Op zaterdagavond was ik al even gaan proeven:
Het wereldmuziekfestival.
In het Julianapark in Schiedam.
Altijd leuk om daar weer eens terug te komen na een arbeidzame periode van 18 jaar en een dynamisch uitgaansleven in de Flowerpowertijd. En nog veel meer in latere tijden.
De toegang was gratis, zoals op een even schandelijke als heldere manier op een eenzaam parkdier getatoeërd was.
Ik werd verwelkomd door een duo, dat met gitaar en stem de passie van het Argentijn zijn verkondigde. Na wat lichte heupbewegingen - of kwam het door iets anders - floepten overal de lichten aan en voelde ik mij in een sprookjesbos.
Daar had ik mijn eerste wonderlijke ontmoeting. Ik zocht het toilet en kwam daardoor in de kleedtent van een wonderschone donkere dame ( met Ali B - haar ), die ik even later een soort Ethiopische Hiphop hoorde zingen.
Ze deed het met overgave en de anderen bleven niet achter. Het was bedwelmend en opzwepend en zij riep ons op om te komen dansen. En zo gebeurde. Een uur lang dansen op de klanken van het Ethiopische cultuurgoed. Ik heb er helaas geen foto van: ik kon de camera niet stil krijgen.
Toen ik de volgende dag E. vertelde wat ik allemaal had meegemaakt, wilde zij dat ook. En met haar laagvliegende, tofgeveerde Volkswagen Up spoedden wij ons naar Schiedam.
Ook zij had daar veel dierbare herinneringen, waar we weliswaar aan voorbij reden, maar niet gingen.
We waren net op tijd voor de Haïtiaanse modeshow, terwijl op de achtergrond een man met bolle wangen zijn Didgeridoo bespeelde. Soms werd er ook op een klankschaal geslagen.
Later in de middag maakte hij, Osho ? , didgeridoos met kinderen, die de kleintjes plezier in het maken, ademnood en een enthousiast applaus opleverden.
Nadat ik 2 stoelen had veroverd mochten wij genieten van Zarate Micha Molthoff en zijn tango- orkest. Zarate speelde eigen bewerkingen van bekende tango's.
Hoorde ik daar een stukje van Kurt Weill contra Malando ?
En omdat er daarna een langere pauze was en wij na het biertje zin hadden in koffie reden we naar het terras van eetcafé Barney Beer.
De plek voor hen die willen knuffelen en van stevige porties houden.
Daar pakten we nog een stukje van de wereldhavendagen mee. Er passeerden allerlei schepen, zoals De Eendracht.
Of een oude stoomboot met van die leuke dektoeters.
Wij dachten aan J. die helaas niet mee kon en besloten later op de middag bij de Senegalezen een dansje aan haar op te dragen.
En dat lukte.
Touba Tlka Keurkui trakteerde ons op een heerlijk uurtje Senegalese percussie zang en dans.
Touba had zelfs zijn grootmoeder meegebracht, een mooi mens, die in haar jonge jaren ook veel gedanst moet hebben.
Ondertussen - we hadden honger gekregen - ontdekte E. een paar oude bekenden van de Dag van de Romantische Muziek: de Argentijnse worstenmakers.
Toen ging ik er aan voorbij ( dieet ? ), maar nu met een verrukkelijke droge Zuidargentijnse witte wijn kon ik er niet wegkomen. De gegrilde varkenslapjes ( weer water in mijn mond ) zagen er ook zo lekker uit en Bacchus vond dat ook.
Ondertussen ging de Touba-clan stevig door. Steeds meer mensen begonnen Senegalees te bewegen en dat is mooi.
Toen zij stopten waren ook wij moe van intens leven en vleiden ons even in het park neer.
Het was weer een onvergetelijke middag.
