From Barchem with love.

Of ik zin had om eens te komen kieken naar haar nieuwe woonstek in Barchem . A. schreef het mij tussen de Kerst- en Nieuwjaarswensen en nu was het zover:
Met de auto en koffie op weg naar het Verre Oosten.
En daar waar mijn nieuwe Tomtom stopte zag ik haar zwaaien op het grote groene erf.

Wat een prettige plek om te wonen, wat een ruimte, wat een afwisselend landschap ook. A. woonde in een weliswaar wat klein, maar fraai gemoderniseerd deel ( van alle gemakken voorzien ) van een grote bestaande boerderij.
En ook de stilte. Ik kreeg ineens zin om heel lang te gaan slapen - iets dat ik gelukkig kom comprimeren tot een dutje, waarbij ik het gevoel had af te dalen in de diepere Achterhoekse lagen.

 

Na de lunch werd het tijd voor avontuur en A. nam mij mee naar " de Kale Berg ", de ultieme broedplaats voor de Witte Wieven ( die er die middag niet waren ).

 

 

Een magische omgeving, die nog versterkt werd  door de geweldige wortelmanifestaties.

 

 

Adembenemend

Gelukkig konden wij een kopje expresso genieten bij de Zwiepse Molen, die deze middag op vrijwillige basis gerund werd door een neurologe. Ja ik voelde me weer helemaal thuis.

Thuisgekomen kwam A. met het voorstel te gaan eten bij een restaurant dat van oudsher beheerd werd door Quakers: Woodbrookehotel.

 

Het was een goede keuze. Na een aperitiefje op het frisse terras ( de herfst kwam eraan ) konden we plaatsnemen in een restaurant met veel ruimte, een open keuken en.....geen muziek.

.

 

De kaart was weliswaar klein, maar de gerechten waren qua smaak en presentatie groots en smaakvol. A. koos bij haar droge witte Chablis een Doradefilet, terwijl ik mijn liefde verklaarde aan een malse entrecôte van IJsselvalleirund.

 

De echte apotheose zat echter in een kaasplankje met een veelheid aan lokale en interlokale kazen, geserveerd met chutneymix, noten en rode port.

Jammie !

 

 

Ronduit welgedaan gingen wij terug naar "de mooiste stek ter wereld" waar we onder het genot van koffie nog eens fijn konden bijpraten over alles wat zich aandiende.

Met een rond gevoel op meerdere gebieden reed ik later die avond terug naar huis. Die nacht droomde ik zelfs smaakvol en dat vind ik op zich ook heel bijzonder.

A. bedankt.

 

 

 

 

 

Ik boetseer weer.

De afgelopen week heb ik enige tijd doorgebracht in het pottenbakkersatelier "de Vuurdoorn". Ik had in een kleiïge bui een aantal broden gekocht en die lagen mij in de bergruimte toe te glimlachen met: "Kneed ons", "Geef ons vorm".

Dat echter is wat lastig op mijn huidige woonlocatie.

 
En nu lag er het aanbod van M. en A. het atelier te gebruiken.
Inderdaad op deze plek waar buiten de vakanties wekelijks vele vaardige handen de klei in gaan kon ik mij wel bevinden. Nu nog de inspiratie ( heb eigenlijk alles al eens gedaan ).
Die kwam geleidelijk ( niet teveel ineens willen, maar het idee laten groeien.
En zo kwam ik tot het bovenstaande en het volgende:

Het is een begin en ik heb nog een week. Benieuwd waar ik bij uitkom.

 

Terug na een lange pauze.

Het was op 5 juni dat ik hier de laatste keer publiceerde. Daarna werd het voor mij en met mij stil in meerdere opzichten.

Echter nu kwam er weer beweging: Na het vergeten van mijn all-inn-portefeuille op maandag in Steenbergen - wie denkt er nu aan een jas bij tropische temperaturen - zat er weinig anders op dan er opnieuw naar toe te rijden.

Ogenschijnlijk zag alles er prachtig gemaaid, geknipt en geordend uit. Echter wat niet te zien is, is de enorme woekering van het verschijnsel "vlier". En daar ik heel blij was al mijn creditcards terug te hebben besloot ik dat te vieren met de kettingzaag.

Uren duurde de strijd tegen deze hardnekkige struiken en dat in een zinderende hitte.

Een voor een dwong ik ze tot overgave, wat niet meeviel, want omzagen is een, maar wat overblijft is duizendvoudig. Gelukkig zou die middag tuinjongen T. komen, zodat hij mee kon helpen orde te brengen in de chaos.

Helaas bleek hij verhinderd vanwege de hitte. En daar stond ik dan, samen met I., de handen in onze bezwete haren.

Uren later, na het douchen, het slapen en het eten van Oppendoezers ( aardappels ) met boontjes en Limburgs stoofvlees voelde ik we weer mens en kon ik tevreden terugkijken naar een dagje in de bosbouw.

Die avond, bij het vertrek, heb ik nog wel even gekeken of ik mijn portefeuille niet had vergeten.

Dit tot groot plezier van de lijsterbes.

 

een nieuw schilderij, een nieuwe dans

Beweeglijkheid, veelkleurigheid, meegaan met de stroom of er juist tegenin. Samen of individueel.

Het is allemaal mogelijk. Dat brengt dit beeld.

 

Vanochtend kwam ik in het antroposofische blad Stroom een artikel tegen over het "etherlichaam". De arts R.van Zijl duidt het als: Het etherlichaam is........als een vlucht zwermende roeken.

De vogels maken het zichtbaar.

M.i. geldt dit ook voor scholen vissen. Als zodanig kijk ik nu naar een aspect van mijn etherisch lichaam. Dat had ik niet kunnen bedenken.

 

 

De wat eigenzinnige figuur, die zittend in de boot, zich laat escorteren door de finefleur van de tropische vissen  draagt voor mij nieuwsgierigheidverwondering uit. Verwondering over wat er gebeurt en wat er nog kan gebeuren.

 

Het beeld op de voorgrond is een stenen beeld uit 2012.

 Mijn weergave van de Visserkoning.

 

Vólkorendag Middelburg.

Het is zondag 2 juni en popkoor The Sparrows is al met de bus onderweg naar Middelburg. Voor het eerst doen ze daar mee met het Vólkorenfestival. Deze dag komen er ca. 70 koren in allerlei genres in aktie.

Tegen 12.00 uur is het ook voor mij tijd om te gaan kijken en luisteren. Van te voren heb ik goed uitgedokterd waar gratis te parkeren. En dat lukt perfekt aan de achterkant van het NS- station.

Vervolgens 2 bruggen over en zo kom ik al vrij direkt op het Abdijplein, aan de voet van  De Lange Jan, waar de terrassen goed gevuld zijn en uit de diverse gebouwen zeer uiteenlopende gezangen klinken.

 

Maar eerst wil ik The Sparrows zien. Zij treden op aan de Vismarkt en na wat rondvragen kom ik op een meer dan schilderachtig plein vol groen en rozen. De sfeer is gemoedelijk. Er is zon, er is schaduw. Er is een terras met 4 hardwerkemnde serveersters. En een presentator die de microfoon als tuba gebruikt. Dat laatste is wat minder leuk voor diegenen die voor de harmonieuze glijders komen.

De Sparrows, deze keer in een wat kleinere bezetting en gekleed in zomers wit- groen - blauw, zoigen op dynamische wijze hun repertoire. Van Africa tot Adele, met of zonder choreografie.

( film: youtube hotze2009 Sparrows in Middelburg ).

 

Na het optreden ga ik met I. even rond en in de abdij kijken. Binnen zingt een klassiek koor de cherubijnen van het hoge plafond. Dit in contrast met een ouderenkoor uit Vlissingen dat het repartoire van Eddy Christiani en tijdgenoten met verve brengt.

Na er enige tijd van genoten hebben - gezellig was het sowieso - en er kon meegezongen worden - werd het weer tijd voor iets anders. We belandden op de kleine Abdijplaats en daar hoorden we "het pareltje van de dag". Een klein gemengd koor in sfeervol zwart en rose zong a-capella repertoire uit mijn eigen Rootskoor: Je ne lose dire, Tournedion. Complexe liedjes, die echter met vakmanschap gebracht werden.

 

( film : youtube hotze2009 one finest moment )

Na het tweede optreden van The Sparrows, de nabespreking en de naborrel deed ik I. het prachtige voorstel niet met de grote bus terug te rijden, maar te kiezen voor de kleine, die naar het strand van Vlissingen zou rijden. En zo geschiedde:

Nu leek het ons leuk als afsluiting van de dag aan het strand te gaan eten

( lang leve de slibtong !).

Het eerste ( en enige ) strandrestaurant zat vol rode hoofden en niet alleen van de zon. Als de drank is in de man, zit de wijsheid in de kan, zei mijn grootmoeder al en dan keek ze mijn grootvader aan.
Het grote lalkoor vulde de terrassen. Het zag er allemaal tamelijk onverteerbaar en onsmakelijk uit.

En toen ontstond het idee om het strand op te lopen naar een volgend restaurant dat wij in een ander leven al eens bezocht hadden. Aardige mensen wezen ons de weg. Het was steeds weer "na de volgende bocht" of "achter de volgende rij palen".

Mijn knie vertrouwde het al lang niet ( daar zit ook veel wijsheid in ) en zie na 1,5 uur waren we met een lege magen en versleten schoenen weer bij de auto.

Dapper probeerden we nog iets bij de hoogste duin van Nederland ( de Mount Everest van Walcheren ), maar omdat er een zandstorm voorspeld werd zagen wij, nou ja ik, daarvan af.

 

Teleurgesteld en schuldbewust reden we terug naar de Brabantse Wal ( daar kun je tenslotte met de auto op ),

totdat een plotseling idee mij rechtsaf deed slaan en zo belandden we bij de bootterminal richting Breskens.

Daar was zowaar een stationsrestauratie van de NS. Met een groot terras aan het water, met zon, met een serveerster die de tafel met bier schoonmaakte ( en ook de daaronder aanwezige spijkerbroek ). Dat laatste leverde een gratis kopje koffie op.

En zo konden we genieten van een heerlijk dagmenu: Dorade met dillesaus, krokante frieten en wokgroenten. Dat alles afgerond met twee biertjes die nu wel rechtop bleven staan. Drinkt ook gemakkelijker.

Ook was er een gezellig stel uit Delft, die musiceerden en die alles van onze Vólkorendag wilden weten ( en nog veel meer ).

 

Pas toen de zon achter het NS-gebouw onderging reden we terug naar het hoger gelegen Brabant. Zeeland is mooi, maar met al dat water weet je het nooit ( ja, mijn grootmoeder was een wijze vrouw ).