Portretten.

Mijn schilderwerk ligt eigenlijk al een aantal weken stil. Mogelijk een schilderblokkade.

Hoe heerlijk dan ook dat op donderdagavond de ban gebroken werd. En op zaterdagmiddag zelfs totaal over boord ging. 

Van de 6 schilderijen kwamen er drie potretten als het meest bevredigend tevoorschijn. 

Heftig, expressionistisch werk. Heerlijk om te doen. Laag over laag, 

En elk met een eigen verhaal.

En toen werd het stiller, meditatiever en kwam er dit:

Nooit eerder gezien en dat is mooi.

 

Eet je een hapje mee ?

Het was even discutabel of het vanavond kon: gezellig buiten eten. 

H. en L. hebben een arcadische volkstuin op een plek die rustig  idyllisch genoemd mag worden.

Echter in de aanloop: 

Veel wolken, frisse wind en een wellicht snel dalende temperatuur.

Maar zie: ineens trokken de wolken weg en deed de zon zijn jas uit om er flink op los te schijnen.

 En in de luwte van het tuinhuis stond geen wind, kortom: de hapjes konden komen:

 

L.had vanavond een variant op kip bombay met basmatirijst op het menu staan. Gegarneerd met gemarineerde komkommerschijfjes en een bonte variëteit van meloenblokjes toe.

Ook waren er gegiste druivensappen van de Blauer Schweigelt en de Sauvignon Blanc.

Daarna werd het frisser en gingen we naar binnen alwaar buurvrouw K. ons kwam helpen met de afwas. In een goed gecoördineerde samenwerking, waarbij H. het gemakkelijkste deed zorgden wij ervoor dat alles weer pico bello zou worden achtergelaten.

 Helaas hadden we een placemate buiten laten liggen ( hapje mee eten ? ) en twee intelligente eenden hadden dat zodanig opgevat dat zij................merkwaardig genoeg, niet de groenten of plantjes, maar de diepblauwe slakkenkorrels in hoog tempo opaten. Mogelijk werden deze ( het is broedtijd ) voor viagra aangezien.

Daarmee werd ook de onbeschrijfelijke eetlust van de slakken duidelijk.

Het was weer mooi geweest en terwijl de zon onderging begaven wij ons naar warmer streken, behalve buurvrouw K. , die nog een boek over poolreizigers wilde gaan lezen.

Heel moedig ! Anderzijds is zij ook al op vakantie naar IJsland geweest.

Roeien met de riemen.......

Bij gebrek aan een ruime tuin of een terras met weids uitzicht, beweeg ik mij graag naar de Eendragtspolder. Mooi gelegen tussen de Zevenhuizerplas en de Rottermeren.

Het is er weids, het is er mooi, het is er meestal stil en er is volop luchtverversing, met name als het waait.

Een heerlijke plek om te zijn. Gras maaien wordt gedaan. Net als het roeien.

De vlonders nodigen uit tot een aanloop.......

De weinige mensen die ik er tegen kom zijn mensen die wandelen, fietsen of roeien.

En dan zijn er de duizenden watervogels die zich in de randgebieden en op de eilandjes genesteld hebben.

Ik kan daar uren naar kijken. 

Om niet achter te blijven loop ik regelmatig gestructureerd langs of rondom deze 2 km lange roeibaan.

Fijn daarbij is dat je kunt zien hoeveel je gelopen hebt of nog gaat lopen./

Grote borden om de 250 meter helpen daarbij. En................een leesbril is niet nodig.

De dynamiek van de achten spreekt voor zich. De kracht en de snelheid die daarvan uitgaat is zelfs voor de coach op de fiets moeilijk bij te houden.

Schoonheid is er ook. Een zachte voorjaarsavond, windstil, kalm water met alleen een enkele skif in het water. Beweging en verstilling tegelijk.

En daar hou ik van.

Rucphen.

Een moeilijke naam om uit te spreken. Ergens voor in de mond gaat het dan niet fijn.

Desondanks besloot ik om er eens in de bossen te gaan kijken, immers het was een mooie dag en er was voor morgen regen op komst.

Nu had ik recent ontdekt dat ik over een geintegreerde navigatie beschikte. Rucphen ( het foutloos schrijven valt ook niet mee ) werd mijn eerste ervaring hiermee. Het invoeren van de Roosendaalsebaan bracht mij precies linea recta waar ik wilde zijn:

Na een korte verkenning van het omliggende bos vond ik een uitstekende plek om mij te nestelen, zodat ik in alle rust die gedachten kon ontwikkelen , waar ik deze week nog niet aan was toegekomen:

Een soort "Rucphendse Mindtraining" op een militaire oefenterrein. Yes !

Daar ik met mijn geleende auto niet de mogelijkheid zag om hier onbeschadigd binnen te rijden bleef enerzijds parkeren een goede zaak........

Anderzijds diende ik wel mijn hele accomodatie door het mulle zand van dit onbegaanbare woud te slepen om het ergens gewoon leuk te hebben.

En dat lukte. Met een zucht.

Alle bomen stonden keurig in het gelid en voor mij was een tafeltje voor officieren, waar ik graag gebruik van maakte.

Zo bracht ik uren door met het lezen van wat gelezen moest worden, het beluisteren van de vele vogels en het meeschuiven van mijn accomodatie als de zon weer eens achter een hoge den verdween.

Er er was koffie met broodjes en een appelflap na.

Leven als God in Rucphen. Je moet er maar opkomen. 

En als het dan zover is: er gewoon van genieten.