Tijmens zomervakantie 2017.
Het begon allemaal in juli, toen ik met pappa, mamma, Mette en Siebe een 5 landentocht ging maken. We vertrokken uit Nederland naar Duitsland.
Van Duitsland naar Zwitserland. Van Zwitserland naar Frankrijk en via België weer naar huis. Dat deden we met de auto, maar regelmatig stapten wij ook uit om een stukje te lopen of te slapen.
En dat was allemaal heel leuk.
Daarna was het tijd om thuis te werken aan mijn vele projecten die tijdens de vakantie waren blijven liggen. En ondertussen gingen mijn broertje en zusje bij oma logeren.
Maar toen op een donderdagavond was het zo ver. Pappa bracht mij met de auto naar het overstappunt in Leerdam en daar wisselde ik na een gezellige broer-zus knuffel van plaats en reed met oma naar de Brabantse Wal. Yes !
Ik was al snel gewend in mijn vertrouwde logeerkamer en ik kreeg alle tijd om al het aanwezige speelgoed in de diverse kamers uit te stallen. Immers variatie stimuleert de geest en houdt het lichaam fit. Ook hielp ik oma af en toe met klusjes waar ik mijn hand niet voor hoefde om te draaien.
Op zondag gingen we onverwachts naar Rotterdam, naar het Scheepvaartmuseum. Daar was heel veel te zien. Onder andere het huis van oom Ewoud en tante Pauline.
In het museum kon je op een booreiland lopen en van alles besturen.
Buiten was inmiddels in de museumhaven een bijzonder containerschip aangekomen . Ik dacht dat zo'n schip wel handig zou zijn om de spullen van oma te verhuizen. Ze gaat immers aan het water wonen.
Maar dat was niet te bedoeling. Wel werden wij ontvangen als Willem Alexander en Maxima en mochten op de brug overal - onder vriendelijke begeleiding - aan zitten. Het hoogtepunt was dat ik de brug van zijn hoogste punt naar zijn laagste punt mocht sturen en dat was fijn.
Oma was heel trots op mij en overwoog even bij de Bijenkorf aan de overkant een matrozenpak of kapiteinsuniform voor mij aan te schaffen.
Maar dat vond ik overdreven. Ik deed gewoon mijn ding.
Op dinsdag kwam opa Henk langs om mee te gaan naar het strand.
Nadat we alle spullen hadden ingeladen ( ook het niet verwachte grijze rugzakje ) reed oma ons op hybride wijze naar Westen Schouwen. Daar kwamen we op een heel groot en breed strand. Het was alsof we in de woestijn waren aangeland, maar dan wel dicht bij zee. Gelukkig had ik mij goed voorbereid.
Oma wilde graag zo dicht mogelijk bij het water zitten. En dat leek een goed idee.
Vrijwel ontmiddellijk gingen we aan de slag met een vergeten stukje Deltaplan. Volledig geïmproviseerd, maar wel met liefde bouwden we wallen om het land te beschermen.
We waren nog maar net op tijd klaar toen het vloed werd en wij ons terug moesten trekken.
Dat ging zo snel dat zelfs opa ( die alles weet van eb en vloed ) verrast werd.
Het vertrouwen dat hij had gehad in mijn dijken spoelde net zo snel weg als de dijken zelf. Ondertussen ( het lijkt wel een tsunami-verhaal ) was oma haar afvalzakje kwijt. Dat lag ergens vrolijk te dobberen in de Noordzee.
Ik wist dat ik snel moest handelen en rende het ijskoude veel te zoute ( smaakt als croky chips ) water in.
Al snel had ik het zakje te pakken en had ik in een paar seconden tijd niet alleen het zakje gered , maar ook het milieu.
Ja, ik was ook vandaag weer heel goed bezig.
Onder de parasol was het inmiddels nogal druk en zo vond ik het een goed moment om mijn strandtentje op te zetten en dat was een succes. Hier kon ik in alle rust de rest van de dag voorbereiden.
Intussen werden de golven hoger en hoger. Tijd om mijn pet even aan de parasol te hangen en het gevecht met de elementen aan te gaan. Henk deed voor hoe je dat het beste kon doen zonder al te nat te worden,
En toen ging ik ervoor. Geen golf was mij te hoog of ik liep er dwars door heen.
Yes !
De volgende dag wilden we weer naar het strand. En omdat iedereen dat wilde op deze mooie warme dag bestudeerden wij de mogelijkheid van files. En ja die waren er.
Oma stelde voor om of 20 spelletjes Rummicup te spelen of naar het grasstrand aan de Grevelingen te gaan. Het werd de Grevelingen en gelukkig had ik een boek mee.
Het was daar al herfst.
Het was daar al herfst.
Het was geen echt strand, dus scheppen in het zand ging niet. Er waren geen golven ook al probeerde oma ze vanuit een positieve basishouding te zien aankomen. Oma doet dat graag: uitkijken over het water en volgens opa heeft dat te maken met oude Zeeuwse wortels: de mannen gingen vroeger garnalen vissen en de vrouwen wachtten aan wal tot de boot binnen kwam en ze wat te pellen en te eten hadden. Dat klonk allemaal heel logisch.
Het water nodigde niet uit om te gaan zwemmen.maar verder was het er leuk. Er lagen veel gepensioneerden te slapen en er was een meisje dat leerde surfen en dat viel niet mee. Toch zou ik dat ook nog wel eens willen leren.
Net toen ik het genoeg vond kwam opa Henk met het idee om de Krammersluizeruitkijktoren te gaan bezoeken. Oma vond het ook een goed idee en dus ging ik gewoon mee. En niet tevergeefs. Eerst moesten we een hoge toren op.
En eenmaal boven gekomen kreeg ik uitzicht op een Superlego-landschap. Precies zoals ik het thuis in het klein doe. Er werden windmolens gebouwd en ik kon goed zien hou die gemaakt werden. Eerst een ronde ring en dan maar stapelen. Interessant.
Ook konden we uitkijken over de Krammersluizen en hoe de schepen daar in en uit voeren.
Opa liet mij zien hoe ze van Antwerpen naar Rotterdam gingen. Heel in de verte was het puntje van de kerk van Steenbergen zichtbaar.
Oma vertelde mij over het zoete en het zoute water en hoe dat allemaal in elkaar stak. Ik moest wel bij haar in de buurt blijven, want het was er erg hoog.
Daarna reden we via de Jumbo terug naar huis. Oma maakte een heerlijke salade, opa bakte kabeljauw en ovenfrietjes. Het werd smullen in de tuin.
Toen Henk onverwacht zijn "auto" ging wassen, zei ik dat ik wel mee wilde rijden en ook dat was erg leuk.
In de de dagen daarna hebben we nog van alles gedaan wat mooi, leuk en nuttig was. Want zaterdag zou ik weer terug gaan naar huis. En maandag naar school, waar ik veel te vertellen zal hebben en weer aan een nieuw avontuur zal beginnen.
Tijmen, Steenbergen, augustus 2017.
