Central Park.......Kralingen.

Het Kralingse Bos.

 

Ik was er lang niet geweest. Nu ja , soms een beetje. Vandaag echter wilde ik meer zien.

Terwijl ik uit de auto stapte liep ik zo het Pannenkoekenhuis in. Een plek waar ik vroeger met vele anderen het terras of de binnenwaartse pannenkoek at.

Voor de pannenkoeken en brood dat overbleef was verderop een andere snackbar: het hertenkamp.

Gekscherend vergeleek ik deze plek met de huisartsenpost Kralingen.

Dokter geeft u mij wat mij gezond maakt. Zoiets. Degene die het herkende vond het een treffende vergelijking en moest er hard om lachen.

In een bos horen dieren, levend en soms als monument, zoal deze pelikaan.

Soms had ik ook verwarring op dit vlak. Zeker als ik een jonge moeder met deze baby zie wandelen.

De plas ligt er helder en zonnig bij. Het waait behoorlijk zodat het water onstuimig op de kanten klotst. In de verte de alsmaar groeiende en veranderende skyline van de stad.

Hierbij komt bij mij de term Central Park Kralingen op.

Vlak bij het Kabou-huis, een 2 zijdig restaurant, wat in het verleden ook 2 maal in brand mocht vliegen, beginnen de vlonders die het mogelijk maken over het water te lopen zonder nat te worden .

Naast de vlonders ontstaan mooie plekken met afwisselend,groen, verzonken boomstronken, vissen en watervogels die hier beschutting zoeken en vinden. Het volgzame jonge grut is alom tegenwoordig.

Even verderop zijn plekken ontstaan ( al dan niet aangelegd ) waarvan de elementen doen denken aan de Japanse tuin. Zo zijn er zelfs watervalletjes in dit relatief platte bos.

In de heemtuin kom ik op een andere vlonder een bewoner van het complex tegen. Uitzonderlijk tam en we passeren elkaar moeiteloos. Geen van ons hoeft van de vlonder af te springen.

En ja, wie daar in dat huisje zijn of haar werk mag doen boft. Bij warm weer ligt om de hoek het strandbad waar ik ooit als 5 jarige op een bij trapte. Ik kan het nog voelen. Minder echter als toen.

Bij het strandbad is tussen de bomen een klimpark voor de grotere jeugd opgezet. Het ziet er gaaf uit en het is dat ik weer op tijd thuis wil zijn, want anders......mijn klimspieren jeuken.

De vrijgekomen adrenaline gebruik ik op terug te lopen door dit deja-vu met veel nieuwe en mooie elementen.

Naar New York hoef ik niet. Het is hier allemaal.

24 uur in Rochefort.

Als ik op zaterdagochtend vanuit Rotterdam naar Antwerpen rijdt, weet ik dat dit een bijzonder weekend gaat worden.Want na een middag met de serieuze kant van het leven gewerkt te hebben.......is het vakantietijd !

Samen met R. A. en A. laden wij snel de auto en 75 minuten later rijden wij Rochefort binnen. Iets buiten deze plaats hebben R. en A. een huis gehuurd. een plek waar altijd de zon schijnt, de heuvels lichter zijn dan elders in de Ardennen en het trappistenbier uit de kraan zou kunnen te komen.

 Het is een flink chalet en er zijn heel veel stoelen en heel veel kleine kamers en kamertjes. 

Aan de voor en achterzijde is er een uitzicht á l' Ardenne .

Er is nog tijd voor een avondmaaltijd in de geleidelijk ondergaande zon. 

En na het verplaatsen van de tafel wordt in goede samenwerking de culinaire schatkamer van A. op tafel getoverd.

Een dieprode wijn begeleid de gerechten soepel naar binnen.

De ondergaande zon kleurt niet alleen de lucht rood, maar geeft ook een bijzonder beeld van het Chateau de Ciernon, zomerverblijf van Koning Filippe en Koningin Matilde.

Tijd nog voor een korte avondwandeling waarbij we kennis maken met een aanhankelijke schimmel en zoutblokken ontdekken waar herten aan mogen likken.

 En dan is het tijd voor een goed gesprek bij groene thee en Trappiste Rochefort.
Daarna geven wij ons over aan de Ardense droomnachten en kijken uit naar de volgende dag.

Die volgende dag begint bij de warme bakker ( waar anders ).

Drie lieftallige dames snijden daar op verzoek verse broden.

En na een rustiek ontbijt gaan we : de "wijdse wereld" in.

Overal om ons heen ontluikend groen in de zachtwarme voorjaarszon en overal witbloeiende struiken. Voor communicatie met de kosmos staan hier tussen de bomen ook nog wat schotels.

Wij gaan verder aan de hand van een toeristische route. Deze verveeld al snel en R. haalt er zijn stafkaart bij. We slaan linksaf en komen zo in een landschap dat - zo lijkt het - slechts door vogels betreden wordt /kan worden.
Arcadia.

Weldra horen wij het geluid van klaterend water en komen aan een toevoer van de Lesse. 

Het is er zo rustgevend dat het niet zonder gevolgen blijft.
De anderen vallen in een diepe slaap.

En daar er toch iemand moet waken temidden van de wilde natuur, begeef ik mij te water. Een goede gewoonte en ik krijg er altijd heel frisse voeten van.
Het is echter niet zonder risico, maar ik hou mij staande tegen de stroom in.

De middagslaap heeft een verkwikkende uitwerking op mijn reisgenoten.

Verder trekkend, door de ruwe weides, baggerstromen, prikkeldraden passeren wij een kweekvijver van kikkervisjes. Het is er gezellig druk.

In de steek gelaten door de stafkaart en puur vertrouwend op mannelijk coördinatievermogen beklimmen wij tenslotte de dichtsbijzijnde heuvel, waar alles op alles lijkt.

Slechts een andersoortige plant is er te zien: daslook. Gevonden en geadopteerd door A.

Uiteindelijk lukt het ons toch de auto terug te vinden en dorstig als wij zijn geworden belandden we op een terras met de meest goddelijke drank uit de regio: de door monniken met de blote hand gebrouwen Orval.

Er is ook een camping voor A. als zij met de camper hiernaartoe zou gaan. Ze kan zo binnenrijden en de prijzen zijn er vriendelijk, net als de kastelein.

De inspanning, de zon en de Orval maken dat we in de soezerige fase belanden. Rik heeft daar echter geen last van en hij rijdt ons terug naar het chalet. Daar ontwikkelen we een grote bedrijvigheid achter het huis. Die er zo uit ziet.

Er komen tal van Vlaamse en Waalse gerehten voorbij. Zoals......

En natuurlijk.......

En na afloop als toetje......

En dan is er koffie en vliegen wij collectief door het huis om het snel te kuisen.

In kuisheid zijn wij goed, zo blijkt, want rond 19.00 uur zwaaien we naar Filippe en Matilde en vliegen wij de vallei uit.

Terug in Antwerpen verhalen wij van onze avonturen in Rochefort en is het voor mij tijd naar Rotterdam te rijden.

Het was een mooi, intens weekend, met dank aan allen.

Het is zomer !

Alle weersvoorspellingen waren er dinsdag 14 april heel duidelijk over:

 morgen wordt het zomer !

Korte broek en rok, zonneolie, koffie en broodjes, kortom alles "uit het vet" en op naar het warme zuiden: de Kalmthoutse Heide, waar behalve natuurschoon ook verrukkelijke garnalenkroketten met Cambrinus uit de tap weggespoeld worden.

 Maar eerst was het tijd voor een lichte zalmlunch, het oprekken van de kuitspieren en het ordenen van de handbagage. We waren er klaar voor. Nog even de snelweg oversteken en zie daar: een grote hoeveelheid gevarieerde natuur voor ons.

In het begin oogde alles nogal zanderig en droog. Hier en daar waren nog sporen van de brand te zien, die enkele jaren geleden een groot gebied verwoestte.

En terwijl de eerste zweetdruppels van het seizoen de weg naar buiten zochten, beklommen we het hoogste punt van deze wildernis: Mount Kalmthout.

Op de top voelden we ons als Mozes en Zippora. We keken uit over een groen en vruchtbaar land en hoe bijbels: even leek het of er mensen over het water liepen. Snel daalden we af om weg naar een nieuwe ervaring. Helaas.......onze voeten zakten er gewoon door heen.

Verfrissend was het allemaal wel en het water liet een soort etherische olie op onze voeten achter. Heel prettig.

Daarna werd het tijd om terug te keren naar waar we begonnen waren.

Onderweg ontmoetten we Belgen die een zitbank van alle kanten bekeken: was deel van een soort puzzeltocht: bouten tellen. 

De bank waar wij hadden gezeten telde er 8.

Ook zagen wij een dennenappelcirkel die een zeer georganiseerde indruk achter liet.

En liepen wij even de VVV binnen, waar een hangplek voor herten was gecreëerd. 

In België werd de terrorismedreiging wel heel serieus opgevat want op de parkeerplaats werden onze auto's grondig beschermd.

Al met al een heerlijke dag. Cambrinus en garnalen hebben we niet gezien, want we belandden in een Brabantse tuin met Jupiler, ovengebakken krieltjes en een luxe salade. Ook heel lekker.