Het Woods-koor.

Het Woodz-koor.

 

Zomaar ineens zei Marianne tijdens de wekelijkse Woodz-koffie: Ik zou wel een koor willen waar alleen Rotterdamse liedjes gezongen worden. Dat klonk ons toch wel erg lokaal in de oren. En dat in een wereldstad als Rotterdam waar alle culturen aanwezig zijn en bezongen worden.

Supportief als we zijn bezochten we met een select gezelschap 2 smartlapkoren in de regio, maar dat sprak ons onvoldoende aan. Sterker nog: het bracht ons aan de wijn in de Boekenkast.

Marianne ging door met visualiseren en oriënteren, vond een jonge dirigente met breed talent en riep ons, Sophie, José, Henk en Heleen bijeen in Osteria Vicini, waar zij een ook een ruimte zou kunnen huren.

Daar gebeurde iets onverwachts: Peter van Centrum Djoj zat elders in de ruimte aan de koffie. Een voorteken ?

Tijdens het overleg werd wel duidelijk dat behalve Rotterdams ook Hollands repertoire welkom was.

We bezochten de te huren ruimte, die weliswaar leuk was, maar voor zingen niet geschikt gezien het zuurstofgehalte in de kelder. Waar dan wel ? En we konden erop wachten met de geest van Peter in de buurt: het werd Djoj. Samen met Marianne bezocht ik de ruimtes en het werd zaal 4, die enige tijd later zaal 3, een grotere ruimte, werd. Nota bene de zaal waar het vrijdagse Rootskoor zo mooi, dynamisch, maar ook vaak onuitspreekbaar ( voor sommigen ) staat te zingen.

Samen met Marianne ontwierp ik een frisse, lenteachtige flyer en de werving kon beginnen. En dat ging heel goed.

Een nieuwe lente……………..een nieuw geluid.

Aan alle mannen en vrouwen die graag zingen en van gezelligheid houden:
we hebben een mee-zing-middag georganiseerd en ook jij bent van harte welkom.
We zingen Nederlandse en Rotterdamse liedjes.

o.l.v. de sprankelende dirigente

Sophie Reekers

Op donderdagmiddag  15 maart van 14.00 – 16.00 uur.

De plaats: Centrum Djoj in de Antony Duyklaan 5, 3051 HA Rotterdam

https://www.djoj.nl/

De kosten bedragen 10 euro p.p.

Vanaf 13.30 zijn we er en we kunnen vooraf, in de pauze en na afloop bij Djoj ook gezellig wat drinken.

Graag opgeven bij: Marianne Smets

Mail: m.smets10@upcmail.nl    

 WhatsApp: 0625066735

En………. doe het snel want het aantal deelnemers is beperkt!

Sophie, Henk, José, Heleen en Marianne

Welkom.

Op 15 maart verzamelden zich 17 dames en 7 heren in zaal 3 van Djoj. Er stonden tafels klaar met soesjes en zoutjes, aangepast aan de voor-drankjes. In de bar stroomde de koffie en thee rijkelijk. En er heerste een ontspannen en nieuwsgierige sfeer. Men had er zin in.

Harmke nam de tijdelijke taak van penningmeesteres op zich. Wie betaalde kon onmiddellijk het met zorg uitgekozen repertoire gaan bestuderen. Annie de Reuver, Doe Maar, Slome Japie, Leen Jongewaard, enz. er was wat bij voor iedereen.

Om 14.00 uur heette Marianne iedereen nogmaals welkom en introduceerde Sophie als onze dirigente en gids deze middag. Sophie, dirigente van een kinderkoor, liet zich niet afschrikken door een zaal vol gelouterde en vooral ook gepensioneerde mensen. Zij hing haar gitaar om, gaf de juiste toon aan en............................daar gingen we.

We werden allemaal een beetje verliefd, reisden door onze geboortestad Rotterdam, sloegen het Land van Maas en Waal over om bij de waterkant te gaan kussen. Een mooie Pinksterdag viel ons ten deel.

En toen was het pauze.

Het werd een terugkijken naar een geslaagd voorprogramma en een verlangen naar het vervolg. Sommigen ontdekten andere kunsten. Ook heel mooi.

 Ook waren de hapjes al te bewonderen die we bij het na-borrelen zouden versmullen. Ja alles was top verzorgd.

Na de pauze vertrokken wij met Ketelbinkie, die een behandeling met wonderolie niet doorstond. Hier en daar werden snikken in de stemmen hoorbaar. Slome Japie nam ons mee naar Katendrecht, waar hij zijn hart verloor, last van zijn rug kreeg en zich voornam nooit meer van dat rode spul te eten.

Ga zitten want ik wil eens met je praten....praten. Is dit alles ? Een liedje voor gevorderden. We zongen het in 13 delen, oehoehoehoe. Daar gaan we de volgende keer vast mee verder.....verder...

En toen kwam onze Sophie aan de beurt. Marianne had een tekst op de bekende melodie gemaakt.

Daar wilden wij wel voor gaan staan.

Een lentesymphonie, die Sophie, dat werd wel duidelijk en niet alleen door dit liedje.

En Sophie, in het dagelijks leven singer/ songwriter trakteerde ons toen op een van haar liedjes.

 Een liedje over de zee....en zie....we golfden allemaal mee.

Een mooie afsluiting van deze zangmiddag.

Marianne dankjewel.

Tekst: Henk.

Fotografie: Raymond en Henk.

Een hyperrealistish hoogstandje.

Een hoogstandje.

 

Het is woensdagochtend 14 maart als Jaap en ik afzonderlijk in de file staan bij de Stormvloedkering in Krimpen aan de IJssel. 

Elkaar inhalen gaat hier niet lukken en dus komen we bijna tegelijkertijd aan bij de Waterbushalte Stormpolder. De waterbus komt pas om 5 over half en dus gaan we eerst wat "LEUK"s doen, bij de plaatselijke lunchroom. Koffie, alvorens wij ons op het wilde water van de Nieuwe Maas begeven.

 De waterbus is exact op tijd en met een grote versnelling reizen we naar het centrum van Rotterdam.

Onderweg zien we o.a. 3 fraai gelegen geelkleurige flats. In een ervan ( links boven ) wonen Marianne en Raymond en op goed geluk zwaai ik wat.

We gaan aan land bij de Erasmusbrug en lopen temidden van de oude patriciërshuizen naar de Westzeedijk, die wij niet geheel risicoloos oversteken. Als jonge hindes ontspringen wij het aanstormende verkeer.

Voor ons ligt immers de Kunsthal, waar op dit moment een spraakmakende tentoonstelling plaats vindt : Hyperrealisme, de sculptuur.

 We zijn zeker niet de enigen. Het is er goed druk. Jaap krijgt zowaar 50% korting op mijn ING-pas. Dat had ik nog niet meegemaakt. Hij ook niet. En voorzien van een bijna niet te verwijderen polsband proberen wij in de garderobe een kastje te veroveren.

Jaap is een man met een groot hart en toen hij bij binnenkomst een verdrietige dame tegen de muur zag staan ging hij snel naar haar toe om te troosten. Behoedzaam gelukkig, want de dame was een object, behorend bij de expositie.

Verderop lag een ontklede dame op een sokkel te wachten op een dekentje, maar helaas iedereen was zo met zichzelf bezig. 

Uit de kleren was een veelvoorkomend verschijnsel zo werd al snel duidelijk. Dan kon je zien hoe mooi de huid gemaakt was, met mini donshaartjes, moedervlekjes en andere zintuigen. Ik begreep nu ook beter waarom bijna alle kastjes in de garderobe bezet waren.

Een man deed daar niet aan mee.

 Hij had een lang leven achter de rug en slapen deed hij het liefst in een bocht. Van Karel, die bij de opening was, hoorde ik dat het nieuwe dozen waren geweest die met veel plak en scheurwerk oud gemaakt waren.

Iets verderop sliep een meisje wat comfortabeler onder haar schapenwollen dekentje. Woelen was er niet bij, want op haar bed stond ook een paard. Heel rustig, dat wel.

 Een oude vrouw, die een baby koestert. Een beeld van tederheid. Voor sommigen de kans om zoiets van heel dichtbij vast te leggen. Alhoewel oma er zo te zien niet echt toe deed.

 Er waren meer oudere dames in de zaal. Warm gekleed. Zij stonden stil bij de vergankelijkheid en haalden herinneringen op aan hun gouden jaren.

Het klapstuk was de pasgeboren baby van 3 meter lang. Op een film was de kunstzinnige geboorte ervan te volgen.

  Een van de kunstenaars, die minder goed is in benen had dit probleem op adeqate manier opgelost. Zijn kunstzinnigheid zat vooral in de baard van deze niet geheel probleemloze figuur.

 Geen problemen waren er bij de 2 ouderen die elkaar zo intens omhelsden dat intimiteit en schoonheid door elkaar heen liepen.

De kroketten in dit restaurant, zijn niet aan de kleine kant. 

Vincent Mentzel, vrij naar Cornelis Bastiaan Vaandrager.

Het werd tijd voor iets anders: kroketten en tomaten-creme soep in het Kunsthal restaurant. Ook daar was het meer dan gezellig druk. Alles was heerlijk en machtig.

De kroketten reisden nog uren mee, groot als ze waren, dus snel naar buiten: naar ons volgende doel: op 185 meter hoogte.

 Het liefst natuurlijk niet per trauma-helikopter, die net opsteeg van het Erasmus MC.
Ook niet te voet, maar gewoon met de lift: De Euromast. Voor Apeldoorners een van de weinige dingen die ze thuis niet hebben. Daarvoor moet je naar Rotterdam.

Het was ineens een heerlijke lentedag. Een mooi moment om door het park te wandelen, waar bij de plaatselijke horeca de stoelen had buiten gezet. Wij echter gingen verder: de brug over de Maastunnel over, die eenzijdig was afgesloten.

Van bovenaf gezien ( het duurde even voor we daar aankwamen en dat kwam niet door de lift, die ging snel genoeg ) zag dat er zo uit.

Om van alle opwinding wat te bekomen verwenden wij onszelf met een kopje groene thee met honing, waarbij ons een mooi uitzicht ten deel viel:

Daarna gingen we nog hogerop in een soort van draaiiend aquarium, zodat je alles in de juiste volgorde kon bekijken en filmen.

 

 

Eenmaal beneden gekomen begonnen wij weer naar huis te verlangen. Nu wist ik van een waterbus in de Jobshaven. Die voer weliswaar via Katendrecht naar de Erasmusbrug, maar was voor onze vermoeide benen de beste optie. Even overstappen en dan weer naar de Stormpolder.

De kapitein gaf weer vol gas.

Daar aangekomen deden we bij een kopje koffie nog een keer LEUK om vervolgens weer in een niet zo leuke file te belanden. Nou ja, niet alles hoeft mee te zitten, al zou dat best fijn zijn.

Het was weer een mooie dynamische dag geweest.

De volgende keer naar Apeldoorn.