Toen ik een uitnodiging kreeg om begin januari 2017 de Vierdaagse in 2 dagen te lopen werd ik meteen enthousiast. Dat had ik nog nooit gedaan.
En omdat ik niet elke dag 15 km loop vond ik het een wijs idee om hiervoor te gaan trainen.
En ja, dan train ik toch het liefste op en rond de Welberg, omdat de voorzieningen daar voor mij optimaal zijn. En omdat iedereen om mij heen steeds enthousiaster werd, besloten wij op pad te gaan.
Vandaag , dinsdag, scheen de zon alsof het voorjaar was en samen met broodjescoach Inge en kompascoach Henk gingen wij op stap over de Brabantse Wal.
De sfeer zat er al snel goed in, tussendoor deden we tikkertje en zie: geheel onverwachts kwam ik oma tegen in het bos. Wij waren heel verbaasd en blij verrast.
Soms liep ik een stuk vooruit en verdween bijna tussen de boomstammen, maar met een speciale lokroep kon ik mijn begeleidingsteam ( die wat moeite hadden met mijn tempo ) weer op het recht pad krijgen.
Na een tijdje beklommen we de hoogste berg hier in de buurt. daar hadden we een prachtig uitzicht over een grote zandvlakte.
Coach Inge liep er onmiddellijk naar toe, heel gebruikelijk want zand zou ook zomaar strand kunnen betekenen.
Coach Inge liep er onmiddellijk naar toe, heel gebruikelijk want zand zou ook zomaar strand kunnen betekenen.
Intussen gooiden coach Henk en ik losjes met wat boomstammen. De eerste keer won ik ( ja mijn spieren zijn in volle ontwikkeling ) en een keer eindigden we gelijk.
Daarna kwamen we bij een spoorrails. We hoorden een trein van rechts komen, maar hij kwam van links.
Dat vonden we zo'n leuk spel dat we het nog een keer speelden en toen was het andersom.
Coach Inge vond dat we nu wel lang genoeg stilgestaan hadden en na wat overleg maakten we nog wat extra kilometers via een omweg naar de auto. Onderweg nam ik nog een korte pauze om te ontdekken dat er ook bladeren onder het zand lagen en ook dat sommige takjes en blaadjes eetbaar zijn. Dat was lachen geblazen.
Vlakbij de auto ontmoetten we een mevrouw met drie schattige witte hondjes met een niet te onthouden naam. Coach Inge vergat onmiddellijk haar kilometerberekening zo lief vond zij ze. Die wilde zij ook wel op schoot na de verhuizing.
Ik dacht nog: dat zal wel druk worden op haar schoot met 5 kleinkinderen en 3 hondjes.
Tegen die tijd moeten we mogelijk van tevoren een plekje reserveren via Tickets On Line.
Thuisgekomen genoten wij van een voedzame maaltijd en daarna was het tijd voor een andere manier van voorbewegen. Opa Henk, die wel van een alternatieve brandstof houdt, had een zoutwater auto voor mij meegebracht.
Met veel geduld hebben we die in elkaar gezet en toen gebeurde wat niemand geloofde: met wat accuplaatjes en zout water reed het karretje razendsnel door de kamer.
Zo snel, dat hij bijna niet te pakken was. Onder de bank door, langs de tv, scheef hangend in de bocht rond de piano. Geweldig.
Daarna was het pauze en gingen we allemaal iets doen om ons te bezinnen. Opa Henk op de bank, oma in de tuin en ik boven op mijn kamer. Het werd stil in huis.
Om 17.00 uur was iedereen weer bij elkaar en werd het tijd om aan mijn dinosaurus- boek te werken.
Veel mooier dan dat ding van Albert Heijn. Dit werd echt handmade.
Freek zou trots op mij zijn.
Freek zou trots op mij zijn.
En van een Dinosaurus naar een kleine rat was vandaag een kleine stap. We gingen kijken naar Ratatouille, een film die ging over een heel bijzondere rat in Parijs, die heel goed kon koken. Zo goed dat hij uiteindelijk een eigen restaurant kreeg : "La Ratatouille ". Hoe verzinnen ze het.
Tussendoor aten wij een een heerlijke mix van gebakken aardappeltjes, runderreepjes, broccolikabeljauw, salade en heerlijk vanille/chocoroomijs.
Dat lijkt veel, maar morgen zou ik weer gaan voor 15 kilometer.
" Neem een stevige hap, voor je gaat op stap", zal ik maar zeggen.
Het was weer eindeloos mooi en leuk geweest.
