar huis lopen om zijn ervaringen te delen.

 

 

Het was weer mooi geweest. Op naar het volgende project.

Een beeldentuin misschien ?

Of eerst nog wat snoeien.

 

 

 

Vloeiend staccato .......een assemblage.

Woensdagavond 2 oktober 2013.
 

Tijd voor de 5 ritmes. Vanavond specifiek toegespist op het vloeiende ritme en het staccato.

Deze avond is ook een eerste samenwerkingsproject tussen R. , S. en mij. De afgelopen week hebben we ieder op onze manier input gegeven aan dit project. Een boeiend proces, mede omdat dit voor ieder iets nieuws was - althans in deze vorm.

 

 

En terwijl R. op bevlogen wijze het thema vorm gaf in de muziek en dans, brachten S. en ik die spullen mee, waarvan wij het idee hadden dat ze zouden passen in het geheel.

Sommige zaken gingen weer in de tas, maar wat bleef werd een boeiend geheel.

 

Het staccato - ritme: focussen, doelgericht zijn, kreeg deze vorm:

 

 

Het vloeiende, organische ritme deze:

 

 

In de middenzuil kwamen grillige natuurvormen samen met het geconstrueerde. Het geheel bijeen gebonden, wachtend op bevrijding. Die bevrijding werd zichtbaar in het bovenste deel: groei naar het licht en Pegasus die de ruimte kiest.

 

 

Dit alles dansen.
Daar ging het deze avond om.
Een avond met veel contrasten en onderlinge verbindingen.