Als ik op dinsdagavond bij Orion aankom is het er stil en donker. Geen enkele klank te horen of te zien.
Nader onderzoek leert dat de groep deelnemers deze avond niet zo groot is als bij voorgaande edities. Dus geen grote zaal, maar een kleinere.
Ook de man, die voor het grotere klankschaalwerk ( ik hou van die zware Balinese gong ) en klankschaalmassages ( juist dat laatste heeft in het verleden diepe indruk op mij gemaakt ) kan zorgen, is verhinderd.
Maar ja, ik ben er nu toch en dus nestel ik mij met mijn behaaglijkheidshulpstukken aan de rand van het klankveld, met vertrouwen kijkend naar de schalen die er wel zijn.
De klanknomaden gaan aan de slag met allerlei meegebrachte en soms bijzondere instrumenten en het klinkt allemaal mooi, verfijnd en soms verrassend. Op een gegeven moment heb ik het idee dat Andreas Vollenweider met zijn harp in de zaal zit, maar hoe anders ziet deze Indonesische "harp"er uit.
De dame die deze beklopt kan ook heel mooi fluit spelen en zit tussendoor graag op een schapenvacht ( zelfs dat kan ik horen ). Ja, ik ben klaar wakker, wat van veel andere aanwezigen niet gezegd kan worden: er komen snurkers in het klankveld.
Ik lig te wachten op de grote gong en het trillingsveld dat iedereen weer in het hier en nu brengt. Maar ook de gong wordt slechts zacht beroerd en aangevuld met kleine klankjes.
Mijn borst en buik worden nu echt onrustig: Wij willen klankschalen ! Wij willen getrild worden ! Slapen doen we thuis !
Wij willen straks met een Boiiiiiing de wereld in , niet met een Snurk.
Ik veer uiteindelijk overeind en zie om mij heen hoe allen zijdelings onder hun dekentjes liggen.
Dan word mij duidelijk dat ik voor het intensere werk bij B. moet zijn.
Maar ja die is verhinderd.
Boiiiiiing !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten