De oude Rembrandt abstract, bijzondere ontmoeting.

Tsjonge, wat een titel !

Toch is het wat er op deze zondagmiddag schildersessie tevoorschijn kwam. 

I. was op zaterdag naar "de oude Rembrandt" in het Rijksmuseum geweest en was geraakt door het clair-obscur en de warme aardetinten.

Spontaan ging zij deze tinten in en zo bracht zij een Rothkosiaanse versie van "Het joodse bruidje" voort.

Op het einde van de middag zag dat er zo uit:

Intussen had ik zelf nog iets wildexpressionistisch gedaan, maar halverwege de golfbeweging verplaatste ik mijn aandacht opnieuw naar het symbolische / figuratieve.

Een bijna bijbels tafereel waarbij een ontmoeting op meerdere nivo's plaatsvindt onder een toeziend, alziend oog ( heet tegenwoordig een drone ).

I. maakte vervolgens nog een tweede schilderij dat voor vele interpretaties geschikt is.

Een joodse bruiloft ? Een zeilregatta op de Rode Zee ? 

Met plezier schilderen ? Vooral dat laatste ja..

Daarna waren er rode wijn, gemarineerde kiphaasjes en een gemengde salade.

Het was weer een mooi creatief weekend geweest.

 

 

Aan de slag met Matisse.

Het is vandaag weer schilderzaterdag. 

Rond 13.00 uur verzamelen wij ons rond de versgebakken cheescake met peer van E.

Ja, de sfeer zit er gelijk in. Net als de koffie en thee.

Deze middag laten wij ons waar mogelijk - immers ruimte voor al het andere is er ook - inspireren door Henri Matisse.

Op dit moment wordt zijn werk geëxposeerd in het Stedelijk Museum in Amsterdam en dat roept al snel de vraag op of ook wij een bijdrage kunnen doen aan de collectie.

Al snel wordt duidelijk dat je met Matisse alle klanten op kunt van schilderen tot knippen en plakken. Van figuratief tot abstract. Kortom: net iets voor ons.

M. sluit zich aan bij de meer figuratieve kant: dame vol verwachting in kamer. Terwijl ondergetekende meer in het betere knipwerk belandt.

Het levert een magisch-realistisch beeld op met een diepe symbolische betekenis.

E. daarentegen richt zich meer op de relaxte Matisse, als hij met zijn vrouw verblijft in zijn mediterrane zomerverblijf.

Intussen is bij M. de snackbar geopend en dat is mooi, want creatief zijn maakt hongerig.

M. heeft inmiddels van het Frans expressionisme ( Les Fauves ) genoeg en via het Duits expressionisme ( Blaue Reiter ) komt zij opnieuw bij de dame met de rose jurk, maar nu heel anders.

Zelf volg ik meer de weg van de mythologie en karikatuur. Met verbazing. Dat wel.

Spontane titel: de terugkeer van Adele Bloemendaal bij de cabaretgroep Purper.

 

Ja, het is weer een wonderlijke middag. Eerst was er niets en toen was er dit allemaal.

Je moet het maar kunnen.

En durven.

De zandloper, Mount Drunen.

Aangestoken door het prachtige lenteweer op dinsdag dat haar apotheose vond in het in de namiddagzon genieten van de eerste roeiers in de Eendrachtspolder en het nestvoorbereidend geluid van de vele duizenden watervogels, besloot ik ook op woensdag er een buitendag van te maken.

Wat een geweldig idee, maar dan wel landinwaarts, want aan de kust zou met strakke noordelijke winden de winter invallen.

Oisterwijk ? Oosterhout ? Kalmthoutse Heide ? Lage Vuursche ? Zeist ? 
Drunen, zo voorspelde Buienradar zou warm, zonnig zijn en niet te ver weg. En zo geschiedde ( waar heb ik dat eerder gehoord ? ).

Het was even opletten temidden van de razende jakkeraars en route, maar alle drukte viel weg bij het parkeren bij de Loonse en Drunense duinen. De beloofde zon was er echter niet. Mijn overburen die ongeveer tegelijkertijd aankwamen kwamen uit Helmond en hadden vanochtend nog deels ontbloot in het zonnetje gezeten. 
Waarom zijn jullie dan hier ? zo vroeg ik.

Uit de laadklep kwamen twee retrievers. Zij wilden wel eens ergens anders snuffelen.

En inderdaad, een El Dorado voor de snuffelaars. Helaas ook - ga hier niet naar toe op woensdagmiddag - een El Dorado voor krijsende en gillende kinderen. Maar ja, het is ook wel eng die stilte en ja natuuropvoeding is niet elke ouder gegeven. Zeker als ze niet kunnen lezen.

Gelukkig was er ook iemand met een zeer indrukwekkend soort bladblazer ( geen blad te zien ), die zijn uiterste best deed om de stilte te vullen.

Kortom: wat is het toch goed toeven in de Nederlandse natuur.

 Er zat maar een ding op: net zolang doorlopen totdat deze geluiden zouden wegebben. Helaas stond de wind niet gunstig en dus......................na 25 minuten ebden de krijsende kinderzielen weg en nog 10 minuten later de wel erg ver dragende blazer.

Een verademing.

Zand, heide, struiken, naaldbomen, zingende vogels en een kloppende specht. 

De blaren op mijn voeten, maar wel thuis.

In de verte doemde Mount Drunen op, de veruit hoogste duin in Brabant en omstreken en omdat deze dag ook om een daad vroeg besloot ik die als eindpunt te nemen.

Eerst echter door de donkerbruin gekleurde heide, de grote droge en mulle zandvlakte, totdat ik aan de voet van deze reus stond.

Aan de sporen te zien was iemand mij voor geweest. Ook waren er olifantssporen te zien, of zoiets.

Tijd dus voor een selfie.

Na een korte pauze in de luwte van de Mount werd het tijd om terug te gaan. Terug liep ik erg oplettend een andere route als op de heenweg.

Onderweg ontmoette in een oude, wat kalende egel.

Via het mountainbikepad lukte het mij om weer dichter bij het kindergekrijs te komen, wat zich inmiddels had verplaatst naar een speeltuin in het groen.

Moe, maar met een goed gevoel belandde ik op de parkeerplaats. Moest er nog wel een stukje voor naar beneden.

De retrievers waren inmiddels terug naar Helmond.

Mij wachtte aan boord een milde Darjeeling en voor onderweg wat vers gesneden ananas.

Eindelijk......Mount Drunen bedwongen. Die kan van mijn lijstje.

Misschien morgen iets anders, maar dan wel in de zon. 

Symposium: symbooltaal van de Bijbel

Als we op zaterdagochtend tegen 11.00 uur binnen komen in het Lectorium Crusianum In Bergen op Zoom staan de koffie, thee en koekjes klaar en worden we al snel door een aantal aanwezigen herkend. Altijd leuk.

 We zijn hier voor een drietal lezingen m.b.t. de symbooltaal van de Bijbel. En de ervaring dat deze symposia een hoogkwalitatief karakter hebben zijn we ook deze keer benieuwd.

De totale inhoud weergeven of samenvatten is niet te doen gezien de grote hoeveelheid informatie en de discussies na afloop. 

Wel wil ik een paar opmerkelijke items vermelden die mij het meest zijn opgevallen, zoals het bestaan van 2 bijzondere bomen in het paradijs bij Genesis. En dat terwijl ik niet beter wist dan dat er een was: een appelboom.

De levensboom en de boom van goed en kwaad ( de bewuste appelboom ).

Deze 2 bomen stonden op een lagere locatie, nl. onder die van Het Rijk der Hemelen.

Door het eten van de boom van goed en kwaad kwam de mens in een nog lagere locatie in het stoffelijke - terecht.

Daar dienden zij te werken aan een terugkeer naar het Rijk der Hemelen. Niet een voudig en dus zond God Jezus om de mens op het goede spoor te zetten.

Had de mens zijn bonus verdiend dan was er weer plaats in de hoogste locatie.

Dat ziet er zo uit:

Het een en ander is in een veel complexere vorm terug te vinden in de Kabbala-boom.

In het verlengde hiervan werd via een fraaie powerpointpresentatie onze reïncarnatie heel beeldend uit de doeken gedaan.

Te complex om zo maar weer te geven ( dit is echt het minumum ). Wel gaf het ook een uitgebreid beeld van stoffelijke, etherische, causale en mentale energievelden.

Dat ziet er ongeveer zo uit:

Wat mij verder bijgebleven is zijn de 3 zeven van Socrates:

Iemand wil in opgewonden staat iets over een ander aan Socrates vertellen en deze zegt: Heb je je verhaal al door de 3 zeven gehaald.

De ander kijkt hem sprakeloos aan.

Zeef 1: Is wat je mij wilt vertellen waar ?

Zeef 2: Is wat je mij wilt vertellen goed ?

Zeef 3: Is wat je mij wilt vertellen zinvol ?

 De ander zegt : nee, nee, nee. 

Socrates: 

Als je mij iets wilt vertellen wat niet waar, niet goed en niet zinvol is, dan is het beter te zwijgen.

Een wijze man.

 

Een klankconcert.

Als ik op dinsdagavond bij Orion aankom is het er stil en donker. Geen enkele klank te horen of te zien. 

Nader onderzoek leert dat de groep deelnemers deze avond niet zo groot is als bij voorgaande edities. Dus geen grote zaal, maar een kleinere.

Ook de man, die voor het grotere klankschaalwerk ( ik hou van die zware Balinese gong ) en klankschaalmassages ( juist dat laatste heeft in het verleden diepe indruk op mij gemaakt ) kan zorgen, is verhinderd.

Maar ja, ik ben er nu toch en dus nestel ik mij met mijn behaaglijkheidshulpstukken aan de rand van  het klankveld, met vertrouwen kijkend naar de schalen die er wel zijn.

De klanknomaden gaan aan de slag met allerlei meegebrachte en soms bijzondere instrumenten en het klinkt allemaal mooi, verfijnd en soms verrassend. Op een gegeven moment heb ik het idee dat Andreas Vollenweider met zijn harp in de zaal zit, maar hoe anders ziet deze Indonesische "harp"er uit.

De dame die deze beklopt kan ook heel mooi fluit spelen en zit tussendoor graag op een schapenvacht ( zelfs dat kan ik horen ). Ja, ik ben klaar wakker, wat van veel andere aanwezigen niet gezegd kan worden: er komen snurkers in het klankveld. 

Ik lig te wachten op de grote gong en het trillingsveld dat iedereen weer in het hier en nu brengt. Maar ook de gong wordt slechts zacht beroerd en aangevuld met kleine klankjes. 

Mijn borst en buik worden nu echt onrustig: Wij willen klankschalen ! Wij willen getrild worden ! Slapen doen we thuis !

Wij willen straks met een Boiiiiiing de wereld in , niet met een Snurk.

Ik veer uiteindelijk overeind en zie om mij heen hoe allen zijdelings onder hun dekentjes liggen.

 Dan word mij duidelijk dat ik voor het intensere werk bij B. moet zijn.

Maar ja die is verhinderd.

Boiiiiiing !

Het Bizanaat, een culinaire reis.

Het is zaterdagavond 7 maart 2015 als A. ons meedeelt dat wij om 18.00 uur verwacht worden in het ....Kalifaat....versta ik. Ja, de tijdgeest klinkt mee in wat ik versta. Maar goed, het blijkt het Bizanaat, een Marokkaans restaurant in de Kleine Hondstraat.


 We vormen een bont gezelschap met elk onze eigen interesses, maar wat ons nu bindt is........honger !

Nou daar zouden ze in het Bizanaat wel raad mee weten, zei vertelde R. die het reeds verkend had. Handmade gerechten uit allerlei Arabische keukens zouden hier geserveerd worden en dat allemaal gecomponeerd en gedirigeerd door ene Fatima. Yes !

Bij binnenkomst was het nog wat stil in de grote ruimte. Voor ons was echter een intieme tafel geregeld waardoor wij op voorhand al in Arabische sferen belandden.

 

Gebrandschilderde ramen, Arabische teksten en motieven en boven ons het toeziende oog van een dame met sluiers. Zij vormde een van de drie lichtpuntjes op deze muur. Haar blik was zodanig dat ik besloot met bestek te eten en mijn woestijngewoonten achterwege te laten.

Ineens dacht ik aan opoe. Als zij naar de kerk ging met haar favoriete zwarte hoedje op en met zo'n gaasje dat haar iets geheimzinnigs gaf. "Opoe kijkt mee terwijl ik Libisch eet", wonderlijk toch. Dat had zij in haar lange leven niet meegemaakt. Ik dacht even terug aan de familieopstellingen van die middag.
 Ineens kwam zij uit de achtergrond.

Een vriendelijke Marrokkaanse jongeman verwelkomde ons en gaf ons een beperkte kaart, waar zelfs geen pintje op stond. Gelukkig werden die wel getapt.

De gerechten werden niet genoemd. Wel zo makkelijk met kiezen. Het was de bedoeling dat wij ons met onze prachtig gedecoreerde bordjes naar de presentatieruimte zouden begeven al waar al dat Arabische lekkers stond uitgestald.

Er waren veel koude voorspeizen en veel warms voor het hoofdgerecht. Vis, vlees of vegetarisch, er was voor iedereen wat.

Ineens kwam bij iedereen de opschepperige ( in de goede zin van het woord ) kant boven. 

Eigenlijk vond ik het allemaal ook wat verwarrend, al die verschillen. Ik begon de Arabische wereld al beter te begrijpen.

En zo kwam ik tot deze toch wel unieke combinatie van dingen die ik kende of zou gaan leren kennen. Stukje brood erbij, pintje en ja hoor mijn Arabische lente kon beginnen.

Intussen werd duidelijk dat wij in ons gezelschap een paar wereldreizigers aan tafel hadden. Cambodja, Thailand, Maleisië, Brazilië, Guatemala het kwam allemaal voorbij.

De jongeren aan tafel - die dat allemaal nog zullen gaan doen - luisterden geboeid naar deze uiteenzetting.

Aanvankelijk deed ik dat ook, maar ja, ik herkende er veel van en wilde mij toch het liefst focussen op mijn hoofdgerecht..........

 .....en de vraag of ik nu een stukje Libanon, Marokko, Tunesië, Irak of Qatar in mijn mond stopte. Dat was mijn avontuur van dat moment. 

Op een gegeven moment hield bij ons aan tafel het eten op en verplaatsten wij de aandacht naar de rondingen van onze respectievelijke buiken.

In de achtergrond passeerden Kentucky, The Grand Canyon en Patagonië.

Allemaal heel mooi en zo......rond en vol.

De Arabische muziek nodigde nog wel even uit tot buikdansen op de stoel. Dat hielp wel iets met het benedenwaarts ordenen. Maar ja vol is vol en dus spoedden wij ons naar huis waar A. een verlichtende pepermuntthee maakte.

Later terugrijdend naar huis voelde ik duidelijk mijn goed gevulde Arabische kant en besloot die avond voor het slapen gaan geen handstand of salto meer te gaan maken.

Ja buikdansen met van die belletjes, dat misschien wel.

Het was weer mooi en van alles wat geweest.
 

Ode aan Vincent

Of ik mee wilde doen aan de schilderwedstrijd ter gelegenheid van 2015 Europees jaar van Vincent van Gogh. De vraag kwam van de Gemeentebibliotheek Rotterdam. En na een middagje proefschilderen kwam er genoeg materiaal beschikbaar om mee te kunnen doen.

In eerste instantie werd dit mijn favoriet, Een zonnebloem als een zonnestelsel. Echter bij het nader bekijken van de doelstelling leek mij de andere, meer aardse variant beter.

Na het schilderij kwam de omlijsting in beeld. Deze oude lijst maakte het geheel wel spectaculair, echter een deel van het schilderij viel weg en de lijst is wel erg dominant aanwezig. En welke criteria worden bij de keuze gehanteerd ?

Tenslotte gekozen voor de neutrale weg: mooi passepartout, mooie lijst ( goudkleur past mooi bij de zachte goudreflecties in de achtergrond van het schilderij ) en een mooi schilderij a la Van Gogh.

 Op 27 maart is om 16.00 uur de officiële opening in de Centrale hal van de Grote Bibliotheek. Tevens is er een prijsuitreiking. 

De expositie blijft tot 30 april. 

Daarna gaat een selectie op tournee.