Inside Out.

 

Terwijl ik nog wat liep na te soezen van mijn ervaringen bij Poezenliefde ( Kat klinkt zo hard ), belandde ik in de bovenzaal van de Kunsthal, waar opzwepende muziek en een krachtige posterwand mij vertelden: hier komt iets van binnen naar buiten.

 Nieuwsgierig liep ik door en belandde in een grote donkere ruimte, waar op allerlei schermen levensgrote dansers en danseressen bezig waren het beste uit zichzelf naar boven te halen.

Gefascineerd door een danseres in het bijzonder zocht een bankje op en liet haar gedurende enige tijd voor mij dansen. 

Wat een dynamiek, wat een schoonheid. Ik kreeg er energie van, maar ja om mee te doen was toch te weinig ruimte tussen de schermen.

Die Conny kreeg haar groep wel in beweging.

Iets verderop belandde ik een een soort theater, waar een dame aan tafel gezeten nadacht over haar verloofde ( een boom van een vent ) die er niet ( echt ) meer was.

Op een gegeven moment ( er was veel geduld bij nodig ) kwam zij naar beneden om bij haar geliefde op bed plaats te nemen. Ook daar nam zij ruim de tijd voor.

En daar ik niet wilde wachten tot er weer groene blaadjes aan de boom zouden komen, begaf ik mij naar elders, waar in een maquette andere variaties te zien waren.

Neen ik ging liever verder langs de expositie over Prince, die op dat moment een concert gaf in een andere zaal. Ik bofte. Ik stond helemaal vooraan. Meteen achter de dranghekken.

Heel even maar.

Het was weer mooi geweest voor vandaag. Buiten was ook veel te doen en te zien.

Nou ja, te zien......het regende nog steeds.

Hondenweer !

Miauw!

Kattenliefde in de Kunsthal.

Kattenliefde in de Kunsthal.

Zaterdagochtend, 5 over 10, stond ik voor de deur bij de Kunsthal. Op weg ernaartoe was het stil. Met 3 mensen zonder iPad ( hoe wonderlijk ) in de metro op weg naar station Eendrachtsplein. Voor de zekerheid had ik een paraplu meegenomen en niet tevergeefs.

Ook in de Kunsthal zelf was het nog stil en nadat een AH-muntje had gekregen van een Aziatische dame die mij van mijn jas af wilde helpen, trad ik binnen in de wereld van de Kattenliefde......

Het werd een koninklijk onthaal. Behalve wat gekroonde katten, was er ook een Raadspensionaris die mij aan Johan van Oldenbarneveld of Willem van Oranje deed denken.

De kleine prins had zo te zien meer zin in de krabpaal, maar dat mocht niet.

 

 

In de zaal was een scala van kunstwerken, reclameposters, affiches, cartoons en rondsluipende katten te zien.

Dat Walasse Ting van papegaaien, bloemen en vrouwen houdt is bekend, maar ook poezen neemt hij graag als inspiratiebron.

 

 En ook Picasso hield wel van een soms wild karakter.

Daarna mocht ik door een poort en belandde ik in een waar poezenparadijs. Wie er lang genoeg in bleef kon bijna niet laten zelf iets katachtigs te ondernemen en ja daar was alle ruimte voor.

  Zo kon je er b.v. tussen heggen en door bouwsels heensluipen ( pas op voor de hond ), op heerlijk zachte kussens poezenfilmpjes kijken, miauw-karaoke doen of krabben aan de hemelpaal. Ook was er een Opsporing Verzocht hoekje.

Of je kon voor jezelf een poezensnoetje uitzoeken, jezelf daarmee fotograferen en dan doormailen.

En terwijl het buiten maar bleef regenen en de voorbijgangers niet wisten hoe warm en gezellig het hier was................................

 .........stond ik even, liggend iop een groot kussen, stil bij de wijsheid van de poes.
Een waarheid als een....

Op weg naar de uitgang bevond zich een Oosterse dame, die heel poezelig bezig was met een nieuw schilderij. De staarten kon ik al herkennen.

Miauw !

In een andermans bad.

In andermans bad.......

Tsja, daar zaten we dan in de Zevenkampse Ring, nou ja in het zwembad. Opnieuw werd de aanvangstijd van onze zwemgroep met een half uur vervroegd. Voor de jonkies nog wel te doen, maar voor onze stamvader Jaap was het gewoon te vroeg.

 Hij nodigde ons uit in een nieuwe zwemaccomodatie in de Alexanderpolder en dat wilden we wel eens zien. En zo verzamelde een kleine groep supporters zich in deze nieuwe omgeving. Het was wel even wennen en wij stelden ons in eerste instantie wat gereserveerd op.

Met de Rotterdampas kon je gratis naar binnen en daarna kon je steeds korting krijgen totdat we 65+ zouden zijn ( dan betaal je 3,20 euro ).

Het zag er mooi en schoon uit en aan de linkerzijkant zag je alleen maar bomen en een heuvel. Het leek wel vakantie.

Wel was het even wennen zonder bril. In ons oude zwembad kan ik aan de hand van silhouette en kleur aardig bepalen wie er zijn. Hier viel dat tegen, want er waren geen bekenden, totdat Inge mij riep. Een Specsaverswereld ging voor mij open: daar moest ik zijn.
Ik trok al snel een snelle baan ( was verplicht ).

Er was ook nog een tweede zwembad: een heerlijk warm fitness, annex weekbad.

Daar konden wij bewegen met instructie, wiegzwemmen met onze baby's of gewoon ronddrijven.

Wat mij opviel was de afwezigheid van overdreven geluidsprikkels ala boem, boem, boem. Modern dus. Het was rustig in dit bad. Geen muziek, geen geschreeuw  door de Zevenskampse groep "Luidruchtig", en geen 43 dames die je al bubbelend tegemoet badderen.

Kortom, prettig.

Na afloop, douches, kleedhokjes, spiegel en föhn voorbij, nestelden wij ons in het restaurant. Daar konden we koffie en thee kopen voor 1 euro.
Daar moesten we heel hard om lachen.

Ja het was een goed idee om hier eens en nog eens en nog eens te gaan zwemmen. Maar op de vrijdag: heerlijk dat vroege opstaan.

 Ik heb dan zoveel meer aan mijn dag.

Bramanteplein, 5 september 2017,

Henk.