Stilte in de polder.

Stilte in de polder......

Het is 11 december, good old André is vandaag jarig, 69 vermoed ik, maar voor ik hem bel ga ik in alle vroegte de polder in. Zomaar om te genieten van deze mogelijk laatste zachte dag en ook omdat ik daar zoveel ruimte ervaar.

Er staat toch wel een frisse wind en dus neem ik de wat meer beschutte route langs het natuurgebied van het Korenmolengat. Onderweg deel ik de polder met een pauzerende fietser die er ook zo van kan genieten.

Verderop krijg ik uitzicht over de binnenwateren van het natuurgebied. Vandaag wordt er zo te zien niet gevaren. En zo valt mij op: er hoeft ook niet gehoosd te worden.

Intussen is de prachtige stilte wel ter ziele. Vanuit de verte klinkt een aanhoudend geblaf van meerdere honden in nood. Ik vraag mij af of daar iemand zomaar verslonden wordt , want het klinkt allemaal heftig en primitief.

Het blijkt hier te gaan om het politiehonden-trainingskamp "De Verdediger".

Dat wil ik wel zien ook al klinkt het niet fijn, maar tot mijn verbazing zie ik 3 honden die vastgebonden aan palen door hun baasjes volkomen in de steek gelaten zijn en dus als gekken tekeer gaan.

Daar moest de politie naar kijken!

Het maakt wel dat ik ervoor kies ze niet te gaan aaien ( mededogen is een groot goed, maar niet met een scheur in mijn broek ).

De baasjes zijn verderop bij de auto in de weer met een boodschappentas, waar vermoedelijk broodjes en koffie inzitten. Zij horen de honden niet meer. Zij horen koffie.

 Ik besluit de wijste te zijn en loop langs de Rottemeren terug naar waar het wel stil en vreedzaam is....

Water, lucht en aarde. Je vindt ze hier bij elkaar en mooi op elkaar afgestemd.

In de verte, in Nesselande vindt een vorm van indaling plaats. ook mooi om te zien.

Maar wat er vandaag met de politie aan de hand is ? De reorganisatie ? In een poging met de auto zonder zwaailicht over de fietsbrug te gaan blijven ze steken. Of durven ze niet verder ? Ik zie wat getob in de verte en daarna daadkracht. Ze kunnen verder richting Zevenhuizen.

Ik kan daarna de brug probleemloos nemen en heb weer een brede view over de Willem- Alexander roeibaan.

Veel drukker is het inmiddels niet geworden en ik besluit thuis te gaan  bloggen.

Mijn auto blijkt geparkeerd te staan op  Plein Holland Acht.

Ooit winnaars van een gouden medaille in 1996. 

Roeiers zie ik hier niet, dus zal de volgende gouden medaille nog wel even op zich laten wachten.

Iets verderop ontdek ik een andere "Lone Wolf" met een bijzondere aandrijving van zijn auto.

Dat is pas groene stroom, gaat het door mij heen.

Maar al snel koppelt hij zijn zeiltje los en verdwijnt ermee naar de horizon.

Voor aanvaringen hoef je hier niet bang te zijn.

Thuisgekomen wordt ik op de hal met open armen ontvangen. Wie dat verzonnen heeft ?

Ja, er wonen hier ook hele bijzondere mensen. Geloof ik.

Het was weer mooi geweest. "Tijd voor koffie met een broodje" zouden ze bij de Verdediger zeggen.

Ja zeker, maar dan zonder geblaf.

 En terwijl ik nogmaals kijk naar deze zomerse affiche van dit gebied, herinner ik mij: André bellen.
Als ik hem aan de lijn krijg zit hij zowaar op zijn elektrische fiets ( een van de weinige in Nijmegen die nog niet gestolen zijn ) in het Zevenheuvelengebied van Noviomagus.
Dat elektrisch fietsen is zo gemakkelijk dat hij tijdens het bellen ook nog een appel kan eten. Dat klinkt allemaal heel goed. En daar gaat het toch om.
Proficiat en op naar de 70 ?
We missen wel je oliebollen in het zwembad. En jou natuurlijk.