De Muzieksalon.

Vorige zomer gingen we met een groep naar de Open Dag van de SKVR op de Ringdijk. Het vizier was daarbij gericht op 55 plussers. Na een ochtendsessie theater belandde ik in de "Muzieksalon". Daar werd gemusiceerd en gezongen en ja, als zanger wilde ik dit wel verkennen.

Het sprak me aan, maar helaas vielen de sessies te samen met mijn sociale zwemtraining. Het idee ging in de ijskast totdat ik recent een optreden van de Muzieksalonband zag in de Romeijnshof. Het verlangen werd weer wakker en ik besloot proef te gaan zingen. Ook nu, weliswaar op een andere dag, viel dit samen met "Zing je Vrij" bij Frederike Schönis. Ook gezellig. Na een tweede proef besloot ik alsnog in te stappen.

Inmiddels is het 15 december en een vijftal bijeenkomsten verder. Geleidelijk aan is ook het repertoire dat we instuderen aan het groeien. Dit wordt in goed overleg samen gesteld:

Crowded House - Don't dream it's over.

Boudewijn de Groot - De Avond.

Beatles  - Norwegian Wood

Creedance Clearwater Revival - Have you ever seen the rain.

Roy Orbison - Pretty Woman.

Uit het schrijfcafé.

 Het is maandag 6 november en dus weer tijd voor het maandelijks schrijfcafé bij Janneke. Het startpunt ligt deze keer bij het trekken van een zogenaamde Saga kaart. Deze kaarten dragen allerlei universele symbolen in zich. Vergelijkbaar met de Tarot.

Het motto is: de kaart die je trekt is de kaart die je past. En dit is 'm :

Met als opdracht: beschrijf wat je ziet.

Voor mij is dat een blonde, jonge, naakte vrouw aan de rand van een vijver. Zij strekt zich zo ver mogelijk uit, wat tot een nog grotere ontspanning en openheid leidt. De houding heeft iets van het starten van een duik, maar dat hoeft niet. Het is meer een moment van overgave "aan de sprong". Een overgave aan vitaliteit, ruimte, leven, vrijheid, blijheid. Er is veel groen, de temperatuur is aangenaam. Het is wat je zou kunnen noemen: een lichtbeeld.

Dan valt mij op dat het hier om een weerspiegeling gaat van dezelfde vrouw. Slechts haar onderbenen en voeten zijn zichtbaar. De rest blijft verborgen ( nog lichter dan licht ? ).

Symbolisch gezien: ik zie de zon in het water.

Ik realiseer me dat omstandigheden dit spiegelbeeld kunnen veranderen. Als het gaat waaien  regenen of vriezen dan zal het water vervormen en daarmee het beeld. Het origineel zal echter blijven bestaan. Maar bedekt.

Haiku:

als naakt geboren

intens levenslustig blij

in overgave 

Daarna volgt de opdracht om een brief te schrijven aan diegene die bij dit beeld op komt. In beeld verschijnt Nanny, een blonde jonge vrouw, op wie ik in 1966 tijdens een studie en uitwisselingsweek , stapelverliefd werd. Een liefde die zo groot was dat mijn hart een ongebruikelijk grote vorm aan nam. Helaas was de liefde niet wederzijds en dan wordt zo'n ongevraagde herinnering ineens ( interessant ) pijnlijk. 

Ik zag haar nooit meer terug en tegelijkertijd zag ik haar dag en nacht. Een brief heb ik haar nooit geschreven. En dan krijg ik nu een opdracht om dat wel te doen.

Dag Nanny,

verrassend toch. Zit ik in 2023 te schrijven en pop jij op. Je zult inmiddels ook een wat oudere leeftijd hebben bereikt. Daar ga ik van uit. Je kwam uit Nijmegen, de stad waar ik een aantal jaren parttime heb gewoond, maar nooit kwam ik je tegen. "zachtjes tikt de regen tegen mijn zolderraam, ritme van de eenzaamheid " zong Rob de Nijs en ik zat op mijn zolderkamer bij het raam naar jouw foto te staren. Wat zouden we het hier gezellig kunnen hebben, maar ja, jij wist vermoedelijk van niets. Al met al dus een verhaal van een onbestemd verlangen dat niet gerealiseerd werd en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik later mijn hart elders heb verloren. Je bent nu vast met pensioen te midden van een hele reeks kinderen en kleinkinderen waar ik graag aan had willen meewerken, maar helaas. Of was de liefde wederzijds en heb je tot op heden op mij gewacht ? Nou ja, nu alles weer wakker geschud is lopen we elkaar vast binnenkort tegen het lijf. Niet te hard, maar heel zachtjes.

Met lieve groet,

Henk.